برای تعیین اینکه آیا اختلال دوقطبی دارید یا نه، ارزیابی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

معاینه فیزیکی. پزشک ممکن است یک معاینه فیزیکی و تست های آزمایشگاهی برای شناسایی هر گونه مشکل پزشکی که می تواند باعث علائم شود انجام دهد.

ارزیابی روانپزشکی. ممکن است پزشک شما را به یک روانپزشک ارجاع دهد تا در مورد افکار، احساسات و الگوهای رفتاری با شما صحبت کند. همچنین می توانید یک خودارزیابی روانشناختی یا پرسشنامه را پر کنید. با اجازه شما، ممکن است از اعضای خانواده یا دوستان نزدیک خواسته شود که اطلاعاتی در مورد علائم ارائه دهند.

نمودار خلقی. ممکن است از شما خواسته شود که یک نمودار روزانه از خلق و خو، الگوهای خواب یا سایر عواملی که می تواند به تشخیص و یافتن درمان مناسب کمک کند، نگه دارید.

معیارهای اختلال دوقطبی. روانپزشک ممکن است علائم را با معیارهای اختلالات دوقطبی و مرتبط در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) که توسط انجمن روانپزشکی منتشر شده است، مقایسه کند.

 

 

تشخیص در کودکان

اگرچه تشخیص کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال دوقطبی شامل همان معیارهایی است که برای بزرگسالان استفاده می شود، علائم در کودکان و نوجوانان اغلب الگوهای متفاوتی دارند و ممکن است به خوبی در دسته بندی های تشخیصی قرار نگیرند.

همچنین، کودکانی که دارای اختلال دوقطبی هستند اغلب با سایر بیماری‌های سلامت روان مانند اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) یا مشکلات رفتاری نیز تشخیص داده می‌شوند که می‌تواند تشخیص را پیچیده‌تر کند. ارجاع به روانپزشک کودک با تجربه اختلال دوقطبی توصیه می شود.

رفتار

درمان به بهترین وجه توسط یک پزشک متخصص در تشخیص و درمان بیماری های روانی (روانپزشک) که در درمان اختلالات دوقطبی و مرتبط با آن مهارت دارد، هدایت می شود. ممکن است یک تیم درمانی داشته باشید که شامل روانشناس، مددکار اجتماعی و پرستار روانپزشکی نیز می شود.

 

اختلال دوقطبی یک بیماری مادام العمر است. درمان برای مدیریت علائم است. بسته به نیاز، درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

داروها. اغلب، باید فوراً شروع به مصرف داروهایی برای متعادل کردن خلق و خوی خود کنید.

ادامه درمان. اختلال دوقطبی نیاز به درمان مادام العمر با داروها دارد، حتی در دوره هایی که احساس بهتری دارید. افرادی که درمان نگهدارنده را نادیده می گیرند در معرض خطر عود علائم یا داشتن تغییرات خفیف خلقی هستند که به شیدایی کامل یا افسردگی تبدیل می شوند.

برنامه های درمانی روزانه. پزشک ممکن است یک برنامه درمانی روزانه را توصیه کند. این برنامه ها پشتیبانی و مشاوره مورد نیاز را در زمانی که علائم را تحت کنترل دارید، ارائه می کنند.

درمان سوء مصرف مواد. اگر با مواد مخدر مشکل دارید، به درمان سوء مصرف مواد نیز نیاز خواهید داشت. در غیر این صورت، مدیریت اختلال دوقطبی می تواند بسیار دشوار باشد.

بستری شدن در بیمارستان. اگر رفتار خطرناکی دارید، احساس خودکشی می کنید یا از واقعیت جدا می‌شوید (روان پریشی) ممکن است پزشک بستری شدن در بیمارستان را توصیه کند. دریافت درمان روانپزشکی در بیمارستان می تواند کمک کند تا آرام و ایمن باشید و خلق و خوی شما را تثبیت کند، چه در حال داشتن یک دوره شیدایی یا افسردگی شدید.

درمان های اولیه اختلال دوقطبی شامل داروها و مشاوره روانشناختی (روان درمانی) برای کنترل علائم است و همچنین ممکن است شامل آموزش و گروه های حمایتی باشد.

 

 

داروها

تعدادی از داروها برای درمان اختلال دوقطبی استفاده می شود. انواع و دوزهای داروهای تجویز شده بر اساس علائم خاص شماست.

 

داروها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تثبیت کننده های خلق و خو. شما معمولاً برای کنترل دوره های شیدایی یا هیپومانیک به داروهای تثبیت کننده خلق و خو نیاز دارید. نمونه هایی از تثبیت کننده های خلقی عبارتند از لیتیوم (Lithobid)، اسید والپروئیک (Depakene)، دیوالپروکس سدیم (Depakote)، کاربامازپین (Tegretol، Equetro) و لاموتریژین (Lamictal).

داروهای ضد روان پریشی. اگر علایم افسردگی یا شیدایی علیرغم درمان با سایر داروها ادامه یافت، یک داروی ضد روان پریشی مانند اولانزاپین (Zyprexa)، ریسپریدون (Risperdal)، کوتیاپین (Seroquel)، آریپیپرازول (Abilify)، زیپراسیدون (Geodon)، لورازیدون (Latuda) اضافه کنید. یا آسناپین (سافریس) ممکن است کمک کند. پزشک ممکن است برخی از این داروها را به تنهایی یا همراه با یک تثبیت کننده خلق و خو تجویز کند.

داروهای ضد افسردگی. پزشک ممکن است یک داروی ضد افسردگی برای کمک به مدیریت افسردگی اضافه کند. از آنجایی که گاهی اوقات یک داروی ضد افسردگی می‌تواند باعث یک دوره شیدایی شود، معمولاً همراه با یک تثبیت‌کننده خلق یا ضد روان پریشی تجویز می‌شود.

ضد افسردگی - ضد روان پریشی. داروی Symbyax ترکیبی از فلوکستین ضد افسردگی و اولانزاپین ضد روان پریشی است. به عنوان درمان افسردگی و تثبیت کننده خلق و خو عمل می کند.

داروهای ضد اضطراب. بنزودیازپین ها ممکن است به کاهش اضطراب و بهبود خواب کمک کنند، اما معمولاً به صورت کوتاه مدت استفاده می شوند.

 

 

پیدا کردن داروی مناسب

پیدا کردن دارو یا داروهای مناسب، احتمالاً به آزمون و خطا نیاز دارد. اگر یکی برای شما خوب کار نمی کند، چندین مورد دیگر وجود دارد که باید امتحان کنید.

 

این فرآیند نیاز به صبر دارد، زیرا برخی از داروها هفته ها تا ماه ها زمان نیاز دارند تا اثر کامل داشته باشند. به طور کلی فقط یک دارو در یک زمان تغییر می کند تا پزشک بتواند تشخیص دهد که کدام داروها برای تسکین علائم با کمترین عوارض جانبی آزاردهنده عمل می کنند. همچنین ممکن است با تغییر علائم، نیاز به تنظیم داروها باشد.

 

 

اثرات جانبی

عوارض جانبی خفیف اغلب با یافتن داروها و دوزهای مناسب بهبود می یابند و بدن شما با داروها سازگار می شود. اگر عوارض جانبی آزاردهنده ای دارید با پزشک یا متخصص سلامت روان خود صحبت کنید.

 

تغییراتی ایجاد نکنید یا مصرف داروهای خود را قطع نکنید. اگر داروی خود را قطع کنید، ممکن است عوارض ترک را تجربه کنید یا علائم بدتر شود یا عود کند. ممکن است بسیار افسرده شوید، احساس خودکشی کنید یا دچار یک دوره مانیک یا هیپومانیا شوید. اگر فکر می کنید باید تغییری ایجاد کنید، با پزشک خود تماس بگیرید.

 

 

داروها و بارداری

تعدادی از داروها برای اختلال دوقطبی می توانند با نقایص مادرزادی همراه باشند و می توانند از طریق شیر مادر به کودک منتقل شوند. برخی از داروها مانند والپروئیک اسید و دیوالپروکس سدیم نباید در دوران بارداری استفاده شوند. همچنین، داروهای ضد بارداری ممکن است زمانی که همراه با برخی از داروهای اختلال دوقطبی مصرف شوند، کارایی خود را از دست بدهند.

 

در صورت امکان، قبل از باردار شدن، گزینه های درمانی را با پزشک خود در میان بگذارید. اگر برای درمان اختلال دوقطبی خود دارو مصرف می کنید و فکر می کنید ممکن است باردار باشید، فوراً با پزشک خود صحبت کنید.

 

 

روان درمانی

روان درمانی بخش مهمی از درمان اختلال دوقطبی است و می تواند در محیط های فردی، خانوادگی یا گروهی ارائه شود. چندین نوع درمان ممکن است مفید باشد. این شامل:

 

ریتم درمانی بین فردی و اجتماعی IPSRT)). IPSRT بر تثبیت ریتم های روزانه مانند خواب، بیداری و زمان غذا تمرکز دارد. یک روال ثابت به مدیریت بهتر خلق و خوی کمک می کند. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است از ایجاد یک برنامه روزانه برای خواب، رژیم غذایی و ورزش سود ببرند.

درمان شناختی رفتاری (CBT). تمرکز بر شناسایی باورها و رفتارهای ناسالم و منفی و جایگزینی آنها با باورهای سالم و مثبت است. CBT می تواند به شناسایی عواملی که باعث ایجاد دوره های دوقطبی می شود کمک کند. همچنین راهبردهای موثری برای مدیریت استرس و کنار آمدن با موقعیت های ناراحت کننده یاد می گیرید.

آموزش روانی. یادگیری در مورد اختلال دوقطبی (آموزش روانی) می تواند به شما و عزیزانتان در درک این بیماری کمک کند. دانستن اینکه چه اتفاقی در حال رخ دادن است می تواند کمک کند تا بهترین پشتیبانی را دریافت کنید، مشکلات را شناسایی کنید، برنامه ای برای جلوگیری از عود ایجاد کنید و به درمان ادامه دهید.

درمان خانواده محور. حمایت خانواده و ارتباط می تواند کمک کند تا برنامه درمانی خود را دنبال کنید و به شما و عزیزانتان کمک کند علائم هشدار دهنده نوسانات خلقی را تشخیص داده و مدیریت کنید.

 

 

سایر گزینه های درمانی

بسته به نیاز، درمان های دیگری ممکن است به درمان افسردگی اضافه شود.

در طول درمان با تشنج الکتریکی (ECT)، جریان‌های الکتریکی از مغز عبور می‌کنند و عمداً باعث ایجاد یک تشنج کوتاه می‌شوند. به نظر می رسد ECT باعث تغییراتی در شیمی مغز می شود که می تواند علائم برخی از بیماری های روانی را معکوس کند. اگر با داروها بهبود نمی‌یابید، نمی‌توانید داروهای ضدافسردگی را به دلایل سلامتی مانند بارداری مصرف کنید یا در معرض خطر بالای خودکشی هستید، ECT ممکن است گزینه‌ای برای درمان دوقطبی باشد.

 

تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS) به عنوان یک گزینه برای کسانی که به داروهای ضد افسردگی پاسخ نداده اند، در حال بررسی است.

 

 

درمان در کودکان و نوجوانان

درمان برای کودکان و نوجوانان به طور کلی به صورت موردی و بسته به علائم، عوارض جانبی دارو و سایر عوامل انجام می شود. به طور کلی، درمان شامل موارد زیر است:

داروها. برای کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال دوقطبی اغلب همان نوع داروها را که در بزرگسالان استفاده می‌شود، تجویز می کنند. تحقیقات کمتری در مورد ایمنی و اثربخشی داروهای دوقطبی در کودکان نسبت به بزرگسالان وجود دارد، بنابراین تصمیمات درمانی اغلب بر اساس تحقیقات بزرگسالان است.

روان درمانی. درمان اولیه و طولانی مدت می تواند به جلوگیری از بازگشت علائم کمک کند. روان درمانی می تواند به کودکان و نوجوانان کمک کند تا کارهای روزمره خود را مدیریت کنند، مهارت های مقابله ای را توسعه دهند، مشکلات یادگیری را برطرف کنند، مشکلات اجتماعی را حل کنند و به تقویت پیوندها و ارتباطات خانوادگی کمک کنند و در صورت نیاز، می تواند به درمان مشکلات سوء مصرف مواد رایج در کودکان بزرگتر و نوجوانان مبتلا به اختلال دوقطبی کمک کند.

آموزش روانی. آموزش روانی می تواند شامل یادگیری علائم اختلال دوقطبی و تفاوت آنها با رفتارهای مربوط به سن رشد، موقعیت و رفتار فرهنگی مناسب کودک باشد. درک در مورد اختلال دوقطبی نیز می‌تواند در حمایت از فرزندتان کمک کند.

حمایت کردن. کار با معلمان و مشاوران مدرسه و تشویق خانواده و دوستان می تواند به شناسایی خدمات و تشویق موفقیت کمک کند.

شیوه زندگی و درمان های خانگی

احتمالاً برای متوقف کردن چرخه‌های رفتاری که اختلال دوقطبی را بدتر می‌کند، نیاز به تغییر در سبک زندگی دارید. در اینجا چند مرحله وجود دارد:

استفاده از داروهای تفریحی را ترک کنید. یکی از بزرگترین نگرانی های اختلال دوقطبی، پیامدهای منفی رفتارهای پرخطر و سوء مصرف مواد مخدر است. اگر به تنهایی مشکل ترک کردن را دارید، کمک بگیرید.

روابط سالم ایجاد کنید. اطراف خود را با افرادی احاطه کنید که تأثیر مثبتی دارند. دوستان و اعضای خانواده می توانند حمایت و کمک کنند تا مراقب علائم هشدار دهنده تغییرات خلقی باشید.

یک روال سالم ایجاد کنید. داشتن یک برنامه منظم برای خواب، غذا خوردن و فعالیت بدنی می تواند به تعادل خلق و خوی کمک کند. قبل از شروع هر برنامه ورزشی با پزشک خود مشورت کنید. رژیم غذایی سالم داشته باشید. اگر لیتیوم مصرف می کنید، با پزشک خود در مورد مصرف مایعات و نمک مناسب صحبت کنید. اگر مشکل خواب دارید، با پزشک یا متخصص سلامت روان خود در مورد کارهایی که می توانید انجام دهید صحبت کنید.

قبل از مصرف سایر داروها ابتدا بررسی کنید. قبل از مصرف داروهای تجویز شده توسط پزشک دیگر یا مکمل ها یا داروهای بدون نسخه، با دکتری که شما را برای اختلال دوقطبی درمان می کند، تماس بگیرید. گاهی اوقات داروهای دیگر باعث ایجاد دوره‌های افسردگی یا شیدایی می‌شوند یا ممکن است با داروهایی که برای اختلال دوقطبی مصرف می‌کنید تداخل داشته باشند.

یک نمودار خلقی را در نظر بگیرید. ثبت حالات روزانه، درمان‌ها، خواب، فعالیت‌ها و احساسات می‌تواند به شناسایی محرک‌ها، گزینه‌های درمانی مؤثر و زمانی که درمان نیاز به تنظیم دارد کمک کند.

 

 

طب جایگزین

تحقیقات زیادی در مورد طب جایگزین یا مکمل - که گاهی به آن طب یکپارچه می گویند - و اختلال دوقطبی وجود ندارد. اکثر مطالعات در مورد افسردگی اساسی هستند، بنابراین مشخص نیست که چگونه این رویکردهای غیر سنتی برای اختلال دوقطبی کار می کنند.

 

اگر می خواهید علاوه بر درمان توصیه شده توسط پزشک، از داروهای جایگزین یا مکمل استفاده کنید، ابتدا برخی اقدامات احتیاطی را انجام دهید:

مصرف داروهای تجویز شده خود را قطع نکنید یا جلسات درمانی را نادیده بگیرید. هنگامی که صحبت از درمان اختلال دوقطبی می شود، طب جایگزین یا مکمل جایگزین مراقبت های پزشکی منظم نیست.

با پزشکان و متخصصان سلامت روان خود صادق باشید. دقیقاً به آنها بگویید که از کدام درمان های جایگزین یا مکمل استفاده می کنید یا می خواهید امتحان کنید.

از خطرات احتمالی آگاه باشید. محصولات جایگزین و مکمل مانند داروهای تجویزی تنظیم نمی شوند. فقط به این دلیل که طبیعی است، به این معنی نیست که بی خطر است. قبل از استفاده از داروهای جایگزین یا مکمل، با پزشک خود در مورد خطرات آن از جمله تداخلات جدی احتمالی با داروها صحبت کنید.

 

 

مقابله و حمایت

مقابله با اختلال دوقطبی می تواند چالش برانگیز باشد. در اینجا چند استراتژی وجود دارد که می تواند کمک کند:

با اختلال دوقطبی آشنا شوید. آموزش در مورد وضعیت می تواند به شما قدرت و انگیزه دهد تا به برنامه درمانی خود پایبند باشید و تغییرات خلقی را تشخیص دهید. به خانواده و دوستان خود در مورد آنچه می‌گذرانید آموزش دهید.

روی اهداف خود متمرکز بمانید. یادگیری مدیریت اختلال دوقطبی می تواند زمان بر باشد. با در نظر گرفتن اهداف و یادآوری اینکه می توانید برای ترمیم روابط آسیب دیده و سایر مشکلات ناشی از نوسانات خلقی خود تلاش کنید، انگیزه تان را حفظ کنید.

به یک گروه پشتیبانی بپیوندید. گروه‌های حمایتی برای افراد مبتلا به اختلال دوقطبی می‌توانند کمک کنند با دیگرانی که با چالش‌های مشابه روبرو هستند ارتباط برقرار کنید و تجربیات خود را به اشتراک بگذارید.

خروجی های سالم پیدا کنید. راه های سالمی را برای هدایت انرژی خود، مانند سرگرمی ها، ورزش و فعالیت های تفریحی کاوش کنید.

راه های آرامش و مدیریت استرس را بیاموزید. یوگا، تای چی، ماساژ، مدیتیشن یا سایر تکنیک های آرامش بخش می تواند مفید باشد.

 

 

آماده شدن برای قرار ملاقات

می توانید با مراجعه به پزشک مراقبت های اولیه یا روانپزشک شروع کنید. ممکن است بخواهید در صورت امکان، یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را برای حمایت و کمک به یادآوری اطلاعات به قرار ملاقات خود ببرید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

قبل از قرار ملاقات، فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

هر گونه علائمی که داشته اید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل قرار ملاقات نامرتبط به نظر برسد

اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هرگونه استرس عمده یا تغییرات اخیر زندگی

تمام داروها، ویتامین‌ها، گیاهان دارویی یا سایر مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید و دوزها

 

 

سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

برخی از سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید ممکن است شامل موارد زیر باشد:

آیا من اختلال دوقطبی دارم؟

آیا دلایل احتمالی دیگری برای علائم من وجود دارد؟

به چه نوع آزمایشاتی نیاز خواهم داشت؟

چه درمان هایی در دسترس هستند؟ کدام را به من پیشنهاد می کنید؟

جایگزین های درمان اولیه ای که پیشنهاد می کنید چیست؟

من این شرایط سلامتی دیگر را دارم. چگونه می توانم این شرایط را با هم مدیریت کنم؟

آیا باید به روانپزشک یا سایر متخصصان سلامت روان مراجعه کنم؟

آیا جایگزین عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟

آیا بروشور یا موارد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟

چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

از پرسیدن سؤالات دیگر در طول قرار خود دریغ نکنید.

 

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً تعدادی سوال از شما خواهد پرسید. آماده پاسخگویی به آنها باشید. ممکن است بپرسد:

اولین بار چه زمانی شما یا عزیزانتان متوجه علائم خود شدید؟

چقدر خلق و خوی شما تغییر می کند؟

آیا تا به حال در هنگام ناراحتی افکار خودکشی به سراغتان آمده؟

آیا علائم با زندگی روزمره یا روابط شما تداخل دارد؟

آیا خویشاوندان خونی مبتلا به اختلال دوقطبی یا افسردگی دارید؟

چه شرایط سلامت روانی یا جسمی دیگری دارید؟

آیا سیگار می کشید یا از مواد مخدر استفاده می کنید؟

شب ها چقدر می خوابید؟

به نظر می رسد چه چیزی علائم را بهبود می بخشد؟

به نظر می رسد چه چیزی علائم را بدتر می کند؟