اگر پزشک مشکوک به سندرم میلودیسپلاستیک باشد، ممکن است از معاینه فیزیکی، سابقه پزشکی و آزمایشات استفاده شود.

 

آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• آزمایش خون پزشک ممکن است آزمایش خون را برای شمارش تعداد گلبول های قرمز، گلبول های سفید و پلاکت ها و بررسی تغییرات غیرعادی در اندازه، شکل و سلول های مختلف خون  تجویز کند.
• برداشتن مغز استخوان برای آزمایش. در طول بیوپسی و آسپیراسیون مغز، از یک سوزن نازک برای خارج کردن (آسپیراسیون) مقدار کمی از مغز استخوان، معمولاً از نقاطی در پشت استخوان لگن استفاده می‌شود. سپس یک تکه کوچک از استخوان همراه با مغز آن برداشته می شود (بیوپسی).

نمونه های خون و مغز استخوان برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی ارسال می شود. آزمایش‌های تخصصی می‌تواند ویژگی‌های سلول‌های خاص را تعیین کند که برای تعیین نوع سندرم میلودیسپلاستیک، پیش‌آگهی و گزینه‌های درمانی مفید خواهد بود.

 

رفتار

مدیریت سندرم های میلودیسپلاستیک اغلب برای کند کردن بیماری، کاهش علائم و جلوگیری از عوارض است. هیچ درمانی برای سندرم های میلودیسپلاستیک وجود ندارد، اما برخی داروها می توانند به کند کردن پیشرفت بیماری کمک کنند.

 

اگر علائمی ندارید، ممکن است فوراً نیازی به درمان نباشد. درعوض، پزشک ممکن است معاینات و آزمایشات آزمایشگاهی منظم را برای نظارت بر وضعیت و مشاهده پیشرفت بیماری توصیه کند.

 

تحقیقات در مورد سندرم های میلودیسپلاستیک در حال انجام است. از پزشک خود در مورد آزمایشات بالینی که ممکن است واجد شرایط آن باشید، بپرسید.

 

انتقال خون

انتقال خون با سلول های خون سالم از اهداکنندگان می تواند برای بیماران مبتلا به سندرم میلودیسپلاستیک استفاده شود و می تواند به کنترل علائم کمک کند.

 

 

داروها

درمان سندرم میلودیسپلاستیک ممکن است شامل داروهایی باشد که:

• تعداد سلول های خونی که بدن می سازد را افزایش دهید. این داروها که فاکتورهای رشد نامیده می شوند، نسخه های مصنوعی موادی هستند که به طور طبیعی در مغز استخوان یافت می شوند. فاکتورهای رشدی که مغز استخوان را برای تولید گلبول های قرمز بیشتر تحریک می کند، می تواند به کاهش نیاز به تزریق مکرر خون کمک کند. عوامل رشدی که تولید گلبول های سفید را افزایش می‌دهند ممکن است خطر ابتلا به عفونت را کاهش دهند.

   

• سلول های خونی را برای بلوغ تحریک کنید. داروهایی که به تحریک سلول‌های خونی کمک می‌کنند تا بالغ شوند، می‌توانند نیاز به تزریق مکرر خون را در افرادی که فاکتورهای رشد به آنها کمک نمی‌کنند، کاهش دهند. برخی از این داروها همچنین ممکن است خطر پیشرفت بیماری به لوسمی را کاهش دهند.
• سیستم ایمنی خود را سرکوب کنید. داروهایی که سیستم ایمنی را سرکوب یا کنترل می کند در برخی از سندرم های میلودیسپلاستیک برای کاهش نیاز به انتقال گلبول های قرمز استفاده می شود.
• به افرادی که دارای یک ناهنجاری ژنتیکی خاص هستند کمک کنید. اگر سندرم میلودیسپلاستیک با یک جهش ژنی به نام Isolated del(5q) همراه باشد، ممکن است لنالیدومید (Revlimid) را توصیه کنند.
• عفونت ها را درمان کنید. اگر شرایط باعث ایجاد عفونت شود، درمان هایی برای کنترل آنها دریافت خواهید کرد.

   

پیوند مغز استخوان 

پیوند مغز استخوان، که به عنوان پیوند سلول های بنیادی نیز شناخته می شود، تنها گزینه درمانی است که پتانسیل درمانی برای سندرم های میلودیسپلاستیک را ارائه می دهد. اما این درمان خطر عوارض جدی را به همراه دارد و به طور کلی برای افرادی که به اندازه کافی سالم هستند که آن را تحمل کنند، اختصاص دارد.

 

در طول پیوند مغز استخوان، دوزهای بالایی از داروهای شیمی درمانی برای پاکسازی سلول های خونی معیوب از مغز استخوان استفاده می شود. سپس سلول های بنیادی غیرطبیعی مغز استخوان با سلول های سالم و اهدایی جایگزین می شوند (پیوند آلوژنیک).

 

در برخی شرایط، داروهای شیمی درمانی با شدت کمتر می تواند برای کاهش خطرات پیوند مغز استخوان برای افراد مسن و کسانی که در غیر این صورت ممکن است برای این درمان در نظر گرفته نشوند، استفاده شود.

 

 

شیوه زندگی و درمان های خانگی

از آنجایی که افراد مبتلا به برخی از سندرم های میلودیسپلاستیک تعداد گلبول های سفید خون پایینی دارند، در معرض عفونت های مکرر و اغلب جدی هستند.

 

 

برای کاهش خطر ابتلا به عفونت:

 

• دست هایتان را بشویید. دست ها را به صورت مکرر و کامل با آب گرم و صابون بشویید، به خصوص قبل از خوردن یا تهیه غذا. برای مواقعی که آب در دسترس نیست، ضدعفونی کننده دست حاوی الکل همراه داشته باشید.
• مراقب غذا باشید. گوشت و ماهی را کاملا بپزید. از میوه‌ها و سبزیجاتی که نمی‌توانید پوست آن‌ها را جدا کنید، بخصوص کاهو خودداری کنید و تمام محصولاتی را که می‌توانید پوست بگیرید استفاده کنید. برای افزایش ایمنی، می توان از تمام غذاهای خام خودداری کرد.
• از افرادی که بیمار هستند دوری کنید. سعی کنید از نزدیک شدن به افراد بیمار، ازجمله اعضای خانواده و همکاران خودداری کنید.
•  

آماده شدن برای قرار ملاقات 

احتمالاً با مراجعه به پزشک خانواده یا پزشک مراقبت های اولیه شروع کنید. اگر پزشک مشکوک به سندرم میلودیسپلاستیک باشد، ممکن است به پزشک متخصص در اختلالات خونی (هماتولوژیست) ارجاع داده شوید.

 

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

وقتی قرار است با پزشک ملاقات کنید، از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مثلاً رژیم غذایی خود را محدود کنید.

 

فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

• علائم، از جمله علائمی که به نظر می رسد بی ارتباط با دلیل قرار ملاقات و زمان شروع آنها باشد.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله درمان قبلی برای سرطان یا قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی
• تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزها
• سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید.

برای کمک به اطلاعاتی که داده شده است، یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه داشته باشید.

 

 

برای سندرم های میلودیسپلاستیک، سوالاتی که باید از پزشک بپرسید ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

• چه نوع سندرم میلودیسپلاستیک دارم؟
• آیا به آزمایشات بیشتری نیاز دارم؟
• خطر ابتلا به سرطان خون من چقدر است؟
• اگر به درمان نیاز دارم، چه گزینه ای وجود دارد و چه چیزی را توصیه می کنید؟
• من شرایط سلامتی دیگری دارم. چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟
• آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟
• بروشور یا موارد چاپی دیگر وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می‌کنید؟

از پرسیدن سوالات دیگر دریغ نکنید.

 

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً سؤالاتی میپرسد مانند:

 

• آیا علائم همیشه بوده است یا گاه به گاه؟
• علائم چقدر شدید است؟
• به نظر می رسد چه چیزی شما را بهبود می بخشد؟
• به نظر می رسد چه چیزی شما را بدتر می کند؟
•  
•