عفونت پاروویروس یک بیماری شایع و بسیار مسری دوران کودکی است. به دلیل بثورات متمایز صورت که ایجاد می شود، گاهی اوقات به آن بیماری سیلی گونه می گویند. عفونت پاروویروس به عنوان بیماری پنجم نیز شناخته می‌شود، زیرا از نظر تاریخی، پنجمین فهرست بیماری‌های رایج دوران کودکی است که با راش مشخص می‌شود.

 

 

در اکثر کودکان، عفونت پاروویروس خفیف است و نیاز به درمان کمی دارد. اما در برخی از بزرگسالان، عفونت می تواند جدی باشد. عفونت پاروویروس در برخی از زنان باردار می تواند منجر به مشکلات سلامتی جدی برای جنین شود. این عفونت همچنین برای افراد مبتلا به انواع کم خونی یا افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند جدی تر است.

 

علائم

اکثر افراد مبتلا به عفونت پاروویروس هیچ علامتی ندارند. هنگامی که علائم ظاهر می شوند، بسته به سن در زمان ابتلا به این بیماری بسیار متفاوت هستند.

 

 

علائم پاروویروس در کودکان

علائم و نشانه های اولیه عفونت پاروویروس در کودکان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

• تب
• ناراحتی معده
• سردرد
• آبریزش بینی
•  

بثورات متمایز صورت

چند روز پس از ظهور علائم اولیه، بثورات قرمز متمایز ممکن است روی صورت کودک ظاهر شود. در نهایت ممکن است به بازوها، تنه، ران ها و باسن گسترش یابد، جایی که بثورات ظاهری صورتی، توری و کمی برآمده دارند. بثورات ممکن است خارش دار باشد، به خصوص در کف پا.

 

به طور کلی، بثورات نزدیک به پایان بیماری رخ می دهد. ممکن است بثورات را با سایر بثورات ویروسی یا راش های مرتبط با دارو اشتباه بگیرید. بثورات ممکن است تا سه هفته ظاهر شوند و از بین بروند و زمانی که کودک در معرض دمای شدید قرار می گیرد یا زمانی را در آفتاب می گذراند، بیشتر نمایان می شود.

 

 

علائم پاروویروس در بزرگسالان

 

بزرگسالان معمولاً دچار بثورات سیلی روی گونه نمی‌شوند. در عوض، قابل توجه ترین علامت عفونت پاروویروس در بزرگسالان درد مفاصل است که از روزها تا هفته ها طول می کشد. مفاصلی که بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند دست، مچ دست، زانو و مچ پا هستند.

 

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

 

به طور کلی، برای عفونت پاروویروس نیازی به مراجعه به پزشک ندارید. اما اگر شما یا فرزندتان یک بیماری زمینه‌ای دارید که ممکن است خطر عوارض را افزایش دهد، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. این شرایط عبارتند از:

کم خونی داسی شکل

 

اختلال در سیستم ایمنی

 

بارداری

 

 

علل

 

پاروویروس انسانی B19 باعث عفونت پاروویروس می شود. این با پاروویروسی که در سگ ها و گربه ها دیده می شود متفاوت است، بنابراین نمی توانید عفونت را از حیوان خانگی دریافت کنید یا برعکس.

 

عفونت پاروویروس انسانی در میان کودکان دبستانی در طول شیوع بیماری در ماه‌های زمستان و بهار شایع‌تر است، اما هر کسی ممکن است در هر زمانی از سال به آن مبتلا شود. از فردی به فرد دیگر، درست مانند سرماخوردگی، اغلب از طریق تنفس، سرفه و بزاق دهان سرایت می کند، بنابراین می تواند از طریق تماس نزدیک بین افراد و تماس دست به دست سرایت کند.

 

عفونت پاروویروس نیز می تواند از طریق خون پخش شود. یک زن باردار آلوده می تواند ویروس را به کودک خود منتقل کند.

 

 

این بیماری در هفته قبل از ظهور بثورات مسری است. پس از ظاهر شدن بثورات، دیگر مسری محسوب نمی‌شوید و نیازی به جدا شدن از جمع ندارید.

 

عوارض

پاروویروس و کم خونی

عفونت پاروویروس می تواند عوارض جدی برای افراد مبتلا به کم خونی ایجاد کند. عفونت پاروویروس در افراد مبتلا به کم خونی ممکن است تولید گلبول های قرمز خون را متوقف کند و باعث بحران کم خونی شود. افراد مبتلا به کم خونی داسی شکل در معرض خطر خاصی هستند. 

 

پاروویروس همچنین می تواند باعث کم خونی و عوارض مربوط به آن در موارد زیر شود:

 

کودکان متولد نشده زنان مبتلا به پاروویروس در دوران بارداری

 

افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند

 

 

عفونت پاروویروس در بارداری

 

عفونت پاروویروس در دوران بارداری گاهی بر گلبول های قرمز جنین تأثیر می گذارد. اگرچه غیر معمول است، اما ممکن است باعث کم خونی شدید شود که می تواند منجر به سقط جنین یا مرده زایی شود. به نظر می رسد خطر جنین در نیمه اول بارداری بیشتر باشد.

 

 

پاروویروس در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند

 

عفونت پاروویروس همچنین می تواند باعث کم خونی شدید در افرادی شود که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، که ممکن است ناشی از موارد زیر باشد:

 

عفونت HIV

 

درمان های سرطان

 

داروهای ضد رد پس از پیوند اعضا

 

 

 

جلوگیری

 

هیچ واکسنی برای جلوگیری از عفونت پاروویروس انسانی وجود ندارد. هنگامی که به پاروویروس آلوده شدید، مصونیت مادام العمر دریافت می کنید. ممکن است با شستن مکرر دست‌ها و دست‌های فرزندتان، عدم دست زدن به صورت خود، دوری‌کردن از افراد بیمار و عدم استفاده از غذا یا نوشیدنی مشترک، احتمال ابتلا به عفونت را کاهش دهید.