اغلب پزشک می تواند بر اساس علائم و موقعیت غیرطبیعی لگن و ساق پا تشخیص دهد که دچار شکستگی لگن شده اید. اشعه ایکس معمولاً شکستگی را تأیید می کند و نشان می دهد که محل شکستگی کجاست.

 

اگر اشعه ایکس شکستگی را نشان نداد اما همچنان درد لگن دارید، ممکن است پزشک برای بررسی شکستگی، ام آر آی یا اسکن استخوان را تجویز کند.

 

 

اکثر شکستگی‌های لگن در یکی از دو محل روی استخوان بلند که از لگن تا زانو (فمور) امتداد دارد رخ می‌دهد:

 

گردن فمورال. این ناحیه در قسمت بالایی استخوان ران، درست زیر قسمت توپی (سر استخوان ران) قرار دارد.

 

 

ناحیه بین تروکانتریک. این ناحیه کمی دورتر از مفصل ران، در بخشی از فمور فوقانی که به سمت بیرون بیرون زده است، قرار دارد.

 

رفتار

 

درمان شکستگی معمولاً شامل ترکیبی از جراحی، توانبخشی و دارو است.

 

 

عمل جراحی

نوع جراحی که انجام می دهید به طور کلی به محل و شدت شکستگی، اینکه آیا استخوان های شکسته به درستی در یک راستا قرار نگرفته اند، سن و شرایط سلامت زمینه ای بستگی دارد. گزینه ها عبارتند از:

 

 

ترمیم داخلی با استفاده از پیچ. پیچ‌های فلزی در استخوان قرار می‌گیرند تا در هنگام بهبودی شکستگی، آن را در کنار هم نگه دارند. گاهی اوقات پیچ ها به صفحه فلزی که از استخوان ران می گذرد وصل می شوند.

 

تعویض کامل لگن. فمور فوقانی و حفره استخوان لگن با قطعات مصنوعی (پروتز) جایگزین شده است. به طور فزاینده ای، مطالعات نشان می دهد که تعویض کامل مفصل ران مقرون به صرفه تر است و با نتایج بلندمدت بهتری در بزرگسالان سالم که به طور مستقل زندگی می کنند، همراه است.

 

تعویض جزئی لگن. اگر انتهای استخوان شکسته جابجا شده یا آسیب دیده باشد، جراح ممکن است سر و گردن استخوان ران را بردارد و یک جایگزین فلزی نصب کند. تعویض جزئی لگن ممکن است برای بزرگسالانی توصیه شود که سایر بیماری‌ها یا اختلالات شناختی دارند یا دیگر مستقل زندگی نمی‌کنند.

 

اگر خون رسانی به قسمت توپی مفصل ران در طی شکستگی آسیب دیده باشد، پزشک ممکن است تعویض جزئی یا کامل لگن را توصیه کند. این نوع آسیب، که اغلب در افراد مسن مبتلا به شکستگی گردن فمور رخ می دهد، به این معنی است که استخوان کمتر به درستی ترمیم می شود.

 

 

 

توانبخشی

 

تیم مراقبت احتمالاً در روز اول پس از جراحی شما را از رختخواب بلند می کند و حرکت می دهد. فیزیوتراپی در ابتدا بر روی دامنه حرکتی و تمرینات تقویتی تمرکز خواهد داشت.

 

در مراقبت های طولانی مدت و در خانه، ممکن است با یک کاردرمانگر کار کنید تا تکنیک های استقلال در زندگی روزمره مانند استفاده از توالت، حمام کردن، لباس پوشیدن و آشپزی را بیاموزید. کاردرمانگر تعیین می کند که آیا واکر یا ویلچر می تواند کمک کند تا تحرک و استقلال خود را دوباره به دست آورید یا خیر.

 

 

آماده شدن برای قرار ملاقات 

ممکن است به جراح ارتوپد ارجاع داده شوید.

 

ممکن است پزشک سوالاتی بپرسد:

 

• آیا اخیراً زمین خورده اید یا آسیب دیگری به لگن خود وارد کرده اید؟

   

  شدت درد چقدر است؟

   

  آیا می توانید روی پای خود وزن بیاندازید؟

   

  آیا آزمایش تراکم استخوان داده اید؟

   

  آیا بیماری دیگری برای شما تشخیص داده شده است؟ در حال حاضر چه داروهایی از جمله ویتامین ها و مکمل ها مصرف می کنید؟

   

  آیا از تنباکو استفاده می کنید؟

   

  آیا تا به حال عمل جراحی انجام داده اید؟ آیا مشکلاتی وجود داشت؟

   

  آیا هیچ یک از خویشاوندان خونی - مانند والدین یا خواهر و برادر - سابقه شکستگی استخوان یا پوکی استخوان دارند؟

   

  آیا مستقل زندگی می کنید؟

•