بررسی اجمالی

پیرچشمی از دست دادن تدریجی توانایی چشم‌ها برای تمرکز بر روی اجسام مجاور است. این یک بخش طبیعی و اغلب آزاردهنده پیری است. پیرچشمی معمولاً در اوایل تا اواسط دهه 40 قابل توجه می شود و تا حدود 65 سالگی بدتر می شود.

ممکن است زمانی متوجه پیرچشمی شوید که کتاب ها و روزنامه ها را در دست بگیرید تا بتوانید آنها را بخوانید. یک معاینه اولیه چشم می تواند پیرچشمی را تایید کند. می توانید این وضعیت را با عینک یا لنزهای تماسی اصلاح کنید، همچنین ممکن است به جراحی فکر کنید.

علائم

پیرچشمی به تدریج ایجاد می شود. ممکن است اولین بار بعد از ۴۰ سالگی متوجه این علائم و نشانه‌ها شوید:

تمایل به دورتر  نگه داشتن مطالب خواندنی برای واضح تر شدن حروف

تاری دید در فاصله خواندن معمولی

خستگی چشم یا سردرد پس از مطالعه یا انجام کارهای نزدیک

اگر خسته هستید یا در منطقه ای با نور کم قرار دارید، ممکن است متوجه شوید که این علائم بدتر می‌شوند.

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر تاری دید نزدیک شما را از خواندن، انجام کارهای نزدیک یا لذت بردن از سایر فعالیت های عادی باز می‌دارد، به چشم پزشک مراجعه کنید. او می تواند تشخیص دهد که آیا پیرچشمی دارید یا خیر و شما را در مورد گزینه هایتان راهنمایی کند.

به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید اگر:

از دست دادن ناگهانی بینایی در یک چشم با یا بدون درد چشم

تجربه دید ناگهانی مه آلود یا تاری 

فلاش های نور، نقاط سیاه یا هاله هایی اطراف چراغ ها ببینید

دوبینی داشته باشید

علل

برای تشکیل یک تصویر، چشم به قرنیه و عدسی تکیه می کند تا نور منعکس شده از اجسام را متمرکز کند. هر چه جسم نزدیکتر باشد، لنز بیشتر خم می شود.

قرنیه سطح جلویی شفاف و گنبدی شکل چشم است.

لنز ساختاری شفاف به اندازه و شکل یک آب نبات  است.

هر دوی این ساختارها نور وارد شده به چشم را خم می‌کنند (انکسار) تا تصویر را روی شبکیه که در دیواره پشتی داخلی چشم قرار دارد متمرکز کنند.

عدسی برخلاف قرنیه تا حدودی انعطاف پذیر است و می تواند با کمک یک عضله دایره ای که اطراف آن را احاطه کرده است تغییر شکل دهد. وقتی از دور به چیزی نگاه می کنید، عضله حلقوی شل می شود. وقتی به چیزی نزدیک نگاه می‌کنید، عضله منقبض می‌شود و به لنز نسبتاً الاستیک اجازه می‌دهد منحنی شود و قدرت تمرکز خود را تغییر دهد.

پیرچشمی ناشی از سخت شدن عدسی چشم است که با افزایش سن رخ می دهد. از آنجایی که لنز انعطاف‌پذیرتر می‌شود، دیگر نمی‌تواند برای فوکوس کردن روی تصاویر نزدیک تغییر شکل دهد. در نتیجه، این تصاویر خارج از فوکوس ظاهر می شوند.

عوامل خطر

عوامل خاصی می توانند احتمال ابتلا به پیرچشمی را افزایش دهند، از جمله:

سن. سن بزرگترین عامل خطر برای پیرچشمی است. تقریباً همه پس از 40 سالگی درجاتی از پیرچشمی را تجربه می کنند.

سایر شرایط پزشکی. دور‌بینی یا ابتلا به برخی بیماری‌ها - مانند دیابت، مولتیپل اسکلروزیس یا بیماری‌های قلبی عروقی - می‌تواند خطر ابتلا به پیرچشمی زودرس را افزایش دهد که پیرچشمی در افراد جوان‌تر از 40 سال است.

داروها. برخی داروها با علائم پیرچشمی زودرس همراه هستند، از جمله داروهای ضد افسردگی، آنتی هیستامین ها و دیورتیک ها.