تومورهای هیپوفیز اغلب تشخیص داده نمی‌شوند، زیرا علائم آن ها مانند سایر بیماری‌هاست و برخی از تومورهای هیپوفیز به دلیل آزمایش های پزشکی برای شرایط دیگر پیدا می شوند.

برای تشخیص تومور هیپوفیز، پزشک احتمالاً شرح حال مفصلی می گیرد و یک معاینه فیزیکی انجام می‌دهد. او ممکن است دستور دهد:

• آزمایش خون و ادرار. این ها می توانند تعیین کنند که آیا شما تولید بیش از حد هورمون دارید یا کمبود.
• تصویربرداری از مغز. سی تی اسکن یا اسکن MRI از مغز می تواند به پزشک کمک کند تا محل و اندازه تومور هیپوفیز را تشخیص دهد.
• تست بینایی. این تست می تواند تعیین کند که آیا تومور هیپوفیز بینایی یا دید محیطی را مختل کرده است یا خیر.

علاوه بر این، ممکن است پزشک، شما را برای آزمایش های تجربی تر به یک متخصص غدد ارجاع دهد.

 

 

رفتار

بسیاری از تومورهای هیپوفیز نیازی به درمان ندارند. درمان برای کسانی که انجام می دهند بستگی به نوع تومور، اندازه آن و میزان رشد آن در مغز دارد. سن و سلامت کلی نیز عوامل مهمی هستند.

درمان شامل تیمی از متخصصان پزشکی، احتمالاً شامل یک جراح مغز و اعصاب، متخصص سیستم غدد درون ریز (متخصص غدد درون ریز) و یک متخصص انکولوژیست پرتودرمانی است. پزشکان به طور کلی از جراحی، پرتودرمانی و داروها به تنهایی یا به صورت ترکیبی برای درمان تومور هیپوفیز و بازگرداندن تولید هورمون به سطح طبیعی استفاده می کنند.

 

 

عمل جراحي

برداشتن تومور هیپوفیز با جراحی معمولاً در صورتی ضروری است که تومور به اعصاب بینایی فشار وارد کند یا اگر تومور هورمون‌های خاصی را بیش از حد تولید کند. موفقیت جراحی به نوع تومور، محل ، اندازه آن و اینکه آیا تومور به بافت های اطراف حمله کرده است بستگی دارد. دو روش اصلی جراحی برای درمان تومورهای هیپوفیز عبارتند از:

 

• روش ترانس اسفنوئیدال ترانس بینی آندوسکوپی. این روش معمولاً پزشک را قادر می‌سازد تا تومور را از طریق بینی و سینوس‌ها بدون برش خارجی، خارج کند. هیچ قسمت دیگری از مغز تحت تأثیر قرار نمی گیرد و هیچ جای زخم قابل مشاهده ای وجود ندارد. برداشتن تومورهای بزرگ از این طریق ممکن است دشوار باشد، به خصوص اگر تومور به اعصاب مجاور یا بافت مغز حمله کرده باشد.
• روش ترانس کرانیال (کرانیوتومی). تومور از طریق قسمت بالایی جمجمه از طریق یک برش در پوست سر برداشته می شود. دسترسی به تومورهای بزرگ یا پیچیده تر با استفاده از این روش آسان تر است.
•  

پرتو درمانی

پرتودرمانی از منابع پرانرژی پرتو برای از بین بردن تومورها استفاده می کند. می توان آن را بعد از جراحی یا به تنهایی در صورتی که جراحی گزینه ای نیست استفاده کرد. پرتودرمانی می تواند مفید باشد اگر تومور باقی بماند یا بعد از جراحی عود کند و علائم و نشانه هایی را ایجاد کند که داروها آنها را تسکین نمی‌دهند. روش های پرتودرمانی عبارتند از:

 

• رادیوسرجری استریوتاکتیک. اغلب به صورت یک دوز بالا تحویل داده می شود و پرتوهای تشعشع را بدون برش روی تومور متمرکز می کند. این پرتوها تشعشع را به اندازه و شکل تومور با کمک تکنیک‌های تصویربرداری ویژه مغز به تومور می‌رساند. حداقل تشعشع در تماس با بافت سالم اطراف تومور قرار می گیرد و خطر آسیب به بافت طبیعی را کاهش می دهد.
• تابش پرتو خارجی. این روش تابش را با افزایش های کوچک در طول زمان ارسال می کند. مجموعه ای از درمان ها، معمولاً پنج بار در هفته در یک دوره چهار تا شش هفته ای، به صورت سرپایی انجام می شود. در حالی که این درمان اغلب موثر است، ممکن است سال ها طول بکشد تا رشد تومور و تولید هورمون به طور کامل کنترل شود. پرتودرمانی همچنین ممکن است به سلول های طبیعی هیپوفیز و بافت نرمال مغز، به ویژه در نزدیکی غده هیپوفیز، آسیب برساند.
• پرتودرمانی تعدیل شده با شدت (IMRT). این نوع پرتودرمانی از رایانه ای استفاده می کند که به پزشک اجازه می دهد پرتوها را شکل دهد و تومور را از زوایای مختلف احاطه کند. قدرت پرتوها نیز می تواند محدود شود، به این معنی که بافت های اطراف تابش کمتری دریافت خواهند کرد.
• درمان پرتو پروتون. یکی دیگر از گزینه های تابش، در این نوع درمان از یون های دارای بار مثبت (پروتون) به جای اشعه ایکس استفاده می کنند. بر خلاف پرتوهای ایکس، پرتوهای پروتون پس از آزاد شدن انرژی خود، در هدف خود متوقف می شوند. پرتوها را می توان به خوبی کنترل کرد و می‌توان از آن بر روی تومورهایی با خطر کمتری برای بافت های سالم استفاده کرد. این نوع درمان به تجهیزات خاصی نیاز دارد و به طور گسترده در دسترس نیست.

فواید و عوارض این اشکال پرتودرمانی، اغلب فوری نیستند و ممکن است ماهها یا سالها طول بکشد تا کاملاً مؤثر باشند. انکولوژیست پرتودرمانی وضعیت را ارزیابی می کند و مزایا و معایب هر گزینه را با بیمار در میان می گذارد.

 

 

داروها

درمان با داروها ممکن است به جلوگیری از ترشح بیش از حد هورمون کمک کند و گاهی اوقات انواع خاصی از تومورهای هیپوفیز را کوچک کند:

 

• تومورهای ترشح کننده پرولاکتین (پرولاکتینوم). داروهای کابرگولین و بروموکریپتین (Parlodel، Cycloset) ترشح پرولاکتین را کاهش می دهند و اغلب اندازه تومور را کاهش می دهند. عوارض جانبی احتمالی شامل خواب آلودگی، سرگیجه، حالت تهوع، گرفتگی بینی، استفراغ، اسهال یا یبوست، گیجی و افسردگی است. برخی افراد در حین مصرف این داروها رفتارهای اجباری مانند قمار بروز می دهند.

• تومورهای مولد ACTH (سندرم کوشینگ). داروهایی برای کنترل تولید بیش از حد کورتیزول در غده آدرنال عبارتند از کتوکونازول، میتوتان (Lysodren) و مت یراپون (Metopirone). Osilodrostat (Isturisa) همچنین تولید کورتیزول را کاهش می دهد. اثرات نامطلوب بالقوه شامل ناهنجاری هدایت قلب است که می تواند منجر به بی نظمی جدی ضربان قلب شود. Mifepristone (Korlym، Mifeprex) برای افراد مبتلا به سندرم کوشینگ که دیابت نوع 2 یا عدم تحمل گلوکز دارند، تایید شده است. میفپریستون تولید کورتیزول را کاهش نمی دهد، اما اثرات کورتیزول را بر بافت ها مسدود می کند. عوارض جانبی ممکن است شامل خستگی، تهوع، استفراغ، سردرد، درد عضلانی، فشار خون بالا، پتاسیم پایین و تورم باشد.

  Pasireotide (Signifor) با کاهش تولید ACTH از تومور هیپوفیز عمل می کند. این دارو به صورت تزریقی دو بار در روز تجویز می شود. اگر جراحی هیپوفیز ناموفق باشد یا انجام نشود توصیه می شود. عوارض جانبی نسبتاً رایج است و ممکن است شامل اسهال، حالت تهوع، قند خون بالا، سردرد، درد شکم و خستگی باشد.

• تومورهای ترشح کننده هورمون رشد. دو نوع دارو برای این نوع تومورهای هیپوفیز موجود است و به ویژه در صورتی مفید است که جراحی در عادی سازی تولید هورمون رشد ناموفق باشد. یکی از انواع داروها به نام آنالوگ های سوماتواستاتین که شامل داروهایی مانند اکتروتاید (Sandostatin، Sandostatin LAR Depot) و لانروتید (Somatuline Depot) می شود، باعث کاهش تولید هورمون رشد می شود و ممکن است تومور را کوچک کند. اینها معمولاً هر چهار هفته یکبار با تزریق انجام می شود. آماده سازی خوراکی اکتروتاید (Mycapssa) در حال حاضر در دسترس است و دارای اثربخشی و عوارض جانبی مشابه با آماده سازی تزریقی است.

  این داروها می توانند عوارضی مانند تهوع، استفراغ، اسهال، درد معده، سرگیجه، سردرد و درد در محل تزریق ایجاد کنند. بسیاری از این عوارض جانبی بهبود می یابند یا حتی با گذشت زمان از بین می روند. آنها همچنین می توانند باعث ایجاد سنگ کیسه صفرا شوند و ممکن است دیابت را بدتر کنند.

  نوع دوم داروها، پگوویزومانت (Somavert) اثر هورمون رشد اضافی را بر بدن مسدود می کند. این دارو با تزریق روزانه ممکن است در برخی افراد باعث آسیب کبدی شود.

•  

جایگزینی هورمون های هیپوفیز

اگر تومور هیپوفیز یا جراحی برای برداشتن آن باعث کاهش تولید هورمون شود، احتمالاً برای حفظ سطح طبیعی هورمون ها نیاز به مصرف هورمون های جایگزین دارید. برخی از افرادی که پرتودرمانی می‌کنند نیز نیاز به جایگزینی هورمون هیپوفیز دارند.

 

 

انتظار هوشیارانه

در انتظار هوشیارانه - همچنین به عنوان مشاهده، درمان انتظار یا درمان معوق شناخته می شود - ممکن است نیاز به آزمایشات و پیگیری منظم برای تعیین اینکه آیا تومور رشد می کند یا خیر داشته باشید. اگر تومور علائمی ایجاد نمی کند، ممکن است این هم یک انتخاب باشد.

بسیاری از افراد مبتلا به تومورهای هیپوفیز در صورتی که تومور باعث مشکلات دیگری نشود، بدون درمان به طور طبیعی زندگی می کنند. اگر جوان‌تر هستید، انتظار هوشیارانه می‌تواند یک گزینه باشد. شما و پزشکتان می توانید خطر بروز علائم را در مقابل درمان ارزیابی کنید.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات 

احتمالاً با مراجعه به پزشک خانواده خود شروع کنید. اگر پزشک شواهدی از وجود تومور هیپوفیز بیابد، ممکن است توصیه کند به چندین متخصص مانند جراح مغز و اعصاب یا پزشک متخصص غدد مراجعه کنید.

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

هنگامی که قرار ملاقات می گذارید، از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مانند ناشتا بودن قبل از انجام یک آزمایش خاص. فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

 

• علائم، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل قرار ملاقات نامرتبط به نظر برسد.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی و سابقه پزشکی خانوادگی.
• داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوز آن ها
• سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه داشته باشید تا به شما در حفظ اطلاعات دریافتی کمک کند.

 

 

برای تومور هیپوفیز، سوالاتی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

 

• چه چیزی احتمالاً باعث علائم یا وضعیت من می شود؟
• علل احتمالی دیگر چیست؟
• چه متخصصانی را باید ببینم؟
• به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟
• بهترین اقدام چیست؟
• جایگزین های درمان اولیه ای که پیشنهاد می کنید چیست؟
• من این شرایط سلامتی دیگر را دارم. چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟
• آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟
• آیا بروشور یا سایر موارد چاپی وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

از پرسیدن سوالات دیگر دریغ نکنید.

 

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً تعدادی سؤال می پرسد، از جمله:

 

• علائم از چه زمانی شروع شد؟
• آیا پیوسته بوده اند یا گاه به گاه؟
• علائم چقدر شدید است؟
•  چه چیزی علائم را بهبود می بخشد؟
• چه چیزی علائم را بدتر می کند؟
• آیا در گذشته به هر دلیلی از سر خود تصویربرداری کرده اید؟
•