فشردگی عصبی زمانی اتفاق می افتد که فشار بیش از حد به عصب توسط بافت های اطراف مانند استخوان ها، غضروف ها، ماهیچه ها یا تاندون ها وارد شود. این فشار عملکرد عصب را مختل می کند و باعث درد، سوزن سوزن شدن، بی حسی یا ضعف می شود.

 

یک عصب فشرده می تواند در تعدادی از نقاط بدن ایجاد شود. برای مثال، فتق دیسک در قسمت تحتانی ستون فقرات، ممکن است به ریشه عصبی فشار وارد کند و باعث ایجاد دردی شود که از پشت ساق پا پخش می شود. به همین ترتیب، فشار دادن عصب در مچ دست می تواند منجر به درد و بی حسی در دست و انگشتان شود (سندرم تونل کارپال).

 

با استراحت و سایر درمان های محافظه کارانه، اکثر افراد در عرض چند روز یا چند هفته از عصب فشرده شده بهبود می یابند. گاهی اوقات، برای تسکین درد ناشی از فشرده شدن عصب، جراحی لازم است.

 

علائم

علائم و نشانه های عصب فشرده شده عبارتند از:

 

• علائم و نشانه های عصب فشرده عبارتند از:

   

  بی حسی یا کاهش حس در ناحیه تامین شده توسط عصب

   

  درد شدید، دردناک یا سوزش، که ممکن است به بیرون تابش کند

   

  احساس سوزن سوزن شدن

   

  ضعف عضلانی در ناحیه آسیب دیده

   

  احساس مکرر این که یک پا یا دست "به خواب رفته"

   

  مشکلات مربوط به عصب فشرده ممکن است در هنگام خواب بدتر شود.

   

   

• چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

   

  اگر علائم و نشانه‌های فشردگی عصب چند روز طول بکشد و به اقدامات خودمراقبتی مانند استراحت و مسکن‌های بدون نسخه پاسخ ندهد، باید به پزشک مراجعه کنید.

•  

علل

عصب فشرده زمانی اتفاق می‌افتد که فشار بیش از حد به عصب توسط بافت‌های اطراف وارد شود.

 

در برخی موارد، این بافت ممکن است استخوان یا غضروف باشد، مانند فتق دیسک ستون فقرات که ریشه عصبی را فشرده می کند. در موارد دیگر، عضله یا تاندون ممکن است باعث این بیماری شود.

 

در مورد سندرم تونل کارپال، بافت‌های مختلفی ممکن است مسئول فشردگی عصب میانی تونل کارپال باشند، از جمله غلاف‌های تاندون متورم در داخل تونل، استخوان بزرگ شده که تونل را باریک می‌کند، یا یک رباط ضخیم و تحلیل رفته.

 

 

تعدادی از شرایط ممکن است باعث شود بافت عصب یا اعصاب را فشرده کند، از جمله:

 

جراحت

 

آرتریت روماتوئید 

 

استرس ناشی از کارهای تکراری

 

سرگرمی ها یا فعالیت های ورزشی

 

چاقی

 

 

اگر یک عصب فقط برای مدت کوتاهی تحت فشار باشد، معمولاً هیچ آسیب دائمی وجود ندارد. پس از کاهش فشار، عملکرد عصبی به حالت عادی باز می گردد. با این حال، اگر فشار ادامه یابد، درد مزمن و آسیب دائمی عصبی ممکن است رخ دهد.

 

 

 

عوامل خطر

 

عوامل زیر ممکن است خطر ابتلا به عصب را افزایش دهد:

 

جنسیت. زنان بیشتر احتمال دارد به سندرم تونل کارپال مبتلا شوند، احتمالاً به دلیل داشتن تونل های کارپال کوچکتر.

 

خارهای استخوانی. ضربه یا وضعیتی که باعث ضخیم شدن استخوان می شود، مانند آرتروز، می تواند باعث خار استخوان شود. خارهای استخوانی می توانند ستون فقرات را سفت کنند و همچنین فضایی را که اعصاب در آن حرکت می کنند تنگ کرده و اعصاب را فشار می دهند.

 

روماتیسم مفصلی. التهاب ناشی از آرتریت روماتوئید می تواند اعصاب را به خصوص در مفاصل تحت فشار قرار دهد.

 

بیماری تیروئید. افراد مبتلا به بیماری تیروئید بیشتر در معرض خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال هستند.

 

 

• سایر عوامل خطر عبارتند از:

   

  دیابت. افراد مبتلا به دیابت بیشتر در معرض خطر فشردگی عصبی هستند.

   

  حرکات مکرر. مشاغل یا سرگرمی هایی که نیاز به حرکات مکرر دست، مچ یا شانه دارند، مانند کار در خط مونتاژ، احتمال گرفتگی عصب را افزایش می دهد.

   

  چاقی. اضافه وزن می تواند به اعصاب فشار بیاورد.

   

  بارداری. آب و افزایش وزن مرتبط با بارداری می تواند مسیرهای عصبی را متورم کند و اعصاب را فشرده کند.

   

  استراحت طولانی مدت در رختخواب. دراز کشیدن طولانی مدت می تواند خطر فشردگی عصب را افزایش دهد.

•  

جلوگیری

اقدامات زیر ممکن است در جلوگیری از گرفتگی عصب کمک کند:

• وضعیت خود را خوب حفظ کنید - پاهای خود را روی هم قرار دهید یا برای مدت طولانی در هیچ وضعیت ثابتی دراز نکشید.
• تمرینات قدرتی و انعطافی را در برنامه ورزشی خود بگنجانید.
• فعالیت های تکراری را محدود کنید و در هنگام انجام این فعالیت ها تغییر وضعیت مکرر داشته باشید.
• وزن سالم را حفظ کنید.