افتادگی پا معمولاً در طول معاینه فیزیکی تشخیص داده می شود. پزشک راه رفتن را تماشا می کند و عضلات پا را از نظر ضعف بررسی می کند. او همچنین ممکن است بی حسی در ساق پا و بالای پا و انگشتان پا را بررسی می کند.

 

تست های تصویربرداری

افتادگی پا گاهی اوقات به دلیل رشد بیش از حد استخوان در کانال نخاعی یا به دلیل فشار دادن تومور یا کیست بر روی عصب در زانو یا ستون فقرات ایجاد می شود. تست های تصویربرداری می توانند به شناسایی این نوع مشکلات کمک کنند.

اشعه ایکس. اشعه ایکس ساده از سطح پایین تشعشع برای تجسم یک توده بافت نرم یا یک ضایعه استخوانی استفاده می کند که ممکن است باعث علائم شود.

سونوگرافی. این فناوری که از امواج صوتی برای ایجاد تصاویری از ساختارهای داخلی استفاده می‌کند، می‌تواند کیست یا تومور روی عصب را بررسی کند یا تورم روی عصب را در اثر فشار نشان دهد.

سی تی اسکن. این تصاویر اشعه ایکس گرفته شده از زوایای مختلف را ترکیب می کند تا نماهای مقطعی از ساختارهای درون بدن را ایجاد کند.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). این آزمایش از امواج رادیویی و میدان مغناطیسی قوی برای ایجاد تصاویر دقیق استفاده می کند. MRI به ویژه در تجسم ضایعات بافت نرم که ممکن است عصب را فشرده کنند مفید است.

 

آزمایشات عصبی

الکترومیوگرافی (EMG) و مطالعات هدایت عصبی فعالیت الکتریکی در عضلات و اعصاب را اندازه گیری می کند. این آزمایش‌ها می‌توانند ناراحت‌کننده باشند، اما برای تعیین محل آسیب در امتداد عصب آسیب‌دیده مفید هستند.

رفتار

درمان افتادگی پا به علت آن عوارض بستگی دارد. اگر علت با موفقیت درمان شود، ممکن است بهبود یابد یا حتی ناپدید شود. اگر علت قابل درمان نباشد، افتادگی پا می تواند دائمی باشد.

درمان افتادگی پا ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• بریس یا آتل. یک بریس روی مچ پا و پا یا آتل که در کفش قرار می گیرد می تواند به نگه داشتن پا در وضعیت طبیعی کمک کند.
• فیزیوتراپی. ورزش هایی که عضلات پا را تقویت می کند و کمک می کند دامنه حرکتی زانو و مچ پا را حفظ کنید، ممکن است مشکلات راه رفتن مرتبط با افتادگی پا را بهبود بخشد. تمرینات کششی برای جلوگیری از سفتی پاشنه پا بسیار مهم است.
• تحریک اعصاب. گاهی اوقات تحریک عصبی که پا را بلند می کند، افتادگی پا را بهبود می بخشد.
• عمل جراحی. بسته به علت و اگر افتادگی پا نسبتا جدید است، جراحی عصب ممکن است مفید باشد. اگر افتادگی پا طولانی مدت باشد، پزشک ممکن است جراحی را پیشنهاد کند که استخوان های مچ پا یا پا را جوش می دهد یا روشی که یک تاندون در حال کار و عضله متصل به قسمت دیگری از پا را منتقل می کند.

شیوه زندگی و درمان های خانگی

از آنجایی که افتادگی پا می تواند خطر زمین خوردن را افزایش دهد، این اقدامات احتیاطی را در اطراف خانه خود در نظر بگیرید:

تمام طبقات را از شلوغی دور نگه دارید.

از استفاده از فرش لیز خودداری کنید.

سیم های برق را از گذرگاه ها دور کنید.

اطمینان حاصل کنید که اتاق ها و راه پله ها به خوبی روشن هستند.

نوار فلورسنت را روی پله های بالا و پایین پله ها قرار دهید.

آماده شدن برای قرار ملاقات 

احتمالاً با مراجعه به پزشک خانواده خود شروع کنید. بسته به علت مشکوک افتادن پا، ممکن است به پزشک متخصص مغز و اعصاب ارجاع داده شوید.

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

 

آنچه می توانید انجام دهید

فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

علائم، از جمله علائمی که به نظر می رسد بی ارتباط با دلیلی که قرار ملاقات را تعیین کرده اید و زمان شروع آنها باشد.

اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی

تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزهای مصرفی

 

سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

برای افتادگی پا، سوالاتی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

چه چیزی باعث علائم می شود؟

به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟

آیا وضعیت من احتمالا موقتی است یا مزمن؟

چه درمانی را توصیه می کنید؟

آیا بروشور یا مطالب چاپی دیگری دارید که بتوانم داشته باشم؟

از پرسیدن سوالات دیگر دریغ نکنید.

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً سؤالاتی می پرسد، مانند:

آیا علائم همیشه وجود دارد یا می آیند و می روند؟

آیا به نظر می رسد چیزی علائم را بهتر کند؟

آیا به نظر می رسد چیزی علائم را بدتر کند؟

آیا متوجه ضعف در پاهای خود می شوید؟

آیا هنگام راه رفتن پای شما به زمین می خورد؟

آیا در پا یا ساق خود بی حسی یا گزگز دارید؟

درد دارید؟ اگر بله چگونه است و در کجا قرار دارد؟

آیا سابقه دیابت دارید؟

آیا ضعف عضلانی دیگری دارید؟