اگر پزشک مشکوک باشد که دچار سکته مغزی شده اید، مسن هستید یا ضربه ای به سرتان وارد شده است، ممکن است فوراً ام آر آی یا سی تی اسکن را تجویز کند.

 

اکثر افرادی که به دلیل سرگیجه به پزشک مراجعه می کنند، ابتدا در مورد علائم و داروهایشان سؤال می‌شوند و سپس معاینه فیزیکی می شوند. در طول این معاینه، پزشک نحوه راه رفتن و حفظ تعادل و نحوه عملکرد اعصاب اصلی سیستم عصبی مرکزی را بررسی می کند.

 

 

همچنین ممکن است نیاز به تست شنوایی و تست تعادل داشته باشید، از جمله:

 

تست حرکت چشم. هنگامی که یک جسم متحرک را دنبال می کنید، پزشک ممکن است مسیر چشم ها را تماشا کند و ممکن است آزمایش حرکت چشم به شما داده شود که در آن آب یا هوا در کانال گوش قرار می‌گیرد.

 

تست حرکت سر. اگر پزشک مشکوک باشد که سرگیجه ناشی از سرگیجه موضعی حمله ای خوش خیم است، ممکن است یک تست حرکتی ساده سر به نام مانور Dix-Hallpike را برای تأیید تشخیص انجام دهد.

 

پوسچروگرافی. این آزمایش به پزشک می گوید که بیشتر به کدام قسمت های سیستم تعادلی تکیه دارید و کدام قسمت ها ممکن است برای شما مشکل ایجاد کنند. با پاهای برهنه خود روی یک سکو می ایستید و سعی می کنید تعادل خود را در شرایط مختلف حفظ کنید.

 

تست صندلی چرخشی. در طول این تست، روی یک صندلی کنترل شده با کامپیوتر می نشینید که بسیار آهسته در یک دایره کامل حرکت می کند. در سرعت های بیشتر، در یک قوس بسیار کوچک به جلو و عقب حرکت می کند.

 

 

علاوه بر این، ممکن است آزمایش خون برای بررسی عفونت و سایر آزمایشات برای بررسی سلامت قلب و عروق خونی داده شود.

 

 

رفتار

سرگیجه اغلب بدون درمان بهتر می شود. در عرض چند هفته، بدن معمولاً با هر چیزی که باعث آن می‌شود، سازگار می شود.

 

اگر به دنبال درمان هستید، پزشک آن را بر اساس علت بیماری و علائم تعیین می کند. ممکن است شامل داروها و تمرینات تعادلی باشد. حتی اگر دلیلی پیدا نشود یا سرگیجه ادامه یابد، داروهای تجویزی و سایر درمان‌ها ممکن است علائم را قابل کنترل‌تر کنند.

 

 

 

داروها

 

قرص آب. اگر به بیماری منیر مبتلا هستید، پزشک ممکن است یک قرص آب (ادرار آور) تجویز کند. این به همراه یک رژیم غذایی کم نمک ممکن است به کاهش دفعات سرگیجه کمک کند.

 

داروهایی که سرگیجه و حالت تهوع را تسکین می دهند. پزشک ممکن است داروهایی را برای تسکین فوری سرگیجه و حالت تهوع تجویز کند، از جمله آنتی هیستامین ها و آنتی کولینرژیک های تجویزی. بسیاری از این داروها باعث خواب آلودگی می شوند.

 

داروهای ضد اضطراب. دیازپام (والیوم) و آلپرازولام (زاناکس) در دسته ای از داروها به نام بنزودیازپین ها هستند که ممکن است باعث اعتیاد شوند. همچنین ممکن است باعث خواب آلودگی شوند.

 

داروی پیشگیری کننده برای میگرن. برخی داروها ممکن است به پیشگیری از حملات میگرن کمک کنند.

 

 

 

درمان

 

مانورهای موقعیت سر. تکنیکی به نام جابجایی کانال (یا مانور Epley) معمولاً به حل سریع سرگیجه موضعی حمله‌ای خوش‌خیم کمک می‌کند تا اینکه صرفاً منتظر از بین رفتن سرگیجه باشید. این می تواند توسط پزشک، شنوایی شناس یا فیزیوتراپ انجام شود و شامل مانور دادن به موقعیت سر می شود. معمولاً بعد از یک یا دو درمان مؤثر است. قبل از انجام این روش، اگر مشکل گردن یا کمر، جدا شدن شبکیه چشم یا مشکلات عروق خونی دارید، به پزشک خود اطلاع دهید.

 

تعادل درمانی. ممکن است تمرینات خاصی را بیاموزید تا به کاهش حساسیت سیستم تعادل کمک کند. این تکنیک فیزیوتراپی توانبخشی دهلیزی نامیده می شود. این دارو برای افراد مبتلا به سرگیجه ناشی از بیماری های گوش داخلی مانند نوریت دهلیزی استفاده می شود.

 

روان درمانی. این نوع درمان ممکن است به افرادی که سرگیجه آنها ناشی از اختلالات اضطرابی است کمک کند.

 

جراحی یا روش های دیگر

• تزریقات. پزشک ممکن است آنتی بیوتیک جنتامایسین را به گوش داخلی تزریق کند تا عملکرد تعادل را غیرفعال کند. گوش سالم این عملکرد را بر عهده می گیرد.

   

  برداشتن اندام حسی گوش داخلی. روشی که به ندرت استفاده می شود لابیرنتکتومی نامیده می‌شود. این کار هزارتوی دهلیزی را در گوش آسیب دیده از کار می‌اندازد. گوش دیگر وظیفه تعادل را بر عهده می گیرد. اگر کم شنوایی جدی دارید و سرگیجه به درمان های دیگر پاسخ نداده است، ممکن است از این روش استفاده شود.

   

شیوه زندگی و درمان های خانگی

اگر دوره های مکرر سرگیجه را تجربه می کنید، این نکات را در نظر بگیرید:

 

• از احتمال از دست دادن تعادل خود آگاه باشید که می تواند منجر به زمین خوردن و آسیب جدی شود.

   

  از حرکت ناگهانی خودداری کنید و در صورت نیاز برای ثبات با عصا راه بروید.

   

  خانه خود را با از بین بردن خطرات زمین خوردن مانند قالیچه ها و سیم های برق در معرض سقوط، مقاوم کنید. از تشک های ضد لغزش در کف حمام و دوش خود استفاده کنید. از نور خوب استفاده کنید.

   

  هنگامی که احساس سرگیجه کردید بلافاصله بنشینید یا دراز بکشید. اگر یک دوره شدید سرگیجه را تجربه می کنید، با چشمان بسته در اتاقی تاریک دراز بکشید.

   

  در صورت بروز سرگیجه مکرر بدون هشدار از رانندگی با ماشین یا کار با ماشین آلات سنگین خودداری کنید.

   

  از مصرف کافئین، نمک و تنباکو خودداری کنید. استفاده بیش از حد از این مواد می تواند علائم و نشانه ها را بدتر کند.

   

  مایعات کافی بنوشید، رژیم غذایی سالم داشته باشید، به اندازه کافی بخوابید و از استرس دوری کنید.

   

  اگر سرگیجه ناشی از مصرف دارو است، با پزشک خود در مورد قطع آن یا کاهش دوز آن صحبت کنید.

   

  اگر سرگیجه با حالت تهوع همراه است، از آنتی هیستامین های بدون نسخه مانند مکلیزین یا دیمن هیدرینات استفاده کنید. اینها ممکن است باعث خواب آلودگی شوند. آنتی هیستامین های غیر خواب آور چندان موثر نیستند.

   

  اگر سرگیجه ناشی از گرمازدگی یا کم آبی بدن است، در جای خنک استراحت کنید و آب یا نوشیدنی ورزشی بنوشید.

•  

آماده شدن برای قرار ملاقات 

پزشک خانواده احتمالاً قادر به تشخیص و درمان علت سرگیجه خواهد بود. ممکن است شما را به یک متخصص گوش، حلق و بینی (ENT) یا یک پزشک متخصص مغز و اعصاب ارجاع دهد.

 

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می‌کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

 

آنچه می توانید انجام دهید

• از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین وقت، حتماً از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مثلاً رژیم غذایی خود را محدود کنید. اگر برای آزمایش دهلیزی برنامه ریزی شده اید، پزشک دستورالعمل هایی را در مورد داروهایی که باید از شب قبل خودداری کنید و اینکه در روز آزمایش چه بخورید ارائه می دهد.

   

  آماده باشید تا سرگیجه خود را با عبارات خاص توصیف کنید. وقتی سرگیجه دارید، آیا احساس می‌کنید اتاق در حال چرخش است یا در اتاق می چرخید؟ آیا احساس می کنید ممکن است بیهوش شوید؟ توصیف شما از این علائم برای کمک به پزشک در تشخیص بسیار مهم است.

   

  سایر بیماری ها یا علائمی را که دارید، از جمله مواردی که ممکن است به سرگیجه نامرتبط به نظر برسد، فهرست کنید. به عنوان مثال، اگر اخیراً احساس افسردگی یا اضطراب کرده اید، این اطلاعات مهمی برای پزشک است.

   

  اطلاعات شخصی کلیدی را فهرست کنید، از جمله هرگونه استرس عمده یا تغییرات اخیر زندگی.

   

  فهرستی از تمام داروهای تجویزی و بدون نسخه، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید.

   

  سوالاتی را که باید از پزشک خود بپرسید فهرست کنید.

   

   

   

  زمان با پزشک محدود است، بنابراین تهیه لیستی از سوالات از قبل، کمک می کند تا از زمان با هم بودن خود نهایت استفاده را ببرید. برای سرگیجه، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

   

  محتمل ترین علت علائم من چیست؟

   

  آیا دلایل احتمالی دیگری برای علائم من وجود دارد؟

   

  چه آزمایشاتی را پیشنهاد می کنید؟

   

  آیا این مشکل احتمالا موقتی است یا طولانی مدت؟

   

  آیا ممکن است علائم من بدون درمان از بین برود؟

   

  چه گزینه های درمانی ممکن است کمک کند؟

   

  آیا باید محدودیتی را رعایت کنم؟ مثلا آیا رانندگی برای من بی خطر است؟

   

  آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟

   

  آیا جایگزین عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟

   

  آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری دارید که بتوانم با خود به خانه ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

•  

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً سؤالاتی را در مورد سرگیجه تان خواهد پرسید، مانند:

 

• می توانید توصیف کنید اولین باری که دچار سرگیجه شدید چه احساسی داشتید؟
• آیا سرگیجه شما مستمر است یا گاهی اتفاق می افتد؟
• اگر سرگیجه گاهی اتفاق می‌افتد، این دوره چقدر طول می‌کشد؟
• اپیزودهای سرگیجه هر چند وقت یکبار اتفاق می افتد؟
• آیا سرگیجه باعث چرخش اتاق یا ایجاد حس حرکت می شود؟
• وقتی سرگیجه دارید، آیا احساس ضعف یا سبکی سر دارید؟
• آیا علائم با صدای زنگ یا پری گوش (وزوز گوش) یا مشکل در شنوایی همراه است؟
• آیا چشمان شما تار می شود؟
• آیا سرگیجه شما با حرکت دادن سر بدتر می شود؟
• چه داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی مصرف کنید؟
•  

کاری که در این بین می توانید انجام دهید

اگر هنگام ایستادن احساس سبکی سر دارید، برای ایجاد تغییرات در وضعیت بدن وقت بگذارید. اگر در حین رانندگی دچار سرگیجه شده اید، در زمانی که منتظر ملاقات با پزشک هستید، وسایل نقلیه دیگری را ترتیب دهید.

 

اگر سرگیجه باعث می شود احساس کنید ممکن است زمین بخورید، اقداماتی را برای کاهش خطر انجام دهید. خانه خود را به خوبی روشن و عاری از خطراتی که ممکن است باعث زمین خوردن شود، نگه دارید. از فرش‌ها و سیم‌های برق در معرض دید دوری کنید. مبلمان را در جایی قرار دهید که بعید است با آن برخورد کنید و از تشک های ضد لغزش در وان حمام و کف دوش استفاده کنید.