خود آسیبی / بریدگی

خودآزاری غیر خودکشی، که اغلب خود آسیبی نامیده می شود، عمل آسیب عمدی به بدن است، مانند بریدن یا سوزاندن خود. معمولاً به معنای اقدام به خودکشی نیست. بلکه این نوع خودآزاری روشی مضر برای مقابله با درد عاطفی، خشم شدید و ناامیدی است.

در حالی که خودآزاری ممکن است یک احساس آرامش لحظه ای و رهایی از تنش به همراه داشته باشد، معمولاً با احساس گناه و شرم و بازگشت احساسات دردناک همراه است. اگرچه معمولاً صدمات تهدید کننده زندگی در نظر گرفته نشده است، اما با خود صدمه زدن احتمال اقدامات خود پرخاشگرانه جدی تر و حتی کشنده وجود دارد.

دریافت درمان مناسب می تواند کمک کند تا راه های سالم تری برای مقابله با آن بیاموزید.

علائم

علائم و نشانه های خود آسیبی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

اسکار، اغلب در الگوها
بریدگی های تازه، خراش ها، کبودی ها، جای گزش یا زخم های دیگر
مالش بیش از حد یک ناحیه برای ایجاد سوختگی
نگه داشتن اجسام نوک تیز در دست
پوشیدن آستین بلند یا شلوار بلند، حتی در هوای گرم
گزارش های مکرر از آسیب تصادفی
مشکلات در روابط بین فردی
بی ثباتی رفتاری و عاطفی، تکانشگری و غیرقابل پیش بینی بودن
اظهارات درماندگی، ناامیدی یا بی ارزشی

اشکال خودآزاری

خود آسیبی معمولاً در خلوت اتفاق می افتد و به شیوه ای کنترل شده یا تشریفاتی انجام می شود که اغلب یک طرح روی پوست باقی می گذارد. نمونه هایی از خودآزاری عبارتند از:

برش (بریدگی یا خراش شدید با جسم تیز)
خراشیدن
سوزاندن (با کبریت روشن، سیگار یا اجسام تیز مانند چاقو)
حک کردن کلمات یا نمادها بر روی پوست
خود زنی، مشت زدن یا ضربه سر
سوراخ کردن پوست با اجسام نوک تیز
قرار دادن اشیاء زیر پوست

اغلب، بازوها، پاها و جلوی تنه هدف آسیب به خود هستند، اما هر ناحیه از بدن ممکن است برای خود آسیبی استفاده شود. افرادی که به خود صدمه می زنند ممکن است از بیش از یک روش برای آسیب رساندن به خود استفاده کنند.

ناراحت شدن می تواند باعث ایجاد میل به خودآزاری شود. بسیاری از افراد فقط چند بار خود را مجروح می کنند و سپس متوقف می شوند. اما برای دیگران، خودآزاری می تواند به یک رفتار طولانی مدت و تکراری تبدیل شود.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر به خود صدمه می زنید، حتی به صورت جزئی، یا اگر فکر آسیب رساندن به خود دارید، کمک بگیرید. هر نوع خودآزاری نشانه مسائل بزرگتری است که باید به آنها رسیدگی شود.

با کسی که به او اعتماد دارید صحبت کنید - مانند یک دوست، عزیز، پزشک، روحانی، یا مشاور مدرسه، پرستار یا معلم - که می تواند کمک کند اولین قدم ها را برای درمان موفقیت آمیز بردارید. در حالی که ممکن است از رفتار خود خجالت بکشید، می توانید کمک حمایتی، مراقبتی و بدون قضاوت پیدا کنید.

وقتی دوست یا عزیزی به خود آسیب می زند

اگر دوست یا عزیزی دارید که به خود آسیب می زند، ممکن است شوکه شده و بترسید. تمام صحبت های خودزنی را جدی بگیرید. اگرچه ممکن است احساس کنید که به اعتماد به نفس خیانت می کنید، آسیب رساندن به خود مشکل بزرگی است که نمی توان آن را نادیده گرفت یا به تنهایی با آن کنار آمد. در اینجا چند راه برای کمک آورده شده است.

فرزند شما. می توانید با مشورت با پزشک اطفال یا یک متخصص سلامت روان، شروع کنید. نگرانی خود را ابراز کنید، اما سر فرزندتان فریاد نزنید یا تهدید نکنید یا اتهام نزنید.
دوست نوجوان. به دوستتان پیشنهاد دهید با والدین، معلم، مشاور مدرسه یا بزرگسال مورد اعتماد دیگری صحبت کند.
بالغ. به آرامی نگرانی خود را ابراز کنید و فرد را تشویق کنید که به دنبال درمان پزشکی و سلامت روان باشد.

چه زمانی باید کمک اضطراری دریافت کرد

اگر به شدت خود را مجروح کرده‌اید یا فکر می‌کنید آسیب ممکن است تهدید کننده زندگی باشد، یا اگر فکر می‌کنید ممکن است به خود آسیب برسانید یا اقدام به خودکشی کنید، فوراً با شماره اورژانس تماس بگیرید.

همچنین اگر افکار خودکشی دارید این گزینه ها را در نظر بگیرید:

در صورت مشاهده با متخصص سلامت روان خود تماس بگیرید.
از پرستار یا مشاور مدرسه خود، معلم، پزشک یا سایر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی کمک بگیرید.
با یک دوست صمیمی یا عزیز ارتباط برقرار کنید.
با یک روحانی یا شخص مذهبی تماس بگیرید.

علل

هیچ دلیل واحد یا ساده ای وجود ندارد که کسی را به آسیب رساندن به خود سوق دهد. به طور کلی، آسیب به خود ممکن است ناشی از موارد زیر باشد:

مهارت های مقابله ای ضعیف. خودآزاری غیرخودکشی معمولاً نتیجه ناتوانی در کنار آمدن سالم با دردهای روانی است.
مشکل در مدیریت احساسات. فرد در تنظیم، بیان یا درک احساسات مشکل دارد. ترکیبی از احساساتی که باعث آسیب به خود می شود پیچیده است. به عنوان مثال، ممکن است احساس بی ارزشی، تنهایی، وحشت، عصبانیت، گناه، طرد شدن، نفرت از خود یا تمایلات جنسی سردرگم وجود داشته باشد.

از طریق خودآزاری، فرد ممکن است تلاش کند:

پریشانی یا اضطراب شدید را مدیریت یا کاهش دهد و احساس تسکین ایجاد کند
از طریق درد جسمانی، حواس پرتی را از احساسات دردناک ایجاد کند
احساس کنترل بر بدن، احساسات یا موقعیت های زندگی خود داشته باشد
چیزی را احساس کند - هر چیزی - حتی اگر درد فیزیکی باشد، وقتی احساس پوچی می کند
احساسات درونی را به صورت بیرونی بیان کند
افسردگی یا احساسات ناراحت کننده را به دنیای بیرون منتقل کند
برای خطاهای درک شده مجازات شود

عوامل خطر

اکثر افرادی که به خود صدمه می زنند، نوجوانان و جوانان هستند، گرچه آنهایی که در سایر گروه های سنی هستند نیز به خود آسیب می رسانند. خودآزاری اغلب در سالهای پیش از نوجوانی یا اوایل نوجوانی شروع می شود، زمانی که احساسات ناپایدارتر هستند و نوجوانان با فشار فزاینده همسالان، تنهایی و درگیری با والدین یا دیگر شخصیت های معتبر مواجه می شوند.

عوامل خاصی ممکن است خطر آسیب به خود را افزایش دهند، از جمله:

داشتن دوستانی که به خود صدمه می زنند. افرادی که دوستانی دارند که عمداً به خود آسیب می‌رسانند، احتمال بیشتری دارد که شروع به خودآزاری کنند.
مسائل زندگی. برخی از افرادی که به خود آسیب می رسانند مورد بی توجهی قرار گرفته اند، مورد آزار جنسی، جسمی یا عاطفی قرار گرفته اند یا حوادث آسیب زا دیگری را تجربه کرده اند. آنها ممکن است بزرگ شده باشند و هنوز در یک محیط خانوادگی ناپایدار باقی بمانند، یا ممکن است جوانانی باشند که هویت شخصی یا جنسیت خود را زیر سوال می برند. برخی از افرادی که به خود آسیب می رسانند از نظر اجتماعی منزوی هستند.
مسائل مربوط به سلامت روان افرادی که به خود صدمه می زنند، به احتمال زیاد به شدت خودانتقادگر هستند و مشکل گشایی ضعیفی دارند. علاوه بر این، خودآزاری معمولاً با برخی اختلالات روانی مانند اختلال شخصیت مرزی، افسردگی، اختلالات اضطرابی، اختلال استرس پس از سانحه و اختلالات خوردن همراه است.
مصرف الکل یا مواد مخدر. افرادی که به خود آسیب می رسانند اغلب در حالی که تحت تأثیر الکل یا مواد مخدر هستند این کار را انجام می دهند.

عوارض

خود آسیبی می تواند عوارض مختلفی ایجاد کند، از جمله:

بدتر شدن احساس شرم، گناه و اعتماد به نفس پایین
عفونت، یا از زخم ها و یا از ابزار مشترک
اسکار یا تغییر شکل دائمی
جراحت شدید و احتمالاً کشنده
بدتر شدن مسائل و اختلالات زمینه ای، اگر به اندازه کافی درمان نشود

خطر خودکشی

اگرچه خودآزاری معمولاً اقدامی برای خودکشی نیست، اما به دلیل مشکلات عاطفی که باعث خودآزاری می‌شود و الگوی آسیب رساندن به بدن در مواقع پریشانی می‌تواند احتمال خودکشی را افزایش دهد.

جلوگیری

هیچ راه مطمئنی برای جلوگیری از رفتار آسیب زننده عزیزتان وجود ندارد. اما کاهش خطر آسیب به خود شامل استراتژی هایی است که هم افراد و هم جوامع را درگیر می کند. والدین، اعضای خانواده، معلمان، پرستاران مدرسه، مربیان یا دوستان می توانند کمک کنند.

فرد در معرض خطر را شناسایی کنید و به او کمک کنید. به افراد در معرض خطر می‌توان مهارت‌های تاب‌آوری و مقابله سالم را آموزش داد که می‌توان از آنها در دوره‌های پریشانی استفاده کرد.
تشویق به گسترش شبکه های اجتماعی. بسیاری از افرادی که به خود آسیب می رسانند احساس تنهایی و قطع ارتباط می کنند. کمک به برقراری ارتباط با افرادی که به خود صدمه نمی زنند، می‌تواند مهارت های ارتباطی او را بهبود بخشد.
آگاهی را افزایش دهید. در مورد علائم هشداردهنده خودآزاری و اقداماتی که در صورت مشکوک شدن به آن باید انجام دهید، بیاموزید.
همسالان را تشویق کنید که به دنبال کمک باشند. همسالان تمایل دارند به دوستان وفادار باشند. کودکان، نوجوانان و جوانان را تشویق کنید که از پنهان کاری اجتناب کنند و در صورت نگرانی در مورد یک دوست یا عزیز، از آنها کمک بگیرند.