در اختلال اضطراب اجتماعی، ترس و اضطراب منجر به اجتناب می شود که می تواند زندگی را مختل کند. استرس شدید می تواند بر روابط، روال روزانه، کار، مدرسه یا سایر فعالیت ها تأثیر بگذارد.

 

اختلال اضطراب اجتماعی می تواند یک بیماری مزمن سلامت روان باشد، اما یادگیری مهارت های مقابله‌ای در روان درمانی و مصرف داروها می تواند کمک کند اعتماد به نفس داشته باشید و توانایی خود را در تعامل با دیگران بهبود بخشید.

 

علائم

کم رویی یا ناراحتی در احساس‌های خاص لزوماً نشانه‌ای از عارضه‌های اجتماعی به‌ویژه در کودکان نیست. سطوح راحتی در موقعیت های اجتماعی بسته به ویژگی های شخصیتی و تجربیات زندگی متفاوت است. برخی از مردم به طور طبیعی محتاط هستند و برخی دیگر برون‌گرا هستند.

 

بر خلاف عصبی بودن روزمره، اضطراب اجتماعی، نگرانی است که شامل روابط، روال روزانه، کار، مدرسه یا سایر فعالیت ها می شود. اختلال اضطراب اجتماعی معمولاً در اوایل تا اوسط نوجوانی شروع می شود، گاهی اوقات می تواند در کودکان کوچکتر یا در بزرگسالان شروع شود.

 

 

علائم عاطفی و رفتاری

علائم و نشانه های اختلالات اجتماعی می تواند شامل موارد زیر باشد:

 

• ترس از مواردی که در آن ممکن است مورد قضاوت منفی قرار بگیرید
• نگران شرمساری یا تحقیر خود باشید
• ترس شدید از صحبت یا صحبت با غریبه ها باشید
• ترس از اینکه دیگران متوجه می شوند که مضطرب به نظر می رسید
• ترس از علائمی که ممکن است باعث خجالت شود، مانند سرخ شدن، عرق کردن، لرزش یا داشتن صدای لرزان.
• ممکن است از انجام کارها یا صحبت با مردم به دلیل ترس از خجالت پرهیز کنید
• ممکن است بترسید که در مرکز توجه قرار بگیرید
• اضطراب در انتظار یک فعالیت یا رویداد ترسناک
• ترس یا اضطراب شدید در موقعیت های اجتماعی
• تجزیه و تحلیل عملکرد پس از یک موقعیت اجتماعی
• انتظار بدترین پیام های ممکن از یک تجربه منفی در طول یک موقعیت اجتماعی

برای کودکان، ممکن است با گریه کردن، کج خلقی، چسبیدن به والدین یا امتناع از صحبت کردن در موقعیت‌های اجتماعی نشان داده شود.

 

نوع عملکرد اختلال اجتماعی زمانی است که ترس و استرس شدیدی را در حین صحبت کردن یا اجرا کردن در جمع تجربه می کنید.

 

 

علائم فیزیکی

علائم و نشانه ها برخی اوقات می تواند با اختلالات اجتماعی همراه باشد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

• خجالت زدگی
• ضربان قلب سریع
• لرزش
• تعریق
• ناراحتی معده یا حالت تهوع
• مشکل در نفس کشیدن
• سرگیجه یا سبکی سر
• احساس اینکه که ذهنتان خالی شده است
• تنش عضلانی
•  

اجتناب از موقعیت های اجتماعی رایج

در صورت ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است تحمل تجارب معمول و روزمره سخت باشد، از جمله:

تعامل با افراد ناآشنا یا غریبه

 

• شرکت در مهمانی ها یا مجالس اجتماعی
• رفتن به محل کار یا مدرسه
• شروع مکالمات
• ارتباط چشمی
• دوستیابی
• ورود به اتاقی که قبلاً در آن نشسته بودید
• بازگرداندن اقلام به فروشگاه
• غذا خوردن جلوی دیگران
• استفاده از سرویس بهداشتی عمومی

علائم اختلال اضطراب اجتماعی می تواند در طول زمان تغییر کند. اگر با تغییرات، استرس یا خواسته های زیادی در زندگی خود مواجه باشید، ممکن است شعله ور شوند. اگرچه اجتناب از موقعیت‌هایی که باعث ایجاد اضطراب می‌شوند ممکن است در کوتاه‌مدت احساس بهتری ایجاد کند، اما اگر درمان نشوید، احتمالاً اضطراب، در طولانی‌مدت ادامه خواهد داشت.

 

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر از موقعیت‌های اجتماعی عادی ترس دارید و از آن دوری می‌کنید، به پزشک یا متخصص سلامت روان مراجعه کنید زیرا باعث خجالت، نگرانی یا وحشت می‌شوند.

 

 

علل

مانند بسیاری دیگر از شرایط سلامت روان، اختلال اضطراب اجتماعی احتمالاً از تعامل پیچیده عوامل بیولوژیکی و محیطی ناشی می شود. علل احتمالی عبارتند از:

 

• صفات ارثی. اختلالات اضطرابی معمولا در خانواده ها ایجاد می شود. با این حال، کاملاً مشخص نیست که چه مقدار از این ممکن است به دلیل ژنتیک باشد و چه مقدار به دلیل رفتار آموخته شده است.
• ساختار مغز. ساختاری در مغز به نام آمیگدال (uh-MIG-duh-luh) ممکن است در کنترل پاسخ ترس نقش داشته باشد. افرادی که آمیگدال بیش فعال دارند ممکن است واکنش ترس شدیدی داشته باشند که باعث افزایش اضطراب در موقعیت های اجتماعی می شود.

• محیط. اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است یک رفتار آموخته شده باشد - برخی افراد ممکن است پس از یک موقعیت اجتماعی ناخوشایند یا شرم آور دچار اضطراب قابل توجهی شوند. همچنین، ممکن است بین اختلال اضطراب اجتماعی و والدینی که رفتار اضطرابی را در موقعیت‌های اجتماعی پیروی می‌کنند یا نسبت به فرزندان خود کنترل‌ بیش از حد یا محافظت می‌کنند، ارتباط وجود داشته باشد.

•  

عوامل خطر

عوامل متعددی می توانند خطر ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی را افزایش دهند، از جمله:

 

• سابقه خانوادگی. اگر والدین یا خواهر و برادرهای بیولوژیکی این بیماری را داشته باشند، احتمال ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بیشتر است.
• تجربیات منفی کودکانی که مسخره کردن، قلدری، طرد شدن، تمسخر یا تحقیر را تجربه می کنند، ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی باشند. علاوه بر این، سایر رویدادهای منفی در زندگی، مانند تعارضات خانوادگی، تروما یا سوء استفاده ممکن است با این اختلال همراه باشد.
• خلق و خوی. کودکانی که در مواجهه با موقعیت‌ها یا افراد جدید خجالتی، ترسو، گوشه‌گیر یا محدود هستند، ممکن است در معرض خطر بیشتری قرار بگیرند.
• مطالبات اجتماعی یا کاری جدید علائم اختلال اضطراب اجتماعی معمولاً در سال‌های نوجوانی شروع می‌شود، اما ملاقات با افراد جدید، سخنرانی در جمع یا ارائه یک کار مهم ممکن است برای اولین بار علائم را ایجاد کند.
• داشتن ظاهر یا وضعیتی که جلب توجه می کند. به عنوان مثال، تغییر شکل صورت، لکنت زبان یا لرزش ناشی از بیماری پارکینسون می تواند احساس خودآگاهی را افزایش دهد و ممکن است باعث ایجاد اختلال اضطراب اجتماعی در برخی افراد شود.
•  

عوارض

در صورت عدم درمان، اختلال اضطراب اجتماعی می تواند زندگی را کنترل کند. اضطراب می تواند در کار، مدرسه، روابط یا لذت بردن از زندگی اختلال ایجاد کند. این اختلال می تواند باعث مشکلات زیر شود:

 

• عزت نفس پایین
• مشکل قاطعیت
• خودگویی منفی
• حساسیت به انتقاد
• مهارت های اجتماعی ضعیف
• انزوا و روابط اجتماعی دشوار
• پیشرفت تحصیلی و شغلی پایین
• سوء مصرف مواد، مانند نوشیدن الکل
• خودکشی یا اقدام به خودکشی

سایر اختلالات اضطرابی و برخی دیگر از اختلالات سلامت روان، به ویژه اختلال افسردگی اساسی و مشکلات سوء مصرف مواد، اغلب با اختلال اضطراب اجتماعی رخ می دهند.

 

 

جلوگیری

هیچ راهی برای پیش‌بینی اینکه چه چیزی باعث ایجاد اختلال اضطراب می‌شود وجود ندارد، اما اگر مضطرب هستید می‌توانید اقداماتی را برای کاهش تأثیر علائم انجام دهید:

 

• زودتر کمک بگیرید. اگر صبر کنید درمان اضطراب مانند بسیاری دیگر از شرایط سلامت روان دشوارتر است.
• داشتن یک دفترچه یادداشت. پیگیری زندگی شخصی‌تان می‌تواند به شما و متخصص سلامت روانتان کمک کند تا بفهمید چه چیزی باعث استرس می‌شود و به نظر می‌رسد چه چیزی به شما کمک می‌کند احساس بهتری داشته باشید.
• اولویت های زندگی خود را تعیین کنید. می توانید با مدیریت دقیق زمان و انرژی خود، اضطراب را کاهش دهید. مطمئن شوید که وقت خود را صرف کارهایی می کنید که از آنها لذت می برید.
• از مصرف مواد ناسالم خودداری کنید. مصرف الکل و مواد مخدر و حتی مصرف کافئین یا نیکوتین می تواند باعث ایجاد یا تشدید اضطراب شود. اگر به هر یک از این مواد معتاد هستید، ترک آن می تواند شما را مضطرب کند. اگر به تنهایی نمی توانید آن را ترک کنید، به پزشک مراجعه کنید یا یک برنامه درمانی یا گروهی برای کمک به خود پیدا کنید.
•