لکنت - که لکنت زبان یا اختلال روانی شروع دوران کودکی نیز نامیده می شود - یک مشکل گفتاری است که شامل مشکلات مکرر و قابل توجه در روان و جریان گفتار طبیعی است. افرادی که لکنت دارند می دانند چه می خواهند بگویند، اما در بیان آن مشکل دارند. برای مثال، آنها ممکن است یک کلمه، یک هجا یا یک صامت یا مصوت را تکرار یا طولانی کنند. یا ممکن است در حین سخنرانی مکث کنند زیرا به یک کلمه یا صدای مشکل دار رسیده اند.

لکنت زبان در میان کودکان خردسال به عنوان بخشی عادی از صحبت کردن رایج است. کودکان خردسال ممکن است زمانی که توانایی گفتاری و زبانی آنها به اندازه کافی رشد نکرده است، لکنت زبان داشته باشند. 

با این حال، گاهی اوقات لکنت یک بیماری مزمن است که تا بزرگسالی ادامه می یابد. این نوع لکنت می‌تواند بر عزت نفس و تعامل با افراد دیگر تأثیر بگذارد.

کودکان و بزرگسالانی که لکنت دارند ممکن است از درمان هایی مانند گفتار درمانی استفاده کنند، از دستگاه های الکترونیکی برای بهبود روان گفتار یا درمان شناختی رفتاری بهره مند شوند.

 

 

علائم

علائم و نشانه های لکنت ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

• مشکل در شروع یک کلمه، عبارت یا جمله
• بلند کردن یک کلمه یا صداها در یک کلمه
• تکرار یک صدا، هجا یا کلمه
• سکوت مختصر برای هجاها یا کلمات خاص، یا مکث در یک کلمه (کلمه شکسته)
• اضافه کردن کلمات دیگر مانند "اممم"  به کلمه، در صورت پیش بینی مشکل در انتقال
• کشش، سفتی یا حرکت بیش از حد صورت یا قسمت بالای بدن برای تولید کلمه
• اجتناب از صحبت کردن
• محدودیت در ارتباط با دیگران
•  

مشکلات گفتاری لکنت ممکن است با موارد زیر همراه باشد:

 

• سریع چشمک زدن
• لرزش لب یا فک
• تیک های صورت
• تکان دادن سر
• مشت های گره کرده

لکنت ممکن است زمانی بدتر شود که فرد هیجان‌زده، خسته یا تحت استرس است، یا زمانی که احساس می‌کند عجله دارد یا تحت فشار است. موقعیت هایی مانند صحبت کردن در جمع یا صحبت کردن با تلفن می تواند به ویژه برای افرادی که لکنت دارند دشوار باشد.

با این حال، اکثر افرادی که لکنت دارند، وقتی با خودشان صحبت می‌کنند و زمانی که با شخص دیگری آواز می‌خوانند یا صحبت می‌کنند، می‌توانند بدون لکنت باشند.

 

 

چه زمانی باید به پزشک یا آسیب شناس گفتار زبان مراجعه کرد

معمولاً کودکان بین 2 تا 5 سال دوره هایی را پشت سر می گذارند که ممکن است لکنت داشته باشند. برای اکثر کودکان، این بخشی از صحبت کردن است و به خودی خود بهتر می شود. با این حال، لکنتی که ادامه دارد ممکن است نیاز به آسیب شناس گفتار داشته باشد.

 

برای ارجاع با پزشک خود تماس بگیرید یا در صورت لکنت با آسیب شناس گفتار زبان مستقیماً برای قرار ملاقات تماس بگیرید، اگر:

 

• بیش از شش ماه طول می کشد
• با سایر مشکلات گفتاری یا زبانی همراه باشد
• با بزرگتر شدن کودک تکرار می شود یا ادامه یابد
• با انقباض عضلانی یا تقلای صحبت کردن رخ می دهد
• بر روی امنیت ارتباطی در مدرسه، محل کار یا ایجاد ارتباط با دیگران  تأثیر می‌گذارد
• باعث عوارض یا مشکلات عاطفی می شود، مانند ترس یا ترس از موقعیت هایی که نیاز به صحبت کردن دارد
•  
• علل

محققان به بررسی علل زمینه ای لکنت ادامه می دهند. ترکیبی از عوامل ممکن است دخیل باشد. علل احتمالی لکنت عبارتند از:

• ناهنجاری در کنترل حرکت گفتار. برخی شواهد نشان می‌دهند که ناهنجاری‌هایی در کنترل حرکتی گفتار، مانند زمان‌بندی، هماهنگی حسی و حرکتی ممکن است دخیل باشند.
• ژنتیک. لکنت معمولا در خانواده ها دیده می شود. به نظر می رسد که لکنت می تواند ناشی از ناهنجاری های ارثی (ژنتیکی) باشد.
•  

لکنت ناشی از علل دیگر

سکته مغزی، آسیب مغزی تروماتیک یا سایر اختلالات مغزی می تواند باعث کندی گفتار یا مکث یا صداهای مکرر شود (لکنت نوروژنیک).

مشکل روانی گفتار نیز می تواند در زمینه پریشانی عاطفی ایجاد شود. گویندگانی که لکنت زبان ندارند ممکن است زمانی که عصبی هستند یا تحت فشار هستند دچار اختلال روانی شوند. این موقعیت ها همچنین ممکن است باعث شود سخنرانانی که لکنت دارند کمتر تسلط داشته باشند.

مشکلات گفتاری که پس از یک ضربه عاطفی ظاهر می‌شوند، غیرمعمول هستند و مانند لکنت رشدی نیستند.

 

عوامل خطر

احتمال لکنت زبان در مردان بسیار بیشتر از زنان است. عواملی که خطر لکنت زبان را افزایش می دهند عبارتند از:

• تاخیر در رشد کودکی. کودکانی که تاخیر در رشد یا سایر مشکلات گفتاری دارند ممکن است بیشتر دچار لکنت شوند.
• داشتن اقوام با لکنت زبان. لکنت معمولا در خانواده ها دیده می شود.
• استرس. استرس در خانواده، انتظارات بالای والدین یا انواع دیگر فشارها می تواند لکنت موجود را بدتر کند.
•  

عوارض

لکنت می تواند منجر به مشکلات زیر شود:

 

• مشکلات در برقراری ارتباط با دیگران
• مضطرب بودن در مورد صحبت کردن
• صحبت نکردن یا اجتناب از موقعیت هایی که نیاز به صحبت کردن دارند
• از دست دادن مشارکت و موفقیت اجتماعی، تحصیلی یا کاری
• مورد آزار و اذیت قرار گرفتن یا مسخره شدن
• عزت نفس پایین
•  

مطالب مرتبط