از آنجایی که افراد در کما نمی توانند مشکل خود را بیان کنند، پزشکان باید به سرنخ های موجود و اطلاعات ارائه شده توسط خانواده و دوستان اعتماد کنند. برای ارائه اطلاعات در مورد فرد آسیب دیده آماده باشید، از جمله:

• رویدادهایی که قبل از کما پیش می آیند، مانند استفراغ یا سردرد
• جزئیات در مورد چگونگی دستیابی به هوشیاری فرد مبتلا، از جمله اینکه آیا این اتفاق به طور طبیعی یا در طول زمان رخ داده است.
• علائم یا نشانه های قابل توجه قبل از دست دادن هوشیاری
• سابقه پزشکی فرد مبتلا، از جمله سایر شرایطی که ممکن است در گذشته باشد، مانند سکته مغزی یا حمله ایسکمیک گذرا
• تغییرات بعدی در سلامت یا رفتار فرد مبتلا
• مصرف مواد مخدر فرد مبتلا، از جمله داروهایی با نسخه و بدون نسخه و همچنین داروهای غیرمجاز و داروهای تفریحی غیرقانونی
•  

معاینه بدنی

این معاینه احتمالاً شامل موارد زیر است:

 

• بررسی حرکات و رفلکس های فرد مبتلا، پاسخ به محرک های دردناک و اندازه مردمک چشم

   

  مشاهده الگوهای تنفسی برای کمک به تشخیص علت کما

   

  بررسی پوست برای علائم کبودی ناشی از ضربه

   

  صحبت کردن با صدای بلند یا فشار دادن روی زاویه فک یا بستر ناخن در حین مشاهده علائم برانگیختگی، مانند صداهای صوتی، باز شدن چشم ها یا حرکت

   

  آزمایش حرکات انعکاسی چشم برای کمک به تعیین علت کما و محل آسیب مغزی

   

  جرقه سرد یا گرم به داخل مجرای گوش فرد مبتلا و مشاهده واکنش های چشمی

   

تست های آزمایشگاهی

برای بررسی موارد زیر نمونه خون گرفته می شود:

 

• شمارش کامل خون
• عملکرد الکترولیت ها، گلوکز، تیروئید، کلیه و بدن
• مسمویت با مونوکسید کربن
• مصرف بیش از حد از مواد مخدر 

ضربه زدن به ستون فقرات (پنکسیون کمری) می تواند علائم عفونت در سیستم عصبی را بررسی کند. در حین ضربه زدن به ستون فقرات، پزشک یا متخصص سوزنی را وارد کانال نخاعی می کند و مقدار کمی مایع را برای تجزیه و تحلیل جمع آوری می کند.

 

 

اسکن مغز

 

آزمایش های تصویربرداری به پزشکان کمک می کند تا مناطق آسیب مغزی را مشخص کنند. آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

سی تی اسکن. این از یک سری اشعه ایکس برای ایجاد یک تصویر دقیق از مغز استفاده می کند. سی تی اسکن می تواند خونریزی مغزی، تومورها، سکته مغزی و سایر شرایط را نشان دهد. این آزمایش اغلب برای تشخیص و تعیین علت کما استفاده می شود.

 

ام آر آی. از امواج رادیویی و آهنرباهای قدرتمند برای ایجاد نمای دقیق از مغز استفاده می کند. MRI می تواند بافت مغز آسیب دیده در اثر سکته مغزی ایسکمیک، خونریزی مغزی و سایر شرایط را تشخیص دهد. اسکن MRI به ویژه برای بررسی ساقه مغز و ساختارهای عمیق مغز مفید است.

 

الکتروانسفالوگرافی (EEG). این کار فعالیت الکتریکی داخل مغز را از طریق الکترودهای کوچک متصل به پوست سر اندازه گیری می کند. پزشکان جریان الکتریکی پایینی را از طریق الکترودها ارسال می‌کنند که تکانه‌های الکتریکی مغز را ثبت می‌کنند. این آزمایش می تواند تعیین کند که آیا تشنج ممکن است علت کما باشد یا نه.

 

رفتار

کما یک اورژانس پزشکی است. پزشکان ابتدا راه هوایی فرد مبتلا را بررسی می کنند و به حفظ تنفس و گردش خون کمک می کنند و ممکن است کمک های تنفسی، داروهای داخل وریدی و سایر مراقبت های حمایتی ارائه دهند.

 

درمان بسته به علت کما متفاوت است. ممکن است به روش یا داروهایی برای کاهش فشار روی مغز به دلیل تورم مغز نیاز باشد. پرسنل اورژانس ممکن است در صورت بروز شوک دیابتی یا عفونتی که بر مغز تأثیر می گذارد، گلوکز یا آنتی بیوتیک را حتی قبل از بازگشت نتایج آزمایش خون به صورت داخل وریدی تجویز کنند.

 

اگر کما در نتیجه مصرف بیش از حد دارو باشد، پزشکان داروهایی را برای درمان این بیماری تجویز می کنند. اگر کما به دلیل تشنج باشد، پزشکان از داروهایی برای کنترل تشنج استفاده می کنند. سایر درمان‌ها ممکن است بر روی داروها یا درمان‌هایی برای رفع یک بیماری زمینه‌ای مانند دیابت یا بیماری کبد تمرکز کنند.

 

گاهی اوقات علت کما را می توان به طور کامل معکوس کرد و فرد مبتلا عملکرد طبیعی خود را به دست می آورد. بهبودی معمولاً به تدریج اتفاق می افتد. فردی که آسیب مغزی شدید دارد ممکن است ناتوانی دائمی داشته باشد یا هرگز به هوش نیاید.

 

 

آماده شدن برای قرار ملاقات

 

کما یک وضعیت پزشکی اورژانسی است. اگر با فردی هستید که علائم و نشانه‌های کما در او ایجاد شد، فوراً با شماره اورژانس تماس بگیرید.

 

هنگامی که به بیمارستان می رسید، کارکنان اورژانس به اطلاعات بیشتری از خانواده و دوستان در مورد آنچه که قبل از کما برای فرد مبتلا رخ داده است، نیاز دارند. ممکن است هنگام سوار شدن در آمبولانس سوالات زیر از شما پرسیده شود:

 

کما ناگهانی شروع شد یا به تدریج؟

 

آیا از قبل مشکلات بینایی، سرگیجه یا ضعف وجود داشت؟

 

آیا فرد مبتلا سابقه دیابت، تشنج یا سکته مغزی دارد؟

 

آیا متوجه تغییراتی در سلامت فرد مبتلا در زمان منتهی به کما شدید، مانند تب یا بدتر شدن سردرد؟

 

آیا متوجه تغییراتی در توانایی فرد مبتلا برای عملکرد در زمان منتهی به کما شده اید، مانند افتادن های مکرر یا گیجی؟

 

آیا فرد مبتلا از داروهای تجویزی یا بدون نسخه استفاده کرده است؟

 

 

مطالب مرتبط