پزشکان گاهی اوقات می توانند شکستگی استرسی را از روی سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی تشخیص دهند، اما آزمایشات تصویربرداری اغلب مورد نیاز است.

 

اشعه ایکس. شکستگی‌های استرسی اغلب در عکس‌های معمولی که بلافاصله پس از شروع درد گرفته می‌شوند، دیده نمی‌شوند. ممکن است چندین هفته – و گاهی بیش از یک ماه – طول بکشد تا شواهدی از شکستگی‌های استرسی در اشعه ایکس نشان داده شود.

 

اسکن استخوان. چند ساعت قبل از اسکن استخوان، مقدار کمی از مواد رادیواکتیو را از طریق یک خط داخل وریدی دریافت خواهید کرد. این ماده رادیواکتیو به شدت توسط مناطقی که استخوان‌ها در حال ترمیم هستند جذب می‌شود - که در تصویر اسکن به‌عنوان یک نقطه سفید روشن نشان داده می‌شود. با این حال، بسیاری از انواع مشکلات استخوانی در اسکن استخوان شبیه به هم هستند، بنابراین این آزمایش برای شکستگی های استرسی خاص نیست.

 

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی MRI .  MRI از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی قوی برای ایجاد تصاویر دقیق از استخوان ها و بافت های نرم استفاده می کند. MRI بهترین راه برای تشخیص شکستگی های استرسی در نظر گرفته می شود. این می تواند آسیب های استرسی درجه پایین (واکنش های استرس) را قبل از اینکه اشعه ایکس تغییرات را نشان دهد، تجسم کند. این نوع آزمایش همچنین بهتر می تواند بین شکستگی های استرسی و آسیب های بافت نرم تمایز قائل شود.

 

رفتار

برای کاهش بار تحمل وزن استخوان تا زمانی که بهبودی رخ دهد، ممکن است نیاز به پوشیدن چکمه یا بریس پیاده روی یا استفاده از عصا داشته باشید.

 

اگرچه غیرعادی است، اما گاهی اوقات جراحی برای اطمینان از بهبودی کامل برخی از انواع شکستگی های استرسی، به ویژه شکستگی هایی که در مناطقی با جریان خون ضعیف رخ می دهند، ضروری است. جراحی همچنین ممکن است گزینه ای برای کمک به بهبودی در ورزشکاران نخبه ای باشد که می خواهند سریعتر به ورزش خود بازگردند یا کارگرانی که کارشان شامل محل شکستگی استرس است.

 

 

 

شیوه زندگی و درمان های خانگی

 

مهم است که به استخوان زمان داده شود تا بهبود یابد. این ممکن است چندین ماه یا حتی بیشتر طول بکشد. در عین حال مهم است که موارد زیر را رعایت کنید:

 

• مراقبت. طبق دستور پزشک از فشار اندام آسیب دیده خودداری کنید تا زمانی که وزن طبیعی را تحمل کنید.
• یخ. برای کاهش تورم و تسکین درد، پزشک ممکن است استفاده از کیسه های یخ را بر روی ناحیه آسیب دیده در صورت نیاز توصیه کند - هر سه ساعت یکبار 15 دقیقه.
• فعالیت را به آرامی از سر بگیرید. هنگامی که پزشک تأیید می کند، به آرامی از فعالیت های غیر تحمل کننده وزن - مانند شنا - به فعالیت های معمول خود پیش بروید. دویدن یا سایر فعالیت های پرتحرک را به تدریج از سر بگیرید و زمان و مسافت را به آرامی افزایش دهید.

   

آماده شدن برای قرار ملاقات 

احتمالاً با مراجعه به پزشک خانواده خود شروع کنید. اگر یک ورزشکار رقابتی هستید، ممکن است مستقیماً به پزشک متخصص در مشکلات اسکلتی عضلانی مراجعه کنید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

 

قبل از قرار ملاقات، فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

 

علائم ، از جمله علائمی که به نظر می رسد بی ارتباط با دلیل قرار ملاقات باشد.

 

اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله سطح و نوع فعالیت بدنی و اینکه آیا اخیراً تمرینات خود را افزایش داده‌اید یا خیر.

 

تمام داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزها

 

 

سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

 

در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه داشته باشید تا کمک کند اطلاعاتی که داده می شود به خاطر بسپارید.

 

 

برای شکستگی های استرسی، سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

 

علت احتمالی علائم من چیست؟

 

به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟

 

آیا باید فعالیت خود را متوقف کنم؟ برای چه مدت؟

 

آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟

 

از پرسیدن سوالات دیگر دریغ نکنید.

 

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

 

پزشک احتمالاً سؤالاتی می پرسد، مانند:

 

علائم از چه زمانی شروع شد؟

 

آیا اخیراً فعالیت بدنی خود را افزایش داده اید؟

آیا دوره های قاعدگی منظمی دارید؟

 

آیا مکمل های ویتامین D و کلسیم مصرف می کنید؟