شکستگی لگن یک آسیب جدی است، با عوارضی که می تواند زندگی را تهدید کند. خطر شکستگی لگن با افزایش سن افزایش می یابد.

 

خطر افزایش می یابد زیرا استخوان ها با افزایش سن ضعیف می شوند (پوکی استخوان). چندین دارو، بینایی ضعیف و مشکلات تعادلی نیز باعث می‌شود افراد مسن بیشتر زمین بخورند که یکی از شایع‌ترین علل شکستگی لگن است.

 

شکستگی لگن تقریباً همیشه نیاز به جراحی یا تعویض دارد و به دنبال آن فیزیوتراپی انجام می شود. انجام اقداماتی برای حفظ تراکم استخوان و جلوگیری از افتادن می تواند به جلوگیری از شکستگی لگن کمک کند.

 

علائم

علائم و نشانه های شکستگی لگن عبارتند از:

 

ناتوانی در بلند شدن از زمین یا راه رفتن

 

درد شدید در لگن یا کشاله ران 

 

ناتوانی در قرار دادن وزن روی پای خود در سمت لگن آسیب دیده

 

کبودی و تورم در ناحیه لگن و اطراف آن

 

پای کوتاهتر در سمت لگن آسیب دیده 

 

چرخش پا به سمت بیرون در سمت لگن آسیب دیده

 

 

علل

 

یک ضربه شدید - برای مثال در تصادف اتومبیل - می تواند باعث شکستگی لگن در افراد در هر سنی شود. در افراد مسن تر، شکستگی لگن اغلب در نتیجه سقوط از ارتفاع است. در افرادی که استخوان‌های بسیار ضعیفی دارند، شکستگی لگن می‌تواند به سادگی با ایستادن روی ساق پا و چرخاندن رخ دهد.

 

عوامل خطر

میزان شکستگی لگن به طور قابل ملاحظه ای با موارد زیر افزایش می یابد:

• سن. تراکم استخوان و توده عضلانی با افزایش سن کاهش می یابد. افراد مسن نیز ممکن است مشکلات بینایی و تعادل داشته باشند که می تواند خطر افتادن را افزایش دهد.
• جنسیت. شکستگی لگن در زنان سه برابر بیشتر از مردان اتفاق می افتد. زنان سریعتر از مردان تراکم استخوان را از دست می دهند، تا حدی به این دلیل که کاهش سطح استروژن که با یائسگی اتفاق می افتد، از دست دادن استخوان را تسریع می کند. با این حال، مردان نیز می توانند به طور خطرناکی سطوح پایین تراکم استخوانی داشته باشند.
• پوکی استخوان. اگر این بیماری را دارید که باعث ضعیف شدن استخوان ها می شود، در معرض خطر بیشتر شکستگی هستید.

• سایر شرایط پزشکی مزمن. اختلالات غدد درون ریز، مانند پرکاری تیروئید، می تواند منجر به استخوان های شکننده شود. اختلالات روده ای که می تواند جذب ویتامین D و کلسیم را کاهش دهد، همچنین می تواند منجر به ضعیف شدن استخوان ها شود.

  شرایط پزشکی که بر روی مغز و سیستم عصبی تاثیر می‌گذارد، از جمله اختلالات شناختی، زوال عقل، بیماری پارکینسون، سکته مغزی و نوروپاتی محیطی می‌تواند باعث افزایش این عارضه شود.

  قند خون پایین و فشار خون پایین نیز می تواند در خطر افتادن نقش داشته باشد.

• داروهای خاص. داروهای کورتیزون، مانند پردنیزون، در صورت مصرف طولانی مدت می توانند استخوان را ضعیف کنند. برخی داروها یا ترکیب خاصی از داروها می توانند باعث سرگیجه و مستعد افتادن شوند. داروهایی که بر روی سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارند - مانند داروهای خواب، داروهای ضد روان پریشی و آرام بخش ها - معمولاً با زمین خوردن مرتبط هستند.

   

  مشکلات تغذیه ای. کمبود کلسیم و ویتامین D در رژیم غذایی در دوران جوانی، اوج توده استخوانی را کاهش می دهد و خطر شکستگی را در آینده افزایش می دهد. همچنین دریافت مقدار کافی کلسیم و ویتامین D در سنین بالا برای حفظ استخوانی که دارید بسیار مهم است. با افزایش سن، سعی کنید وزن خود را سالم نگه دارید. کمبود وزن خطر از دست دادن استخوان را افزایش می‌دهد.

   

  عدم تحرک بدنی. عدم انجام منظم ورزش های تحمل وزن، مانند پیاده روی، می تواند منجر به ضعیف شدن استخوان ها و ماهیچه ها شود و احتمال سقوط و شکستگی را افزایش دهد.

   

  مصرف دخانیات و الکل. هر دو می توانند با فرآیندهای طبیعی ساخت و نگهداری استخوان تداخل داشته باشند و منجر به تحلیل رفتن استخوان شوند.

   

عوارض

شکستگی لگن می تواند استقلال را کاهش دهد و گاهی عمر را کوتاه کند. حدود نیمی از افرادی که دچار شکستگی لگن هستند قادر به بازیابی توانایی زندگی مستقل نیستند.

 

اگر شکستگی لگن، فرد را برای مدت طولانی بی حرکت نگه دارد، این عوارض می تواند شامل موارد زیر باشد:

 

لخته شدن خون در پاها یا ریه ها

 

زخم بستر

 

عفونت های دستگاه ادراری

 

ذات الریه

 

از دست دادن بیشتر توده عضلانی، خطر سقوط و افزایش آسیب 

 

مرگ

 

جلوگیری

انتخاب سبک زندگی سالم در اوایل بزرگسالی، اوج توده استخوانی را افزایش می دهد و خطر ابتلا به پوکی استخوان را در سال های بعد کاهش می دهد. اقدامات مشابهی که در هر سنی اتخاذ می شود ممکن است خطر سقوط را کاهش دهد و سلامت کلی را بهبود بخشد.

 

 

برای جلوگیری از زمین خوردن و حفظ استخوان سالم:

 

کلسیم و ویتامین D کافی دریافت کنید. به عنوان یک قاعده کلی، مردان و زنان 50 ساله و بالاتر باید 1200 میلی گرم کلسیم در روز و 600 واحد بین المللی ویتامین D در روز مصرف کنند.

 

برای تقویت استخوان ها و بهبود تعادل ورزش کنید. ورزش های تحمل وزن، مانند پیاده روی، به شما کمک می کند تا حداکثر تراکم استخوان را حفظ کنید. ورزش همچنین قدرت کلی را افزایش می دهد و احتمال سقوط را کاهش می دهد. تمرینات تعادلی همچنین برای کاهش خطر زمین خوردن مهم است، زیرا تعادل با افزایش سن بدتر می شود.

 

از سیگار کشیدن یا نوشیدن الکل خودداری کنید. مصرف تنباکو و الکل می تواند تراکم استخوان را کاهش دهد. نوشیدن الکل همچنین می تواند تعادل را مختل کند و احتمال سقوط را افزایش دهد.

 

خانه خود را از نظر خطرات ارزیابی کنید. فرش‌های لیز را بردارید، سیم‌های برق را کنار دیوار نگه دارید و اثاثیه اضافی و هر چیز دیگری را که می‌تواند شما را زمین‌ بزند مرتب کنید. مطمئن شوید که هر اتاق و راهرو به خوبی روشن است.

 

چشمان خود را بررسی کنید. یک سال در میان، یا اگر دیابت یا بیماری چشمی دارید، هر سال، معاینه چشم را انجام دهید.

 

مراقب داروهای خود باشید. احساس ضعف و سرگیجه، که از عوارض جانبی احتمالی بسیاری از داروها است، می تواند خطر افتادن را افزایش دهد. در مورد عوارض جانبی ناشی از داروهای خود با پزشک خود صحبت کنید.

 

به آرامی بایستید. بلند شدن خیلی سریع می تواند باعث کاهش فشار خون و ایجاد احساس لرزش  شود.

 

از عصا یا واکر استفاده کنید. اگر هنگام راه رفتن احساس ثبات نمی کنید، از پزشک یا کاردرمانگر خود بپرسید که آیا این ها ممکن است کمک کنند.

 

•