فیبروم های رحمی توده های غیر سرطانی رحم هستند که در سال های باروری ظاهر می شوند. فیبروم رحم که لیومیوم (lie-o-my-O-muhs) یا میوم نیز نامیده می شود، با افزایش خطر سرطان رحم همراه و تقریباً هرگز به سرطان تبدیل نمی شود.

فیبروم ها از نظر اندازه، غیرقابل تشخیص توسط چشم انسان، تا توده های حجیم که می تواند رحم را منحرف کند و بزرگ کند، تغییر می کند. شما می توانید یک فیبروم یا چند فیبروم داشته باشید. در موارد شدید، فیبروم‌های متعدد می‌توانند رحم را به قدری بزرگ کنند که به قفسه سینه برسد و وزن اضافه کند.

بسیاری از زنان در طول زندگی خود فیبروم رحم دارند. اما ممکن است نداند که فیبروم های رحمی دارد زیرا هیچ علامتی ایجاد نمی کند. پزشک ممکن است به طور اتفاقی فیبروم ها را در طول معاینه لگن یا سونوگرافی قبل از تولد کشف کند.

 

علائم

بسیاری از زنانی که فیبروم دارند هیچ علامتی ندارند. در مواردی ، علائم را می توان تحت تأثیر محل، اندازه و تعداد فیبروم ها مشاهده کرد.

 

در زنانی که علائم دارند، شایع ترین علائم و نشانه های فیبروم رحمی عبارتند از:

 

• دوره شدید قاعدگی
• دوره های قاعدگی بیش از یک هفته طول می کشد
• فشار یا درد لگن
• تکرر ادرار
• مشکل در درمان مثانه
• یبوست
• کمردرد یا پا درد

به ندرت، فیبروم می تواند باعث درد حاد شود، زمانی که خون خود را از دیت می دهد و شروع به مرگ می کند.

فیبروم ها به طور کلی بر اساس مکانشان طبقه بندی می شوند. فیبروم های داخل دیواره در دیواره عضلانی رحم رشد می کنند. فیبروم های زیر مخاطی به داخل حفره رحم برآمده می شوند. فیبروم های ساب سروزال به سمت خارج رحم پیش می روند.

 

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر علائم زیر را دارید به پزشک مراجعه کنید:

 

• درد لگنی که از بین نمی رود
• پریودهای بیش از حد سنگین، طولانی یا دردناک
• لکه بینی یا خونریزی بین پریودها
• مشکل در تخلیه مثانه
• تعداد کم گلبول های قرمز بدون دلیل (کم خونی)

اگر خونریزی شدید واژینال یا درد شدید لگنی دارید که به طور ناگهانی ظاهر می شود، فوراً به دنبال مراقبت های پزشکی باشید.

 

 

علل

پزشکان علت فیبروم رحم را نمی دانند، اما تحقیقات و تجربیات بالینی به این عوامل اشاره دارند:

 

• تغییرات ژنتیکی. بسیاری از فیبروم ها حاوی تغییرات در ژن هایی هستند که با ژن های موجود در سلول های عضلانی طبیعی رحم متفاوت است.

• هورمون ها. به نظر می‌رسد استروژن و پروژسترون، دو هورمونی که رشد دیواره رحم را در طول هر سیکل قاعدگی برای آمادگی برای بارداری تحریک می‌کنند، باعث رشد فیبروم‌ها می‌شوند.

  فیبروم ها حاوی گیرنده های استروژن و پروژسترون بیشتری نسبت به سلول های عضلانی طبیعی رحم هستند. فیبروم ها پس از یائسگی به دلیل کاهش تولید هورمون، تمایل به کوچک شدن دارند.

• سایر عوامل رشد. موادی که به بدن در حفظ بافت ها کمک می کنند، مانند فاکتور رشد شبه انسولین، ممکن است بر رشد فیبروم تأثیر بگذارد.
• ماتریکس خارج سلولی (ECM). ECM ماده ای است که باعث می شود سلول ها مانند ملات بین آجرها به هم بچسبند. ECM در فیبروم ها افزایش یافته و آنها را فیبری می کند. ECM همچنین فاکتورهای رشد را ذخیره می کند و باعث تغییرات بیولوژیکی در خود سلول ها می شود.

پزشکان معتقدند که فیبروم های رحمی از یک سلول بنیادی در بافت عضلانی صاف رحم (میومتر) ایجاد می شود. یک سلول به طور مکرر تقسیم می شود و در نهایت یک توده سفت و لاستیکی متمایز از بافت مجاور ایجاد می کند.

الگوهای رشد فیبروم های رحمی متفاوت است - ممکن است به آرامی یا سریع رشد کنند یا ممکن است به همان اندازه باقی بمانند. برخی از فیبروم ها دچار جهش رشد می شوند و برخی ممکن است خود به خود کوچک شوند.

بسیاری از فیبروم هایی که در دوران بارداری وجود داشته اند، پس از بارداری کوچک شده یا ناپدید می شوند، زیرا رحم به اندازه طبیعی خود باز می گردد.

 

عوامل خطر

عوامل خطر کمی برای فیبروم رحم شناخته شده است، به جز اینکه یک زن در سن باروری است. عواملی که می توانند بر رشد فیبروم تأثیر بگذارند عبارتند از:

 

• نژاد. اگرچه هر زن در سنین باروری ممکن است به فیبروم مبتلا شود، زنان سیاهپوست بیشتر از زنان سایر گروه های نژادی به فیبروم مبتلا می شوند. علاوه بر این، زنان سیاه‌پوست در سنین پایین‌تر فیبروم دارند و همچنین احتمالاً فیبروم‌های بیشتر یا بزرگ‌تری همراه با علائم شدیدتر دارند.
• وراثت. اگر مادر یا خواهر شما فیبروم داشته باشد، در خطر ابتلا به آن هستید.
• عوامل دیگر. شروع قاعدگی در سنین پایین؛ چاقی؛ کمبود ویتامین D؛ داشتن رژیم غذایی با گوشت قرمز بیشتر و سبزیجات، میوه و لبنیات کمتر و نوشیدن الکل خطر ابتلا به فیبروم را افزایش می دهد.
•  

عوارض

اگرچه فیبروم های رحمی معمولاً خطرناک نیستند، اما می توانند باعث ناراحتی شوند و ممکن است منجر به عوارضی مانند افت گلبول های قرمز خون (کم خونی) شوند که باعث خستگی ناشی از، از دست دادن شدید خون می شود. به ندرت به دلیل از دست دادن خون نیاز به تزریق خون است.

 

 

بارداری و فیبروم

فیبروم ها معمولاً در باردار شدن تداخلی ندارند. با این حال، ممکن است فیبروم ها - به ویژه فیبروم های زیر مخاطی - باعث ناباروری یا از دست دادن بارداری شوند.

فیبروم ها همچنین ممکن است خطر برخی از عوارض بارداری مانند جدا شدن جفت، محدودیت رشد جنین و زایمان زودرس را افزایش دهند.

 

جلوگیری

اگرچه محققان به بررسی علل تومورهای فیبروئید ادامه می دهند، شواهد علمی کمی در مورد نحوه پیشگیری از آنها در دسترس است. پیشگیری از فیبروم رحم ممکن است امکان پذیر نباشد، اما تنها درصد کمی از این تومورها نیاز به درمان دارند.

اما، با انتخاب سبک زندگی سالم، مانند حفظ وزن طبیعی و خوردن میوه و سبزیجات، ممکن است بتوانید خطر فیبروم خود را کاهش دهید.

همچنین، برخی تحقیقات نشان می دهد که استفاده از داروهای ضد بارداری هورمونی ممکن است با کاهش خطر فیبروم همراه باشد.