تشخیص

پزشک همراه با سایر سؤالات برای تعیین احتمال قرار گرفتن در معرض سیاه زخم می‌پرسد که چه نوع کاری انجام می‌دهید. او ابتدا می خواهد سایر شرایط شایع تر مانند آنفولانزا یا ذات الریه را که ممکن است باعث علائم و نشانه ها شوند،  رد کند.

 

 

تست ها 

 

ممکن است برای تشخیص سریع یک مورد آنفولانزا آزمایش سریع آنفولانزا بدهید. اگر آزمایش های دیگر منفی باشد، ممکن است آزمایش های بیشتری برای بررسی سیاه زخم داشته باشید، مانند:

 

• تست پوست. یک نمونه مایع از یک ضایعه مشکوک روی پوست یا یک نمونه بافت کوچک (بیوپسی) می‌تواند در آزمایشگاه برای آزمایش علائم سیاه زخم مورد استفاده قرار گیرد.
• آزمایشات خون ممکن است مقدار کمی خون گرفته شود که در آزمایشگاه از نظر آزمایش سیاه زخم بررسی می شود.
• رادیوگرافی قفسه سینه یا توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن. پزشک شما ممکن است برای کمک به تشخیص سیاه زخم استنشاقی ، از قفسه سینه اشعه ایکس یا سی تی اسکن درخواست کند. 
• آزمایش مدفوع برای تشخیص سیاه زخم گوارشی، پزشک ممکن است نمونه ای از مدفوع را برای سیاه زخم بررسی کند.
• تپ ستون فقرات (پونکسیون کمری). در این آزمایش، پزشک یک سوزن را وارد کانال نخاعی می کند و مقدار کمی مایع را خارج می کند. هر زمانی که پزشکان مشکوک به سیاه‌ زخم سیستمیک – سیاه‌ زخم غیر از پوست – باشند، به دلیل احتمال مننژیت، ضربه زدن به نخاع توصیه می‌شود.

   

رفتار

درمان استاندارد سیاه‌زخم آنتی‌بیوتیک‌هایی مانند سیپروفلوکساسین، داکسی‌سایکلین یا لووفلوکساسین است. اینکه کدام یک از آنتی‌بیوتیک‌ها یا ترکیبی از آنتی‌بیوتیک‌ها و طول درمان برای شما مؤثرتر خواهد بود، به نحوه ابتلا به سیاه‌زخم، سن، سلامت کلی و سایر عوامل بستگی دارد. درمان زمانی موثرتر است که در اسرع وقت شروع شود.

 

از  سال 2001 محققان درمان های آنتی توکسین - راکسی باکوماب و اوبیلتوکساکسیماب - را برای سیاه زخم استنشاقی ایجاد کردند. این داروها به جای دنبال کردن باکتری های عامل بیماری، به از بین بردن سموم ناشی از عفونت کمک می کنند. همچنین ممکن است از ایمونوگلوبولین سیاه زخم برای خنثی کردن سموم استفاده شود. این داروها علاوه بر آنتی بیوتیک ها تجویز می شوند در دسترس پزشکان هستند.

 

برخی از موارد سیاه زخم تزریقی با برداشتن جراحی بافت عفونی با موفقیت درمان شده است.

 

 

اگر چه برخی از موارد سیاه زخم به آنتی بیوتیک ها پاسخ می دهند، سیاه زخم استنشاقی پیشرفته ممکن است جواب ندهد. در مراحل بعدی بیماری، باکتری ها اغلب سموم بیشتری نسبت به داروهایی که می‌توانند از بین ببرند تولید کرده اند.

 

همراه با آنتی بیوتیک ها، افراد مبتلا به سیاه زخم ممکن است با مراقبت های حمایتی شدید از جمله ونتیلاتورها، مایعات و داروها برای سفت کردن رگ های خونی و افزایش فشار خون (وازوپرسورها) درمان شوند.

 

 

آماده شدن برای قرار ملاقات 

علائم سیاه زخم اغلب به طور ناگهانی ظاهر می شوند و می توانند بسیار جدی باشند. اگر می دانید که در معرض سیاه زخم قرار گرفته اید یا اگر پس از قرار گرفتن در معرض احتمالی علائمی پیدا کردید، بلافاصله به اورژانس مراجعه کنید.

 

 

قبل از قرار ملاقات:

 

• هر علائمی را که تجربه می کنید، از جمله علائمی که به نظر می رسد ارتباطی با قرار گرفتن در معرض سیاه زخم ندارد ، بنویسید.
• اطلاعات شخصی کلیدی را یادداشت کنید. آیا اخیراً به بخشی از جهان سفر کرده اید که سیاه زخم بومی است؟ آیا در کار یا سرگرمی های خود در معرض دام، حیوانات شکار یا پوست حیوانات هستید؟

   

• فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف کنید.
• در صورت امکان از یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه داشته باشید. گاهی اوقات یادآوری اطلاعاتی است که در بیمارستان یا در طول یک قرار ملاقات ارائه شده است، دشوار است. کسی که شما را همراهی می کند ممکن است چیزی را که از دست داده اید یا فراموش کرده اید به خاطر بیاورد.
• سوالات رو برای پرسیدن از دکتر بنویسید. به عنوان مثال، اگر مبتلا به سیاه زخم تشخیص داده شده اید، باید مسیر عفونت، درمان پیشنهادی و پیش آگهی خود را بدانید.
•