رفتار

رایج ترین درمان توصیه شده برای عصب فشرده، استراحت برای ناحیه آسیب دیده است. پزشک از شما می خواهد که هرگونه فعالیتی را که باعث یا تشدید فشرده سازی می شود را متوقف کنید.

بسته به محل عصب فشرده شده، ممکن است به یک آتل یا بریس برای بی حرکت کردن ناحیه نیاز داشته باشید. اگر سندرم تونل کارپال دارید، ممکن است پزشک استفاده از آتل را در طول روز و همچنین در شب توصیه کند، زیرا مچ دست‌ها اغلب در طول خواب خم می‌شوند و باز می‌شوند.

 

 

فیزیوتراپی

یک فیزیوتراپ می تواند تمریناتی را آموزش دهد که باعث تقویت و کشش ماهیچه های ناحیه آسیب دیده برای کاهش فشار روی عصب می شود. او همچنین ممکن است تغییراتی را در فعالیت هایی که عصب را تشدید می کنند توصیه کند.

 

 

داروها

داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن (Advil، Motrin IB) یا ناپروکسن سدیم (Aleve)، می توانند به تسکین درد کمک کنند.

تزریق کورتیکواستروئید، از طریق دهان یا تزریق، ممکن است به کاهش درد و التهاب کمک کند.

 

 

عمل جراحی

اگر عصب فشرده شده پس از چند هفته تا چند ماه با درمان های محافظه کارانه بهبود نیابد، پزشک ممکن است جراحی را برای کاهش فشار از روی عصب توصیه کند. نوع جراحی بسته به محل عصب فشرده شده متفاوت است.

برای مثال، جراحی ممکن است مستلزم برداشتن خارهای استخوانی یا بخشی از فتق دیسک در ستون فقرات، یا قطع رباط کارپال باشد تا فضای بیشتری برای عبور عصب از مچ دست ایجاد شود.

آماده شدن برای قرار ملاقات 

احتمالاً ابتدا به پزشک خانواده یا یک پزشک عمومی مراجعه کنید. از آنجا که اغلب موارد زیادی برای بحث وجود دارد و ممکن است زمان محدود باشد، بهتر است برای قرار ملاقات خود آماده شوید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید و بدانید که از پزشک خود چه انتظاری دارید.

آنچه می توانید انجام دهید

• از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین وقت، حتماً از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مانند محدود کردن رژیم غذایی یا پوشیدن لباس های گشاد در صورت انجام معاینه تصویربرداری.
• هر علائمی را که تجربه می کنید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد، یادداشت کنید.
• فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید.
• در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه داشته باشید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمام اطلاعاتی که در یک قرار ملاقات ارائه می شود، دشوار است. کسی که شما را همراهی می کند ممکن است چیزی را که از دست داده اید یا فراموش کرده اید به خاطر بیاورد.
• سوالاتی را بنویسید تا از پزشک خود بپرسید.

تهیه فهرستی از سوالات کمک می کند از زمان خود با پزشک نهایت استفاده را ببرید. برای مشکوک به عصب فشرده، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

• محتمل ترین علت علائم من چیست؟
• به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟
• آیا وضعیت من احتمالا موقتی است یا طولانی مدت؟
• چه درمانی را توصیه می کنید؟
• جایگزین های درمان اولیه ای که پیشنهاد می کنید چیست؟
• من این شرایط بیماری دیگر را دارم. چگونه می توانم این شرایط را با هم مدیریت کنم؟
• آیا محدودیت فعالیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟
• آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم با خود به خانه ببرم؟ بازدید از چه وب سایت هایی را توصیه می کنید؟

علاوه بر سوالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده اید، از پرسیدن سوالات دیگر در حین ملاقات خود دریغ نکنید.

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً تعدادی سؤال می پرسد. آنها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• علائم چیست؟ آیا احساس درد، بی حسی، گزگز یا ضعف می کنید؟
• به طور خاص، این علائم را در کجا احساس می کنید؟
• چه مدت است که این علائم را تجربه کرده اید؟
• آیا علائم مداوم بوده است یا گاه به گاه؟
• آیا فعالیت یا موقعیتی وجود دارد که علائم را تحریک کند؟
• آیا فعالیت یا موقعیتی وجود دارد که علائم را تسکین دهد؟
• آیا شغل یا سرگرمی دارید که نیاز به انجام حرکات تکراری دارد؟
•