تشخیص سندرم گیلن باره در مراحل اولیه مشکل است. علائم و نشانه های آن مشابه سایر اختلالات عصبی است و ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد.

 

پزشک احتمالاً با یک مدرک پزشکی و معاینه کامل شروع می کند.

 

سپس ممکن است توصیه شود:

• تپ ستون فقرات (پنکسیون کمری). مقدار کمی مایع از کانال نخاعی در قسمت پایین کمر خارج می شود. این مایع برای نوعی تغییر آزمایش می شود که معمولاً در افرادی که سندرم گیلن باره دارند رخ می دهد.
• الکترومیوگرافی. الکترودهای سوزنی نازک در عضلاتی که پزشک می خواهد مطالعه کند وارد می‌شود. الکترودها فعالیت عصبی در عضلات را اندازه گیری می کنند.
• مطالعات هدایت عصبی. الکترودها به پوست بالای اعصاب چسبانده می شوند. یک شوک کوچک برای اندازه گیری سرعت سیگنال های عصبی از عصب عبور می کند.

رفتار

هیچ درمانی برای سندرم گیلن باره وجود ندارد. اما دو نوع درمان می تواند بهبود را تسریع کرده و شدت بیماری را کاهش دهد:

 

تبادل پلاسما (پلاسمافرزیس). قسمت مایع بخشی از خون (پلاسما) برداشته شده و از سلول های خونی جدا می شود. سپس سلول‌های خونی دوباره به بدن بازگردانده می‌شوند که پلاسمای بیشتری تولید می‌کند تا آنچه که برداشته شده را جبران کند. پلاسمافرزیس ممکن است با خلاص شدن پلاسما از آنتی بادی های خاصی که در حمله سیستم ایمنی به اعصاب محیطی نقش دارند، کار کند.

 

• ایمونوگلوبولین درمانی. ایمونوگلوبولین حاوی آنتی بادی های سالم از اهداکنندگان خون از طریق ورید (داخل وریدی) داده می شود. دوزهای بالای ایمونوگلوبولین می تواند آنتی بادی های مخربی را که ممکن است در ایجاد سندرم گیلن باره نقش داشته باشند، مسدود کند.

   

این درمان ها به یک اندازه موثر هستند. مخلوط کردن آنها یا تجویز یکی پس از دیگری مؤثرتر از استفاده از هر یک از روش ها به تنهایی نیست.

 

 

 

همچنین احتمالاً داروهایی داده می شود تا:

 

درد را تسکین دهید، که می تواند شدید باشد.

 

از لخته شدن خون که می تواند در زمان بی حرکتی ایجاد شود، جلوگیری کنید.

 

 

افراد مبتلا به سندرم گیلن باره قبل و در حین بهبودی نیاز به کمک و درمان دارند. مراقبت ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• حرکت بازوها و پاها توسط مراقبین قبل از بهبودی، برای کمک به انعطاف پذیری و قوی ماندن عضلات

   

  فیزیوتراپی در دوران ریکاوری، کمک می کند تا با خستگی کنار بیایید و قدرت و حرکت مناسب را به دست آورید.

   

  آموزش با وسایل تطبیقی، مانند ویلچر یا بریس، برای ایجاد تحرک و مهارت های خودمراقبتی

•  

بهبود

اگرچه برخی از افراد ممکن است ماه ها و حتی سال ها طول بکشد تا بهبود یابند، اکثر افراد مبتلا به سندرم گیلن باره این جدول زمانی کلی را تجربه می کنند:

 

 

پس از اولین علائم و نشانه ها، وضعیت به تدریج به مدت حدود دو هفته بدتر می شود.

 

علائم در عرض چهار هفته به سطح بالایی می رسد.

 

بهبودی شروع می شود، معمولاً 6 تا 12 ماه طول می کشد، اگرچه برای برخی افراد ممکن است تا سه سال طول بکشد.

در میان بزرگسالان بهبود یافته از سندرم گیلن باره:

حدود 80 درصد می توانند شش ماه پس از تشخیص به طور مستقل راه بروند.

 

حدود 60 درصد یک سال پس از تشخیص، قدرت خود را به طور کامل بازیابی می کنند.

 

حدود 5 تا 10 درصد بهبودی بسیار با تاخیر و ناقص دارند.

 

کودکانی که به ندرت به سندرم گیلن باره مبتلا می شوند، به طور کلی نسبت به بزرگسالان به طور کامل بهبود می یابند.

 

 

مقابله و حمایت

تشخیص سندرم گیلن باره می تواند از نظر عاطفی دشوار باشد. اگرچه اکثر افراد در نهایت به طور کامل بهبود می یابند، اما این وضعیت به طور کلی دردناک است و نیاز به بستری شدن در بیمارستان و ماه ها توانبخشی دارد. شما باید با محدودیت تحرک و خستگی سازگار شوید.

 

 

برای مدیریت استرس بهبودی از سندرم گیلن باره، این پیشنهادات را در نظر بگیرید:

 

• یک سیستم پشتیبانی قوی از دوستان و خانواده حفظ کنید.
• برای خود یا اعضای خانواده با یک گروه پشتیبانی تماس بگیرید.
• احساسات و افکار خود را با یک مشاور در میان بگذارید.
•  

آماده شدن برای قرار ملاقات 

ممکن است به پزشک متخصص در اختلالات مغز و سیستم عصبی (متخصص مغز و اعصاب) ارجاع داده شوید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

• علائم خود را بنویسید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد.
• فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل های خود تهیه کنید.
• اطلاعات کلیدی پزشکی خود، ازجمله سایر شرایط را یادداشت کنید.
• اطلاعات شخصی کلیدی، ازجمله عوامل تغییر یا عوامل استرس زا در زندگی خود را یادداشت کنید.
• سوالاتی را بنویسید تا از پزشک خود بپرسید.
• از یکی از اقوام یا دوستان خود بخواهید که شما را همراهی کند تا کمک کند آنچه دکتر می گوید را به خاطر بسپارید.
•  

سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

• محتمل ترین علت علائم من چیست؟
• به چه نوع آزمایشی نیاز دارم؟
• به چه نوع درمان هایی نیاز دارم؟
• انتظار دارید چه علائمی با درمان بهبود یابد؟
• آیا ممکن است به طور کامل بهبود پیدا کنم؟
• بهبودی چقدر طول می کشد؟
• آیا من در معرض خطر طولانی مدت هستم؟

علاوه بر سؤالاتی که برای پزشک خود آماده کرده اید، سؤالات دیگری که در حین ملاقات پیش می آید را دریابید.

 

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً سوالاتی می پرسد. برای پاسخ دادن به آن ها آماده باشید. ممکن است از شما سوال شود:

 

• علائم چیست و چه قسمت هایی از بدن تحت تاثیر قرار گرفته است؟
• اولین بار چه زمانی علائم را تجربه کردید؟ چه زمانی شروع شدند یا به پایان رسیدند؟
• آیا در کنترل مثانه یا روده مشکل داشته اید؟
• آیا در بینایی، تنفس، جویدن یا بلع مشکلی داشته اید؟
• آیا اخیراً بیماری عفونی داشته اید؟
• آیا اخیرا در یک منطقه جنگلی  وقت گذرانده اید یا به خارج از کشور سفر کرده اید؟
• آیا اخیراً اقدام پزشکی از جمله واکسیناسیون انجام داده اید؟
•