پزشک احتمالاً بیماری التهابی روده را پس از رد سایر علل علائم و نشانه‌ها تشخیص می‌دهد. برای کمک به تشخیص IBD ، به ترکیبی از آزمایش ها و روش ها نیاز دارید:

 

 

تست های آزمایشگاهی

• آزمایش کم خونی یا عفونت. پزشک ممکن است آزمایش خون را برای بررسی کم خونی - وضعیتی که در آن گلبول های قرمز کافی برای حمل اکسیژن کافی به بافت ها وجود ندارد - بررسی علائم عفونت یا ویروس ها توصیه می شود.
• مطالعات مدفوع. ممکن است لازم باشد نمونه مدفوع تهیه کنید تا پزشک متخصص خون یا موجودات مخفی مثل انگل را در مدفوع آزمایش کند.
•  

روش های آندوسکوپی

• کولونوسکوپی. این معاینه به پزشک اجازه می دهد تا کل روده بزرگ را با استفاده از یک لوله نازک، منعطف و روشن با یک دوربین در انتهای آن مشاهده کند. در طول عمل، پزشک همچنین می تواند نمونه های کوچکی از بافت (بیوپسی) را برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی بگیرد. بیوپسی راهی برای تشخیص IBD در مقابل سایر اشکال التهاب است.
• سیگموئیدوسکوپی انعطاف پذیر. پزشک از یک لوله باریک، منعطف و روشن برای بررسی رکتوم و سیگموئید ، آخرین بخش روده بزرگ استفاده می کند. اگر روده بزرگ به شدت ملتهب است، ممکن است این آزمایش را به جای کولونوسکوپی کامل انجام دهد.
• آندوسکوپی فوقانی. در این روش، پزشک از یک لوله باریک، منعطف و روشن برای معاینه مری، معده و قسمت اول روده کوچک (اثنی عشر) استفاده می کند. در حالی که نادر است که این نواحی با بیماری کرون درگیر شوند، این آزمایش ممکن است در صورت داشتن حالت تهوع و استفراغ، مشکل در غذا خوردن یا درد بالای شکم توصیه شود.
• آندوسکوپی کپسولی. این آزمایش گاهی اوقات برای کمک به تشخیص بیماری کرون که روده کوچک را درگیر می کند استفاده می شود. کپسولی را می بلعید که یک دوربین در آن وجود دارد. تصاویر به ضبط‌کننده‌ای که روی کمربند خود می‌بندید منتقل می‌شود، پس از آن کپسول بدون درد در مدفوع از بدن خارج می‌شود. ممکن است برای تایید تشخیص بیماری کرون همچنان به آندوسکوپی همراه با بیوپسی نیاز داشته باشید. در صورت وجود انسداد روده نباید آندوسکوپی کپسولی انجام شود.
• انتروسکوپی با کمک بالون. برای این آزمایش، از یک اسکوپ به همراه دستگاهی به نام اورتیوب استفاده می شود. این به پزشک امکان می‌دهد بیشتر به روده کوچکی که آندوسکوپ‌های استاندارد به آن نمی‌رسند نگاه کند. این تکنیک زمانی مفید است که آندوسکوپی کپسولی ناهنجاری‌ها را نشان می‌دهد، اما تشخیص هنوز زیر سوال است.
•  

مراحل تصویربرداری

• اشعه ایکس. اگر علائم شدید دارید، پزشک ممکن است از یک عکس اشعه ایکس استاندارد از ناحیه شکم استفاده کند تا عوارض جدی مانند سوراخ شدن روده بزرگ را رد کند.
• توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن. ممکن است نیاز به سی تی اسکن داشته باشید - یک تکنیک خاص اشعه ایکس که جزئیات بیشتری را نسبت به اشعه ایکس استاندارد ارائه می دهد. این آزمایش کل روده و همچنین بافت های خارج از روده را بررسی می کند. سی تی انتروگرافی یک سی تی اسکن ویژه است که تصاویر بهتری از روده کوچک ارائه می دهد. این آزمایش در بسیاری از مراکز درمانی جایگزین اشعه ایکس باریم شده است.
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). یک اسکنر MRI از یک میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویر دقیق از اندام ها و بافت ها استفاده می کند. MRI به ویژه برای ارزیابی فیستول در اطراف ناحیه مقعد ( MRI لگنی ) یا روده کوچک ( MR enterography) مفید است. برخلاف سی تی اسکن، با ام آر آی در معرض اشعه قرار نمی گیرید.

رفتار

هدف از درمان بیماری التهابی روده کاهش التهابی است که باعث ایجاد علائم و نشانه‌ها می‌شود. در بهترین موارد، این ممکن است نه تنها به تسکین علائم، بلکه به بهبودی طولانی مدت و کاهش خطرات عوارض منجر شود. درمان IBD معمولاً شامل درمان دارویی یا جراحی است.

 

داروهای ضد التهاب

داروهای ضد التهاب اغلب اولین قدم در درمان بیماری التهابی روده هستند. داروهای ضدالتهاب شامل کورتیکواستروئیدها و آمینوسالیسیلات ها، مانند مسالامین (Asacol HD، Delzicol، و غیره)، بالسالازید (Colazal) و اولسالازین (Dipentum) هستند. اینکه کدام دارویی مصرف می کنید بستگی به ناحیه روده بزرگ دارد که تحت تاثیر قرار گرفته است.

 

سرکوب کننده‌های سیستم ایمنی

این داروها به روش های مختلفی برای سرکوب پاسخ ایمنی که مواد شیمیایی تحریک کننده التهاب را در بدن آزاد می کند، کار می کنند. هنگامی که این مواد شیمیایی آزاد می شوند، می توانند به پوشش دستگاه گوارش آسیب برسانند.

برخی از نمونه‌های داروهای سرکوب‌کننده ایمنی عبارتند از آزاتیوپرین (Azasan، Imuran)، مرکاپتوپورین (Purinethol، Purixan) و متوترکسات (Trexall).

 

بیولوژیک

بیولوژیک ها دسته جدیدی از درمان هستند که در آن درمان به سمت خنثی کردن پروتئین هایی در بدن است که باعث التهاب می شوند. برخی از آنها از طریق انفوزیون های داخل وریدی (IV) و برخی دیگر تزریقاتی هستند که خودتان انجام می دهید. به عنوان مثال می توان به اینفلیکسیماب (رمیکید)، آدالیموماب (Humira)، گلیموماب (Simponi)، سرتولیزوماب (Cimzia)، ودولیزوماب (Entyvio) و اوستکینومب (Stelara) اشاره کرد.

 

آنتی بیوتیک ها

آنتی بیوتیک ها ممکن است علاوه بر سایر داروها یا زمانی که عفونت نگران کننده است استفاده شود - برای مثال در موارد بیماری کرون. آنتی بیوتیک هایی که اغلب تجویز می شوند عبارتند از سیپروفلوکساسین (سیپرو) و مترونیدازول (فلاژیل).

 

سایر داروها و مکمل ها

علاوه بر کنترل التهاب، برخی داروها ممکن است به تسکین علائم و نشانه‌ها کمک کنند، اما همیشه قبل از مصرف هر گونه داروی بدون نسخه با پزشک خود مشورت کنید. بسته به شدت IBD ، پزشک ممکن است یک یا چند مورد از موارد زیر را توصیه کند:

 

• داروهای ضد اسهال. یک مکمل فیبر - مانند پودر پسیلیوم (متاموسیل) یا متیل سلولز (سیتروسل) - می تواند با اضافه کردن حجم مدفوع به تسکین اسهال خفیف تا متوسط ​​کمک کند. برای اسهال شدیدتر، لوپرامید (Imodium AD) ممکن است موثر باشد.
• مسکن ها. برای درد خفیف، پزشک ممکن است استامینوفن (تیلنول و ...) را توصیه کند. با این حال، ایبوپروفن (Advil، Motrin IB و ...)، ناپروکسن سدیم (Aleve) و دیکلوفناک سدیم احتمالاً علائم را بدتر می کنند و می توانند بیماری را نیز بدتر کنند.
• ویتامین ها و مکمل ها. اگر مواد مغذی کافی جذب نمی کنید، پزشک ممکن است ویتامین ها و مکمل های غذایی را توصیه کند.
•  

حمایت تغذیه ای

هنگامی که کاهش وزن شدید باشد، پزشک ممکن است رژیم غذایی خاصی را توصیه کند که از طریق لوله تغذیه (تغذیه داخلی) یا مواد مغذی تزریق شده به ورید (تغذیه تزریقی) برای درمان IBD تجویز شود . این می تواند تغذیه کلی را بهبود بخشد و به روده اجازه استراحت دهد. استراحت روده می تواند التهاب را در کوتاه مدت کاهش دهد.

اگر تنگی مجرا یا تنگی روده باشد، پزشک ممکن است در رژیم غذایی کم فیبر را توصیه کند. این به کاهش احتمال گیر کردن غذای هضم نشده در قسمت باریک روده و در نتیجه به انسداد کمک می کند.

 

عمل جراحی

در صورت تغییر رژیم غذایی و سبک زندگی، دارودرمانی یا سایر درمان ها علائم و نشانه ها IBD را تسکین ندهد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند.

 

• جراحی برای کولیت اولسراتیو. جراحی شامل برداشتن کل کولون و رکتوم و تولید یک کیسه داخلی متصل به مقعد است که اجازه حرکات روده را بدون کیسه می دهد.

  در برخی موارد کیسه امکان پذیر نیست. در عوض، جراحان یک سوراخ دائمی در شکم ایجاد می‌کنند (استومای روده ای) که مدفوع از طریق آن برای جمع آوری در یک کیسه متصل عبور داده می شود.

• جراحی برای بیماری کرون. تا دو سوم افراد مبتلا به بیماری کرون کمتر به یک عمل جراحی در طول زندگی خود نیاز دارند. با این حال، جراحی بیماری کرون را درمان نمی کند.

  در طول جراحی، جراح آسیب دیدگی دستگاه گوارش را برمی دارد و سپس بخش های سالم را دوباره به هم وصل می کند. همچنین ممکن است از جراحی برای بستن فیستول و آبسه استفاده شود.

  درمان جراحی برای بیماری کرون معمولی موقتی است. این بیماری خاص عود می کند، در نزدیکی بافت دوباره شروع می شود. بهترین روش این است که جراحی را با دارو دنبال کنید تا خطر عود به حداقل برسد.

•  

شیوه زندگی و درمان های خانگی

گاهی اوقات ممکن است با بیماری التهابی روده احساس درمان کنید. اما تغییر در رژیم غذایی و سبک زندگی ممکن است به کنترل علائم و طولانی‌تر شدن زمان بین تشدید علائم کمک کند.

 

رژیم غذایی

هیچ مدرکی مبنی بر اینکه آنچه می خورید واقعا باعث بیماری التهابی روده می شود وجود ندارد. اما برخی از غذاها و نوشیدنی‌ها می‌توانند علائم و نشانه‌ها را تشدید کنند، به‌ویژه در هنگام تشدید بیماری.

نگه داشتن یک دفترچه یادداشت غذایی برای بررسی آنچه می خورید و همچنین احساس می کنید می‌تواند مفید باشد. اگر متوجه شدید که برخی از غذاها باعث تشدید علائم می شوند، می توانید آن غذاها را حذف کنید.

 

در اینجا چند توصیه کلی برای رژیم غذایی وجود دارد که ممکن است در مدیریت بیماری کمک کند:

 

• محصولات لبنی را محدود کنید. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری التهابی روده متوجه می شوند که مشکلاتی مانند اسهال، درد شکم و گاز با محدود کردن یا حذف محصولات لبنی بهبود می یابند. ممکن است دچار عدم تحمل لاکتوز باشید – یعنی بدن نمی تواند قند شیر (لاکتوز) موجود در غذاهای لبنی را هضم کند. استفاده از یک محصول آنزیمی مانند Lactaid نیز ممکن است کمک کند.
• وعده های غذایی کوچک بخورید. ممکن است متوجه شوید که با خوردن پنج یا شش وعده غذایی کوچک در روز به جای دو یا سه وعده بزرگتر احساس بهتری دارید.
• مایعات فراوان بنوشید. سعی کنید روزانه مقدار زیادی مایعات بنوشید. آب بهترین است. نوشیدنی های حاوی کافئین روده ها را تحریک می کنند و می توانند اسهال را بدتر کنند، در حالی که نوشیدنی های گازدار اغلب گاز تولید می کنند.
• مولتی ویتامین ها را در نظر بگیرید. از آنجایی که بیماری کرون می تواند با توانایی در جذب مواد مغذی تداخل داشته باشد و رژیم غذایی ممکن است محدود باشد، مکمل های مولتی ویتامین و مواد معدنی اغلب مفید هستند. قبل از مصرف هر گونه ویتامین یا مکمل با پزشک خود مشورت کنید.
• با یک متخصص تغذیه صحبت کنید. اگر شروع به کاهش وزن کرده اید یا رژیم غذایی بسیار محدود شده است، با یک متخصص تغذیه صحبت کنید.
•  

سیگار کشیدن

سیگار کشیدن خطر ابتلا به بیماری کرون را افزایش می دهد و هنگامی که به آن مبتلا شوید، سیگار می‌تواند آن را بدتر کند. افراد مبتلا به بیماری کرون که سیگار می کشند بیشتر احتمال دارد بیماری آن ها عود کند و به داروها و جراحی های مکرر نیاز دارند.

سیگار ممکن است به پیشگیری از کولیت اولسراتیو کمک کند. با این حال، مضرات آن برای سلامتی کلی بیشتر از هر مزیتی است و ترک سیگار می تواند سلامت عمومی دستگاه گوارش را بهبود بخشد و همچنین فواید دیگری برای سلامتی به همراه داشته باشد.

 

 

استرس

ارتباط استرس با بیماری کرون بحث برانگیز است، اما بسیاری از افرادی که به این بیماری مبتلا هستند، عود علائم را در دوره‌های پر استرس گزارش می‌کنند. 

 

اگر در مدیریت استرس مشکل دارید، یکی از این راهکارها را امتحان کنید:

 

• ورزش. حتی ورزش خفیف می تواند به کاهش استرس، تسکین افسردگی و عادی سازی عملکرد روده کمک کند. با پزشک خود در مورد یک برنامه ورزشی که برای شما مناسب است صحبت کنید.
• بیوفیدبک. این تکنیک کاهش استرس ممکن است به شما آموزش دهد تا تنش عضلانی را کاهش دهید و ضربان قلب خود را با کمک یک دستگاه بازخورد کاهش دهید. هدف این است که به شما کمک کند وارد یک حالت آرام شوید تا بتوانید راحت تر با استرس کنار بیایید.
• تمرینات ریلکسیشن و تنفسی منظم. یکی از راه های مقابله با استرس، استراحت منظم و استفاده از تکنیک هایی مانند تنفس عمیق و آهسته برای آرام شدن است. می توانید در کلاس های یوگا و مدیتیشن شرکت کنید یا از کتاب، سی دی یا دی وی دی در خانه استفاده کنید.
•  

پزشکی جایگزین

بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات گوارشی از نوعی داروی مکمل و جایگزین استفاده می کنند. با این حال، مطالعات کمی در مورد ایمنی و اثربخشی طب مکمل و جایگزین وجود دارد.

محققان گمان می کنند که افزودن بیشتر باکتری های مفید (پروبیوتیک ها) که به طور معمول در دستگاه گوارش یافت می شوند ممکن است به مبارزه با IBD کمک کند . اگرچه تحقیقات محدود است، شواهدی وجود دارد که افزودن پروبیوتیک‌ها به همراه سایر داروها ممکن است مفید باشد، اما این مورد ثابت نشده است.

 

مقابله و حمایت

IBD فقط از نظر جسمی روی شما تأثیر نمی گذارد - عوارض عاطفی نیز دارد. اگر علائم و نشانه ها شدید باشند، زندگی ممکن است حول نیاز دائمی به دویدن به توالت باشد. حتی اگر علائم خفیف باشد، بیرون آمدن در جمع دشوار است. همه این عوامل می توانند زندگی را تغییر دهند و ممکن است منجر به افسردگی شوند.

 

در اینجا چند کار وجود دارد که می توانید انجام دهید:

 

• اطلاعات داشتن. یکی از بهترین راه‌ها برای کنترل بیشتر این است که تا حد امکان در مورد بیماری التهابی روده بدانید. 
• به یک گروه پشتیبانی بپیوندید. اگرچه گروه های حمایتی برای همه مناسب نیستند، اما می توانند اطلاعات ارزشمندی در مورد وضعیت و همچنین حمایت عاطفی ارائه دهند. اعضای گروه اغلب در مورد آخرین درمان های پزشکی یا درمان های یکپارچه می دانند. همچنین ممکن است در میان افراد دیگر مبتلا به IBD باشید .
• با یک درمانگر صحبت کنید. برخی از افراد مشورت با یک متخصص سلامت روان را برای افرادی که بیماری التهابی روده و مشکلات عاطفی دارند، مفید می دانند.

اگرچه زندگی با IBD می تواند دلسرد کننده باشد، تحقیقات در حال انجام است و چشم انداز در حال بهبود است.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات 

علائم بیماری التهابی روده ممکن است ابتدا باعث شود که به پزشک خانواده خود مراجعه کنید. با این حال، ممکن است پس از آن به یک پزشک متخصص متخصص گوارش ارجاع داده شوید.

از آنجایی که قرار ملاقات ها می توانند کوتاه باشند و اغلب اطلاعات زیادی برای بحث وجود دارد، بهتر است به خوبی آماده باشید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند آماده شوید و از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید.

 

آنچه می توانید انجام دهید

• از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین وقت، حتماً از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مثلاً رژیم غذایی خود را محدود کنید.
• هر علائمی را که تجربه می کنید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل قرار ملاقاتتان نامرتبط به نظر برسد، یادداشت کنید.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی را یادداشت کنید.
• فهرستی از تمام داروها، از جمله داروهای بدون نسخه و هر نوع ویتامین یا مکملی که مصرف می‌کنید، تهیه کنید.
• یکی از اعضای خانواده یا دوست را همراه خود ببرید. گاهی اوقات به خاطر سپردن همه چیز در یک قرار ملاقات دشوار است. کسی که شما را همراهی می کند ممکن است چیزی را که از دست داده اید یا فراموش کرده اید به خاطر بیاورد.
• سوالاتی را بنویسید تا از پزشک خود بپرسید.

زمان با پزشک محدود است، بنابراین تهیه فهرستی از سؤالات از قبل ممکن است کمک کند تا بهترین استفاده را از ویزیت خود ببرید. در صورت تمام شدن زمان، سؤالات خود را از مهم ترین به کم اهمیت ترین فهرست کنید. برای بیماری التهابی روده، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

 

• چه چیزی باعث این علائم می شود؟
• آیا دلایل احتمالی دیگری برای علائم وجود دارد؟
• به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا این آزمایشات نیاز به آمادگی خاصی دارد؟
• آیا این وضعیت موقتی است یا طولانی مدت؟
• چه درمان هایی در دسترس است و کدام را توصیه می کنید؟
• آیا داروهایی وجود دارد که باید از آنها اجتناب کنم؟
• چه نوع عوارض جانبی می توانم از درمان انتظار داشته باشم؟
• به چه نوع مراقبت های بعدی نیاز دارم؟ هر چند وقت یک بار نیاز به کولونوسکوپی دارم؟
• آیا جایگزینی برای درمان اولیه که پیشنهاد می کنید وجود دارد؟
• من شرایط سلامتی دیگری دارم. چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟
• آیا باید محدودیت های غذایی را رعایت کنم؟
• آیا جایگزین عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟
• آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم با خود ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟
• آیا در صورت بارداری خطری برای من یا فرزندم وجود دارد؟
• آیا در صورت ابتلا به IBD و داشتن فرزند، خطر عوارضی برای بارداری شریک زندگی من وجود دارد؟
• در صورت ابتلا به IBD چه خطری برای فرزندم وجود دارد؟
•  

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً سؤالاتی می پرسد.برای پاسخ دادن به آن ها آماده باشید. پزشک ممکن است بپرسد:

 

• اولین بار چه زمانی علائم را تجربه کردید؟
• آیا علائم پیوسته یا متناوب بوده است؟
• علائم چقدر شدید است؟
• آیا درد شکم دارید؟
• آیا اسهال داشتید؟ چند وقت؟
• آیا در طول شب به دلیل اسهال از خواب بیدار می شوید؟
• آیا فرد دیگری در خانه شما مبتلا به اسهال است؟
• آیا ناخواسته وزن کم کرده اید؟
• آیا تا به حال مشکلاتی مثل هپاتیت یا یرقان داشته اید؟
• آیا مشکلاتی در مفاصل، چشم ها یا پوست خود - از جمله بثورات و زخم ها - یا زخم هایی در دهان خود داشته اید؟
• آیا سابقه خانوادگی بیماری دارید؟
• آیا علائم بر کار یا انجام فعالیت های دیگر تأثیر می گذارد؟
• آیا به نظر می رسد چیزی شما را بهبود می بخشد؟
• آیا چیزی وجود دارد که متوجه شده اید که علائم شما را بدتر می کند؟
• آیا سیگار می کشید؟
• آیا داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، به عنوان مثال، ایبوپروفن (Advil، Motrin IB)، ناپروکسن سدیم (Aleve) یا دیکلوفناک سدیم (Voltaren) مصرف می کنید؟
• آیا اخیرا آنتی بیوتیک مصرف کرده اید؟
• آیا اخیرا سفر کرده اید؟ به کجا؟
•