در طی تعویض مفصل ران، جراح بخش های آسیب دیده مفصل ران را برمی دارد و آنها را با قطعاتی که معمولاً از فلز، سرامیک و پلاستیک بسیار سخت ساخته شده اند، جایگزین می کند. این مفصل مصنوعی (پروتز) به کاهش درد و بهبود عملکرد کمک می‌کند.

 

جراحی تعویض مفصل ران که به آن آرتروپلاستی کامل لگن نیز گفته می شود، اگر درد لگن با فعالیت های روزانه تداخل داشته باشد و درمان های غیرجراحی کمکی نکرده باشد یا دیگر موثر نباشد، ممکن است گزینه ای برایتان باشد. آسیب آرتریت شایع ترین دلیل نیاز به تعویض مفصل ران است.

 

چرا این کار انجام می شود

شرایطی که می تواند به مفصل ران آسیب برساند و گاهی اوقات جراحی تعویض مفصل ران را ضروری می‌کند، عبارتند از:

 

آرتروز. استئوآرتریت که معمولاً به عنوان آرتریت سایش و پارگی شناخته می شود، به غضروف نرمی که انتهای استخوان ها را می پوشاند آسیب می رساند و حرکت نرم مفاصل را دچار مشکل می کند.

 

روماتیسم مفصلی. آرتریت روماتوئید که در اثر فعالیت بیش از حد سیستم ایمنی ایجاد می‌شود، نوعی التهاب ایجاد می‌کند که می‌تواند غضروف و گاهی اوقات استخوان زیرین را فرسایش دهد و در نتیجه مفاصل آسیب دیده و تغییر شکل دهند.

 

استئونکروز. اگر خون کافی به قسمت توپ مفصل ران وارد نشود، مانند دررفتگی یا شکستگی، استخوان ممکن است فرو بریزد و تغییر شکل دهد.

 

 

اگر درد لگن دارید، می توانید تعویض مفصل ران را در نظر بگیرید:

 

علیرغم مصرف داروهای مسکن ادامه می یابد.

 

با راه رفتن حتی با عصا یا واکر بدتر می شود.

 

خواب را مختل می کند.

 

لباس پوشیدن را سخت می کند.

 

بر توانایی در بالا یا پایین رفتن از پله ها تأثیر می گذارد.

 

بلند شدن از حالت نشسته را دشوار می کند.

 

 

 

خطرات

 

• خطرات مرتبط با جراحی تعویض مفصل ران می تواند شامل موارد زیر باشد:

   

  لخته شدن خون. لخته می تواند در رگ های پا پس از جراحی ایجاد شود. این می تواند خطرناک باشد زیرا یک قطعه لخته می تواند پاره شود و به ریه، قلب یا به ندرت مغز برود. پزشک ممکن است داروهای رقیق کننده خون را برای کاهش این خطر تجویز کند.

   

  عفونت. عفونت‌ها می‌توانند در محل برش و در بافت عمیق‌تر نزدیک لگن جدید رخ دهند. بیشتر عفونت ها با آنتی بیوتیک درمان می شوند، اما عفونت بزرگ در نزدیکی پروتز ممکن است نیاز به جراحی برای برداشتن و جایگزینی پروتز داشته باشد.

   

  شکستگی. در طول عمل جراحی، ممکن است قسمت های سالم مفصل ران شکسته شود. گاهی اوقات شکستگی ها به اندازه ای کوچک هستند که به خودی خود بهبود می یابند، اما شکستگی های بزرگتر ممکن است نیاز به تثبیت با سیم، پیچ و احتمالاً یک صفحه فلزی یا پیوند استخوان داشته باشند.

   

  نابجایی. برخی از موقعیت‌ها می‌توانند باعث شوند که توپ مفصل جدید از حفره خارج شود، به‌ویژه در چند ماه اول پس از جراحی. اگر لگن دررفته شود، پزشک ممکن است برای شما یک بریس بگذارد تا لگن را در موقعیت صحیح نگه دارد. اگر مفصل ران به دررفتگی ادامه دهد، اغلب برای تثبیت آن نیاز به جراحی است.

   

  تغییر در طول پا. جراح اقدامات لازم را برای جلوگیری از این مشکل انجام می دهد، اما گاهی اوقات یک لگن جدید باعث می شود یک پا بلندتر یا کوتاه تر از دیگری باشد. گاهی اوقات این به دلیل انقباض عضلات اطراف لگن است. در این مورد، تقویت و کشش تدریجی آن عضلات ممکن است کمک کند. احتمالاً بعد از چند ماه متوجه تفاوت های کوچک در طول پا نخواهید شد.

   

  شل شدن. اگرچه این عارضه با ایمپلنت های جدید نادر است، ممکن است مفصل جدید به طور محکم روی استخوان ثابت نشود یا به مرور زمان شل شود و باعث درد در لگن شود. ممکن است برای رفع مشکل به جراحی نیاز باشد.

   

  آسیب عصبی به ندرت ممکن است اعصاب ناحیه ای که ایمپلنت در آن قرار می گیرد آسیب ببیند. آسیب عصبی می تواند باعث بی حسی، ضعف و درد شود.

   

نیاز به تعویض مفصل ران دوم

مفصل ران مصنوعی ممکن است در نهایت فرسوده شود، به خصوص اگر زمانی که نسبتاً جوان و فعال هستید، جراحی تعویض مفصل ران انجام دهید. سپس ممکن است نیاز به تعویض مفصل ران داشته باشید. با این حال، مواد جدید باعث ماندگاری بیشتر ایمپلنت ها می شوند.

 

 

 

روش انجام

 

قبل از جراحی با جراح ارتوپد خود برای معاینه ملاقات خواهید کرد. کاری که جراح انجام خواهد داد:

 

در مورد سابقه پزشکی و داروهای فعلی تان می پرسد.

 

لگن را بررسی می کند و به دامنه حرکتی مفصل و قدرت عضلات اطراف توجه می کند.

 

 

دستور به آزمایش خون و اشعه ایکس و MRI به ندرت مورد نیاز است.

 

 

در طول این ارزیابی قبل از عمل، زمان خوبی برای پرسیدن سوالات در مورد روش است. مطمئن شوید که در هفته قبل از جراحی باید از مصرف کدام داروها اجتناب کنید یا به مصرف آنها ادامه دهید.

 

از آنجایی که مصرف دخانیات می تواند در بهبود اختلال ایجاد کند، مصرف محصولات تنباکو را حداقل یک ماه قبل از جراحی و حداقل تا دو ماه بعد از جراحی متوقف کنید. اگر برای ترک سیگار به کمک نیاز دارید، با پزشک خود صحبت کنید.

 

دو هفته قبل از جراحی، کارهای دندانپزشکی انجام ندهید.

 

               

 

آنچه می توانید انتظار داشته باشید

 

هنگامی که برای جراحی خود مراجعه می کنید، از شما خواسته می شود لباس های خود را درآورید و لباس بیمارستان بپوشید. به شما یک بلوک نخاعی داده می شود که نیمه پایینی بدن را بی حس می کند، یا یک بیهوشی عمومی.

 

جراح همچنین ممکن است با تزریق یک ماده بی حس کننده در اطراف اعصاب یا داخل و اطراف مفصل به شما بلوک عصبی بدهد تا به جلوگیری از درد بعد از جراحی کمک کند.

 

 

 

در طول روش

 

عمل جراحی چند ساعت طول می کشد. برای انجام تعویض مفصل ران، جراح :

 

یک برش در جلو یا کنار باسن ، از طریق لایه‌های بافت ایجاد می‌کند.

 

استخوان و غضروف بیمار و آسیب دیده را از بین می برد و استخوان سالم را دست نخورده باقی می گذارد.

 

سوکت پروتز را در استخوان لگن کاشت می‌کند تا جایگزین سوکت آسیب دیده شود.

 

توپ گرد در بالای استخوان ران را با توپ مصنوعی که به ساقه ای که در استخوان ران قرار می گیرد وصل می شود، جایگزین می کند.

 

 

تکنیک های تعویض مفصل ران به طور مداوم در حال پیشرفت است. جراحان به توسعه تکنیک های جراحی کمتر تهاجمی ادامه می دهند که ممکن است زمان بهبودی و درد را کاهش دهد.

 

 

 

بعد از عمل

پیشگیری از لخته شدن خون

 

پس از جراحی، خطر لخته شدن خون در پاهایتان افزایش می یابد. اقدامات احتمالی برای جلوگیری از این عارضه عبارتند از:

 

زود حرکت کردن. به زودی پس از جراحی تشویق می شوید که بنشینید و با عصا یا واکر راه بروید. این احتمالاً در همان روز جراحی یا در روز بعد اتفاق می افتد.

 

اعمال فشار. هم در حین و هم بعد از عمل، ممکن است از جوراب‌های کشسان یا آستین‌های بادی شبیه به کاف فشار خون روی ساق پا استفاده کنید. فشار وارد شده توسط آستین های باد شده به جلوگیری از تجمع خون در رگ های پا کمک می کند و احتمال تشکیل لخته را کاهش می دهد.

 

داروی رقیق کننده خون. جراح ممکن است پس از جراحی یک رقیق کننده خون تزریقی یا خوراکی تجویز کند. بسته به اینکه چقدر زود راه می‌روید، چقدر فعال هستید و خطر کلی لخته شدن خون، ممکن است چند هفته بعد از جراحی به داروهای رقیق‌کننده خون نیاز داشته باشید.

 

 

 

فیزیوتراپی

 

یک فیزیوتراپیست ممکن است با تمریناتی که می‌توانید در بیمارستان و خانه انجام دهید تا بهبودی سریع‌تر انجام دهید، به شما کمک کند.

 

فعالیت و ورزش باید بخشی منظم از روز باشد تا استفاده مجدد از مفاصل و عضلات خود را به دست آورید. فیزیوتراپ تمرینات تقویتی و تحرکی را توصیه می کند و کمک می کند تا نحوه استفاده از وسایل کمکی راه رفتن مانند واکر یا عصا را یاد بگیرید. همانطور که درمان پیشرفت می کند، معمولا وزنی را که روی پای خود می گذارید افزایش می دهید تا زمانی که بتوانید بدون کمک راه بروید.

 

 

 

ریکاوری در منزل و مراقبت های بعدی

 

قبل از اینکه بیمارستان را ترک کنید، شما و مراقبانتان نکاتی در مورد مراقبت از لگن جدید خود دریافت خواهید کرد. برای انتقال آرام:

 

ترتیبی دهید که یکی از دوستان یا خویشاوندان برای شما غذا آماده کند.

 

وسایل روزمره را در سطح کمر قرار دهید، بنابراین نیازی به خم شدن یا بلند شدن ندارید.

چیزهایی را که نیاز دارید، مانند تلفن، دستمال کاغذی، کنترل تلویزیون، دارو و کتاب‌ها را در نزدیکی منطقه‌ای قرار دهید که بیشتر وقت خود را در دوران نقاهت در آنجا سپری می‌کنید.

 

شش تا 12 هفته پس از جراحی، یک قرار ملاقات بعدی با جراح خود خواهید داشت تا مطمئن شوید لگن به درستی بهبود می یابد. اگر بهبودی به خوبی پیش برود، اکثر افراد تا این زمان حداقل بخشی از فعالیت های عادی خود را از سر می گیرند. بهبودی بیشتر با بهبود قدرت اغلب به مدت شش تا 12 ماه اتفاق می‌افتد.

 

 

 

نتایج

 

انتظار داشته باشید که مفصل ران جدید درد قبل از جراحی را کاهش دهد و دامنه حرکتی مفصل را افزایش دهد. اما انتظار نداشته باشید که قبل از دردناک شدن لگن هر کاری که می توانید انجام دهید را انجام دهید.

 

 

فعالیت‌های پر تاثیر - مانند دویدن یا بازی بسکتبال - ممکن است روی مفصل مصنوعی بیش از حد استرس‌زا باشد. اما با گذشت زمان، ممکن است بتوانید به راحتی شنا کنید، گلف بازی کنید، پیاده روی کنید یا دوچرخه سواری کنید.