اقداماتی که برای کمک به تشخیص اختلال وسواس فکری اجباری کمک می کند ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

ارزیابی روانشناختی. این شامل بحث درباره افکار، احساسات، علائم و الگوهای رفتاری می شود تا مشخص شود آیا وسواس فکری یا رفتارهای اجباری دارید که با کیفیت زندگی تداخل دارد یا خیر. با اجازه شما، این ممکن است شامل صحبت با خانواده یا دوستانتان باشد.

 

معیارهای تشخیصی OCD. پزشک ممکن است از معیارهایی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، منتشر شده توسط انجمن روانپزشکی استفاده کند.

 

معاینه فیزیکی. این ممکن است برای کمک به رد سایر مشکلاتی که ممکن است باعث علائم شوند و برای بررسی هر گونه عوارض مرتبط، انجام شود.

 

 

 

چالش های تشخیصی

 

گاهی اوقات تشخیص OCD دشوار است زیرا علائم می تواند شبیه علائم اختلال شخصیت وسواسی-اجباری، اختلالات اضطرابی، افسردگی، اسکیزوفرنی یا سایر اختلالات سلامت روان باشد و ممکن است هم OCD و هم یک اختلال سلامت روان دیگر داشته باشید. با پزشک خود کار کنید تا بتوانید تشخیص و درمان مناسب را دریافت کنید.

 

رفتار

درمان اختلال وسواس فکری اجباری ممکن است منجر به درمان نشود، اما می تواند به کنترل علائم کمک کند تا بر زندگی روزمره حکومت نکنند. بسته به شدت OCD ، برخی از افراد ممکن است به درمان طولانی مدت، مداوم یا شدیدتری نیاز داشته باشند.

دو درمان اصلی برای OCD روان درمانی و دارو هستند. اغلب، درمان با ترکیبی از این موارد مؤثرتر است.

 

 

روان درمانی

 

درمان شناختی رفتاری (CBT)، نوعی روان درمانی، برای بسیاری از افراد مبتلا به OCD موثر است. قرار گرفتن در معرض و پیشگیری از پاسخ (ERP)، یکی از اجزای درمان CBT، شامل قرار گرفتن تدریجی در معرض یک شی یا وسواس ترسناک، مانند کثیفی، و یادگیری راه‌هایی برای مقاومت در برابر میل به انجام تشریفات اجباری است. ERP نیازمند تلاش و تمرین است، اما زمانی که یاد بگیرید وسواس ها و اجبارهای خود را مدیریت کنید، ممکن است از کیفیت زندگی بهتری لذت ببرید.

 

 

داروها

 

برخی از داروهای روانپزشکی می توانند به کنترل وسواس و اجبار OCD کمک کنند. معمولاً ابتدا داروهای ضد افسردگی امتحان می شوند.

 

 

داروهای ضد افسردگی تایید شده توسط سازمان غذا و دارو برای درمان OCD عبارتند از:

 

کلومیپرامین (Anafranil) برای بزرگسالان و کودکان 10 سال و بالاتر

 

فلوکستین (پروزاک) برای بزرگسالان و کودکان 7 سال و بالاتر

 

فلووکسامین برای بزرگسالان و کودکان 8 سال و بالاتر

 

پاروکستین (Paxil، Pexeva) فقط برای بزرگسالان

 

سرترالین (Zoloft) برای بزرگسالان و کودکان 6 سال به بالا

 

با این حال، پزشک ممکن است داروهای ضد افسردگی و داروهای روانپزشکی دیگر را تجویز کند.

 

 

 

داروها: چه مواردی را باید در نظر گرفت

 

در اینجا مواردی وجود دارد که باید با پزشک خود در مورد داروهای OCD صحبت کنید:

 

انتخاب یک دارو. به طور کلی، هدف کنترل موثر علائم در کمترین دوز ممکن است. این غیرعادی نیست که چندین دارو را قبل از یافتن دارویی که به خوبی کار می کند، امتحان کنید. پزشک ممکن است بیش از یک دارو را برای مدیریت موثر علائم توصیه کند. ممکن است هفته ها تا ماه ها پس از شروع مصرف دارو طول بکشد تا متوجه بهبود علائم شوید.

 

اثرات جانبی. همه داروهای روانپزشکی دارای عوارض جانبی بالقوه هستند. در مورد عوارض جانبی احتمالی و هرگونه نظارت بر سلامت مورد نیاز هنگام مصرف داروهای روانپزشکی با پزشک خود صحبت کنید و در صورت تجربه عوارض جانبی نگران کننده به پزشک خود اطلاع دهید.

 

خطر خودکشی. اکثر داروهای ضد افسردگی به طور کلی بی خطر هستند، اما سازمان غذا و دارو ملزم می‌کند که همه داروهای ضد افسردگی هشدارهای جعبه سیاه را داشته باشند، سخت ترین هشدارها برای نسخه ها. در برخی موارد، کودکان، نوجوانان و جوانان زیر 25 سال ممکن است در هنگام مصرف داروهای ضد افسردگی، به ویژه در چند هفته اول پس از شروع یا زمانی که دوز آن تغییر می کند، افکار یا رفتار خودکشی افزایش یابد. اگر افکار خودکشی رخ داد، فوراً با پزشک خود تماس بگیرید یا کمک اورژانسی دریافت کنید. به خاطر داشته باشید که داروهای ضد افسردگی با بهبود خلق و خو احتمال بیشتری دارد که خطر خودکشی را در دراز مدت کاهش دهند.

 

تعامل با سایر مواد. هنگام مصرف داروی ضد افسردگی، سایر داروهای تجویزی یا بدون نسخه، گیاهان دارویی یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برخی از داروهای ضد افسردگی وقتی با برخی داروها یا مکمل‌های گیاهی ترکیب می‌شوند، می‌توانند اثربخشی برخی دیگر از داروها را کاهش دهند و واکنش‌های خطرناکی ایجاد کنند.

 

توقف داروهای ضد افسردگی. داروهای ضد افسردگی اعتیادآور در نظر گرفته نمی شوند، اما گاهی اوقات وابستگی فیزیکی (که با اعتیاد متفاوت است) ممکن است رخ دهد. بنابراین توقف ناگهانی درمان یا از دست دادن چندین دوز می تواند باعث علائمی شبیه ترک شود که گاهی به آن سندرم قطع می گویند. مصرف داروی خود را بدون مشورت با پزشک خود قطع نکنید، حتی اگر احساس بهتری دارید – ممکن است عود علائم OCD داشته باشید. برای کاهش تدریجی و ایمن دوز خود با پزشک همکاری کنید.

 

در مورد خطرات و مزایای استفاده از داروهای خاص با پزشک خود صحبت کنید.

 

 

درمان های دیگر

 

گاهی اوقات، روان درمانی و داروها به اندازه کافی برای کنترل علائم OCD موثر نیستند. در موارد مقاوم به درمان، گزینه های دیگری ممکن است ارائه شود:

 

برنامه های درمانی فشرده سرپایی و اقامتی. برنامه‌های درمانی جامعی که بر اصول درمانی ERP تأکید می‌کنند ممکن است برای افراد مبتلا به OCD که به دلیل شدت علائم با توانایی عملکرد خود مشکل دارند، مفید باشد. این برنامه ها معمولا چند هفته طول می کشد.

 

تحریک عمیق مغز DBS) ). DBS توسط FDA برای درمان OCD در بزرگسالان 18 سال و بالاتر که به رویکردهای درمانی سنتی پاسخ نمی دهند تأیید شده است. DBS شامل کاشت الکترودها در نواحی خاصی از مغز است. این الکترودها تکانه های الکتریکی تولید می کنند که ممکن است به تنظیم تکانه های غیر طبیعی کمک کند.

 

تحریک مغناطیسی ترانس کرانیالTMS) ). FDA یک دستگاه خاص (BrainsWay Deep Transcranial Magnetic Stimulation) را برای درمان OCD در بزرگسالان 22 تا 68 سال، زمانی که رویکردهای درمانی سنتی مؤثر نبوده اند، تأیید کرده است. TMS یک روش غیر تهاجمی است که از میدان‌های مغناطیسی برای تحریک سلول های عصبی در مغز برای بهبود علائم OCD استفاده می کند. در طول جلسه TMS، یک سیم پیچ الکترومغناطیسی روی پوست سر نزدیک پیشانی قرار می گیرد. مغناطیس الکتریکی یک پالس مغناطیسی ایجاد می کند که سلول های عصبی را در مغز تحریک می کند.

 

اگر یکی از این روش ها را در نظر می گیرید، با پزشک خود صحبت کنید تا مطمئن شوید که تمام مزایا و معایب و خطرات احتمالی سلامتی DBS و TMS را درک می کنید.

 

شیوه زندگی و درمان های خانگی

اختلال وسواس فکری یک بیماری مزمن است، به این معنی که ممکن است همیشه بخشی از زندگی باشد. در حالی که OCD درمان توسط یک متخصص را تضمین می کند، می توانید برخی از کارها را بر اساس برنامه درمانی خود انجام دهید:

 

• آنچه را که یاد می گیرید تمرین کنید. برای شناسایی تکنیک‌ها و مهارت‌هایی که به مدیریت علائم کمک می‌کنند، با متخصص سلامت روان خود کار کنید و اینها را به طور منظم تمرین کنید.
• داروهای خود را طبق دستور مصرف کنید. حتی اگر احساس خوبی دارید، در برابر هر وسوسه ای برای حذف داروهای خود مقاومت کنید. اگر متوقف شوید، علائم OCD احتمالا عود می کند. 
• به علائم هشدار دهنده توجه کنید. شما و پزشکتان ممکن است مشکلاتی را شناسایی کرده باشید که می تواند علائم OCD را تحریک کند. برنامه ریزی کنید تا بدانید در صورت بازگشت علائم چه باید بکنید. در صورت مشاهده هرگونه تغییر در علائم یا احساس با پزشک یا درمانگر خود تماس بگیرید.

• شما و پزشکتان ممکن است مشکلاتی را شناسایی کرده باشید که می تواند علائم OCD را تحریک کند. برنامه ریزی کنید تا بدانید در صورت بازگشت علائم چه باید بکنید. در صورت مشاهده هرگونه تغییر در علائم یا احساس با پزشک یا درمانگر خود تماس بگیرید.

   

مقابله و حمایت

مقابله با اختلال وسواس فکری می تواند چالش برانگیز باشد. داروها می توانند عوارض جانبی ناخواسته‌ای داشته باشند و ممکن است از ابتلا به بیماری که نیاز به درمان طولانی مدت دارد احساس خجالت یا عصبانیت کنید. در اینجا چند راه برای کمک به مقابله با OCD وجود دارد:

 

• درباره OCD بیاموزید . یادگیری در مورد وضعیت می تواند به شما قدرت و انگیزه دهد که به برنامه درمانی خود پایبند باشید.
• روی اهداف خود متمرکز بمانید. اهداف بهبودی خود را در ذهن داشته باشید و به یاد داشته باشید که بهبودی از OCD یک فرآیند مداوم است.
• به یک گروه پشتیبانی بپیوندید. تماس با دیگرانی که با چالش های مشابه روبرو هستند می تواند از شما حمایت کند و کمک کند تا با چالش ها کنار بیایید.
• خروجی های سالم پیدا کنید. راه های سالمی را برای هدایت انرژی خود، مانند سرگرمی ها و فعالیت های تفریحی، کاوش کنید. به طور منظم ورزش کنید، رژیم غذایی سالم و خواب کافی داشته باشید.
• آرامش و مدیریت استرس را یاد بگیرید. علاوه بر درمان حرفه ای، تکنیک های مدیریت استرس مانند مدیتیشن، تجسم، آرامش عضلانی، ماساژ و تنفس عمیق ممکن است به کاهش استرس و اضطراب کمک کند.
• به فعالیت های منظم خود پایبند باشید. سعی کنید از فعالیت های معنی دار اجتناب نکنید. طبق معمول به محل کار یا مدرسه بروید. وقت خود را با خانواده و دوستان بگذرانید. اجازه ندهید OCD در مسیر زندگی تان قرار بگیرد.
•  

آماده شدن برای قرار ملاقات 

می توانید با مراجعه به پزشک اصلی خود شروع کنید. از آنجایی که اختلال وسواس فکری-اجباری اغلب به مراقبت های تخصصی نیاز دارد، ممکن است برای ارزیابی و درمان به یک متخصص سلامت روان مانند روانپزشک یا روانشناس ارجاع داده شوید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

برای آماده شدن برای قرار ملاقات، به نیازها و اهداف خود برای درمان فکر کنید. فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

 

• علائمی که متوجه شده اید، از جمله انواع وسواس ها و اجبارهایی که تجربه کرده اید و چیزهایی که ممکن است به دلیل ناراحتی از آنها اجتناب کنید.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هرگونه استرس عمده، تغییرات اخیر زندگی و اعضای خانواده با علائم مشابه
• تمام داروها، ویتامین ها، داروهای گیاهی یا سایر مکمل ها، و همچنین مقدار مصرف
•  
• سوالاتی که باید از پزشک یا درمانگر خود بپرسید
• سوالاتی که باید بپرسید ممکن است شامل موارد زیر باشد:
• آیا فکر می کنید من OCD دارم ؟
• چگونه OCD را درمان می کنید ؟
• چگونه درمان می تواند به من کمک کند؟
• آیا داروهایی وجود دارد که ممکن است کمک کند؟
• درمان چه مدت طول می کشد؟
• برای کمک به خودم چه کنم؟
• آیا بروشور یا موارد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟
• آیا می توانید وب سایتی را معرفی کنید که به من کمک کند؟

در حین قرار ملاقات خود از پرسیدن هرگونه سوال دیگری دریغ نکنید.

 

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً تعدادی سؤال می پرسد، مانند:

• آیا با وجود تلاش برای نادیده گرفتن آنها، افکار خاصی بارها و بارها در ذهن شما می گذرد؟
• آیا باید چیزها را به روش خاصی مرتب کنید؟
• آیا باید دستان خود را بشویید، چیزها را بشمارید یا چیزها را بارها و بارها چک کنید؟
• علائم از چه زمانی شروع شد؟
• آیا علائم مداوم بوده است یا گاه به گاه؟
• به نظر می رسد چه چیزی علائم را بهبود می بخشد؟
• به نظر می رسد چه چیزی  علائم را بدتر می کند؟
• علائم چگونه بر زندگی روزمره تان تأثیر می گذارد؟ 
• در یک روز معمولی، چقدر برای افکار وسواسی و رفتارهای اجباری وقت می گذارید؟
• آیا یکی از بستگان با مشکل روانی دارید؟
• آیا ضربه روحی یا استرس شدیدی را تجربه کرده اید؟

پزشک یا متخصص سلامت روان بر اساس پاسخ ها، علائم و نیازهای شما، سؤالات بیشتر می پرسد. آماده سازی و پیش بینی سوالات کمک می کند تا از زمان خود نهایت استفاده را ببرید.