پس از تشنج، پزشک علائم و سابقه پزشکی شما را به طور کامل بررسی می کند و ممکن است آزمایش های متعددی را برای تعیین علت تشنج و ارزیابی احتمال ابتلا به تشنج دیگر تجویز کند.

 

 

آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

• معاینه عصبی. پزشک ممکن است رفتار، توانایی‌های حرکتی و عملکرد ذهنی را آزمایش کند تا تشخیص دهد که آیا مشکلی در مغز و سیستم عصبی خود دارید یا خیر.
• آزمایشات خون. پزشک ممکن است برای بررسی علائم عفونت، شرایط ژنتیکی، سطح قند خون یا عدم تعادل الکترولیت‌ها نمونه خون بگیرد.
• الکتروانسفالوگرام (EEG). الکترودهای متصل به پوست سر، فعالیت الکتریکی مغز را ثبت می کنند که به صورت خطوط موجی در ضبط EEG نشان داده می شود. EEG ممکن است الگویی را نشان دهد که به پزشکان می‌گوید آیا احتمال وقوع مجدد تشنج وجود دارد یا خیر، یا به رد سایر بیماری‌هایی که شبیه صرع هستند کمک می‌کند.
• توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن. سی تی اسکن از اشعه ایکس برای به دست آوردن تصاویر مقطعی از مغز استفاده می‌کند. سی تی اسکن می‌تواند ناهنجاری هایی را در مغز نشان دهد که ممکن است باعث تشنج شود، مانند تومور، خونریزی و کیست.
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). MRI از آهنرباهای قدرتمند و امواج رادیویی برای ایجاد نمای دقیق از مغز استفاده می‌کند. پزشک ممکن است بتواند ضایعات یا ناهنجاری‌هایی را در مغز تشخیص دهد که می‌تواند منجر به تشنج شود.
• توموگرافی گسیل پوزیترون (PET). اسکن‌های PET از مقدار کمی ماده رادیواکتیو با دوز پایین استفاده می‌کنند که به داخل سیاهرگ تزریق می‌شود تا به تجسم مناطق فعال مغز و تشخیص ناهنجاری‌ها کمک کند.
• توموگرافی کامپیوتری گسیل تک فوتون (SPECT). آزمایش SPECT از مقدار کمی ماده رادیواکتیو با دوز پایین استفاده می‌کند که به داخل ورید تزریق می‌شود تا یک نقشه سه بعدی دقیق از فعالیت جریان خون در مغز که در طول تشنج اتفاق می‌افتد ایجاد کند. پزشکان همچنین ممکن است نوعی از تست SPECT به نام SPECT ictal تفریق ثبت شده به تصویربرداری تشدید مغناطیسی (SISCOM) را انجام دهند که ممکن است نتایج دقیق تری ارائه دهد.

   

رفتار

هر کسی که یک تشنج داشته باشد، تشنج دیگر را نخواهد داشت. از آنجایی که تشنج می‌تواند یک حادثه منفرد باشد، پزشک ممکن است تا زمانی که بیش از یک تشنج نداشته باشید، تصمیم به شروع درمان نگیرد.

هدف بهینه در درمان تشنج، یافتن بهترین درمان ممکن برای توقف تشنج با کمترین عوارض جانبی است.

 

 

داروها

بسیاری از داروها برای درمان تشنج لوب تمپورال در دسترس هستند. با این حال، بسیاری از افراد تنها با داروها به کنترل تشنج دست نمی‌یابند و عوارض جانبی از جمله خستگی، افزایش وزن و سرگیجه شایع است.

هنگام تصمیم‌گیری در مورد گزینه‌های درمانی، عوارض جانبی احتمالی را با پزشک خود در میان بگذارید. همچنین بپرسید که داروهای تشنج و سایر داروهایی که مصرف می‌کنید، مانند قرص‌های ضد بارداری خوراکی، ممکن است چه تاثیری بر یکدیگر داشته باشند.

 

 

جراحی یا روش های دیگر

هنگامی که داروهای ضد تشنج موثر نیستند، درمان های دیگر ممکن است گزینه مناسبی باشند:

• عمل جراحي. هدف از جراحی جلوگیری از وقوع تشنج است. این اغلب از طریق یک جراحی سنتی انجام می شود، جایی که جراحان برای برداشتن ناحیه ای از مغز که در آن تشنج شروع می شود، عمل می‌کنند. در برخی افراد، جراحان ممکن است بتوانند از لیزر درمانی با هدایت MRI به عنوان روشی کمتر تهاجمی برای تخریب ناحیه بافت آسیب‌دیده که باعث تشنج می‌شود، استفاده کنند.

  جراحی برای افرادی که تشنج‌هایی دارند که همیشه از یک نقطه در مغزشان شروع می‌شود، بهترین کار را انجام می‌دهد. اگر تشنج از بیش از یک ناحیه از مغز باشد، کانون تشنج قابل شناسایی نباشد یا تشنج از ناحیه ای از مغز باشد که عملکردهای حیاتی را انجام می‌دهد، جراحی معمولاً گزینه پیشنهادی نیست.

• تحریک عصب واگ. دستگاهی که در زیر پوست قفسه سینه کاشته می‌شود، عصب واگ در گردن را تحریک و سیگنال هایی را به مغز ارسال می‌کند که از تشنج جلوگیری می‌کند. با تحریک عصب واگ، ممکن است همچنان نیاز به مصرف دارو داشته باشید، اما ممکن است بتوانید دوز را کاهش دهید.
• تحریک عصبی پاسخگو. در طی تحریک عصبی پاسخگو، دستگاهی که در سطح مغز یا در بافت مغز کاشته می‌شود، می‌تواند فعالیت تشنج را تشخیص دهد و یک تحریک الکتریکی را به ناحیه شناسایی‌شده برای توقف تشنج ارسال کند.
• رژیم درمانی. پیروی از رژیم غذایی پر چربی و کم کربوهیدرات که به عنوان رژیم کتوژنیک شناخته می شود، می تواند کنترل تشنج را بهبود بخشد. تغییرات در رژیم غذایی پرچرب و کم کربوهیدرات، مانند شاخص گلیسمی پایین و رژیم های اصلاح شده اتکینز، ممکن است کمتر موثر باشد. با این حال، آنها به اندازه رژیم کتوژنیک محدود کننده نیستند و ممکن است فوایدی داشته باشند.
•  

بارداری و تشنج

زنانی که قبلاً تشنج داشته‌اند معمولاً می‌توانند حاملگی سالمی داشته باشند. نقایص مادرزادی مربوط به برخی داروها گاهی اوقات ممکن است رخ دهد.

به طور خاص، والپروئیک اسید (دپاکن) - یکی از داروهای احتمالی برای تشنج عمومی - با نقایص شناختی و نقص لوله عصبی، مانند اسپینا بیفیدا، مرتبط است. توصیه می شود که زنان از مصرف اسید والپروئیک در دوران بارداری به دلیل خطراتی که برای جنین دارد اجتناب کنند.

این خطرات را با پزشک خود در میان بگذارید. به دلیل خطر نقایص مادرزادی و از آنجایی که بارداری می‌تواند سطح داروها را تغییر دهد، برنامه‌ریزی قبل از بارداری برای زنانی که تشنج داشته‌اند بسیار مهم است.

در برخی موارد، ممکن است تغییر دوز داروی تشنج قبل یا در طول بارداری مناسب باشد. ممکن است در موارد نادر داروها تعویض شوند.

 

 

داروهای ضد بارداری و ضد تشنج

همچنین مهم است که بدانید برخی از داروهای ضد تشنج می‌توانند اثربخشی ضد بارداری های خوراکی - نوعی پیشگیری از بارداری - را تغییر دهند و برخی از داروهای ضد بارداری خوراکی می توانند جذب داروهای تشنج را سرعت بخشند. اگر پیشگیری از بارداری اولویت بالایی دارد، با پزشک خود مشورت کنید تا بررسی کند که آیا داروی شما با قرص ضد بارداری خوراکی تان تداخل دارد یا خیر و آیا سایر اشکال پیشگیری از بارداری باید در نظر گرفته شود.

 

شیوه زندگی و درمان‌های خانگی

در اینجا چند مرحله وجود دارد که می توانید برای کمک به کنترل تشنج انجام دهید:

 

• دارو را به درستی مصرف کنید. قبل از صحبت با پزشک، دوز را تنظیم نکنید. اگر احساس می‌کنید دارویتان باید تغییر کند، آن را با پزشک خود در میان بگذارید.
• به اندازه کافی خوابیدن. کمبود خواب می تواند باعث تشنج شود. حتماً هر شب به اندازه کافی استراحت کنید.
• از دستبند هشدار پزشکی استفاده کنید. این کار به پرسنل اورژانس کمک می کند تا بدانند در صورت بروز تشنج دیگر چگونه به درستی رفتار کنند.
• از پزشک خود در مورد محدودیت های رانندگی سوال کنید. فردی که دارای اختلال تشنجی است، قبل از اینکه بتواند رانندگی کند، باید برای مدت زمان معقولی بدون تشنج باشد.
•  

امنیت شخصی

تشنج معمولاً منجر به آسیب جدی نمی شود، اما اگر تشنج های مکرر دارید، آسیب احتمالی وجود دارد. این مراحل می تواند در جلوگیری از آسیب در هنگام تشنج کمک کند:

 

• نزدیک آب مراقب باشید. به تنهایی شنا نکنید یا بدون اینکه کسی در نزدیکی تان باشد، در قایق استراحت نکنید.
• برای محافظت در هنگام فعالیت هایی مانند دوچرخه سواری یا شرکت در ورزش از کلاه ایمنی استفاده کنید.
• دوش را سریع بگیرید، مگر اینکه کسی نزدیکتان باشد.
• اثاثیه خود را اصلاح کنید. روی گوشه‌های تیز را بکشید، مبلمانی با لبه‌های گرد بخرید و صندلی‌هایی را انتخاب کنید که بازوهایی دارند تا از افتادن از روی صندلی جلوگیری کنند. فرشی با لایه‌های ضخیم برای محافظت از خود در نظر بگیرید، برای محافظت از شما در صورت افتادن.
• نکات کمک های اولیه برای تشنج را در مکانی نمایش دهید که مردم به راحتی آنها را ببینند. هر شماره تلفن مهمی را نیز در آنجا وارد کنید.
•  

کمک های اولیه تشنجی

این مفید است که بدانید در صورت مشاهده فردی که دچار تشنج شده است چه کاری انجام دهید. اگر در خطر ابتلا به تشنج در آینده هستید، این اطلاعات را در اختیار خانواده، دوستان و همکاران قرار دهید تا بدانند در صورت بروز تشنج چه کاری انجام دهند.

 

 

برای کمک به کسی در هنگام تشنج:

 

• فرد را با دقت به یک طرف بغلتانید.
• چیزی نرم زیر سر او قرار دهید.
• لباس های گردن تنگ را گشاد کنید.
• از قرار دادن انگشتان یا اشیاء دیگر در دهان فرد خودداری کنید.
• سعی نکنید کسی را که تشنج کرده است مهار کنید.
• اگر فرد در حال حرکت است، اشیاء خطرناک را جمع کنید.
• تا رسیدن پرسنل پزشکی در کنار فرد بمانید.
• فرد را از نزدیک مشاهده کنید تا بتوانید جزئیاتی را در مورد آنچه اتفاق افتاده ارائه دهید.
• زمان تشنج را ثبت کنید.
• آرام بمانید.
•  

مقابله و حمایت

حتی پس از اینکه تشنج تحت کنترل باشد، می تواند زندگی فرد را تحت تاثیر قرار دهد. تشنج لوب تمپورال ممکن است حتی بیشتر یک چالش مقابله‌ای باشد زیرا ممکن است افراد رفتار غیرعادی را به عنوان تشنج تشخیص ندهند. کودکان ممکن است از وضعیت خود مسخره شوند یا خجالت بکشند و زندگی با تهدید دائمی تشنج دیگر ممکن است کودکان و بزرگسالان را ناامید کند.

 

 

در خانه

خانواده می توانند حمایت مورد نیاز را ارائه دهند. آنچه را که در مورد اختلال تشنج خود می‌دانید به آنها بگویید. به آنها اجازه دهید تا بدانند که می توانند از شما سؤال بپرسند و برای گفتگو در مورد نگرانی های خود آماده باشید. با به اشتراک گذاشتن مطالب آموزشی یا سایر منابعی که پزشک داده است، به آنها کمک کنید تا وضعیت را درک کنند.

 

 

در محل کار

با سرپرست خود ملاقات کنید و در مورد اختلال تشنجی و تأثیر آن بر خود صحبت کنید. اگر تشنج در حین کار اتفاق افتاد، در مورد آنچه نیاز دارید از سرپرست یا همکاران خود صحبت کنید. صحبت با همکاران را در مورد اختلالات تشنج در نظر بگیرید - می توانید سیستم حمایتی خود را گسترش دهید و فضای پذیرش و درک را ایجاد کنید.

 

 

شما تنها نیستید

به یاد داشته باشید، لازم نیست به تنهایی این کار را انجام دهید. با خانواده و دوستان تماس بگیرید. از پزشک خود در مورد گروه های پشتیبانی محلی بپرسید یا به یک انجمن پشتیبانی آنلاین بپیوندید. از درخواست کمک نترسید. داشتن یک سیستم پشتیبانی قوی برای زندگی با هر شرایط پزشکی مهم است.

 

 

آماده شدن برای قرار ملاقات 

در برخی موارد، تشنج نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد و همیشه زمانی برای آماده شدن برای قرار ملاقات وجود ندارد.

در موارد دیگر، اولین ملاقات برای ارزیابی تشنج ممکن است با پزشک خانواده یا پزشک عمومی باشد. یا ممکن است به یک متخصص ارجاع داده شوید، مانند یک دکتر آموزش دیده در زمینه بیماری های مغز و سیستم عصبی (عصب شناس) یا یک متخصص مغز و اعصاب آموزش دیده در زمینه صرع (صرع شناس).

برای آماده شدن برای قرار ملاقات خود، در نظر بگیرید که چه کاری می توانید انجام دهید تا آماده شوید و درک کنید که از پزشک خود چه انتظاری دارید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

• اطلاعات مربوط به تشنج را ثبت کنید. اگر این جزئیات را می‌دانید، زمان، مکان، علائمی که تجربه کرده‌اید و مدت زمان طول کشیده را درج کنید. از هر کسی که ممکن است تشنج را دیده باشد، مانند یکی از اعضای خانواده، دوست یا همکار، نظر بخواهید تا بتوانید اطلاعاتی را که ممکن است ندانید ثبت کنید.
• از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمانی که قرار ملاقات می گذارید، بپرسید آیا کاری وجود دارد که باید از قبل انجام دهید تا برای هر گونه آزمایش یا معاینه پزشکی آماده باشید.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی را یادداشت کنید.
• فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزها تهیه کنید.
• یکی از اعضای خانواده یا دوست خود را همراه داشته باشید تا کمک کند تمام اطلاعات ارائه شده در یک قرار را به خاطر بسپارید. همچنین، از آنجایی که ممکن است از همه چیزهایی که هنگام تشنج رخ می دهد آگاه نباشید، ممکن است پزشک بخواهد از کسی که شاهد بوده است سؤال کند.
• سوالاتتان را برای پرسیدن از دکتر بنویسید. تهیه فهرستی از سوالات کمک می کند از زمان خود با پزشک نهایت استفاده را ببرید.
•  

برای تشنج، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

 

• به نظر شما چه چیزی باعث تشنج من شد؟
• آیا نیاز به انجام آزمایشی وجود دارد؟
• چه روش درمانی را پیشنهاد می کنید؟
• جایگزین های درمان اولیه ای که پیشنهاد می کنید چیست؟
• چقدر احتمال دارد که تشنج دیگری داشته باشم؟
• چگونه می توانم مطمئن شوم که اگر تشنج دیگری داشته باشم به خودم آسیب نرسانم؟
• من این شرایط سلامتی دیگر را دارم. چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟
• آیا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟
• آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟ هزینه آن چقدر است و آیا بیمه من آن را پوشش می دهد؟
• آیا جایگزین عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟
• آیا بروشور یا موارد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم با خود به خانه ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

علاوه بر سؤالاتی که آماده کرده اید از پزشک خود بپرسید، در هر زمانی که چیزی را متوجه نشدید در هنگام ملاقات از پرسیدن دریغ نکنید.

 

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً تعدادی سوال می پرسد:

 

• می‌توانید قسمت تشنج خود را توضیح دهید؟
• کجا بودید و درست قبل از شروع چه اتفاقی افتاد؟
• آیا کسی آنجا بود که شاهد اتفاقات باشد؟
• دقیقاً قبل از تشنج چه احساسی را به یاد دارید؟ درست بعد از تشنج چطور؟
• چه علائمی را تجربه کردید؟
• تشنج چقدر طول کشید؟
• آیا تا به حال در گذشته تشنج یا سایر مشکلات عصبی داشته اید؟
• آیا هیچ عضوی از خانواده دارید که مبتلا به اختلال تشنج یا صرع تشخیص داده شده باشد؟
• آیا اخیراً به خارج از کشور سفر کرده اید؟
•