آزمایش ها و روش های مورد استفاده برای تشخیص رتینوبلاستوما عبارتند از:

• معاینه چشم. چشم پزشک یک معاینه چشم انجام می دهد تا مشخص کند چه چیزی باعث علائم و نشانه های کودک می شود. برای معاینه دقیق تر، پزشک ممکن است استفاده از داروهای بیهوشی را برای بی حرکت نگه داشتن فرزندتان توصیه کند.
• تست های تصویربرداری. اسکن ها و سایر آزمایش های تصویربرداری می توانند به پزشک کودک کمک کنند تا مشخص کند که آیا رتینوبلاستوما رشد کرده است تا بر سایر ساختارهای اطراف چشم تأثیر بگذارد. آزمایشات تصویربرداری ممکن است شامل سونوگرافی و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) از جمله موارد دیگر باشد.

رفتار

بهترین درمان برای رتینوبلاستوما کودک به اندازه و محل تومور، گسترش سرطان به نواحی غیر از چشم، سلامت کلی کودک و ترجیحات شما بستگی دارد. هدف از درمان، درمان سرطان است. در صورت امکان، پزشکان سعی می کنند درمان هایی را انتخاب کنند که منجر به برداشتن چشم یا از دست دادن بینایی نشود.

 

 

شیمی درمانی

شیمی درمانی یک درمان دارویی است که از مواد شیمیایی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. در کودکان مبتلا به رتینوبلاستوما، شیمی درمانی ممکن است به کوچک کردن تومور کمک کند تا از درمان دیگری مانند سرما درمانی یا لیزر درمانی برای درمان سلول های سرطانی باقی مانده استفاده شود. این ممکن است احتمال عدم نیاز به عمل جراحی برای برداشتن چشم را افزایش دهد.

 

انواع شیمی درمانی مورد استفاده برای درمان رتینوبلاستوما عبارتند از:

• شیمی درمانی که در کل بدن حرکت می کند. داروهای شیمی درمانی که از طریق رگ خونی داده می‌شوند، در سراسر بدن حرکت می کنند تا سلول های سرطانی را بکشند.
• شیمی درمانی در نزدیکی تومور تزریق می شود. نوع تخصصی شیمی درمانی که به عنوان شیمی درمانی درون شریانی شناخته می شود، دارو را مستقیماً از طریق یک لوله کوچک (کاتتر) در شریان خونرسانی به چشم به تومور می رساند. پزشک ممکن است یک بالون کوچک در شریان بگذارد تا دارو را نزدیک تومور نگه دارد.
• شیمی درمانی در چشم انجام می شود. شیمی درمانی داخل زجاجیه شامل تزریق مستقیم داروهای شیمی درمانی به داخل چشم است.
•  

پرتو درمانی

پرتودرمانی از انرژی پرقدرت مانند اشعه ایکس و پروتون برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می‌کند. انواع پرتودرمانی مورد استفاده در درمان رتینوبلاستوما عبارتند از:

 

• تشعشعات موضعی در طول پرتودرمانی موضعی که به آن رادیوتراپی پلاک یا براکی تراپی نیز می‌گویند، دستگاه درمان به طور موقت در نزدیکی تومور قرار می گیرد.

  تابش موضعی برای رتینوبلاستوما از یک دیسک کوچک حاوی دانه های مواد رادیواکتیو استفاده می کند. دیسک در جای خود بخیه می شود و برای چند روز باقی می ماند در حالی که به آرامی تابش به تومور می دهد.

  قرار دادن پرتو در نزدیکی تومور، احتمال تأثیر درمان بر بافت های سالم خارج از چشم را کاهش می‌دهد. این نوع رادیوتراپی معمولاً برای تومورهایی استفاده می شود که به شیمی درمانی پاسخ نمی دهند.

• تابش پرتو خارجی. پرتوهای خارجی پرتوهای پرقدرتی را از یک دستگاه بزرگ خارج از بدن به تومور می رساند. همانطور که کودک روی یک تخت دراز می کشد، دستگاه در اطراف او حرکت می کند و تابش را ارسال می کند.

  هنگامی که پرتوهای خارجی به نواحی ظریف اطراف چشم مانند مغز می رسند، می توانند عوارض جانبی ایجاد کنند. به همین دلیل، پرتوهای خارجی معمولاً برای کودکان مبتلا به رتینوبلاستوما پیشرفته اختصاص داده می شود.

•  

لیزر درمانی (ترموتراپی از طریق مردمک)

 

در طول لیزر درمانی، از لیزر حرارتی برای تخریب مستقیم سلول های تومور استفاده می شود.

 

 

کرایوتراپی

 

کرایوتراپی از سرمای شدید برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند.

 

در طول کرایوتراپی، یک ماده بسیار سرد مانند نیتروژن مایع در داخل یا نزدیک سلول های سرطانی قرار می گیرد. پس از یخ زدن سلول ها، ماده سرد خارج شده و سلول ها ذوب می شوند. این فرآیند انجماد و ذوب که در هر جلسه کرایوتراپی چند بار تکرار می شود، باعث مرگ سلول های سرطانی می شود.

 

جراحی برداشتن چشم

هنگامی که سرطان بیش از حد بزرگ است که با روش های دیگر قابل درمان نیست، جراحی برای برداشتن چشم ممکن است برای درمان رتینوبلاستوما استفاده شود. در این شرایط، برداشتن چشم ممکن است به جلوگیری از گسترش سرطان به سایر قسمت‌های بدن کمک کند. جراحی برداشتن چشم برای رتینوبلاستوما شامل موارد زیر است:

• جراحی برای برداشتن چشم آسیب دیده (بدون هسته). در حین جراحی برای برداشتن چشم، جراح عضلات و بافت اطراف چشم را جدا کرده و کره چشم را خارج می کند. بخشی از عصب بینایی که از پشت چشم به مغز امتداد دارد نیز برداشته می شود.

• جراحی برای گذاشتن ایمپلنت چشم. بلافاصله پس از برداشتن کره چشم، جراح یک توپ مخصوص - ساخته شده از پلاستیک یا مواد دیگر - را در حفره چشم قرار می دهد. ماهیچه هایی که حرکت چشم را کنترل می کنند گاهی به ایمپلنت متصل می شوند.

  پس از بهبودی کودک، ماهیچه های چشم با کره چشم کاشته شده سازگار می شوند، بنابراین ممکن است مانند چشم طبیعی حرکت کند. با این حال، کره چشم کاشته شده نمی تواند ببیند.

• نصب چشم مصنوعی. چند هفته پس از جراحی، می توان یک چشم مصنوعی سفارشی را روی ایمپلنت چشم قرار داد. چشم مصنوعی را می توان مطابق با چشم سالم کودک ساخت.

  چشم مصنوعی پشت پلک ها می نشیند. همانطور که عضلات چشم کودک ایمپلنت چشم را حرکت می دهند، به نظر می رسد که کودک چشم مصنوعی را حرکت می دهد.

عوارض جانبی جراحی شامل عفونت و خونریزی است. برداشتن چشم بر بینایی کودک تأثیر می گذارد، اگرچه اکثر کودکان به مرور زمان خود را با از دست دادن چشم سازگار می کنند. کودک ممکن است نیاز داشته باشد همیشه از عینک های مخصوص ضد شکستگی و عینک های ورزشی برای محافظت از چشم باقی مانده استفاده کند.

 

 

آزمایشات بالینی

کارآزمایی‌های بالینی مطالعاتی برای آزمایش درمان‌های جدید و روش‌های جدید استفاده از درمان‌های موجود هستند. در حالی که کارآزمایی‌های بالینی به کودک این فرصت را می‌دهد که جدیدترین روش‌های درمان رتینوبلاستوما را امتحان کند، اما نمی‌توانند درمان را تضمین کنند.

از پزشک کودک خود بپرسید که آیا فرزند شما واجد شرایط شرکت در آزمایشات بالینی هست یا خیر. 

 

مقابله و حمایت

هنگامی که کودک مبتلا به سرطان تشخیص داده می شود، معمولاً طیف وسیعی از احساسات را ابراز می‌کند - از شوک و ناباوری گرفته تا احساس گناه و عصبانیت. هر کس راه خود را برای مقابله با موقعیت های استرس زا پیدا می کند، اما اگر احساس می کنید سردرگم هستید، ممکن است سعی کنید:

 

• تمام اطلاعات مورد نیاز خود را جمع آوری کنید. به اندازه کافی در مورد رتینوبلاستوما بیاموزید تا در تصمیم گیری در مورد مراقبت از فرزند خود احساس راحتی کنید. با تیم مراقبت های بهداشتی فرزندتان صحبت کنید. لیستی از سؤالات را برای پرسیدن در قرار بعدی نگه دارید.

• یک شبکه پشتیبانی سازماندهی کنید. دوستان و خانواده ای را پیدا کنید که می توانند به عنوان یک مراقب از شما حمایت کنند. عزیزان می توانند فرزند شما را در ملاقات با پزشک همراهی کنند یا در زمانی که نمی توانید در بیمارستان کنار تخت او بنشینند.

  وقتی با فرزندتان هستید، دوستان و خانواده می توانند با گذراندن وقت با فرزندان دیگر یا کمک در اطراف خانه به شما کمک کنند.

• از منابع برای کودکان مبتلا به سرطان استفاده کنید. به دنبال منابع ویژه برای خانواده های کودکان مبتلا به سرطان باشید. از مددکاران اجتماعی کلینیک خود در مورد آنچه در دسترس است بپرسید.

  گروه‌های حمایتی برای والدین و خواهران و برادران، شما را با افرادی در تماس قرار می‌دهند که احساستان را درک می‌کنند.

• تا جایی که امکان دارد حالت عادی را حفظ کنید. کودکان خردسال نمی توانند درک کنند که چه اتفاقی برای آنها می افتد زیرا تحت درمان سرطان قرار می گیرند. برای کمک به فرزندتان تا آنجا که ممکن است سعی کنید یک روال عادی را حفظ کنید.

• سعی کنید قرارهایی را ترتیب دهید تا کودکتان بتواند هر روز زمان مشخصی برای چرت زدن داشته باشد. وعده های غذایی معمولی داشته باشید. زمانی را برای بازی در نظر بگیرید. اگر کودک مجبور است زمانی را در بیمارستان بگذراند، وسایلی را از خانه بیاورید که به او کمک می کند احساس راحتی بیشتری کند.

  از تیم مراقبت های بهداشتی خود در مورد راه های دیگر برای آرامش فرزندتان از طریق درمان بپرسید.

•  

آماده شدن برای قرار ملاقات 

اگر کودک علائمی دارد که شما را نگران می کند، با یک قرار ملاقات با پزشک یا متخصص اطفال کودک خود شروع کنید. اگر مشکوک به مشکل چشمی باشد، ممکن است به یک پزشک متخصص در درمان سرطان چشم (انکولوژیست چشم) ارجاع داده شوید.

از آنجایی که قرار ملاقات ها می تواند کوتاه باشد و از آنجا که اغلب اطلاعات زیادی برای بحث وجود دارد، ایده خوبی است که آماده باشید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا آماده شوید و چه انتظاراتی از پزشک کودک خود داشته باشید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

• از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین وقت، حتماً از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مثلاً رژیم غذایی فرزندتان را محدود کنید.
• علائمی را که فرزندتان تجربه می کند، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد، یادداشت کنید.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر در زندگی فرزندتان را یادداشت کنید.
• فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که کودکتان مصرف می کند تهیه کنید.
• یکی از اعضای خانواده یا دوستان را همراه خود ببرید. گاهی اوقات به خاطر سپردن اطلاعات ارائه شده در یک قرار ملاقات دشوار است. کسی که شما را همراهی می کند ممکن است چیزی را که از دست داده اید یا فراموش کرده اید به خاطر بیاورد.
• سوالاتی را بنویسید تا از پزشک فرزندتان بپرسید.

زمان با پزشک فرزندتان محدود است، بنابراین تهیه فهرستی از سوالات از قبل می تواند کمک کند تا بهترین استفاده را از زمان داشته باشید. در صورت تمام شدن زمان، سؤالات خود را از مهم ترین به کم اهمیت ترین فهرست کنید. در مورد رتینوبلاستوما، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک کودک خود بپرسید عبارتند از:

• فرزند من به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارد؟
• بهترین اقدام چیست؟
• جایگزین های درمان اولیه ای که پیشنهاد می کنید چیست؟
• آیا فرزندم باید به متخصص مراجعه کند؟ هزینه آن چقدر است و آیا بیمه من آن را پوشش می‌دهد؟

علاوه بر سؤالاتی که برای پرسیدن از پزشک کودک خود آماده کرده اید، از پرسیدن سؤالات دیگر در طول ملاقات خود دریغ نکنید.

 

 

از پزشک کودک خود چه انتظاری دارید

پزشک کودک احتمالاً تعدادی سوال می پرسد. برای پاسخ دادن به آن ها آماده باشید. ممکن است بپرسد:

• آیا فرزند شما قبلاً سرطان داشته است؟
• آیا خانواده تان سابقه سرطان دارند؟
• آیا فرزند شما خواهر و برادری دارد؟ آن ها چند ساله هستند؟ آیا تا به حال معاینه چشم داشته اند؟
• چه زمانی علائم را تجربه کرد؟
• آیا علائم مداوم یا گاه به گاه بوده است؟
• علائم شدید است؟
• به نظر می رسد چه چیزی باعث بهبود علائم می شود؟
• به نظر می رسد چه چیزی علائم را بدتر می کند؟
•