پزشکان اغلب به C. difficile در هر کسی که اسهال دارد و سایر عوامل خطر C. difficile را دارد مشکوک هستند. در چنین مواردی، پزشکان احتمالاً یک یا چند آزمایش زیر را تجویز می کنند.

 

 

آزمایش های مدفوع

سموم تولید شده توسط باکتری C. difficile معمولاً در نمونه مدفوع قابل تشخیص است. چندین نوع اصلی تست آزمایشگاهی وجود دارد که عبارتند از:

 

واکنش زنجیره ای پلیمراز. این تست مولکولی حساس می تواند به سرعت ژن B توکسین C. difficile را در نمونه مدفوع تشخیص دهد و بسیار دقیق است.

 

GDH/EIA. برخی از بیمارستان ها از آزمایش گلوتامات دهیدروژناز (GDH) همراه با آزمایش ایمونواسی آنزیمی (EIA) استفاده می کنند. GDH یک سنجش بسیار حساس است و می تواند به طور دقیق وجود C. difficile را در نمونه های مدفوع رد کند.

 

ایمونواسی آنزیمی. تست ایمونواسی آنزیمی (EIA) سریعتر از تست های دیگر است، اما به اندازه کافی برای تشخیص بسیاری از عفونت ها حساس نیست و نرخ بالاتری از نتایج کاذب طبیعی دارد. این معمولاً تنها آزمایش مورد استفاده نیست.

 

سنجش سمیت سلولی. یک آزمایش سمیت سلولی به دنبال اثرات سم C. difficile بر روی سلول های انسانی رشد یافته در یک کشت است. این نوع تست حساس است، اما کمتر در دسترس است، انجام آن دست و پا گیرتر است و 24 تا 48 ساعت زمان، برای نتایج آزمایش نیاز دارد. معمولاً در محیط های تحقیقاتی استفاده می شود.

 

 

اگر اسهال یا مدفوع آبکی ندارید، آزمایش C. difficile غیرضروری است و برای درمان بعدی مفید نیست. اگر اسهال ندارید، مدفوع نباید برای C. difficile آزمایش شود.

 

 

معاینه کولون

 

در موارد نادر، برای کمک به تایید تشخیص عفونت C. difficile و جستجوی علل جایگزین علائم، پزشک ممکن است داخل روده بزرگ را بررسی کند. این آزمایش (سیگموئیدوسکوپی انعطاف پذیر یا کولونوسکوپی) شامل قرار دادن یک لوله انعطاف پذیر با یک دوربین کوچک در یک طرف روده بزرگ است تا به دنبال مناطق التهابی و غشاهای کاذب باشد.

 

 

تست های تصویربرداری

 

اگر پزشک در مورد عوارض احتمالی C. difficile نگران باشد، ممکن است عکس رادیوگرافی شکم یا سی تی اسکن را که تصاویری از کولون ارائه می دهد، درخواست کند. اسکن می تواند وجود عوارضی مانند ضخیم شدن دیواره روده بزرگ، گشاد شدن روده یا به ندرت، سوراخ در پوشش روده بزرگ را تشخیص دهد.

 

 

 

رفتار

اولین قدم در درمان C. difficile این است که در صورت امکان، مصرف آنتی بیوتیکی را که باعث عفونت شده است، متوقف کنید. بسته به شدت عفونت، درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

• آنتی بیوتیک ها. از قضا، درمان استاندارد برای C. difficile یک آنتی بیوتیک دیگر است. این آنتی بیوتیک ها از رشد C. difficile جلوگیری می کنند که به نوبه خود اسهال و سایر عوارض را درمان می کند. پزشک ممکن است وانکومایسین (Vancocin HCL، Firvanq) یا فیداکسومایسین (Dificid) را تجویز کند.

  اگر وانکومایسین یا فیداکسومایسین در دسترس نباشد، ممکن است مترونیدازول (Flagyl) به ندرت مورد استفاده قرار گیرد.

• عمل جراحی. برای افرادی که درد شدید، نارسایی اندام، مگاکولون سمی یا التهاب پوشش دیواره شکم دارند، جراحی برای برداشتن قسمت بیمار روده بزرگ ممکن است تنها گزینه باشد.
•  

عفونت مکرر

تا 20 درصد از افراد مبتلا به C. difficile دوباره بیمار می شوند، یا به این دلیل که عفونت اولیه هرگز از بین نرفته و یا به این دلیل که آنها با سویه متفاوتی از باکتری ها مجدداً آلوده شده اند.

 

خطر عود بیشتر است اگر:

 

• بیمار بیشتر از 65 سال سن دارد. 
• بیمار آنتی بیوتیک های دیگری را برای شرایط متفاوت مصرف می کند، در حالی که تحت درمان با آنتی بیوتیک برای عفونت C. difficile است.
• یک اختلال پزشکی زمینه ای شدید مانند نارسایی مزمن کلیه، بیماری التهابی روده یا بیماری مزمن کبدی داشته باشد.
•  

درمان بیماری عود کننده ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• آنتی بیوتیک ها. درمان آنتی بیوتیکی برای عود ممکن است شامل یک یا چند دوره از یک دارو باشد. به طور کلی، دستورالعمل‌ها توصیه می‌کنند که همان درمانی که برای عفونت اولیه برای عفونت مکرر استفاده می‌شود، تکرار نشود. اثربخشی آنتی بیوتیک درمانی با هر عود بعدی کاهش می یابد.

   

• پیوند میکروبیوتای مدفوع (FMT). FMT که به عنوان پیوند مدفوع نیز شناخته می شود، به عنوان یک استراتژی جایگزین برای درمان عفونت های مکرر C. difficile در حال ظهور است. اگرچه FMT تجربی در نظر گرفته می شود و هنوز توسط FDA تایید نشده است، مطالعات بالینی در حال حاضر در حال انجام است.

  FMT با قرار دادن مدفوع فرد دیگر (اهداکننده) در روده بزرگ از طریق کولونوسکوپ یا لوله بینی معده، باکتری های سالم روده را بازیابی می کند. اهداکنندگان از نظر شرایط پزشکی غربالگری می‌شوند، خون آنها برای عفونت آزمایش می شود و مدفوع قبل از استفاده برای  FMT به دقت از نظر انگل ها، ویروس ها و سایر باکتری های عفونی غربالگری می شود .

   

  تحقیقات نشان داده است که FMT انجام شده در یک یا چند بار میزان موفقیت بالاتر از 85 درصد برای درمان عفونت های C. difficile دارد.

• پروبیوتیک ها. پروبیوتیک ها ارگانیسم هایی مانند باکتری ها و مخمرها هستند و بدون نسخه در دسترس هستند. نقش این محصولات در عفونت C. difficile بحث برانگیز است. تحقیقات به طور مداوم نشان نداده است که محصولات موجود در حال حاضر برای پیشگیری یا درمان عفونت با C. difficile مفید هستند. پروبیوتیک های پیشرفته در حال حاضر برای استفاده بالقوه آنها در درمان یا پیشگیری C. difficile در حال مطالعه هستند اما در حال حاضر در دسترس نیستند.
•  

شیوه زندگی و درمان های خانگی

درمان حمایتی برای اسهال شامل:

• مایعات فراوان. مایعات حاوی آب، نمک و شکر مانند آب میوه رقیق شده، نوشابه و آبگوشت را انتخاب کنید.
• تغذیه ی خوب. اگر اسهال آبکی دارید، از غذاهای نشاسته ای مانند سیب زمینی، رشته فرنگی، برنج، گندم و بلغور جو دوسر استفاده کنید. دیگر انتخاب های خوب کراکر نمکی، موز، سوپ و سبزیجات آب پز هستند. اگر گرسنه نیستید، ممکن است در ابتدا به یک رژیم غذایی مایع نیاز داشته باشید. پس از برطرف شدن اسهال، ممکن است به طور موقت در هضم شیر و محصولات مبتنی بر شیر دچار مشکل شوید.
•