تست ها

اگر تشخیص و علائم و نشانه‌های فعلی نشان می‌دهد که یک بیماری مقاربتی (STD) دارید، تست های آزمایشگاهی می‌تواند باعث شناسایی عوامل شود.

 

• آزمایشات خون. آزمایش خون می تواند HIV یا مراحل بعدی سیفلیس را تایید کند.
• نمونه های ادرار. برخی ازبیماری های مقاربتی را می توان با نمونه های ادرار فرد مبتلا تایید کرد.
• نمونه هایی از مایعات. اگر زخم های باز تناسلی دارید، ممکن است مایعات و نمونه هایی از زخم ها را برای تشخیص نوع بیماری آزمایش کنند.
•  

غربالگری

آزمایش بیماری در فردی که علائمی ندارد غربالگری نامیده می شود. اغلب اوقات، غربالگری STI بخشی از مراقبت های بهداشتی معمولی نیست، اما استثناهایی وجود دارد:

 

همه افراد. یک آزمایش غربالگری STI که برای همه افراد 13 تا 64 سال پیشنهاد می شود، آزمایش خون یا بزاق برای ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) است، ویروسی که باعث ایدز می شود. کارشناسان توصیه می‌کنند که افراد در معرض خطر هر سال آزمایش HIV انجام دهند.

 

همه متولدین سال های 1945 تا 1965. بروز هپاتیت C در متولدین سال های 1945 تا 1965 بسیار زیاد است. از آنجایی که این بیماری اغلب تا زمانی که پیشرفت نکرده باشد هیچ علامتی ایجاد نمی کند، کارشناسان توصیه می کنند که همه افراد در آن گروه سنی برای هپاتیت C غربالگری شوند.

 

زنان حامله. همه زنان باردار به طور کلی در اولین ویزیت قبل از تولد خود از نظر HIV، هپاتیت B، کلامیدیا و سیفلیس غربالگری می شوند. تست های غربالگری سوزاک و هپاتیت C حداقل یک بار در دوران بارداری برای زنان در معرض خطر بالای این عفونت ها توصیه می شود.

 

زنان 21 ساله و بالاتر. تست پاپ ناهنجاری های دهانه رحم، از جمله التهاب، تغییرات پیش سرطانی و سرطان را که اغلب توسط گونه های خاصی از ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ایجاد می شود، غربالگری می کند. کارشناسان توصیه می کنند که زنان هر سه سال یک بار از سن 21 سالگی آزمایش پاپ انجام دهند. پس از 30 سالگی، کارشناسان توصیه می کنند که زنان هر پنج سال یک بار آزمایش HPV DNA و آزمایش پاپ انجام دهند. تست پاپ هر سه سال یکبار نیز قابل قبول است.

 

زنان زیر 25 سال که از نظر جنسی فعال هستند. کارشناسان توصیه می کنند که تمام زنان فعال جنسی زیر 25 سال برای عفونت کلامیدیا آزمایش شوند. آزمایش کلامیدیا از نمونه ادرار یا مایع واژن استفاده می کند که می توانید خودتان آن را جمع آوری کنید.

 

 

برخی از کارشناسان توصیه می کنند که آزمایش کلامیدیا را سه ماه پس از مثبت شدن آزمایش و درمان تکرار کنید. عفونت مجدد توسط یک شریک درمان نشده رایج است، بنابراین برای تأیید اینکه عفونت درمان شده است، به آزمایش دوم نیاز دارید. 

 

 

غربالگری سوزاک نیز در زنان فعال جنسی زیر 25 سال توصیه می شود.

 

 

افراد مبتلا به HIV. اگر HIV دارید، خطر ابتلا به سایر بیماری های مقاربتی را به طور چشمگیری افزایش می دهد. کارشناسان توصیه می کنند پس از تشخیص HIV، آزمایش فوری برای سیفلیس، سوزاک، کلامیدیا و تبخال انجام شود. آنها همچنین توصیه می کنند که افراد مبتلا به HIV برای هپاتیت C غربالگری شوند.

 

 

زنان مبتلا به اچ‌آی‌وی ممکن است به سرطان دهانه رحم تهاجمی مبتلا شوند، بنابراین کارشناسان توصیه می‌کنند که یک سال پس از تشخیص HIV، تست پاپ را انجام دهند و سپس شش ماه بعد دوباره آزمایش کنند.

 

 

رفتار

بیماری های مقاربتی (STDs) یا عفونت های مقاربتی (STIs) ناشی از باکتری ها معمولاً راحت تر درمان می شوند. عفونت های ویروسی را می توان مدیریت کرد اما همیشه درمان نمی شود. اگر باردار هستید و مبتلا به بیماری مقاربتی هستید ، درمان فوری می تواند از ابتلای کودک جلوگیری کند یا خطر ابتلا را کاهش دهد.

درمان بیماری های مقاربتی معمولاً بسته به عفونت شامل یکی از موارد زیر است:

• آنتی بیوتیک ها. آنتی بیوتیک ها، اغلب در یک دوز، می توانند بسیاری از عفونت های باکتریایی و انگلی مقاربتی از جمله سوزاک، سیفلیس، کلامیدیا و تریکومونیازیس را درمان کنند. به طور معمول، شما به طور همزمان برای سوزاک و کلامیدیا تحت درمان قرار می گیرید زیرا این دو عفونت اغلب با هم ظاهر می شوند.

  هنگامی که درمان آنتی بیوتیکی را شروع کردید، باید آن را دنبال کنید. اگر فکر می کنید که نمی‌توانید دارو را طبق دستور مصرف کنید، به پزشک خود اطلاع دهید. ممکن است یک دوره درمانی کوتاهتر و ساده تر در دسترس باشد.

  علاوه بر این، مهم است که تا هفت روز پس از اتمام درمان آنتی بیوتیکی و بهبود هر گونه زخم، از رابطه جنسی خودداری کنید. متخصصان همچنین پیشنهاد می‌کنند که زنان در حدود سه ماه بعد دوباره آزمایش شوند زیرا احتمال عفونت مجدد زیاد است.

• داروهای ضد ویروسی. اگر تبخال یا HIV دارید، یک داروی ضد ویروسی برای شما تجویز می شود. اگر درمان سرکوب کننده روزانه با یک داروی ضد ویروسی تجویزی مصرف کنید، عود تبخال کمتری خواهید داشت. با این حال، هنوز هم ممکن است به همسرتان تبخال بدهید.

  داروهای ضد ویروسی می توانند عفونت اچ آی وی را برای سال ها تحت کنترل نگه دارند. اما همچنان حامل ویروس هستید و همچنان می توانید آن را منتقل کنید، اگرچه خطر کمتر است.

  هر چه زودتر درمان را شروع کنید، موثرتر است. اگر داروهای خود را دقیقاً طبق دستور مصرف کنید، ممکن است تعداد ویروس های خود را به حدی کاهش دهید که به سختی قابل تشخیص باشد.

اگر یک بیماری مقاربتی داشته اید ، از پزشک خود بپرسید که چه مدت پس از درمان نیاز به آزمایش مجدد دارید. انجام مجدد آزمایش اطمینان حاصل می کند که درمان مؤثر بوده و مجدداً آلوده نشده اید.

 

 

اطلاع رسانی شریک و درمان پیشگیرانه

اگر آزمایشات نشان می دهد که شما یک STI دارید ، همسر شما باید مطلع شود تا بتواند آزمایش شود. اگر او هم آلوده باشد، می توان او را درمان کرد.

 

 

مقابله و حمایت

این می تواند آسیب زا باشد که متوجه شوید یک بیماری مقاربتی (STD) یا یک عفونت مقاربتی (STI) دارید. در بدترین حالت، یک STI می تواند باعث بیماری مزمن و مرگ شود، حتی با بهترین مراقبت های موجود.

 

این پیشنهادات ممکن است کمک کند تا با آن مقابله کنید:

 

• از سرزنش کردن خودداری کنید تصور نکنید که شریک زندگیتان به شما خیانت کرده است. 
• با کارکنان مراقبت های بهداشتی صادق باشید. وظیفه آنها قضاوت کردن شما نیست، بلکه ارائه درمان و جلوگیری از گسترش بیماری های مقاربتی است. هر چیزی که به آنها بگویید محرمانه می‌ماند.
• با بخش بهداشت خود تماس بگیرید. اگرچه ممکن است کارکنان و بودجه لازم برای ارائه هر خدمتی را نداشته باشند، اما بخش‌های بهداشت محلی برنامه‌های STI دارند که آزمایش‌های محرمانه، درمان و خدمات مربوطه را ارائه می‌کنند.
•  

آماده شدن برای قرار ملاقات 

اکثر مردم در به اشتراک گذاشتن جزئیات رابطه جنسی خود احساس راحتی نمی کنند، اما مطب پزشک مکانی است که باید این اطلاعات را در اختیار قرار دهید تا بتوانید مراقبت مناسب را دریافت کنید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

• از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین وقت، از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید.
• هر علائمی را که تجربه می کنید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد، یادداشت کنید.
• فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید.
• سوالاتی را بنویسید تا از پزشک خود بپرسید.

برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

 

• نام پزشکی عفونت یا عفونت هایی که من دارم چیست؟
• دقیقاً چگونه منتقل می شود؟
• آیا من را از بچه دار شدن باز می دارد؟
• اگر باردار شوم، آیا می توانم آن را به نوزادم بدهم؟
• آیا امکان دارد دوباره این بیماری را بگیریم؟
• چند وقت است به این بیماری مبتلا هستم؟
• من شرایط سلامتی دیگری دارم. چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟
• آیا تا زمانی که تحت درمان هستم نباید از نظر جنسی فعال باشم؟
• آیا شریک زندگی من برای درمان باید به پزشک مراجعه کند؟
•  

از پزشک خود چه انتظاری دارید

ارائه گزارش کامل از علائم و سابقه جنسی به پزشک به کمک می کند تا بهترین مراقبت را تعیین کند. در اینجا مواردی وجود دارد که ممکن است پزشک بپرسد:

 

• چه علائمی باعث شد تصمیم بگیرید درمان شوید؟ چه مدت است که این علائم را دارید؟
• چه مدت است ازدواج کرده اید؟
• آیا تا به حال به خودتان مواد مخدر تزریق کرده اید؟
• آیا همسرتان به خودش مواد مخدر تزریق می کند؟
• برای محافظت از خود در برابر بیماری های مقاربتی چه می کنید؟
• برای جلوگیری از بارداری چه می کنید؟
• آیا تا به حال یک پزشک یا پرستار به شما گفته است که کلامیدیا، تبخال، سوزاک، سیفلیس یا HIV دارید؟
• آیا تا به حال برای زخم های تناسلی، دردناک یا اندام جنسی خود تحت درمان قرار گرفته اید؟
•  

کاری که در این بین می توانید انجام دهید

اگر فکر کنید ممکن است به یک بیماری مقاربتی مبتلا شوید بهتر است تا زمانی که با پزشک خود صحبت کنید، رابطه جنسی نداشته باشید. اگر قبل از ملاقات با پزشک خود درگیر فعالیت جنسی هستید، حتماً از وسیله ای ایمن مانند کاندوم استفاده کنید.