آرتریت واکنشی درد و تورم مفاصل است که توسط عفونت در قسمت دیگری از بدن ایجاد می شود - اغلب در روده ها، اندام تناسلی یا دستگاه ادراری دیده می شود.

آرتریت واکنشی معمولاً زانوها و مفاصل مچ پا و پاها را هدف قرار می دهد. التهاب همچنین می تواند چشم، پوست و مجرای ادرار را تحت تاثیر قرار دهد.

پیش از این، آرتریت واکنشی گاهی اوقات سندرم رایتر نامیده می شد که با التهاب چشم، مجرای ادرار و مفاصل مشخص می شد.

آرتریت واکنشی شایع نیست. برای اکثر افراد، علائم و نشانه‌ها می‌آیند و می‌روند و در نهایت در عرض 12 ماه ناپدید می‌شوند.

 

علائم

علائم و نشانه های آرتریت واکنشی معمولاً یک تا چهار هفته پس از قرار گرفتن در معرض عفونت محرک شروع می شود. آنها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• درد و سفتی. درد مفاصل مرتبط با آرتریت واکنشی بیشتر در زانوها، مچ پا و پاها رخ می دهد. همچنین ممکن است در پاشنه پا، کمر یا باسن درد داشته باشید.
• التهاب چشم. بسیاری از افرادی که به آرتریت واکنشی مبتلا هستند نیز دچار التهاب چشم (کنژونکتیویت) می شوند.
• مشکلات ادراری. افزایش دفعات ادرار و ناراحتی در هنگام ادرار ممکن است رخ دهد، و همچنین ممکن است التهاب غده پروستات یا دهانه رحم رخ دهد.
• التهاب بافت نرم محل ورود آن به استخوان (انتزیت). این ممکن است شامل ماهیچه ها، تاندون ها و رباط ها باشد.
• تورم انگشتان پا یا انگشتان دست. در برخی موارد، انگشتان پا یا انگشتان دست ممکن است آنقدر متورم شوند که شبیه سوسیس و کالباس شوند.
• مشکلات پوستی. آرتریت واکنشی می تواند پوست را به طرق مختلف تحت تاثیر قرار دهد، از جمله بثورات روی کف پا و کف دست و زخم های دهان.
• درد کمر. درد در شب یا صبح بدتر می شود.
•  

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر در عرض یک ماه پس از ابتلا به اسهال یا عفونت تناسلی دچار درد مفاصل شدید، با پزشک خود تماس بگیرید.

 

 

علل

 

آرتریت واکنشی در واکنش به عفونت در بدن، اغلب در روده، اندام تناسلی یا دستگاه ادراری ایجاد می شود. اگر علائم خفیف ایجاد کند یا اصلاً وجود نداشته باشد، ممکن است از عفونت محرک آگاه نباشید.

باکتری های متعددی می توانند باعث آرتریت واکنشی شوند. برخی از آنها از طریق جنسی و برخی دیگر از طریق غذا منتقل می شوند. رایج ترین آنها عبارتند از:

 

• کلامیدیا
• سالمونلا
• شیگلا
• یرسینیا
• کمپیلوباکتر
• کلستریدیوم دیفیسیل

آرتریت واکنشی مسری نیست. با این حال، باکتری های ایجاد کننده آن می توانند از طریق جنسی یا در مواد غذایی آلوده منتقل شوند. تنها تعداد کمی از افرادی که در معرض این باکتری ها هستند به آرتریت واکنشی مبتلا می شوند.

 

 

عوامل خطر

برخی عوامل، خطر ابتلا به آرتریت واکنشی را افزایش می دهند:

 

• سن. آرتریت واکنشی اغلب در بزرگسالان بین 20 تا 40 سال رخ می دهد.
• جنسیت. احتمال بروز آرتریت واکنشی در پاسخ به عفونت های ناشی از غذا، زنان و مردان به یک اندازه است. با این حال، مردان بیشتر از زنان در پاسخ به باکتری های مقاربتی به آرتریت واکنشی مبتلا می شوند.
• عوامل ارثی. یک نشانگر ژنتیکی خاص با آرتریت واکنشی مرتبط است. اما بسیاری از افرادی که دارای این نشانگر هستند هرگز به این بیماری مبتلا نمی شوند.
•  

جلوگیری

به نظر می رسد عوامل ژنتیکی در احتمال ابتلا به آرتریت واکنشی نقش دارند. اگرچه نمی‌توانید ساختار ژنتیکی خود را تغییر دهید، اما می‌توانید قرار گرفتن در معرض باکتری‌هایی را که ممکن است منجر به آرتریت واکنشی شوند، کاهش دهید.

مطمئن شوید که غذایتان در دمای مناسب نگهداری می شود و به درستی پخته شده است تا به شما کمک کند از بسیاری از باکتری های غذایی که می توانند باعث آرتریت واکنشی شوند، از جمله سالمونلا، شیگلا، یرسینیا و کمپیلوباکتر جلوگیری کنید. برخی از عفونت های مقاربتی می توانند باعث آرتریت واکنشی شوند. استفاده از کاندوم ممکن است خطر را کاهش دهد.