معاینه عصبی کادر گفتگوی پاپ آپ را باز کنید

هیچ آزمایشی برای ام اس وجود ندارد. در عوض، تشخیص مولتیپل اسکلروزیس به رد سایر شرایطی که ممکن است علائم و نشانه های مشابه را ایجاد کنند، متکی است و به عنوان تشخیص افتراقی شناخته می شود.

پزشک احتمالاً با یک تاریخچه پزشکی و معاینه کامل شروع می‌کند.

تبلیغات

 

کلینیک مایو شرکت ها یا محصولات را تایید نمی کند. تبلیغات از ماموریت غیرانتفاعی ما پشتیبانی می کند.

تبلیغات و حمایت مالی
تپ ستون فقرات (پنکسیون کمری) کادر گفتگوی پاپ آپ را باز کنید
ضایعات ام اس ام آر آی کادر گفتگوی پاپ آپ را باز کنید

سپس ممکن است توصیه شود:

  • آزمایش خون، برای کمک به رد سایر بیماری های با علائم مشابه ام اس. آزمایش‌هایی برای بررسی نشانگرهای زیستی خاص مرتبط با ام‌اس در حال حاضر در دست توسعه هستند و ممکن است به تشخیص این بیماری نیز کمک کنند.

     

  • تپ ستون فقرات (پنکسیون کمری)، که در آن نمونه کوچکی از مایع مغزی نخاعی برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی از کانال نخاعی خارج می شود. این نمونه می‌تواند ناهنجاری های  مرتبط با ام اس را نشان دهد. ضربه زدن به ستون فقرات همچنین می تواند به رد سایر شرایط با علائمی شبیه ام اس کمک کند.
  • MRI، که می تواند مناطقی از ام اس (ضایعات) را در مغز و نخاع آشکار کند. ممکن است برای برجسته کردن ضایعاتی که نشان می دهد بیماری در مرحله فعال است، یک ماده حاجب تزریق داخل وریدی دریافت کنید.

     

  • تست‌های پتانسیل برانگیخته، که سیگنال‌های الکتریکی تولید شده توسط سیستم عصبی را در پاسخ به محرک‌ها ثبت می‌کنند. یک آزمایش پتانسیل برانگیخته ممکن است از محرک های بصری یا محرک های الکتریکی استفاده کند. در این تست ها، شما یک الگوی دیداری متحرک را تماشا می کنید، یا تکانه های الکتریکی کوتاهی به اعصاب پاها یا بازوهایتان اعمال می شود. الکترودها سرعت حرکت اطلاعات در مسیرهای عصبی را اندازه گیری می کنند.

در اکثر افراد مبتلا به ام اس عودکننده - فروکش کننده، تشخیص نسبتاً ساده و بر اساس الگوی علائم منطبق با بیماری است و با اسکن های تصویربرداری مغزی مانند MRI تأیید می شود.

 

 

تشخیص ام اس در افرادی که علائم غیر معمول یا بیماری پیشرونده دارند، می تواند دشوارتر باشد. در این موارد، آزمایشات بیشتر با تجزیه و تحلیل مایع نخاعی، پتانسیل های برانگیخته و تصویربرداری اضافی ممکن است مورد نیاز باشد.

 

MRI مغز

MRI مغز اغلب برای کمک به تشخیص مولتیپل اسکلروزیس استفاده می شود.

رفتار

هیچ درمانی برای مولتیپل اسکلروزیس وجود ندارد. درمان معمولاً بر تسریع بهبودی پس از حملات، کند کردن پیشرفت بیماری و مدیریت علائم متمرکز است. برخی از افراد چنان علائم خفیفی دارند که نیازی به درمان ندارند.

آزمایشگاه تحقیقاتی مولتیپل اسکلروزیس

آزمایشگاه تحقیقاتی مولتیپل اسکلروزیس

درمان حملات ام اس

  • کورتیکواستروئیدها. مانند پردنیزون خوراکی و متیل پردنیزولون وریدی برای کاهش التهاب عصبی تجویز می شوند. عوارض جانبی ممکن است شامل بی خوابی، افزایش فشار خون، افزایش سطح گلوکز خون، نوسانات خلقی و احتباس مایعات باشد.
  • تبادل پلاسما (پلاسمافرزیس). قسمت مایع بخشی از خون (پلاسما) برداشته شده و از سلول های خونی جدا می شود. سپس سلول های خونی با یک محلول پروتئینی (آلبومین) مخلوط می شوند و به بدن بازگردانده می شوند. اگر علائم جدید و شدید باشد و به استروئیدها پاسخ نداده باشد، ممکن است از تعویض پلاسما استفاده شود.
  •  

درمان هایی برای اصلاح پیشرفت

برای ام اس پیشرونده اولیه ، ocrelizumab (Ocrevus) تنها درمان اصلاح کننده بیماری (DMT) مورد تایید سازمان غذا و دارو است. احتمال پیشرفت افرادی که این درمان را دریافت می کنند نسبت به کسانی که درمان نشده اند کمی کمتر است.

برای ام اس عودکننده و بهبود دهنده ، چندین درمان اصلاح کننده بیماری در دسترس است.

بیشتر پاسخ ایمنی مرتبط با ام اس در مراحل اولیه بیماری رخ می دهد. درمان تهاجمی با این داروها در اسرع وقت می تواند میزان عود را کاهش دهد، شکل گیری ضایعات جدید را کاهش دهد و به طور بالقوه خطر آتروفی مغز و ناتوانی را کاهش دهد.

بسیاری از درمان‌های اصلاح‌کننده بیماری که برای درمان ام اس استفاده می‌شوند، خطرات سلامتی قابل‌توجهی دارند. انتخاب درمان مناسب بستگی به در نظر گرفتن دقیق عوامل زیادی دارد، از جمله طول مدت و شدت بیماری، اثربخشی درمان های قبلی، سایر مسائل بهداشتی، هزینه و وضعیت فرزندآوری.

 

گزینه های درمانی برای ام اس عود کننده و فروکش کننده شامل داروهای تزریقی و خوراکی است.

 

 

درمان های تزریقی عبارتند از:

 

  • داروهای اینترفرون بتا. این داروها از رایج ترین داروهایی هستند که برای درمان ام اس تجویز می‌شوند . آنها زیر پوست یا داخل ماهیچه تزریق می شوند و می توانند دفعات و شدت عود را کاهش دهند.

    عوارض جانبی اینترفرون ها ممکن است شامل علائم شبه آنفولانزا و واکنش های محل تزریق باشد.

    برای نظارت بر آنزیم های کبدی خود به آزمایش خون نیاز دارید زیرا آسیب کبدی یکی از عوارض جانبی احتمالی استفاده از اینترفرون است. افرادی که اینترفرون مصرف می کنند ممکن است آنتی بادی های خنثی کننده ای تولید کنند که می تواند اثربخشی دارو را کاهش دهد.

  • گلاتیرامر استات (کوپاکسون، گلاتوپا). این دارو ممکن است به جلوگیری از حمله سیستم ایمنی بدن به میلین کمک کند و باید زیر پوست تزریق شود. عوارض جانبی ممکن است شامل تحریک پوست در محل تزریق باشد.
  •  

درمان های خوراکی عبارتند از:

 

  • فینگولیمود (گیلنیا). این داروی خوراکی یک بار در روز میزان عود را کاهش می دهد.

    باید ضربان قلب و فشار خون خود را به مدت شش ساعت پس از اولین دوز کنترل کنید زیرا ممکن است ضربان قلب کند شود. سایر عوارض جانبی عبارتند از عفونت های نادر جدی، سردرد، فشار خون بالا و تاری دید.

  • دی متیل فومارات (Tecfidera). این داروی خوراکی دو بار در روز می تواند عود را کاهش دهد. عوارض جانبی ممکن است شامل گرگرفتگی، اسهال، حالت تهوع و کاهش تعداد گلبول های سفید خون باشد. این دارو به نظارت منظم آزمایش خون نیاز دارد.
  • دیروکسیمل فومارات (Vumerity). این کپسول دو بار در روز شبیه دی متیل فومارات است اما معمولاً عوارض جانبی کمتری ایجاد می کند. برای درمان اشکال عودکننده ام اس تایید شده است.
  • تری فلونوماید (Aubagio). این داروی خوراکی یک بار در روز می تواند میزان عود را کاهش دهد. تری فلونوماید می تواند باعث آسیب کبدی، ریزش مو و سایر عوارض جانبی شود. مصرف این دارو در مردان و زنان با نقص مادرزادی همراه است. بنابراین، هنگام مصرف این دارو و تا دو سال پس از آن، از پیشگیری از بارداری استفاده کنید. زوج هایی که مایل به فرزنددار شدن هستند باید با پزشک خود در مورد راه های دفع سریع دارو از بدن صحبت کنند. این دارو به نظارت منظم آزمایش خون نیاز دارد.
  • سیپونیمود (Mayzent). تحقیقات نشان می دهد که این داروی خوراکی یک بار در روز می تواند میزان عود را کاهش دهد و به کند کردن پیشرفت ام اس کمک کند. همچنین برای ام‌اس پیشرونده ثانویه تایید شده است . عوارض جانبی احتمالی شامل عفونت های ویروسی، مشکلات کبدی و تعداد کم گلبول های سفید خون است. سایر عوارض جانبی احتمالی شامل تغییر در ضربان قلب، سردرد و مشکلات بینایی است. سیپونیمود برای جنین در حال رشد مضر است، بنابراین زنانی که ممکن است باردار شوند باید هنگام مصرف این دارو و تا 10 روز پس از قطع دارو از روش های پیشگیری از بارداری استفاده کنند. برخی ممکن است نیاز به کنترل ضربان قلب و فشار خون به مدت شش ساعت پس از اولین دوز داشته باشند. این دارو به نظارت منظم آزمایش خون نیاز دارد.
  • کلادریبین (Mavenclad). این دارو به طور کلی به عنوان خط دوم درمان برای مبتلایان به ام اس عود کننده و فروکش کننده تجویز می شودهمچنین برای ام اس پیشرونده ثانویه تایید شده استاین دارو در دو دوره درمانی، در یک دوره دو هفته ای و در طول دو سال تجویز می شود. عوارض جانبی شامل عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی، سردرد، تومورها، عفونت های جدی و کاهش سطح گلبول های سفید خون استافرادی که عفونت های مزمن فعال یا سرطان دارند نباید از این دارو استفاده کنند و همچنین زنان باردار یا شیرده نباید این دارو را مصرف کنندمردان و زنان باید هنگام مصرف این دارو و تا شش ماه بعد از پیشگیری از بارداری استفاده کنند.  ممکن است هنگام مصرف کلادریبین نیاز به نظارت با آزمایش خون داشته باشید.

     

درمان های انفوزیون شامل:

 

  • اکرلیزوماب (Ocrevus). این داروی آنتی بادی مونوکلونال انسانی تنها DMT تایید شده توسط سازمان غذا و دارو برای درمان هر دو نوع عود کننده و پیشرونده اولیه ام اس است. کارآزمایی‌های بالینی نشان داد که میزان عود در بیماری عودکننده را کاهش داده و بدتر شدن ناتوانی را در هر دو شکل بیماری کاهش می‌دهد.

    اکرلیزوماب از طریق انفوزیون داخل وریدی توسط یک متخصص پزشکی داده می شود. عوارض جانبی مربوط به تزریق ممکن است شامل تحریک در محل تزریق، فشار خون پایین، تب و حالت تهوع باشد. برخی از افراد، از جمله افرادی که دارای عفونت هپاتیت B هستند، ممکن است نتوانند اکرلیزوماب مصرف کنند. این دارو همچنین ممکن است خطر ابتلا به عفونت ها و برخی از انواع سرطان، به ویژه سرطان سینه را افزایش دهد.

  • ناتالیزوماب (تایسبری). این دارو برای جلوگیری از حرکت سلول های ایمنی بالقوه آسیب رسان از جریان خون به مغز و نخاع طراحی شده است. ممکن است این درمان خط اول برای برخی از افراد مبتلا به بیماری شدید ام اس در نظر گرفته شود.

    این دارو خطر ابتلا به یک عفونت ویروسی بالقوه جدی مغز به نام لوکوآنسفالوپاتی چند کانونی پیشرونده (PML) را در افرادی که از نظر آنتی بادی های عامل ایجاد کننده ویروس PML JC مثبت هستند، افزایش می دهد. افرادی که آنتی بادی ندارند در معرض خطر بسیار پایین PML هستند.

  • آلمتوزوماب (Campath، Lemtrada). این دارو به کاهش عود ام اس کمک می کند. با هدف قرار دادن پروتئین روی سطح سلول های ایمنی و کاهش گلبول های سفید خون. این اثر می تواند آسیب بالقوه عصبی ناشی از گلبول های سفید را محدود کند. اما خطر ابتلا به عفونت‌ها و اختلالات خودایمنی، از جمله خطر بالای بیماری‌های خودایمنی تیروئید و بیماری نادر کلیوی با واسطه ایمنی را نیز افزایش می‌دهد.

    درمان با آلمتوزوماب شامل پنج روز متوالی تزریق دارو و سپس سه روز دیگر تزریق یک سال بعد است. واکنش های انفوزیون با آلمتوزوماب رایج است.

    آلمتوزوماب معمولاً برای مبتلایان به ام اس تهاجمی یا به عنوان خط دوم درمان برای بیمارانی که از داروهای دیگری برای ام اس ناموفق هستند توصیه می شود.

     

درمان علائم و نشانه های ام اس

جلسه فیزیوتراپی فیزیوتراپی برای ام اس

فیزیوتراپی می تواند قدرت عضلانی ایجاد کند و برخی از علائم ام اس را کاهش دهد.

  • فیزیوتراپی. یک فیزیوتراپیست یا کاردرمانگر می تواند تمرینات کششی و تقویتی را آموزش دهد و به نشان دهد که چگونه از دستگاه ها برای سهولت در انجام کارهای روزانه استفاده کنید.

    فیزیوتراپی همراه با استفاده از وسایل کمک حرکتی در مواقع ضروری نیز می تواند به مدیریت ضعف پا و سایر مشکلات راه رفتن که اغلب با ام اس مرتبط است کمک کند.

  • شل کننده های عضلانی .ممکن است دچار سفتی یا اسپاسم عضلانی دردناک یا غیرقابل کنترل، به ویژه در پاها شوید. شل کننده های عضلانی مانند باکلوفن (Lioresal، Gablofen)، تیزانیدین (Zanaflex) و سیکلوبنزاپرین ممکن است کمک کنند. درمان Onabotulinumtoxin A گزینه دیگری در بیماران مبتلا به اسپاسم است.
  • داروهایی برای کاهش خستگی. آمانتادین (Gocovri، Osmolex)، مودافینیل (Provigil) و متیل فنیدات (ریتالین) ممکن است در کاهش خستگی مرتبط با ام اس مفید باشند. برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان افسردگی، از جمله مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین، ممکن است توصیه شوند.
  • دارو برای افزایش سرعت راه رفتن. دافامپریدین (Ampyra) ممکن است به افزایش اندک سرعت راه رفتن در برخی افراد کمک کند. افرادی که سابقه تشنج یا اختلال عملکرد کلیه دارند نباید از این دارو استفاده کنند.
  • سایر داروها. همچنین ممکن است برای افسردگی، درد، اختلال عملکرد جنسی، بی خوابی و مشکلات کنترل مثانه یا روده که با ام اس مرتبط هستند، داروها تجویز شود .
  •  

شیوه زندگی و درمان های خانگی

برای کمک به تسکین علائم و نشانه های ام اس ، سعی کنید:

 

  • استراحت کافی داشته باشید. به عادات خواب خود دقت کنید تا مطمئن شوید که بهترین خواب ممکن را دارید. برای اطمینان از خواب کافی، ممکن است لازم باشد برای اختلالات خواب مانند آپنه انسدادی خواب مورد ارزیابی قرار بگیرید - و احتمالاً تحت درمان قرار بگیرید.
  • ورزش. اگر ام اس خفیف تا متوسط ​​دارید ، ورزش منظم می تواند به بهبود قدرت، توان عضلانی، تعادل و هماهنگی تان کمک کند. اگر گرما شما را آزار می دهد، شنا یا سایر ورزش های آبی گزینه های خوبی هستند. سایر انواع ورزش های خفیف تا متوسط ​​که برای افراد مبتلا به ام اس توصیه می شود شامل پیاده روی، حرکات کششی، ایروبیک کم تاثیر، دوچرخه سواری ثابت، یوگا و تای چی.
  • آرام شدن. علائم ام اس اغلب با افزایش دمای بدن در برخی از افراد مبتلا به ام اس بدتر می شود . اجتناب از قرار گرفتن در معرض گرما و استفاده از وسایلی مانند روسری یا جلیقه خنک کننده می تواند مفید باشد.
  • یک رژیم غذایی متعادل داشته باشید. از آنجایی که شواهد کمی برای حمایت از یک رژیم غذایی خاص وجود دارد، متخصصان یک رژیم غذایی به طور کلی سالم را توصیه می کنند. برخی تحقیقات نشان می دهد که ویتامین D ممکن است برای افراد مبتلا به ام اس فواید بالقوه داشته باشد .
  • تسکین استرس. استرس ممکن است علائم و نشانه ها را تحریک یا بدتر کند. یوگا، تای چی، ماساژ، مدیتیشن یا تنفس عمیق ممکن است کمک کند.
  •  

طب جایگزین

بسیاری از افراد با ام اس از انواع درمان های جایگزین یا مکمل یا هر دو برای کمک به مدیریت علائم خود عوارض و درد عضلانی استفاده می کنند.فعالیت‌هایی مانند ورزش، مدیشن، یوگا، ماساژ، رژیم غذایی سالم‌تر، طب سوزنی و تکنیک‌های تمدد اعصاب ممکن است به تقویت کلی سلامت ذهنی و جسمی کمک کنند، اما مطالعات کمی وجود دارد که استفاده از آنها در مدیریت علائم ام اس تایید کند.

طبق دستورالعمل های آکادمی نورولوژی، تحقیقات قویاً نشان می دهد که عصاره خوراکی شاهدانه (OCE) ممکن است علائم اسپاسم عضلانی و درد را بهبود بخشد. 

مصرف روزانه 2000 تا 5000 واحد بین المللی ویتامین D3 در افراد مبتلا به ام اس توصیه می شود. 

 

مقابله و حمایت

زندگی با هر بیماری مزمن می تواند مشکل باشد. برای مدیریت استرس زندگی با ام اس، این پیشنهادات را در نظر بگیرید:

  • فعالیت های عادی روزانه را تا جایی که می توانید حفظ کنید.
  • با دوستان و خانواده در ارتباط باشید.
  • به دنبال سرگرمی هایی که از آنها لذت می برید و قادر به انجام آن هستید، باشید.
  • برای خود یا اعضای خانواده با یک گروه پشتیبانی تماس بگیرید.
  • احساسات و افکار خود در مورد زندگی با ام اس را با پزشک یا مشاور خود در میان بگذارید.
  •  

آماده شدن برای قرار ملاقات 

ممکن است به پزشک متخصص مغز و اعصاب ارجاع داده شوید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

  • علائم خود را بنویسید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد.
  • فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل های خود تهیه کنید.
  • هرگونه یادداشت بالینی، اسکن، نتایج آزمایشات یا سایر اطلاعات را از پزشک خود دریافت و برای متخصص مغز و اعصاب خود بیاورید.
  • اطلاعات کلیدی پزشکی خود، از جمله سایر شرایط را یادداشت کنید.
  • اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله تغییرات اخیر یا عوامل استرس زا در زندگی خود را یادداشت کنید.
  • سوالاتی را بنویسید تا از پزشک خود بپرسید.
  • از یکی از اقوام یا دوستان خود بخواهید که شما را همراهی کند تا کمک کند آنچه دکتر می گوید را به خاطر بسپارید.
  •  

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً تعدادی سؤال می پرسد.برای پاسخ به آن ها آماده باشید. ممکن است از شما سوال شود:

 

  • چه زمانی شروع به تجربه علائم کردید؟
  • آیا علائم مداوم بوده است یا گاه به گاه؟
  • علائم چقدر شدید است؟
  • به نظر می رسد چه چیزی علائم را بهبود می بخشد؟
  • به نظر می رسد چه چیزی علائم را بدتر می کند؟
  • آیا کسی در خانواده شما مبتلا به ام اس است؟
  •  

سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

  • محتمل ترین دلایل من چیست؟
  • به چه نوع آزمایشی نیاز دارم؟ آیا آنها نیاز به آمادگی دارند؟
  • آیا وضعیت من احتمالاً موقتی است یا مزمن؟
  • آیا وضعیت پیشرفت می کند؟
  • چه درمان هایی در دسترس هستند؟
  • من این شرایط سلامتی دیگر را دارم. چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟

علاوه بر سؤالاتی که برای پزشک خود آماده کرده اید، از سؤالات دیگری در حین ملاقات پیش می آید دریغ نکنید.