بررسی اجمالی

سندرم کمپارتمان مزمن یک بیماری عضلانی و عصبی ناشی از ورزش است که باعث درد، تورم و گاهی ناتوانی در عضلات آسیب دیده پاها یا بازوها می شود. هر کسی ممکن است به این عارضه مبتلا شود، اما در دوندگان جوان و ورزشکارانی که در فعالیت‌هایی شرکت می‌کنند که تاثیرات تکراری دارند، شایع‌تر است.

سندرم کمپارتمان فعالیت مزمن ممکن است به درمان غیر جراحی و اصلاح فعالیت پاسخ دهد. اگر درمان غیرجراحی کمکی نکرد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند. جراحی برای بسیاری از افراد موفقیت آمیز است و ممکن است به شما اجازه دهد به ورزش خود بازگردید.

علائم

اندام ها دارای نواحی خاصی از عضله هستند. به عنوان مثال، ساق پا دارای چهار محفظه است. سندرم کمپارتمان مزمن اغلب در همان بخش از اندام آسیب دیده در هر دو طرف بدن، معمولاً پایین ساق، رخ می‌دهد.

 

 

علائم و نشانه ها می تواند شامل موارد زیر باشد:

 

• درد، سوزش یا گرفتگی
• سفتی
• بی حسی یا گزگز 
• ضعف
• افتادگی پا، در موارد شدید، اگر پاها تحت تأثیر قرار گرفته باشند
• گاهی اوقات، تورم یا برآمدگی در نتیجه فتق عضلانی

 

 

درد ناشی از سندرم کمپارتمان مزمن معمولاً از این الگو پیروی می کند:

 

• پس از شروع تمرین مداوم پس از مدت زمان مشخص، مسافت زیاد یا فعالیت شدید شروع می‌شود.
• با ورزش به تدریج بدتر می شود.
• در عرض 15 دقیقه پس از توقف فعالیت، شدت کمتری پیدا می کند یا به طور کامل متوقف می‌شود.
• با گذشت زمان، زمان بهبودی پس از ورزش ممکن است افزایش یابد

استراحت کامل پس از ورزش یا انجام فعالیت‌های کم‌تأثیر ممکن است علائم را تسکین دهد، اما تسکین آن معمولاً موقتی است. به عنوان مثال، هنگامی که دوباره دویدن را شروع می کنید، آن علائم آشنا معمولاً عود می کنند.

 

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر در حین ورزش یا شرکت در فعالیت های ورزشی درد، تورم، ضعف، از دست دادن حس یا درد مکرر دارید، با پزشک خود صحبت کنید.

گاهی اوقات سندرم کمپارتمان مزمن با شین اسپلینت اشتباه می‌شود، که علت شایع‌تر درد ساق پا در افراد جوانی است که فعالیت‌های شدید تحمل وزن مانند دویدن را انجام می‌دهند. اگر درد با مراقبت از خود بهبود نمی یابد، با پزشک خود صحبت کنید.

علت سندرم کمپارتمان مزمن به طور کامل شناخته نشده است. وقتی ورزش می کنید، حجم عضلات افزایش می یابد. اگر سندرم کمپارتمان مزمن دارید، بافتی که عضله آسیب دیده (فاسیا) را در بر می گیرد با عضله منبسط نمی شود و باعث ایجاد فشار و درد در قسمتی از اندام آسیب دیده می شود.

برخی از کارشناسان پیشنهاد می کنند که نحوه حرکت در حین ورزش ممکن است در ایجاد سندرم کمپارتمان فعالیت مزمن نقش داشته باشد. دلایل دیگر ممکن است شامل داشتن ماهیچه هایی باشد که در طول ورزش بیش از حد بزرگ می شوند، داشتن یک فاسیای غیر قابل انعطاف در اطراف محفظه عضلانی آسیب دیده یا فشار زیاد در رگ ها.

 

 

عوامل خطر

برخی عوامل خطر ابتلا به سندرم کمپارتمان مزمن را افزایش می‌دهند، از جمله:

 

• سن. اگرچه افراد در هر سنی ممکن است به سندرم کمپارتمان مزمن مبتلا شوند، این وضعیت در ورزشکاران مرد و زن زیر 30 سال شایع‌تر است.
• نوع ورزش. فعالیت ضربه ای مکرر - مانند دویدن - خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد.
• تمرین بیش از حد. ورزش بیش از حد شدید یا مکرر نیز می تواند خطر ابتلا به سندرم کمپارتمان فعالیت مزمن را افزایش دهد.
•  

عوارض

سندرم کمپارتمان مزمن یک وضعیت تهدید کننده زندگی نیست و معمولاً در صورت دریافت درمان مناسب آسیب پایداری ایجاد نمی کند. با این حال، درد، ضعف یا بی حسی مرتبط با سندرم کمپارتمان مزمن ممکن است مانع از ادامه ورزش یا تمرین ورزش خود با همان سطح شدت شود.