اگر پزشک مراقبت های اولیه مشکوک به داشتن تومور مغزی باشد، ممکن است بیمار را  به متخصص مغز و اعصاب ارجاع دهد. پزشک ممکن است تعدادی آزمایش و روش را توصیه کند، از جمله:

 

• معاینه عصبی. در طول معاینه عصبی، پزشک ممکن است بینایی، شنوایی، تعادل، قدرت و رفلکس‌های بیمار را بررسی کند. مشکلات در یک یا چند مورد از این نواحی ممکن است سرنخ هایی را در مورد بخشی از مغز که ممکن است تحت تأثیر تومور مغزی قرار گرفته باشد، ارائه دهد.

• تست های تصویربرداری. تصویربرداری رزوانس مغناطیسی (MRI) روشی است که  برای کمک به تشخیص تومورهای مغزی استفاده می شود. در برخی موارد، ممکن است یک رنگ (ماده کنتراست) از طریق ورید بازو در طول مطالعه MRI تزریق شود تا به نشان دادن تفاوت‌ها در بافت مغز کمک کند.

  تعدادی از اجزای تخصصی اسکن MRI ازجمله عملکرد MRI، پرفیوژن و اندازه‌گیری رزوانس مغناطیسی - ممکن است به پزشک در ارزیابی تومور و برنامه‌ریزی درمان کمک کند.

• سایر آزمایشات تصویربرداری ممکن است شامل توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن و توموگرافی گسیل پوزیترون (PET) باشد.

• آزمایش هایی برای یافتن سرطان در سایر قسمت های بدن. برای رد سایر انواع تومورهای مغزی که ممکن است از سایر قسمت‌های بدن پخش شده باشند، پزشک ممکن است آزمایش‌ها و روش‌هایی را برای تعیین محل منشأ سرطان توصیه کند. گلیوما از مغز منشا می گیرد و نتیجه سرطانی نیست که از جاهای دیگر گسترش یافته است (متاستاز).

• جمع آوری و آزمایش نمونه بافت غیر طبیعی (بیوپسی). بسته به محل گلیوما، بیوپسی ممکن است با سوزن قبل از درمان یا به عنوان بخشی از عمل برداشتن تومور مغزی انجام شود.

  بیوپسی سوزنی استریوتاکتیک ممکن است برای گلیوما در نواحی صعب العبور یا نواحی بسیار حساس در مغز که ممکن است در اثر عملیات گسترده تر آسیب ببینند، انجام شود. در طول بیوپسی سوزنی استریوتاکتیک، جراح مغز و اعصاب یک سوراخ کوچک در جمجمه ایجاد می کند. سپس یک سوزن نازک از طریق سوراخ وارد می شود. بافت از طریق سوزن برداشته می شود، که اغلب با سی تی اسکن  یا  ام آر آی هدایت می شود .

   

  نمونه بیوپسی سپس زیر میکروسکوپ آنالیز می شود تا مشخص شود سرطانی یا خوش خیم است.

  بیوپسی تنها راه برای تشخیص قطعی تومور مغزی و ارائه پیش آگهی برای هدایت تصمیمات درمانی است. بر اساس این اطلاعات، پزشک متخصص در تشخیص سرطان و سایر ناهنجاری های بافتی (پاتولوژیست) می تواند درجه یا مرحله تومور مغزی را تعیین کند.

  آسیب شناس همچنین ظاهر فیزیکی و سرعت رشد نمونه بیوپسی (تشخیص مولکولی) را بررسی خواهد کرد. پزشک یافته های پاتولوژیست را توضیح خواهد داد. این اطلاعات به تصمیم گیری در مورد برنامه درمانی کمک می کند.

•  

رفتار

درمان گلیوما به نوع، اندازه، درجه و محل تومور و همچنین سن، سلامت کلی و ترجیحات بیمار بستگی دارد.

علاوه بر اقدامات برای برداشتن خود تومور، درمان گلیوما همچنین ممکن است به استفاده از داروها برای کاهش علائم و نشانه‌های تومور نیاز داشته باشد.

پزشک ممکن است استروئیدها را برای کاهش تورم و کاهش فشار روی مناطق آسیب دیده مغز تجویز کند. برای کنترل تشنج ممکن است از داروهای ضد صرع استفاده شود.

 

 

عمل جراحي

جراحی برای برداشتن هر چه بیشتر تومور معمولاً اولین قدم در درمان بیشتر انواع گلیوما است.

در برخی موارد، گلیوما ها کوچک هستند و به راحتی از بافت سالم مغز اطراف جدا می شوند، که برداشتن کامل تومور را ممکن می کند. در موارد دیگر، تومورها را نمی توان از بافت اطراف جدا کرد یا در نزدیکی نواحی حساس مغز قرار دارند و جراحی را خطرناک می کنند. در این مواقع پزشک تا جایی که ایمن است، تومور را برمی دارد.

حتی برداشتن بخشی از تومور ممکن است به کاهش علائم و نشانه‌های بیماری کمک کند.

در برخی موارد، نوروپاتولوژیست ها ممکن است نمونه های بافت برداشته شده توسط جراح را تجزیه و تحلیل کنند و نتایج را در حین انجام جراحی گزارش دهند. این اطلاعات به جراح کمک می کند تا تصمیم بگیرد که چه مقدار بافت را بردارد.

انواع فن‌آوری‌ها و تکنیک‌های جراحی ممکن است برای کمک به جراح مغز و اعصاب در حفاظت از بافت‌های سالم مغز در حین برداشتن تومور، از جمله جراحی مغز با کمک کامپیوتر، MRI حین عمل، جراحی مغز بیدار و لیزر استفاده شود. به عنوان مثال، در طول جراحی مغز بیدار، ممکن است از بیمار خواسته شود تا کاری را با هدف اطمینان از آسیب نرسیدن به ناحیه ای از مغز که آن عملکرد را کنترل می کند، انجام دهد.

جراحی برای برداشتن گلیوما خطراتی مانند عفونت و خونریزی دارد. سایر خطرات ممکن است به بخشی از مغز که تومور در آن قرار دارد بستگی داشته باشد. به عنوان مثال، جراحی بر روی یک تومور در نزدیکی اعصابی که به چشم متصل می شود ممکن است خطر از دست دادن بینایی را به همراه داشته باشد.

 

 

پرتو درمانی

پرتودرمانی معمولاً پس از جراحی در درمان گلیوما، به ویژه گلیومای با درجه بالا انجام می شود. تابش از پرتوهای پرانرژی مانند پرتوهای ایکس یا پروتون ها برای از بین بردن سلول های تومور استفاده می کند. پرتودرمانی برای گلیوما با دستگاهی خارج از بدن (تابش پرتو خارجی) انجام می شود.

انواع مختلفی از پرتوهای خارجی وجود دارد که در حال حاضر برای درمان گلیوما مورد استفاده قرار می‌گیرند و تحت مطالعه هستند. نوع گلیوما، درجه آن و سایر عوامل پیش آگهی در تعیین زمان و نوع پرتودرمانی که ممکن است دریافت کنید در نظر گرفته می‌شود. پزشک متخصص در پرتودرمانی سرطان (رادیوتراپی انکولوژیست) از نزدیک با سایر پزشکان همکاری خواهد کرد تا مناسب ترین پرتو درمانی را برنامه ریزی و هماهنگ کند.

 

گزینه های پرتودرمانی عبارتند از:

 

• استفاده از رایانه برای تعیین دقیق تحویل پرتودرمانی به محل دقیق تومور مغزی. تکنیک‌ها شامل پرتودرمانی تعدیل‌شده با شدت و پرتودرمانی منسجم سه بعدی است.

   

  استفاده از پروتون ها - قسمت های مثبت اتم ها - به جای اشعه ایکس به عنوان منبع تابش. این روش که به آن درمان پرتو پروتون conformal گفته می شود، تنها زمانی که پرتوهای پروتون به تومور می رسند، تابش می دهد و آسیب کمتری نسبت به اشعه ایکس به بافت اطراف وارد می‌کند.

   

  استفاده از پرتوهای پرتوهای متعدد برای ارائه یک شکل بسیار متمرکز از پرتو درمانی. در حالی که این روش پرتودرمانی استریوتاکتیک (رادیوسرجری) نامیده می شود، اما در واقع شامل جراحی به معنای سنتی نیست. هر یک از پرتوهای تشعشع قدرت خاصی ندارند، اما نقطه ای که همه پرتوها به هم می رسند - در تومور مغزی - دوز بسیار زیادی از تابش دریافت می کند تا سلول های تومور را در یک منطقه بسیار کوچک بکشد.

   

  انواع مختلفی از فناوری ها در رادیوسرجری برای ارسال پرتو برای درمان تومورهای مغزی استفاده می شود، مانند گاما نایف یا شتاب دهنده خطی (LINAC).

   

   

  عوارض جانبی پرتودرمانی به نوع و دوز اشعه ای که دریافت می کنید بستگی دارد. عوارض جانبی رایج در طول یا بلافاصله پس از پرتودرمانی شامل خستگی، سردرد و تحریک پوست سر است.

   

 

 

شیمی درمانی

شیمی درمانی از داروها برای از بین بردن سلول های تومور استفاده می کند. داروهای شیمی درمانی را می‌توان به صورت قرص (خوراکی) یا تزریق  (داخل وریدی) مصرف کرد.

شیمی درمانی معمولاً همراه با پرتودرمانی برای درمان گلیوما استفاده می شود.

داروی شیمی درمانی که اغلب برای درمان گلیوم استفاده می شود تموزولوماید (Temodar) است که به صورت قرص مصرف می شود.

عوارض جانبی شیمی درمانی به نوع و دوز داروهایی که دریافت می کنید بستگی دارد. عوارض جانبی شایع عبارتند از تهوع و استفراغ، سردرد، ریزش مو، تب و ضعف. برخی از عوارض جانبی ممکن است با دارو کنترل شوند.

 

 

درمان دارویی هدفمند

درمان های دارویی هدفمند بر روی ناهنجاری های خاص موجود در سلول های سرطانی تمرکز دارند. با مسدود کردن این ناهنجاری ها، درمان های دارویی هدفمند می توانند باعث مرگ سلول های سرطانی شوند.

یک درمان دارویی هدفمند که برای درمان نوعی سرطان مغز به نام گلیوبلاستوم استفاده می شود، بواسیزوماب (آواستین) است. این دارو که از طریق ورید (داخل وریدی) داده می شود، تشکیل رگ های خونی جدید را متوقف می کند، خون رسانی به تومور را قطع می کند و سلول های تومور را از بین می برد.

 

نوآوری های درمانی

تحقیقات سرطان مغز یک زمینه مطالعاتی بسیار فعال است. محققان در حال بررسی راه‌های جدیدی برای رساندن دارو به تومورهای مغزی هستند، از جمله پمپ‌هایی که جریان مداوم و آهسته شیمی‌درمانی یا درمان‌های دارویی هدفمند را به تومور آزاد می‌کنند. این نوع درمان، تحویل با همرفت (CED) نامیده می‌شود.

نوع دیگری از درمان از فناوری به نام میدان های درمانی تومور (Optune) برای رساندن میدان های الکتریکی به مغز استفاده می کند که می تواند به توقف تکثیر سلول های سرطانی کمک کند. Optune یک دستگاه پوشیدنی و قابل حمل است و در ترکیب با تموزولوماید برای درمان گلیوبلاستومای تازه تشخیص داده شده در بزرگسالان استفاده می شود.

ویفر درمانی کاشته‌شده و زیست تخریب‌پذیر (Gliadel) به دیسک کاشته‌شده برای آزاد کردن شیمی‌درمانی به بافت تومور که پس از جراحی باقی می‌ماند متکی است و در نانوذرات درمانی، ذرات با سطح غیرمعمول بالا شیمی درمانی را از طریق سد خونی مغزی به طور مستقیم به تومور منتقل می کنند.

 

توانبخشی بعد از درمان

از آنجا که تومورهای مغزی می توانند در قسمت هایی از مغز ایجاد شوند که مهارت های حرکتی، گفتار، بینایی و تفکر را کنترل می کنند، توانبخشی ممکن است بخشی ضروری از بهبودی باشد. پزشک ممکن است شما را به خدماتی ارجاع دهد که می تواند کمک کند، مانند:

• فیزیوتراپی. می تواند کمک کند تا مهارت های حرکتی یا قدرت عضلانی از دست رفته را به دست آورید
• کاردرمانی، که می تواند کمک کند پس از تومور مغزی یا سایر بیماری ها به فعالیت های عادی روزانه خود، از جمله کار، بازگردید.
• گفتار درمانی. با متخصصان مشکلات گفتار (آسیب شناسان گفتار) که در صورت مشکل در صحبت کردن می تواند به بیمار کمک کند.
• تدریس خصوصی برای کودکان در سن مدرسه. که می تواند به کودکان کمک کند تا با تغییرات حافظه و تفکر پس از تومور مغزی کنار بیایند

طب جایگزین

تحقیقات کمی در مورد درمان های مکمل و جایگزین تومور مغز انجام شده است. هیچ درمان جایگزینی برای درمان گلیوما ثابت نشده است. با این حال، درمان‌های تکمیلی ممکن است در مقابله با تومور مغزی و درمان آن کمک کند. در مورد گزینه های خود با پزشک صحبت کنید.

 

برخی از درمان های تکمیلی که ممکن است در مقابله با این بیماری کمک کند عبارتند از:

 

• طب سوزنی
• هیپنوتیزم
• مراقبه
• موزیک درمانی
• تمرینات آرامش بخش
•  

مقابله و حمایت

تشخیص تومور مغزی می تواند سخت و ترسناک باشد. این می تواند باعث شود که احساس کنید کنترل کمی بر سلامت خود دارید. اما می توانید برای مقابله با شوک و اندوهی که ممکن است پس از تشخیص ایجاد شود، اقدامات لازم را انجام دهید. تلاش را در نظر بگیرید:

 

در مورد گلیوما به اندازه کافی بیاموزید تا در مورد مراقبت خود تصمیم بگیرید. از پزشک خود در مورد نوع خاص تومور مغزی، از جمله گزینه های درمانی  خود بپرسید. همانطور که در مورد تومورهای مغزی بیشتر می آموزید، ممکن است در تصمیم گیری های درمانی اطمینان بیشتری پیدا کنید.

 

دوستان و خانواده را نزدیک نگه دارید. قوی نگه داشتن روابط نزدیک کمک می کند تا با تومور مغزی خود مقابله کنید. دوستان و خانواده می توانند حمایت عملی مورد نیاز را ارائه دهند، مانند کمک به مراقبت از خانه تان اگر در بیمارستان هستید و وقتی احساس می کنید تحت تأثیر سرطان هستید، آنها می توانند به عنوان حمایت عاطفی عمل کنند.

 

• کسی را پیدا کنید که با او صحبت کنید. شنونده خوبی پیدا کنید که مایل باشد به صحبت های شما درباره امیدها و ترس هایتان گوش دهد. این ممکن است یکی از دوستان یا اعضای خانواده باشد. نگرانی و درک یک مشاور، مددکار اجتماعی پزشکی، فرد روحانی یا گروه حمایت از سرطان نیز ممکن است مفید باشد.

•  

آماده شدن برای قرار ملاقات 

اگر علائمی دارید که شما را نگران می کند به پزشک مراجعه کنید. اگر گلیوما در شما تشخیص داده شود، ممکن است به متخصصانی ارجاع داده شوید، مانند:

 

• پزشکان متخصص در اختلالات مغزی (متخصصان مغز و اعصاب)
• پزشکانی که سرطان را درمان می کنند (انکولوژیست ها)
• پزشکانی که از پرتو برای درمان سرطان استفاده می کنند (متخصصان پرتودرمانی انکولوژیست)
• پزشکان متخصص در سرطان های سیستم عصبی (عصب انکولوژیست)
• جراحانی که بر روی مغز و سیستم عصبی عمل می کنند (جراحان مغز و اعصاب)
• متخصصان توانبخشی

این ایده خوبی است که برای قرار ملاقات خود به خوبی آماده باشید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا آماده شوید و چه انتظاراتی از پزشک خود داشته باشید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

• از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین وقت، حتماً از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مثلاً رژیم غذایی خود را محدود کنید.
• هر علائمی را که تجربه می کنید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد، یادداشت کنید.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی را یادداشت کنید.
• فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید.
• به همراه داشتن یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود فکر کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمام اطلاعات ارائه شده در یک قرار کاری دشوار است. کسی که شما را همراهی می کند ممکن است چیزی را که از دست داده اید یا فراموش کرده اید به خاطر بیاورد.
• سوالاتی را بنویسید تا از پزشک خود بپرسید. زمان با پزشک محدود است، بنابراین تهیه فهرستی از سوالات می تواند کمک کند از زمان با هم بودن خود نهایت استفاده را ببرید. در صورت تمام شدن زمان، سؤالات خود را از مهم ترین به کم اهمیت ترین فهرست کنید. برای تومور مغزی مانند گلیوما، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

• چه نوع تومور مغزی دارم؟
• تومور مغزی من کجاست؟
• گلیوما من چقدر بزرگ است؟
• تومور مغزی من چقدر تهاجمی است؟
• آیا گلیوما من سرطانی است؟
• آیا به آزمایشات اضافی نیاز دارم؟
• گزینه های درمان من چه هستند؟
• آیا هیچ درمانی می تواند گلیوما من را درمان کند؟
• مزایا و خطرات هر درمان چیست؟
• آیا درمانی وجود دارد که فکر می کنید برای من بهترین است؟
• آیا کارآزمایی بالینی برای درمان نوع گلیوما من وجود دارد؟
• درمان چگونه بر فعالیت های روزانه مانند راه رفتن و صحبت کردن تأثیر می گذارد؟
• آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟ هزینه آن چقدر است و آیا بیمه آن را پوشش می دهد؟
• آیا بروشور یا موارد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم با خود ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟
• هر چند وقت یک بار باید برای معاینه به پزشک مراجعه کنم؟

علاوه بر سؤالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده اید، در پرسیدن سؤالات دیگری که پیش می‌آید تردید نکنید.

 

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً تعدادی سؤال از شما می پرسد.برای پاسخ دادن به آن ها آماده باشید. پزشک ممکن است بپرسد:

 

• اولین بار چه زمانی علائم را تجربه کردید؟
• آیا علائم مداوم بوده است یا گاه به گاه؟
• علائم چقدر شدید است؟
•  چه چیزی علائم را بهبود می بخشد؟
• چه چیزی علائم را بدتر می کند؟
•