اگر پزشک مشکوک به پلی میوزیت باشد، ممکن است یکی از آزمایشات زیر را پیشنهاد دهد:

 

• آزمایشات خون. آزمایش خون به پزشک اطلاع می دهد که آیا سطح آنزیم های عضلانی افزایش یافته است که می تواند نشان دهنده آسیب عضلانی باشد. آزمایش خون همچنین می تواند اتوآنتی بادی های خاص مرتبط با علائم مختلف پلی میوزیت را شناسایی کند که می تواند به تعیین بهترین دارو و درمان کمک کند.
• الکترومیوگرافی. این آزمایش شامل وارد کردن یک الکترود سوزنی نازک از طریق پوست به داخل عضله است. فعالیت های الکتریکی زمانی که عضله را شل می کنید یا می توانید اندازه گیری کنید و تغییر در الگوی فعالیت های الکتریکی می تواند بیماری عضلانی را تایید کند. پزشک با آزمایش مختلف می تواند بیماری را تعیین کند.
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). یک اسکنر تصاویر مقطعی از عضلات را از داده های تولید شده توسط یک میدان مغناطیسی قدرتمند و امواج رادیویی ایجاد می کند. برخلاف بیوپسی عضلانی، MRI می تواند التهاب ناحیه بزرگی از عضله را ارزیابی کند.

• بیوپسی عضلانی. در طی این آزمایش، یک قطعه کوچک از بافت عضلانی با جراحی برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی برداشته می شود. تجزیه و تحلیل ممکن است ناهنجاری هایی مانند التهاب، آسیب، پروتئین های خاص یا کمبود آنزیم ها را نشان دهد.

   

رفتار

اگرچه هیچ درمانی برای پلی میوزیت وجود ندارد، درمان می تواند قدرت و عملکرد عضلانی را بهبود بخشد. هرچه درمان زودتر در دوره پلی میوزیت شروع شود، موثرتر است و منجر به عوارض کمتری می‌شود.

 

با این حال، مانند بسیاری از شرایط، هیچ رویکرد واحدی بهترین نیست. پزشک استراتژی درمانی را بر اساس علائم و میزان پاسخ آنها به درمان تنظیم می کند.

 

 

داروها

رایج ترین موارد استفاده برای درمان پلی میوزیت عبارتند از:

• کورتیکواستروئیدها. داروهایی مانند پردنیزون می توانند در کنترل علائم میوزیت بسیار موثر باشند. اما استفاده طولانی‌ از این داروها می‌توانند عوارض جانبی جدی و خطرناکی داشته باشند، به همین دلیل است که پزشک ممکن است، دوز دارو را به سطح پایین‌تری کاهش دهد.
• عوامل نگهدارنده کورتیکواستروئید. هنگامی که این داروها همراه با کورتیکواستروئید استفاده می‌شوند، می توانند دوز و عوارض جانبی احتمالی کورتیکواستروئید را کاهش دهند. دو داروی رایج مورد استفاده برای پلی میوزیت آزاتیوپرین (آزاسان، ایموران) و متوترکسات (ترکسال) هستند. سایر داروهای تجویز شده برای پلی میوزیت عبارتند از مایکوفنولات موفتیل (CellCept)، سیکلوسپورین و تاکرولیموس.
• ریتوکسیماب (Rituxan). ریتوکسیماب که بیشتر برای درمان آرتریت روماتوئید استفاده می شود، در صورتی که درمان های اولیه به اندازه کافی علائم پلی میوزیت را کنترل نکنند، گزینه ای است.
•  

درمان

بسته به شدت علائم، پزشک ممکن است پیشنهاد دهد:

• فیزیوتراپی. یک فیزیوتراپیست می تواند تمریناتی را برای حفظ و بهبود قدرت و انعطاف پذیری به شما نشان دهد و سطح مناسبی از فعالیت را توصیه کند.
• گفتار درمانی. اگر ماهیچه های بلع در اثر پلی میوزیت ضعیف شده اند، گفتار درمانی می تواند کمک کند تا یاد بگیرید چگونه این تغییرات را جبران کنید.
• ارزیابی رژیم غذایی. در دوره پلی میوزیت، جویدن و بلع دشوارتر می شود. یک متخصص تغذیه می‌تواند به شما یاد دهد که چگونه غذاهای مقوی و آسان برای خوردن تهیه کنید.
•  

جراحی و روش های دیگر

ایمونوگلوبولین داخل وریدی (IVIg) یک فرآورده خونی تصفیه شده است که حاوی آنتی بادی های سالم از هزاران اهداکننده خون است. این آنتی بادی های سالم می توانند آنتی بادی های مخربی را که به عضله در پلی میوزیت حمله می کنند، مسدود کنند. درمان های IVIg که به صورت انفوزیون از طریق ورید داده می‌شود، ممکن است نیاز به تکرار منظم داشته باشد تا اثرات ادامه یابد.

 

 

مقابله و حمایت

زندگی با یک بیماری خودایمنی مزمن می‌تواند باعث شود که گاهی فکر کنید که آیا از پس این چالش برمی‌آیید یا خیر. برای کمک به مقابله، سعی کنید مراقبت های پزشکی خود را با پیشنهادات زیر تکمیل کنید:

• بیماری خود را بشناسید. هرچه می توانید در مورد پلی میوزیت و سایر اختلالات عضلانی و خودایمنی بخوانید. با افراد دیگری که شرایط مشابهی دارند صحبت کنید. از پرسیدن هر گونه سؤالی که ممکن است در مورد بیماری، تشخیص یا برنامه درمانی خود داشته باشید، نترسید.
• بخشی از تیم پزشکی خود باشید. خودتان، پزشکتان و هر متخصص پزشکی دیگری را که به عنوان یک جبهه متحد در مبارزه با بیماری تان دخیل هستند، در نظر بگیرید. پیروی از برنامه درمانی که با آن موافقت کرده اید حیاتی است. پزشک خود را در مورد علائم یا علائم جدیدی که ممکن است تجربه کنید، به روز نگه دارید.
• محدودیت های خود را بشناسید و بر آن تاکید کنید. یاد بگیرید که به طور موثر نه بگویید و در صورت نیاز کمک بخواهید.
• وقتی خسته هستید استراحت کنید. منتظر نمانید تا خسته شوید.  یادگیری استراحت دادن به خود می تواند کمک کند سطح انرژی ثابتی داشته باشید، به همان اندازه به موفقیت برسید و از نظر عاطفی احساس بهتری داشته باشید.
• احساسات خود را تصدیق کنید. انکار، خشم و ناامیدی احساساتی طبیعی هستند زمانی که باید با یک بیماری مقابله کنید. اتفاقات عادی یا منصفانه به نظر نمی رسند و احتمالاً خارج از کنترل به نظر می رسند. احساس ترس و انزوا رایج است، بنابراین به خانواده و دوستان خود نزدیک باشید. سعی کنید تا جایی که می توانید برنامه روزانه را حفظ کنید و از انجام کارهایی که از آن لذت میبرید غافل نشوید. 
•  

آماده شدن برای قرار ملاقات 

احتمالاً ابتدا علائم را به پزشک خانواده خود اطلاع خواهید داد. او ممکن است شما را به یک پزشک متخصص در درمان آرتریت و سایر بیماری های مفاصل، عضلات و استخوان (روماتولوژیست) یا به یک پزشک متخصص در اختلالات سیستم عصبی (متخصص مغز و اعصاب) ارجاع دهد.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

زمانی که برای ملاقات با پزشک خود مراجعه کنید، حتماً مدرکی از علائم خود داشته باشید. مشخص است که زمان شروع مشخصه ها را ثبت کنید، سعی کنید تخمین بزنید که چه زمانی برای اولین بار متوجه شدید که  تحت تاثیر بیماری قرار گرفته اید. ممکن است فهرستی بنویسید که شامل موارد زیر باشد:

 

• شرحی از علائم، از جمله ماهیچه هایی که تحت تاثیر قرار گرفته اند
• اطلاعاتی در مورد مشکلات پزشکی که داشته اید
• اطلاعاتی در مورد مشکلات پزشکی والدین یا خواهر و برادر خود
• تمام داروها و مکمل های غذایی که مصرف کنید
• سوالاتی که می خواهید از پزشک بپرسید
•  

فهرستی از سوالات را از قبل آماده کنید تا به بهترین نحو از زمان محدود خود با پزشک استفاده کنید. برای پلی میوزیت، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

 

• چه چیزی احتمالاً باعث علائم من می شود؟
• آیا دلایل احتمالی دیگری برای علائم من وجود دارد؟
• آیا احتمال دارد علائم من در طول زمان تغییر کند؟
• چه نوع آزمایشاتی ممکن است نیاز داشته باشم؟ آیا آمادگی خاصی لازم است؟
• آیا درمان هایی برای وضعیت من در دسترس است؟ چه درمان هایی را توصیه می کنید؟
• من شرایط پزشکی دیگری دارم. چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟
• آیا بروشور یا موارد چاپی دیگری دارید که بتوانم با خود ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می‌کنید؟

علاوه بر سوالاتی که آماده کرده اید از پزشک خود بپرسید، اگر به چیز جدیدی فکر می کنید، از پرسیدن سوالات در طول قرار ملاقات، دریغ نکنید.

 

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً سوالاتی خواهد پرسید، مانند:

 

• اولین بار چه زمانی متوجه ضعف عضلانی شدید؟
• آیا وضعیت به تدریج پیشرفت کرد یا به یکباره بروز کرد؟
• آیا در ساعات بیداری به راحتی خسته می شوید؟
• چه علائم دیگری را تجربه می کنید؟
• آیا شرایط فعالیت های شما را محدود می کند؟
• آیا تا به حال برای کسی در خانواده تان با بیماری یا عارضه ای تشخیص داده شده است که عضلات را تحت تاثیر قرار دهد؟
• آیا در حال حاضر دارو یا مکمل های غذایی مصرف می کنید؟
• به نظر می رسد چه چیزی شما را بهبود می بخشد؟
• به نظر می رسد چه چیزی شما را بدتر می کند؟
•