آزمایش ها و روش های مورد استفاده برای تشخیص پارگی طحال عبارتند از:

• معاینه فیزیکی. پزشک روی شکم فشار می آورد تا اندازه طحال و حساس بودن آن را مشخص کند.
• آزمایشات خون. آزمایش خون عواملی مانند تعداد پلاکت ها و میزان لخته شدن خون را ارزیابی می کند.
• بررسی وجود خون در حفره شکمی. در شرایط اضطراری، پزشک ممکن است از سونوگرافی استفاده کند یا با سوزن از شکم نمونه برداری کند. اگر نمونه خون در شکم نشان داد، ممکن است برای جراحی اورژانسی معرفی شوید.

• آزمایش های تصویربرداری از شکم . اگر تشخیص واضح نباشد، پزشک ممکن است سی تی اسکن شکم، احتمالاً با رنگ کنتراست، یا آزمایش تصویربرداری دیگری را برای جستجوی سایر علل احتمالی علائم توصیه کند.

   

رفتار

درمان پارگی طحال به شدت بیماری بستگی دارد. برخی از افراد نیاز به جراحی فوری دارند. برخی دیگر با استراحت و زمان بهبود می یابند.

بسیاری از آسیب های کوچک یا متوسط ​​به طحال می توانند بدون جراحی بهبود یابند. احتمالا در بیمارستان می مانید تا زمانی که پزشکان وضعیت را مشاهده می کنند و در صورت لزوم مراقبت های غیرجراحی مانند تزریق خون را ارائه می دهند.

ممکن است برای بررسی اینکه آیا طحال بهبود یافته است یا اینکه آیا نیاز به جراحی دارید یا خیر، سی تی اسکن های دوره ای را پیگیری کنید.

جراحی و روش های دیگر

جراحی برای پارگی طحال می تواند شامل موارد زیر باشد:

ترمیم طحال. جراح ممکن است بتواند از بخیه یا تکنیک های دیگر برای ترمیم پارگی استفاده کند.

برداشتن طحال (طحال برداری). اگر لازم باشد طحال خود را بردارید، در معرض خطر ابتلا به عفونت های جدی مانند سپسیس خواهید بود. خطر سپسیس در کودکان خردسال، به ویژه در دو سال اول پس از برداشتن طحال، بالاترین میزان است.

پزشک ممکن است راه‌هایی را برای کاهش خطر عفونت توصیه کند، مانند واکسیناسیون علیه باکتری‌ها، از جمله مننگوکوک، ذات‌الریه و هموفیلوس آنفلوآنزا

 همچنین ممکن است یک آنتی بیوتیک خوراکی برای جلوگیری از عفونت تجویز شود.

• برداشتن قسمتی از طحال. بسته به پارگی ممکن است تنها بخشی از طحال برداشته شود. طحال برداری جزئی خطر عفونت ناشی از برداشتن کل طحال را کاهش می دهد.

جراحی طحال به طور کلی بی خطر است، اما هر جراحی خطراتی مانند خونریزی، لخته شدن خون، عفونت و ذات الریه دارد.