آزمایش بیلی روبین سطح بیلی روبین را در خون اندازه گیری می کند. بیلی روبین (bil-ih-ROO-bin) یک رنگدانه زرد رنگ است که در طی تجزیه طبیعی گلبول های قرمز خون ساخته می شود. بیلی روبین از کبد عبور می کند و در نهایت از بدن دفع می شود.

سطوح بالاتر از حد طبیعی بیلی روبین ممکن است نشان دهنده انواع مختلف مشکلات کبدی یا مجرای صفراوی باشد. گاهی اوقات، سطوح بالاتر بیلی روبین ممکن است به دلیل افزایش سرعت تخریب گلبول های قرمز خون (همولیز) باشد.

چرا این کار انجام می شود

آزمایش بیلی روبین معمولاً به عنوان بخشی از یک گروه آزمایش برای بررسی سلامت کبد انجام می شود.

آزمایش بیلی روبین ممکن است برای موارد زیر انجام شود:

زردی را بررسی کنید - زردی پوست و چشم‌ها که در اثر افزایش سطح بیلی روبین ایجاد می‌شود. یکی از کاربردهای رایج این آزمایش اندازه گیری سطح بیلی روبین در نوزادان برای بررسی زردی نوزاد است.

تعیین کنید که آیا ممکن است در مجاری صفراوی ، در کبد یا کیسه صفرا، انسداد وجود داشته باشد.

کمک به تشخیص بیماری کبد، به ویژه هپاتیت، یا نظارت بر پیشرفت آن

کمک به ارزیابی کم خونی ناشی از تخریب گلبول های قرمز خون

کمک به نحوه عملکرد یک درمان 

کمک به ارزیابی سمیت دارویی مشکوک 

برخی از آزمایشات رایج که ممکن است همزمان با آزمایش بیلی روبین انجام شوند عبارتند از:

تست های عملکرد کبد. آزمایش های خونی که آنزیم ها یا پروتئین های خاصی را در خون اندازه گیری می‌کند.

آلبومین و پروتئین کل. سطوح آلبومین - پروتئینی که توسط کبد ساخته می شود - و پروتئین کل نشان می دهد که کبد چقدر پروتئین هایی را می سازد که بدن برای مبارزه با عفونت ها و انجام وظایف دیگر به آن نیاز دارد.

شمارش کامل خون. این آزمایش چندین جزء و ویژگی های خون را اندازه گیری می کند.

زمان پروترومبین. این آزمایش زمان لخته شدن پلاسما را اندازه گیری می کند.

آنچه را می توان انتظار داشت

آزمایش بیلی روبین با استفاده از نمونه خون انجام می شود. معمولاً خون از طریق یک سوزن کوچک وارد رگ در خم بازو می شود. یک لوله کوچک برای جمع آوری خون به سوزن متصل می شود.

ممکن است با وارد کردن سوزن در بازوی خود درد سریعی احساس کنید و پس از برداشتن سوزن کمی ناراحتی کوتاه مدت در محل احساس کنید. خون برای آزمایش بیلی روبین در نوزادان معمولاً با استفاده از یک لانست تیز برای بریدن پوست پاشنه (چوب پاشنه) گرفته می شود. ممکن است پس از آن کبودی جزئی در محل سوراخ وجود داشته باشد.

خون برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه ارسال می شود. معمولاً می توانید بلافاصله به فعالیت های عادی بازگردید.

نتایج

نتایج آزمایش بیلی روبین به صورت بیلی روبین مستقیم، غیر مستقیم یا تام بیان می شود. بیلی روبین کل ترکیبی از بیلی روبین مستقیم و غیر مستقیم است. به طور معمول، نتایجی برای بیلی روبین مستقیم و کل دریافت خواهید کرد.

نتایج طبیعی برای آزمایش بیلی روبین کل 1.2 میلی گرم در دسی لیتر (mg/dL) برای بزرگسالان و معمولاً 1 mg/dL برای افراد زیر 18 سال است. نتایج طبیعی برای بیلی روبین مستقیم معمولاً 0.3 میلی گرم در دسی لیتر است.

این نتایج ممکن است از آزمایشگاهی به آزمایشگاه دیگر کمی متفاوت باشد. نتایج طبیعی ممکن است برای زنان و کودکان کمی متفاوت باشد، و نتایج ممکن است تحت تأثیر برخی غذاها، داروها یا ورزش شدید باشد. حتماً به پزشک خود در مورد هر نوع غذا یا دارویی که مصرف کرده اید و میزان فعالیت خود اطلاع دهید تا نتایج به درستی تفسیر شود.

سطح بیلی روبین پایین تر از حد طبیعی معمولاً نگران کننده نیست. سطوح بالا ممکن است نشان دهنده آسیب یا بیماری کبدی باشد.

سطوح بالاتر از حد طبیعی بیلی روبین مستقیم در خون ممکن است نشان دهنده این باشد که کبد به درستی بیلی روبین را پاک نمی کند. افزایش سطح بیلی روبین غیر مستقیم ممکن است نشان دهنده مشکلات دیگری باشد.

یکی از علل شایع و بی ضرر افزایش بیلی روبین، سندرم گیلبرت است، کمبود آنزیمی که به تجزیه بیلی روبین کمک می کند. پزشک ممکن است آزمایش های بیشتری را برای بررسی وضعیت تجویز کند. نتایج آزمایش بیلی روبین همچنین ممکن است برای نظارت بر پیشرفت برخی شرایط مانند زردی استفاده شود.