آزمایش‌ها و روش‌هایی که ممکن است برای تشخیص تومور عصبی غدد درون‌ریز انجام دهید، به محل قرارگیری تومور در بدن بستگی دارد. به طور کلی، آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

معاینه بدنی. پزشک ممکن است بدن را برای درک بهتر علائم و نشانه ها معاینه کند. او ممکن است غدد لنفاوی متورم را احساس کند یا به دنبال نشانه هایی باشد که نشان می دهد تومور هورمون های اضافی تولید می کند.

آزمایش هایی برای بررسی هورمون های اضافی. پزشک ممکن است آزمایش خون یا ادرار را برای علائم هورمون های اضافی که گاهی توسط تومورهای عصبی غدد تولید می شود، توصیه کند.

تست های تصویربرداری. ممکن است تحت آزمایش های تصویربرداری مانند سونوگرافی، CT و MRI قرار بگیرید تا تصاویری از تومور خود ایجاد کنید. برای تومورهای عصبی غدد درون ریز، گاهی اوقات تصاویر با استفاده از توموگرافی انتشار پوزیترون (PET) با یک ردیاب رادیواکتیو که به داخل ورید تزریق می شود، ایجاد می شود.

روش های برداشتن نمونه ای از سلول ها برای آزمایش (بیوپسی). برای جمع‌آوری سلول‌ها، پزشک ممکن است بسته به وضعیت، یک لوله بلند و نازک با یک نور و یک دوربین در انتهای آن به ریه‌ها (برونکوسکوپی)، مری (آندوسکوپی) یا رکتوم (کولونوسکوپی) وارد کند. گاهی اوقات، جمع آوری نمونه بافت نیاز به جراحی دارد.

اگر این خطر وجود دارد که تومور عصبی غدد درون ریز به سایر قسمت های بدن گسترش یابد، ممکن است آزمایش های اضافی برای تعیین وسعت سرطان انجام دهید.

گزینه های درمانی برای تومور عصبی غدد درون ریز به نوع تومور، محل آن، و اینکه آیا علائم و نشانه های هورمون های اضافی تولید شده توسط تومور را تجربه می کنید، بستگی دارد.

به طور کلی، گزینه های درمان تومور نورواندوکرین ممکن است شامل موارد زیر باشد:

عمل جراحی. برای برداشتن تومور از جراحی استفاده می شود. در صورت امکان، جراحان برای برداشتن کل تومور و برخی از بافت های سالمی که آن را احاطه کرده اند، کار می کنند. اگر تومور را نتوان به طور کامل برداشت، ممکن است به برداشتن تا حد امکان کمک کند.

شیمی درمانی. شیمی درمانی از داروهای قوی برای از بین بردن سلول های تومور استفاده می کند. می‌توان آن را از طریق ورید بازو یا به صورت قرص مصرف کرد. اگر خطر عود تومور عصبی غدد درون ریز پس از جراحی وجود داشته باشد، ممکن است شیمی درمانی توصیه شود. همچنین ممکن است برای تومورهای پیشرفته که با جراحی قابل برداشتن نیستند نیز استفاده شود.

درمان دارویی هدفمند. درمان‌های دارویی هدفمند بر روی ناهنجاری‌های خاص موجود در سلول‌های تومور تمرکز دارند. با مسدود کردن این ناهنجاری ها، درمان های دارویی هدفمند می توانند باعث مرگ سلول های تومور شوند. درمان دارویی هدفمند معمولاً با شیمی درمانی برای تومورهای عصبی پیشرفته ترکیب می شود.

درمان با رادیونوکلئید گیرنده پپتیدی PRRT)).  PRRT ترکیبی از دارویی است که سلول های سرطانی را با مقدار کمی از یک ماده رادیواکتیو هدف قرار می دهد. این اجازه می دهد تا اشعه به طور مستقیم به سلول های سرطانی منتقل شود. یک داروی PRRT، لوتیتیم، برای درمان تومورهای عصبی غدد پیشرفته استفاده می شود.

داروهایی برای کنترل هورمون های اضافی. اگر تومور عصبی غدد درون ریز، هورمون های اضافی ترشح کند، پزشک ممکن است داروهایی را برای کنترل علائم و نشانه ها توصیه کند.

پرتو درمانی. پرتودرمانی از پرتوهای انرژی قدرتمندی مانند اشعه ایکس و پروتون برای از بین بردن سلول های تومور استفاده می کند. برخی از انواع تومورهای عصبی غدد درون ریز ممکن است به پرتودرمانی پاسخ دهند. اگر جراحی گزینه مناسبی نباشد، ممکن است توصیه شود.

بسته به موقعیت خاص و نوع خاص تومور عصبی غدد درون ریز، ممکن است درمان های دیگری در دسترس باشد.

مقابله و حمایت

تشخیص تومور عصبی غدد درون ریز می تواند استرس زا و طاقت فرسا باشد. با گذشت زمان، راه هایی برای کنار آمدن با پریشانی و عدم اطمینان پیدا خواهید کرد. تا آن زمان، ممکن است موارد زیر کمک کند:

در مورد تشخیص خود به اندازه کافی بیاموزید تا در مورد مراقبت خود تصمیم بگیرید. از پزشک خود در مورد تومور عصبی غدد درون ریز  خود، از جمله گزینه های درمانی و در صورت تمایل، پیش آگهی خود بپرسید. همانطور که در مورد نوع تومور عصبی غدد درون ریز خود اطلاعات بیشتری کسب می کنید، ممکن است در تصمیم گیری های درمانی اطمینان بیشتری پیدا کنید.

برای حمایت به خانواده و دوستان مراجعه کنید. برای حمایت با خانواده و دوستان خود در ارتباط باشید. ممکن است صحبت کردن در مورد تشخیص خود سخت باشد و احتمالاً هنگام به اشتراک گذاشتن اخبار، طیف وسیعی از واکنش ها را دریافت خواهید کرد. اما صحبت در مورد تشخیص و انتقال اطلاعات در مورد سرطان می تواند در مقابله با این بیماری کمک کند.

با تومورهای عصبی غدد درون ریز با دیگران ارتباط برقرار کنید. پیوستن به یک گروه پشتیبانی را در نظر بگیرید. یک گروه حمایتی از افراد با تشخیص مشابه می تواند منبع اطلاعات مفید، نکات عملی و تشویق باشد.

آماده شدن برای قرار ملاقات

اگر علائمی دارید که شما را نگران می کند، از پزشک خانواده خود وقت ملاقات بگیرید. بسته به شرایط خاص، پزشک ممکن است شما را به یک متخصص ارجاع دهد.

از آنجایی که قرار ملاقات ها می توانند کوتاه باشند، و از آنجا که اغلب اطلاعات زیادی برای مرور وجود دارد، ایده خوبی است که به خوبی آماده باشید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند آماده شوید و بدانید که از پزشک خود چه انتظاری دارید.

آنچه می توانید انجام دهید

از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین وقت، حتماً از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مثلاً رژیم غذایی خود را محدود کنید.

هر علائمی را که تجربه می کنید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد، یادداشت کنید.

اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی را یادداشت کنید.

فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید، تهیه کنید.

به همراه داشتن یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود فکر کنید. گاهی اوقات دریافت تمام اطلاعات ارائه شده در یک قرار ملاقات دشوار است. کسی که شما را همراهی می کند ممکن است چیزی را که از دست داده اید یا فراموش کرده اید به خاطر بیاورد.

سوالاتتان را برای پرسیدن از دکتر بنویسید.

زمان با پزشک محدود است، بنابراین تهیه لیستی از سوالات کمک می کند تا بهترین استفاده را از زمان داشته باشید. در صورت تمام شدن زمان، سؤالات را از مهم ترین به کم اهمیت ترین فهرست کنید. برای تومورهای عصبی غدد درون ریز، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

چه نوع تومور عصبی غدد درون ریز  دارم؟

می توانید توضیح دهید که نتیجه آزمایش من به چه معناست؟

آیا آزمایش یا روش دیگری را توصیه می کنید؟

گزینه های درمان من چه هستند؟

چه عوارض جانبی با هر درمان محتمل است؟

درمان چگونه بر زندگی روزمره من تأثیر می گذارد؟

به نظر شما کدام گزینه درمانی برای من بهتر است؟

چقدر سریع باید در مورد درمانم تصمیم بگیرم؟

آیا باید نظر دومی داشته باشم؟ هزینه آن چقدر است و آیا بیمه من آن را پوشش می دهد؟

آیا بروشور یا موارد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم با خود ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می‌کنید؟

علاوه بر سؤالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده اید، در پرسیدن سؤالات دیگری که پیش می‌آید تردید نکنید.

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً تعدادی سؤال می پرسد. برای پاسخ دادن به آن ها آماده باشید. ممکن است بپرسد:

اولین بار چه زمانی علائم را تجربه کردید؟

آیا علائم مداوم بوده است یا گاه به گاه؟

علائم چقدر شدید است؟

به نظر می رسد چه چیزی علائم را بهبود می بخشد؟

به نظر می رسد چه چیزی علائم را بدتر می کند؟