غربالگری سرطان پروستات

آزمایش سرطان پروستات برای مردان سالم بدون علامت بحث برانگیز است. در میان سازمان های پزشکی اختلاف نظر وجود دارد که آیا مزایای آزمایش از خطرات احتمالی آن بیشتر است یا نه.

 

اکثر سازمان های پزشکی مردان 50 ساله را تشویق می کنند تا در مورد مزایا و معایب غربالگری سرطان پروستات با پزشک خود صحبت کنند. بحث باید شامل بررسی عوامل خطر و ترجیحات در مورد غربالگری باشد.

 

اگر سیاه پوست هستید، سابقه خانوادگی سرطان پروستات دارید یا سایر عوامل خطر را دارید، ممکن است زودتر بحث را شروع کنید.

 

 

آزمایش های غربالگری پروستات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

معاینه دیجیتال رکتوم (DRE). در طول DRE، پزشک یک انگشت دستکش دار و روغن کاری شده را وارد رکتوم می کند تا پروستات را که در مجاورت راست روده قرار دارد، معاینه کند. اگر پزشک هر گونه ناهنجاری در بافت، شکل یا اندازه غده پیدا کند، ممکن است به آزمایشات بیشتری نیاز داشته باشید.

 

آزمایش آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA). نمونه خون از ورید بازو گرفته می شود و برای PSA، ماده ای که به طور طبیعی توسط غده پروستات تولید می شود، تجزیه و تحلیل می شود. طبیعی است که مقدار کمی PSA در جریان خون باشد. با این حال، اگر سطح بالاتر از حد معمول یافت شود، ممکن است نشان دهنده عفونت پروستات، التهاب، بزرگ شدن یا سرطان باشد.

 

 

تشخیص سرطان پروستات

اگر غربالگری سرطان پروستات یک ناهنجاری را تشخیص دهد، پزشک ممکن است آزمایش‌های بیشتری را برای تعیین اینکه آیا سرطان پروستات دارید یا نه توصیه کند، مانند:

• سونوگرافی. در طول سونوگرافی ترانس رکتال، یک پروب کوچک، به اندازه و شکل سیگار برگ، وارد رکتوم می شود. این کاوشگر از امواج صوتی برای ایجاد تصویری از غده پروستات استفاده می کند.
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). در برخی شرایط، پزشک ممکن است اسکن MRI از پروستات را برای ایجاد تصویری دقیق تر توصیه کند. تصاویر MRI  ممکن است به پزشک کمک کند تا روشی را برای برداشتن نمونه های بافت پروستات برنامه ریزی کند.
• جمع آوری نمونه بافت پروستات. برای تعیین اینکه آیا سلول های سرطانی در پروستات وجود دارد یا خیر، پزشک ممکن است روشی را برای جمع آوری نمونه ای از سلول ها از پروستات (بیوپسی پروستات) توصیه کند. بیوپسی پروستات اغلب با استفاده از یک سوزن نازک که برای جمع آوری بافت به پروستات وارد می شود، انجام می شود. نمونه بافت در آزمایشگاه برای تعیین اینکه آیا سلول های سرطانی وجود دارد یا خیر، تجزیه و تحلیل می گردد.
•  

تعیین اینکه آیا سرطان پروستات تهاجمی است یا خیر

هنگامی که بیوپسی وجود سرطان را تایید کرد، مرحله بعدی تعیین سطح تهاجمی بودن (درجه) سلول های سرطانی است. یک پزشک در آزمایشگاه نمونه ای از سلول های سرطانی را بررسی می کند تا مشخص کند که سلول های سرطانی چقدر با سلول های سالم تفاوت دارند. درجه بالاتر نشان دهنده سرطان تهاجمی تر است که احتمال گسترش سریع آن بیشتر است.

 

تکنیک های مورد استفاده برای تعیین تهاجمی سرطان عبارتند از:

• نمره گلیسون. رایج ترین مقیاسی که برای ارزیابی درجه سلول های سرطانی پروستات استفاده می‌شود، نمره گلیسون نامیده می شود. امتیازدهی گلیسون دو عدد را ترکیب می‌کند و می‌تواند از 2 (سرطان غیر تهاجمی) تا 10 (سرطان بسیار تهاجمی) متغیر باشد، اگرچه قسمت پایین این محدوده اغلب استفاده نمی‌شود.

  اکثر نمرات گلیسون مورد استفاده برای ارزیابی نمونه های بیوپسی پروستات از 6 تا 10 متغیر است. نمره 6 نشان دهنده سرطان پروستات با درجه پایین است. نمره 7 نشان دهنده سرطان پروستات درجه متوسط ​​است. نمرات 8 تا 10 نشان دهنده سرطان های با درجه بالا است.

• آزمایش ژنومیک. آزمایش ژنومیک سلول های سرطان پروستات را تجزیه و تحلیل می کند تا مشخص کند کدام جهش ژنی وجود دارد. این نوع آزمایش می تواند اطلاعات بیشتری در مورد پیش آگهی بدهد. اما مشخص نیست چه کسی از این اطلاعات بیشتر سود می برد، بنابراین آزمایش ها به طور گسترده مورد استفاده قرار نمی گیرند. آزمایشات ژنومیک برای هر فرد مبتلا به سرطان پروستات ضروری نیست، اما ممکن است اطلاعات بیشتری را برای تصمیم گیری در مورد درمان در شرایط خاص ارائه دهد.
•  

تعیین اینکه آیا سرطان گسترش یافته است یا خیر

هنگامی که تشخیص سرطان پروستات انجام شد، پزشک برای تعیین میزان (مرحله) سرطان کار می کند. اگر پزشک مشکوک باشد که سرطان ممکن است فراتر از پروستات گسترش یافته باشد، ممکن است یک یا چند آزمایش تصویربرداری زیر توصیه شود:

 

• اسکن استخوان
• سونوگرافی
• توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
• اسکن توموگرافی گسیل پوزیترون (PET)

هر فردی نباید هر آزمایشی داشته باشد. پزشک تعیین می کند کدام آزمایش برای وضعیت فردی بیمار بهترین است.

پزشک از اطلاعات این آزمایشات برای تعیین مرحله سرطان استفاده می کند. مراحل سرطان پروستات با اعداد رومی از I تا IV نشان داده می شود. پایین ترین مراحل نشان می دهد که سرطان محدود به پروستات است. در مرحله چهارم، سرطان فراتر از پروستات رشد کرده و ممکن است به سایر نواحی بدن گسترش یافته باشد.

 

رفتار

گزینه های درمان سرطان پروستات به عوامل مختلفی بستگی دارد، مانند سرعت رشد سرطان، گسترش آن و سلامت کلی بیمار، همچنین مزایای بالقوه یا عوارض جانبی درمان.

 

 

درمان فوری ممکن است لازم نباشد

سرطان پروستات با درجه پایین ممکن است نیازی به درمان فوری نداشته باشد. برای برخی، ممکن است هرگز به درمان نیاز نباشد. در عوض، پزشکان گاهی اوقات نظارت فعال را توصیه می کنند.

در نظارت فعال، آزمایشات خون پیگیری منظم، معاینه رکتوم و بیوپسی پروستات ممکن است برای نظارت بر پیشرفت سرطان انجام شود. اگر آزمایش‌ها نشان می‌دهند که سرطان در حال پیشرفت است، ممکن است درمان سرطان پروستات مانند جراحی یا پرتودرمانی را انتخاب کنید.

نظارت فعال ممکن است گزینه‌ای برای سرطانی باشد که علائمی ایجاد نمی‌کند، انتظار می‌رود که رشد بسیار کندی داشته باشد و به ناحیه کوچکی از پروستات محدود شود. نظارت فعال همچنین ممکن است برای فردی در نظر گرفته شود که بیماری جدی دیگری دارد یا در سنین بالا است که درمان سرطان را دشوارتر می‌کند.

 

 

جراحی برای برداشتن پروستات

جراحی برای سرطان پروستات شامل برداشتن غده پروستات (پروستاتکتومی رادیکال)، برخی از بافت های اطراف و چند غده لنفاوی است.

جراحی یک گزینه برای درمان سرطانی است که محدود به پروستات است. گاهی اوقات برای درمان سرطان پیشرفته پروستات در ترکیب با سایر درمان ها استفاده می شود.

 

برای دسترسی به پروستات، جراحان ممکن است از تکنیکی استفاده کنند که شامل موارد زیر است:

• ایجاد برش کوچک در شکم. در طول پروستاتکتومی لاپاروسکوپی به کمک ربات، ابزارهای جراحی به یک دستگاه مکانیکی (ربات) متصل می شوند و از طریق برش کوچکی در شکم وارد می شوند. جراح پشت یک کنسول می نشیند و از کنترل های دستی برای هدایت ربات برای حرکت دادن وسایل استفاده می کند. اکثر عمل های سرطان پروستات با استفاده از این تکنیک انجام می شود.
• ایجاد یک برش طولانی در شکم. در طی جراحی رتروپوبیک، جراح یک برش طولانی در قسمت پایین شکم ایجاد می کند تا غده پروستات را از بین ببرد. این روش بسیار کمتر است، اما در شرایط خاص ممکن است استفاده شود.

با پزشک خود صحبت کنید که کدام نوع جراحی برای شرایط خاص شما بهترین است.

 

 

پرتو درمانی

پرتودرمانی از انرژی پرقدرت برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. درمان های پرتودرمانی سرطان پروستات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تشعشعی که از خارج از بدن می آید (تابش پرتو خارجی). در طول پرتودرمانی خارجی، روی یک تخت دراز می‌کشید در حالی که دستگاه در اطراف بدن حرکت می‌کند و پرتوهای انرژی پرقدرت مانند اشعه ایکس یا پروتون‌ها را به سمت سرطان پروستات هدایت می‌کند. معمولاً پنج روز در هفته و به مدت چند هفته تحت درمان پرتوهای خارجی قرار می گیرید. برخی از مراکز پزشکی دوره کوتاه‌تری از پرتودرمانی ارائه می‌کنند که از دوزهای بالاتر در روزهای کمتر استفاده می‌کنند.

  پرتوهای خارجی یک گزینه برای درمان سرطانی است که محدود به پروستات است. همچنین می‌تواند پس از جراحی برای از بین بردن سلول‌های سرطانی باقیمانده در صورت وجود خطر گسترش یا عود سرطان استفاده شود. برای سرطان پروستات که به سایر نواحی بدن مانند استخوان‌ها گسترش می‌یابد، پرتودرمانی می‌تواند باعث کند شدن رشد سرطان و تسکین علائمی مانند درد کمک کند.

• اشعه قرار داده شده در داخل بدن (براکی تراپی). براکی تراپی شامل قرار دادن منابع رادیواکتیو در بافت پروستات است. بیشتر اوقات، این تابش در دانه های رادیواکتیو به اندازه برنج وجود دارد که در بافت پروستات وارد می شود. دانه ها دوز کم تابش را در مدت زمان طولانی ارسال می کنند. براکی تراپی یک گزینه برای درمان سرطانی است که از پروستات گسترش یافته است.

در برخی شرایط، پزشکان ممکن است هر دو نوع پرتودرمانی را توصیه کنند.

 

 

یخ زدن یا گرم کردن بافت پروستات

درمان‌های فرسایشی بافت پروستات را با سرما یا گرما از بین می‌برند. گزینه ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• یخ زدن بافت پروستات. کرایوآبلیشن یا کرایوتراپی برای سرطان پروستات شامل استفاده از گاز بسیار سرد برای انجماد بافت پروستات است. به بافت اجازه داده می شود تا ذوب شود و این روش تکرار می شود. چرخه های انجماد و ذوب سلول های سرطانی و برخی بافت های سالم اطراف را از بین می برد.
• گرم کردن بافت پروستات. درمان اولتراسوند متمرکز با شدت بالا (HIFU) از انرژی متمرکز اولتراسوند برای گرم کردن بافت پروستات و مرگ آن استفاده می کند.

این درمان‌ها ممکن است برای درمان سرطان‌های پروستات بسیار کوچک در زمانی که جراحی امکان‌پذیر نباشد، در نظر گرفته شوند. اگر درمان های دیگر مانند پرتودرمانی کمکی نکرده باشد، ممکن است برای درمان سرطان های پیشرفته پروستات نیز استفاده شود.

محققان در حال بررسی هستند که آیا کرایوتراپی یا هایفو برای درمان بخشی از پروستات ممکن است گزینه ای برای سرطانی باشد که محدود به پروستات است یا نه. این استراتژی که به عنوان «درمان کانونی» شناخته می‌شود، ناحیه‌ای از پروستات را که حاوی تهاجمی‌ترین سلول‌های سرطانی است شناسایی می‌کند و فقط آن ناحیه را درمان می‌کند. مطالعات نشان داده اند که درمان کانونی خطر عوارض جانبی را کاهش می دهد. اما مشخص نیست که آیا این روش همان مزایای بقای درمان را برای کل پروستات دارد یا خیر.

 

 

هورمون درمانی

هورمون درمانی، درمانی برای متوقف کردن بدن از تولید هورمون مردانه تستوسترون است. سلول های سرطانی پروستات برای کمک به رشد به تستوسترون متکی هستند. قطع عرضه تستوسترون ممکن است باعث مرگ سلول های سرطانی یا رشد کندتر شود.

 

گزینه های هورمون درمانی عبارتند از:

• داروهایی که بدن را از تولید تستوسترون باز می دارد. برخی از داروها – که به عنوان هورمون آزاد کننده هورمون لوتئین کننده (LHRH) یا آگونیست ها و آنتاگونیست های هورمون آزاد کننده گنادوتروپین (GnRH) شناخته می شوند – از دریافت پیام های ساخت تستوسترون توسط سلول های بدن جلوگیری می کنند. در نتیجه، بیضه ها تولید تستوسترون را متوقف می کنند.
• داروهایی که مانع از رسیدن تستوسترون به سلول های سرطانی می شوند. این داروها که به عنوان آنتی آندروژن شناخته می شوند، معمولاً همراه با آگونیست های LHRH تجویز می شوند. به این دلیل که آگونیست های LHRH می توانند قبل از کاهش سطح تستوسترون باعث افزایش موقت تستوسترون شوند.
• جراحی برای برداشتن بیضه (ارکیکتومی). برداشتن بیضه ها سطح تستوسترون را در بدن به سرعت و به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. اما برخلاف گزینه های دارویی، جراحی برای برداشتن بیضه ها دائمی و غیرقابل برگشت است.

هورمون درمانی اغلب برای درمان سرطان پیشرفته پروستات برای کوچک کردن سرطان و کند کردن رشد آن استفاده می شود.

هورمون درمانی گاهی قبل از پرتودرمانی برای درمان سرطانی که فراتر از پروستات گسترش نیافته استفاده می شود. این به کوچک کردن سرطان کمک می کند و اثربخشی پرتودرمانی را افزایش می دهد.

 

 

شیمی درمانی

شیمی درمانی از داروها برای کشتن سلول های در حال رشد سریع از جمله سلول های سرطانی استفاده می‌کند. شیمی درمانی می تواند از طریق ورید بازو، به شکل قرص یا هر دو انجام شود.

شیمی درمانی ممکن است یک گزینه درمانی برای درمان سرطان پروستات باشد که به سایر نواحی بدن گسترش یافته است. شیمی درمانی همچنین ممکن است گزینه ای برای سرطان هایی باشد که به هورمون درمانی پاسخ نمی دهند.

 

 

ایمونوتراپی

ایمونوتراپی از سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با سرطان استفاده می کند. سیستم ایمنی بدن که با بیماری مبارزه می کند ممکن است به سرطان حمله نکند زیرا سلول های سرطانی پروتئین هایی تولید می کنند که به آنها کمک می کند از سلول های سیستم ایمنی پنهان شوند. ایمونوتراپی با تداخل در این فرآیند عمل می‌کند.

 

ایمونوتراپی سرطان پروستات می تواند شامل موارد زیر باشد:

• سلول های خود را برای مبارزه با سرطان مهندسی کنید. درمان Sipuleucel-T (Provenge) برخی از سلول های ایمنی بدن را می گیرد، آنها را به طور ژنتیکی در آزمایشگاه مهندسی می کند تا با سرطان پروستات مبارزه کند و سپس سلول ها را از طریق ورید به بدن تزریق می کند. این یک گزینه برای درمان سرطان پیشرفته پروستات است که دیگر به هورمون درمانی پاسخ نمی دهد.
• کمک به سلول های سیستم ایمنی بدن برای شناسایی سلول های سرطانی. داروهای ایمونوتراپی که به سلول های سیستم ایمنی کمک می کنند سلول های سرطانی را شناسایی کرده و به آنها حمله کنند، گزینه ای برای درمان سرطان های پیشرفته پروستات هستند که دیگر به هورمون درمانی پاسخ نمی دهند.
•  

درمان دارویی هدفمند

درمان های دارویی هدفمند بر روی ناهنجاری های خاص موجود در سلول های سرطانی تمرکز دارند. با مسدود کردن این ناهنجاری ها، درمان های دارویی هدفمند می توانند باعث مرگ سلول های سرطانی شوند.

اگر هورمون درمانی مؤثر نباشد، ممکن است داروهای درمان هدفمند برای درمان سرطان پیشرفته یا عودکننده پروستات توصیه شود.

برخی از درمان‌های هدفمند فقط در افرادی که سلول‌های سرطانی آنها دارای جهش‌های ژنتیکی خاصی هستند، کار می‌کنند. سلول های سرطانی ممکن است در آزمایشگاه آزمایش شوند تا ببینند آیا این داروها ممکن است کمک کنند یا خیر.

 

 

پزشکی جایگزین

هیچ درمان مکمل یا جایگزینی سرطان پروستات را درمان نمی کند. با این حال، درمان‌های مکمل و جایگزین سرطان پروستات ممکن است در مقابله با عوارض جانبی سرطان و درمان آن کمک کند.

تقریباً همه افرادی که سرطان آنها تشخیص داده می شود، در مقطعی دچار ناراحتی می شوند. ممکن است غمگین، عصبانی یا مضطرب شوید. ممکن است در خواب با مشکل مواجه شوید یا متوجه شوید که مدام به سرطان خود فکر می کنید.

 

چندین تکنیک طب مکمل ممکن است کمک کند تا با ناراحتی خود کنار بیایید، از جمله:

• هنر درمانی
• ایروبیک یا حرکت درمانی
• ورزش
• مراقبه
• موزیک درمانی
• تکنیک های آرامش بخش
• معنویت

احساسات و نگرانی های خود را با پزشک خود در میان بگذارید. در برخی موارد، درمان پریشانی ممکن است نیاز به دارو داشته باشد.

 

 

مقابله و حمایت

هنگامی که تشخیص سرطان پروستات دریافت می کنید، ممکن است طیف وسیعی از احساسات را تجربه کنید - از جمله ناباوری، ترس، عصبانیت، اضطراب و افسردگی. با گذشت زمان، هر فردی راه خود را برای مقابله با تشخیص سرطان پروستات پیدا می کند.

 

تا زمانی که آنچه برایتان مناسب است را پیدا کنید، سعی کنید:

 

• در مورد سرطان پروستات به اندازه کافی بیاموزید تا در تصمیم گیری های درمانی احساس راحتی کنید. برای اینکه بفهمید از درمان و زندگی پس از درمان چه انتظاراتی دارید، تا آنجا که لازم است در مورد سرطان خود و درمان آن بدانید. از پزشک، پرستار یا سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی خود بخواهید که برخی از منابع اطلاعاتی قابل اعتماد را برای شروع توصیه کنند.
• دوستان و خانواده خود را نزدیک نگه دارید. دوستان و خانواده می توانند در طول درمان و بعد از درمان از بیمار حمایت کنند. آنها ممکن است مشتاق باشند در کارهای کوچکی که در طول درمان برای آنها انرژی ندارید کمک کنند و داشتن یک دوست صمیمی یا یکی از اعضای خانواده برای صحبت کردن با او می تواند در مواقعی که احساس استرس یا گیجی می کنید مفید باشد.
• با سایر بازماندگان سرطان ارتباط برقرار کنید. دوستان و خانواده همیشه نمی توانند درک کنند که مواجهه با سرطان چگونه است. سایر بازماندگان سرطان می توانند شبکه ای منحصر به فرد از حمایت را ارائه دهند. از ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی خود در مورد گروه های حمایتی یا سازمان های اجتماعی که می توانند شما را با سایر بازماندگان سرطان مرتبط کنند، بپرسید. 
• مراقب خودتان باشید. در طول درمان سرطان با خوردن یک رژیم غذایی پر از میوه و سبزیجات از خود مراقبت کنید. سعی کنید بیشتر روزهای هفته ورزش کنید. هر شب به اندازه کافی بخوابید تا با احساس آرامش از خواب بیدار شوید.
• به رابطه جنسی با همسر خود ادامه دهید. اگر دچار اختلال نعوظ هستید، واکنش طبیعی ممکن است اجتناب از هرگونه تماس جنسی باشد. اما لمس کردن، در آغوش گرفتن و نوازش را به عنوان راه هایی برای ادامه به اشتراک گذاشتن تمایلات جنسی با شریک زندگی خود در نظر بگیرید.
•  

آماده شدن برای قرار ملاقات 

اگر علائمی دارید که شما را نگران می کند، با مراجعه به پزشک خانواده خود شروع کنید.

اگر پزشک مشکوک به مشکل پروستات باشد، ممکن است به متخصص مجاری ادراری (اورولوژیست) ارجاع داده شوید. اگر سرطان پروستات تشخیص داده شود، ممکن است به یک متخصص سرطان (انکولوژیست) یا متخصص انکولوژیست پرتویی ارجاع داده شوید.

از آنجایی که قرار ملاقات ها می تواند کوتاه باشد و از آنجا که اغلب اطلاعات زیادی برای بحث وجود دارد، ایده خوبی است که آماده باشید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند آماده شوید و از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

• از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین وقت، حتماً از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مثلاً رژیم غذایی خود را محدود کنید.
• هر علائمی را که تجربه می کنید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد، یادداشت کنید.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی را یادداشت کنید.
• فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید.
• به همراه داشتن یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود فکر کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمام اطلاعات ارائه شده در یک قرار ملاقات دشوار است. کسی که شما را همراهی می کند ممکن است چیزی را که از دست داده اید یا فراموش کرده اید به خاطر بیاورد.
• سوالاتی را بنویسید تا از پزشک خود بپرسید.

زمان با پزشک محدود است، بنابراین تهیه فهرستی از سوالات می تواند کمک کند از زمان با هم بودن خود نهایت استفاده را ببرید. در صورت تمام شدن زمان، سؤالات خود را از مهم ترین به کم اهمیت ترین فهرست کنید. برای سرطان پروستات، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

 

• آیا سرطان پروستات دارم؟
• بزرگی سرطان پروستات من چقدر است؟
• آیا سرطان پروستات من فراتر از پروستات من گسترش یافته است؟
• نمره گلیسون من چند است؟
• سطح آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA) من چقدر است؟
• آیا به آزمایشات بیشتری نیاز خواهم داشت؟
• گزینه های درمان من چه هستند؟
• آیا یک گزینه درمانی وجود دارد که فکر می کنید برای من بهترین است؟
• آیا فوراً به درمان سرطان نیاز دارم یا می توان منتظر ماند و دید که آیا سرطان رشد می کند؟
• عوارض جانبی بالقوه هر درمان چیست؟
• احتمال اینکه سرطان پروستات من درمان شود چقدر است؟
• اگر دوست یا یکی از اعضای خانواده در موقعیت من دارید، چه چیزی را توصیه می کنید؟
• آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟ هزینه آن چقدر است و آیا بیمه آن را پوشش می دهد؟
• آیا بروشور یا موارد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم با خود ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

علاوه بر سوالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده اید، از پرسیدن سوالات دیگر در حین ملاقات دریغ نکنید.

 

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً تعدادی سؤال از شما می پرسد. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها ممکن است بعداً زمان بیشتری برای پوشش سایر مواردی که می خواهید به آنها بپردازید در اختیار شما قرار دهد. پزشک ممکن است بپرسد:

 

• اولین بار چه زمانی علائم را تجربه کردید؟
• آیا علائم شما همیشه بوده است یا گاه به گاه؟
• علائم چقدر شدید است؟
• به نظر می رسد چه چیزی شما را بهبود می بخشد؟
• به نظر می رسد چه چیزی شما را بدتر می کند؟
•