احتمالاً برای تشخیص به چشم پزشک مراجعه کنید، که معمولاً بر اساس سابقه پزشکی و معاینه شماست. چشم پزشک احتمالاً آزمایشات زیر را انجام خواهد داد:

یک معاینه معمول چشم. چشم پزشک بینایی و توانایی در درک رنگ ها و اندازه گیری دید جانبی (محیطی) را بررسی می کند.

افتالموسکوپی. در طول این معاینه، پزشک نور روشنی را به چشم می تابد و ساختارهای پشت چشم را بررسی می کند. این تست چشم دیسک بینایی را ارزیابی می کند، جایی که عصب بینایی وارد شبکیه چشم می شود. دیسک بینایی در حدود یک سوم افراد مبتلا به نوریت بینایی متورم می شود.

تست واکنش نور مردمک. پزشک ممکن است یک چراغ قوه را جلوی چشم ها حرکت دهد تا ببیند مردمک های چشم وقتی در معرض نور شدید قرار می گیرند چگونه واکنش نشان می دهند. اگر مبتلا به نوریت بینایی هستید، مردمک‌ها به اندازه مردمک چشم‌های سالم در معرض نور منقبض نمی‌شوند.

سایر آزمایشات برای تشخیص نوریت بینایی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). اسکن MRI از میدان مغناطیسی و پالس های انرژی امواج رادیویی برای ایجاد تصاویری از بدن استفاده می کند. در طول MRI برای بررسی نوریت بینایی، ممکن است یک محلول کنتراست تزریق کنید تا عصب بینایی و سایر قسمت‌های مغزتان در تصاویر بیشتر دیده شود.

MRI برای تعیین اینکه آیا مناطق آسیب دیده (ضایعات) در مغز وجود دارد یا خیر، مهم است. چنین ضایعاتی نشان دهنده خطر بالای ابتلا به مولتیپل اسکلروزیس است. MRI همچنین می‌تواند سایر علل کاهش بینایی مانند تومور را رد کند.

آزمایشات خون. آزمایش خون برای بررسی عفونت ها یا آنتی بادی های خاص در دسترس است. نورومیلیت اپتیکا به آنتی بادی مرتبط است که باعث نوریت شدید بینایی می شود. افراد مبتلا به نوریت شدید بینایی ممکن است تحت این آزمایش قرار گیرند تا مشخص شود که آیا احتمال ابتلا به نورومیلیت اپتیکا وجود دارد یا خیر. برای موارد غیر معمول نوریت بینایی، خون ممکن است برای آنتی بادی های MOG نیز آزمایش شود.

توموگرافی انسجام نوری (OCT). این آزمایش ضخامت لایه فیبر عصبی شبکیه چشم را که اغلب در اثر التهاب عصب بینایی نازک‌تر است، اندازه‌گیری می‌کند.

تست میدان دیداری. این آزمایش، بینایی محیطی هر چشم را اندازه گیری می کند تا مشخص شود که آیا بینایی از دست رفته است یا خیر. نوریت بینایی می تواند باعث هر الگوی از دست دادن میدان بینایی شود.

پاسخ برانگیخته بصری. در طول این تست، شما در مقابل صفحه ای می نشینید که روی آن یک الگوی شطرنجی متناوب نمایش داده می شود. سیم‌هایی با تکه‌های کوچک روی سرتان وصل شده‌اند تا واکنش‌های مغزتان را به آنچه روی صفحه می‌بینید ثبت کنند. این نوع آزمایش به پزشک می گوید که آیا سیگنال های الکتریکی به مغز در نتیجه آسیب عصب بینایی کندتر از حد طبیعی است یا نه.

احتمالاً پزشک از شما می خواهد که دو تا چهار هفته پس از شروع علائم برای تأیید تشخیص نوریت بینایی، برای معاینات بعدی مراجعه کنید.

رفتار

نوریت بینایی معمولاً خود به خود بهبود می یابد. در برخی موارد از داروهای استروئیدی برای کاهش التهاب در عصب بینایی استفاده می شود. عوارض جانبی احتمالی درمان استروئیدی شامل افزایش وزن، تغییرات خلقی، گرگرفتگی صورت، ناراحتی معده و بی خوابی است.

درمان استروئیدی معمولاً از طریق ورید (داخل وریدی) انجام می شود. استروئید درمانی داخل وریدی بهبودی بینایی را تسریع می‌کند، اما به نظر نمی‌رسد بر میزان بینایی که برای نوریت بینایی معمولی بهبود می‌یابید، تأثیر بگذارد.

هنگامی که استروئید درمانی با شکست مواجه می شود و از دست دادن شدید بینایی ادامه می یابد، درمانی به نام درمان تعویض پلاسما ممکن است به برخی از افراد کمک کند بینایی خود را بازیابی کنند. مطالعات هنوز تایید نکرده اند که درمان تعویض پلاسما برای نوریت بینایی موثر است.

پیشگیری از بیماری ام اس

اگر التهاب عصب بینایی دارید و دو یا چند ضایعه مغزی مشهود در اسکن MRI دارید، ممکن است از داروهای مولتیپل اسکلروزیس مانند اینترفرون بتا-1a یا اینترفرون بتا-1b بهره مند شوید که ممکن است ام اس را به تاخیر بیندازد یا به پیشگیری کمک کند. این داروهای تزریقی برای افرادی که در معرض خطر بالای ابتلا به ام اس هستند استفاده می شود. عوارض جانبی احتمالی عبارتند از افسردگی، تحریک محل تزریق و علائم شبیه آنفولانزا.

پیش بینی

اکثر افراد در عرض شش ماه پس از یک دوره نوریت بینایی، بینایی نزدیک به حالت طبیعی را به دست می‌آورند.

افرادی که نوریت بینایی آنها بازگشت می کند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به ام اس، نورومیلیت اپتیکا یا اختلال مرتبط با آنتی بادی MOG هستند. نوریت بینایی می تواند در افراد بدون شرایط زمینه ای عود کند و این افراد معمولاً پیش آگهی طولانی مدت بهتری برای بینایی خود نسبت به افراد مبتلا به ام اس یا نورومیلیت اپتیکا دارند.

آماده شدن برای قرار ملاقات 

اگر علائم و نشانه‌های نوریت بینایی را دارید، احتمالاً به پزشک خانواده یا چشم‌پزشک یا نوروچشم‌پزشک مراجعه خواهید کرد.

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

آنچه می توانید انجام دهید

فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

علائم، به خصوص تغییرات بینایی

اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هرگونه استرس، تغییرات اخیر زندگی و سابقه پزشکی خانوادگی و شخصی، از جمله عفونت های اخیر و سایر شرایطی که دارید

تمام داروها، ویتامین ها و سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزها

سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه داشته باشید تا کمک کند اطلاعاتی را که به شما داده می شود به خاطر بسپارید.

برای نوریت بینایی، سوالاتی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

چه چیزی احتمالاً باعث علائم من می شود؟

آیا دلایل احتمالی دیگری وجود دارد؟

به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟

چه درمان هایی را توصیه می کنید؟

عوارض جانبی احتمالی داروهایی که توصیه می کنید چیست؟

چه مدت طول می کشد تا بینایی من بهبود یابد؟

آیا این من را در معرض خطر بیشتر ابتلا به مولتیپل اسکلروزیس قرار می دهد، و اگر چنین است، برای جلوگیری از آن چه کاری می توانم انجام دهم؟

من شرایط سلامتی دیگری دارم. چگونه می توانم این شرایط را با هم مدیریت کنم؟

آیا بروشور یا مطالب چاپی دیگری دارید که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً تعدادی سؤال می پرسد، مانند:

علائم خود را چگونه توصیف می کنید؟

بینایی شما چقدر کاهش یافته است؟

آیا رنگ ها کمتر زنده به نظر می رسند؟

آیا علائم در طول زمان تغییر کرده است؟

آیا به نظر می رسد چیزی علائم را بهبود می بخشد یا بدتر می کند؟

آیا متوجه مشکلات حرکتی و هماهنگی یا بی حسی یا ضعف در بازوها و پاهای خود شده اید؟