اختلال انفجاری متناوب شامل اپیزودهای مکرر و ناگهانی رفتارهای تکانشی، پرخاشگرانه، خشونت آمیز یا طغیان های کلامی خشمگین است که در آن به شدت نامتناسب با موقعیت، واکنش نشان می دهید. خشم جاده ای، آزار خانگی، پرتاب یا شکستن اشیاء، یا سایر عصبانیت های خلقی ممکن است نشانه های اختلال انفجاری متناوب باشد.

این طغیان های متناوب و انفجاری باعث ناراحتی قابل توجهی می شود، بر روابط، کار و مدرسه تأثیر منفی می گذارد و می تواند عواقب قانونی و مالی داشته باشد.

اختلال انفجاری متناوب یک اختلال مزمن است که می‌تواند برای سال‌ها ادامه یابد، اگرچه شدت طغیان ممکن است با افزایش سن کاهش یابد. درمان شامل داروها و روان درمانی برای کمک در کنترل تکانه های تهاجمی است.

علائم

فوران های انفجاری به طور ناگهانی یا بدون هشدار رخ می دهد و معمولا کمتر از 30 دقیقه طول می کشد. این اپیزودها ممکن است مکررا رخ دهند یا با هفته ها یا ماه ها عدم پرخاشگری همراه باشند. طغیان های کلامی کمتر شدید ممکن است در بین دوره های پرخاشگری فیزیکی رخ دهد. ممکن است بیشتر اوقات تحریک پذیر، تکانشی، پرخاشگر یا به طور مزمن عصبانی باشید.

 

اپیزودهای تهاجمی ممکن است قبل یا همراه با موارد زیر باشد:

خشم

تحریک پذیری

افزایش انرژی

افکار منفی

مور مور

لرزش

تپش قلب

تنگی قفسه سینه

 

طغیان‌های کلامی و رفتاری انفجاری با موقعیت نامتناسب هستند و به عواقب آن فکر نمی‌کنند و می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

بداخلاقی

بحث های شدید

داد زدن

سیلی زدن یا هل دادن

دعواهای فیزیکی

صدمه به اموال

تهدید یا تجاوز به افراد

ممکن است بعد از این قسمت احساس آرامش و خستگی کنید. بعداً ممکن است احساس پشیمانی یا خجالت کنید.

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر رفتار خود را در توصیف اختلال انفجاری متناوب تشخیص می دهید، با پزشک خود در مورد گزینه های درمانی صحبت کنید یا درخواست ارجاع به یک متخصص بهداشت روانی کنید.

علل

اختلال انفجاری متناوب می تواند در دوران کودکی - بعد از 6 سالگی - یا در سال های نوجوانی شروع شود. در بزرگسالان جوان تر از افراد مسن تر شایع تر است. علت دقیق این اختلال ناشناخته است، اما احتمالاً توسط تعدادی از عوامل محیطی و بیولوژیکی ایجاد می شود.

محیط. اکثر افراد مبتلا به این اختلال در خانواده‌هایی بزرگ شدند که رفتارهای انفجاری و آزار کلامی و فیزیکی در آن‌ها رایج بود. قرار گرفتن در معرض این نوع خشونت در سنین پایین این احتمال را افزایش می دهد که این کودکان با بالغ شدن، همین ویژگی ها را نشان دهند.

ژنتیک. ممکن است یک جزء ژنتیکی وجود داشته باشد که باعث می شود این اختلال از والدین به فرزندان منتقل شود.

تفاوت در نحوه عملکرد مغز. ممکن است در ساختار، عملکرد و شیمی مغز در افراد مبتلا به اختلال انفجاری متناوب در مقایسه با افرادی که این اختلال را ندارند، تفاوت هایی وجود داشته باشد.

 

عوامل خطر

این عوامل خطر ابتلا به اختلال انفجاری متناوب را افزایش می دهد:

سابقه آزار جسمی. افرادی که در کودکی مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند یا چندین وقایع آسیب‌زا را تجربه کرده‌اند، خطر ابتلا به اختلال انفجاری متناوب را افزایش می‌دهند.

سابقه سایر اختلالات سلامت روان. افرادی که دارای اختلال شخصیت ضد اجتماعی، اختلال شخصیت مرزی یا سایر اختلالات شامل رفتارهای مخرب مانند اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD) هستند، در معرض خطر ابتلا به اختلال انفجاری متناوب نیز هستند.

عوارض

افراد مبتلا به اختلال انفجاری متناوب در معرض خطر ابتلا به موارد زیر هستند:

اختلال در روابط بین فردی. آنها اغلب توسط دیگران به عنوان همیشه عصبانی درک می شوند. آنها ممکن است دعواهای لفظی مکرری داشته باشند یا ممکن است مورد آزار فیزیکی قرار گیرند. این اقدامات می‌تواند منجر به مشکلات روابط، طلاق و استرس خانواده شود.

مشکل در محل کار، خانه یا مدرسه. سایر عوارض اختلال انفجاری متناوب ممکن است شامل از دست دادن شغل، تعلیق مدرسه، تصادفات رانندگی، مشکلات مالی یا مشکل با قانون باشد.

مشکلات خلق و خو. اختلالات خلقی مانند افسردگی و اضطراب اغلب با اختلال انفجاری متناوب رخ می‌دهد.

مشکلات مصرف الکل و سایر مواد. مشکلات مربوط به مواد مخدر یا الکل اغلب همراه با اختلال انفجاری متناوب رخ می دهد.

مشکلات سلامت جسمانی. شرایط پزشکی شایع‌تر است و می‌تواند شامل فشار خون بالا، دیابت، بیماری قلبی و سکته مغزی، زخم، و درد مزمن باشد.

خودآزاری. گاهی اوقات صدمات عمدی یا اقدام به خودکشی رخ می دهد.

 

جلوگیری

اگر اختلال انفجاری متناوب دارید، پیشگیری به احتمال زیاد خارج از کنترل است مگر اینکه از یک متخصص درمان دریافت کنید. همراه با یا به عنوان بخشی از درمان، این پیشنهادات ممکن است در جلوگیری از خارج شدن از کنترل برخی حوادث کمک کند:

به درمان خود پایبند باشید. در جلسات درمانی خود شرکت کنید، مهارت های مقابله ای خود را تمرین کنید و اگر پزشک دارویی برایتان تجویز کرده است، حتما آن را مصرف کنید. پزشک ممکن است داروهای نگهدارنده را برای جلوگیری از عود دوره های انفجاری پیشنهاد کند.

تکنیک های تمدد اعصاب را تمرین کنید. استفاده منظم از تنفس عمیق، تصاویر آرامش بخش یا یوگا ممکن است، کمک کند آرام بمانید.

روش های جدید تفکر (تجدید ساختار شناختی) را توسعه دهید. تغییر طرز فکر در مورد یک موقعیت ناامید کننده با استفاده از افکار منطقی، انتظارات معقول و منطق ممکن است نحوه نگرش و واکنش به یک رویداد را بهبود بخشد.

از روش حل مسئله استفاده کنید. برای یافتن راهی برای حل یک مشکل ناامید کننده برنامه ریزی کنید. حتی اگر نتوانید فورا مشکل را حل کنید، داشتن یک برنامه می تواند انرژی را دوباره متمرکز کند.

راه های بهبود ارتباطات خود را بیاموزید. به پیامی که طرف مقابل می‌خواهد به اشتراک بگذارد گوش دهید و سپس به جای گفتن اولین چیزی که به ذهنتان می‌رسد به بهترین پاسخ خود فکر کنید.

محیط خود را تغییر دهید. در صورت امکان، موقعیت هایی را که باعث ناراحتی می شود را ترک کنید یا اجتناب کنید.

از مواد تغییر دهنده خلق و خوی خودداری کنید. از الکل یا مواد مخدر تفریحی یا غیرقانونی استفاده نکنید.