پزشک ابتدا در مورد موارد پزشکی و علائم و نشانه ها با شما صحبت خواهد کرد. ممکن است تحت آزمایشات زیر قرار بگیرید:

 

• آزمایش خون. آزمایش‌ها می‌توانند ترکیبات خونی سدیم، پتاسیم، کورتیزول و هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک (ACTH) را اندازه‌گیری کنند که قشر آدرنال را برای تولید هورمون‌هایش تحریک می‌کند. آزمایش خون می تواند آنتی بادی های مرتبط با بیماری خودایمنی آدیسون را اندازه گیری کند.
• تست حرکت ACHT .ACTH به غدد فوق کلیوی سیگنال می دهد تا کورتیزول تولید کنند. این آزمایش سطح کورتیزول خون را قبل و بعد از تزریق ACTH مصنوعی اندازه گیری می کند.

• تست هیپوگلیسمی ناشی از انسولین. اگر پزشکان فکر کنند ممکن است در نتیجه بیماری هیپوفیز (نارسایی ثانویه آدرنال) دچار نارسایی آدرنال شوید، ممکن است این آزمایش داده شود. این آزمایش شامل بررسی سطح قند خون (گلوکز خون) و کورتیزول پس از تزریق انسولین است. در افراد سالم، میزان گلوکز کاهش و میزان کورتیزول افزایش می یابد.

  تبلیغات

   

  کلینیک مایو شرکت ها یا محصولات را تایید نمی کند. تبلیغات از ماموریت غیرانتفاعی ما پشتیبانی می کند.

  تبلیغات و حمایت مالی

  • خط مشی
  • فرصت ها
  • انتخاب های تبلیغاتی

  در شرایط خاص، پزشکان ممکن است آزمایش‌های جایگزینی را برای نارسایی ثانویه آدرنال انجام دهند، آزمایش تحریک ACTH با دوز پایین، آزمایش تحریک طولانی‌ مدت ACTH یا آزمایش تحریک گلوکاگون.

• تست های تصویربرداری. ممکن است برای بررسی اندازه غدد فوق کلیوی و بررسی سایر ناهنجاری‌ها تحت سی تی اسکن شکم قرار بگیرید. همچنین اگر آزمایشی نشان دهد که ممکن است نارسایی ثانویه آدرنال داشته باشد، ممکن است از غده هیپوفیز اسکن MRI انجام شود.

رفتار

تمام درمان های بیماری آدیسون شامل دارو است. برای تنظیم سطح‌های استروئیدی که بدنتان تولید نمی‌کند، به شما داروی جایگزینی هورمون داده می‌شود. برخی از گزینه های درمان شامل کورتیکواستروئیدهای خوراکی مانند:

 

• هیدروکورتیزون (کورتف)، پردنیزون یا متیل پردنیزولون برای جایگزینی کورتیزول. این ها بر اساس برنامه ای برای تقلید از نوسانات طبیعی 24 ساعت سطح کورتیزول تجویز می شوند.
• فلودروکورتیزون استات برای جایگزینی آلدوسترون.

باید مقدار زیادی نمک (سدیم) در رژیم غذایی خود دریافت کنید، به خصوص در هنگام ورزش های سنگین، زمانی که هوا گرم است یا اگر ناراحتی های گوارشی مانند اسهال دارید.

همچنین اگر بدن تحت استرس است، مانند یک عمل جراحی، عفونت یا یک بیماری جزئی، پزشک افزایش موقت دوز دارو را پیشنهاد خواهد کرد. اگر مبتلا به استفراغ هستید و نمی توانید داروهای خوراکی را مصرف کنید، ممکن است به تزریق کورتیکواستروئید نیاز داشته باشید.

 

سایر توصیه های درمانی عبارتند از:

 

• کارت هشدار پزشکی و دستبند را همیشه همراه داشته باشید. کارت اورژانس استروئیدی و شناسه هشدار پزشکی به پرسنل پزشکی اورژانس اجازه می دهد تا بدانند به چه نوع مراقبتی نیاز دارید. همچنین یک برنامه اقدام مکتوب داشته باشید.
• داروی اضافی را در دسترس داشته باشید. از دست دادن حتی یک روز دارو ممکن است خطرناک باشد، بنابراین مقدار کمی از دارو را در محل کار و هر زمان که به سفر می‌روید همراه خود داشته باشید.
• کیت تزریق گلوکوکورتیکوئید به همراه داشته باشید. کیت حاوی یک سوزن، سرنگ و شکل تزریقی کورتیکواستروئید برای استفاده در مواقع اضطراری است.
• با پزشک خود در تماس باشید. برای اطمینان از کافی بودن دوزهای هورمون های جایگزین، اما نه بیش از حد، با پزشک خود ارتباط مداوم داشته باشید. اگر مشکلات مداومی با داروهای خود دارید، ممکن است نیاز به تنظیم دوز یا زمان مصرف داروها داشته باشید.
• معاینات سالانه انجام دهید. حداقل سالی یک بار به پزشک یا متخصص غدد مراجعه کنید. پزشک ممکن است غربالگری سالانه برای تعدادی از بیماری های خودایمنی را توصیه کند.

درمان بحران آدیسونی که یک اورژانس پزشکی است، معمولاً شامل تزریق داخل وریدی موارد زیر است:

 

• کورتیکواستروئیدها
• محلول نمکی
• شکر (دکستروز)
•  

درمان های بالقوه آینده

محققان در حال کار بر روی ساخت کورتیکواستروئیدهای تاخیری هستند که بیشتر شبیه بدن انسان عمل می کنند. آنها همچنین در حال کار بر روی پمپ‌های کاشته شده در زیر پوست هستند که می‌توانند استروئیدها را در دوزهای دقیق‌تر تحویل دهند.

درمان آینده ممکن است در نهایت شامل استفاده از سلول‌های بنیادی قشر آدرنال همراه با درمان تعدیل‌کننده ایمنی - اصلاح پاسخ ایمنی یا سیستم ایمنی - و همچنین ژن درمانی باشد.

 

مقابله و حمایت

گروه‌های حمایتی از طریق بنیاد ملی بیماری‌های آدرنال در دسترس هستند.

 

 

آماده شدن برای قرار ملاقات 

احتمالاً با مراجعه به پزشک خانواده یا پزشک عمومی شروع کنید. با این حال، هنگامی که برای تعیین وقت تماس می گیرید، ممکن است به یک متخصص غدد ارجاع داده شوید.

از آنجایی که قرار ملاقات ها می توانند کوتاه باشند، و از آنجا که اغلب زمینه های زیادی برای پوشش وجود دارد، ایده خوبی است که به خوبی برای قرار ملاقات خود آماده باشید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید و چه چیزی از پزشک خود انتظار داشته باشید.

 

 

آنچه شما می توانید انجام دهید

• از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین وقت، حتماً از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مثلاً رژیم غذایی خود را محدود کنید.
• هر علائمی را که تجربه می کنید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد، یادداشت کنید.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی را یادداشت کنید.
• فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید.
• در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه داشته باشید. گاهی اوقات یادآوری تمام اطلاعاتی که در طی یک قرار ملاقات ارائه شده است دشوار است. کسی که شما را همراهی می‌کند ممکن است چیزی را که از دست داده اید یا فراموش کرده اید به خاطر بیاورد.
• سوالاتی را بنویسید تا از پزشک خود بپرسید.

زمان با پزشک محدود است، بنابراین تهیه لیستی از سوالات کمک می کند از زمان با هم بودن خود نهایت استفاده را ببرید. در صورت تمام شدن زمان، سؤالات خود را از مهم ترین به کم اهمیت ترین فهرست کنید. در مورد بیماری آدیسون، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

 

• چه چیزی احتمالاً باعث علائم یا وضعیت من می شود؟
• به غیر از محتمل ترین علت، علل احتمالی علائم یا وضعیت من چیست؟
• به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟
• آیا وضعیت من احتمالا موقتی است یا مزمن؟
• بهترین اقدام چیست؟
• جایگزین های مشخصی که پیشنهاد می کنید چیست؟
• من شرایط سلامتی دیگری دارم. چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟
• آیا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟
• آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟
• آیا جایگزین عمومی برای دارویی که برای من تجویز می کنید وجود دارد؟
• آیا بروشور یا موارد  چاپی دیگری وجود دارد که با خود به خانه ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

علاوه بر سؤالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده اید، در هنگام ملاقات از سؤالات دیگر دریغ نکنید.

 

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً سؤالاتی می پرسد. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها آماده باشید. پزشک ممکن است بپرسد:

 

• اولین بار چه زمانی علائم را تجربه کردید؟
• آیا علائم همیشه بوده است یا گاه به گاه؟
• علائم چقدر شدید است؟
• به نظر می رسد چه چیزی شما را بهبود می بخشد؟
• به نظر می رسد چه چیزی شما را بدتر می کند؟
•