تومور ویلمز یک سرطان نادر کلیه است که در درجه اول کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد. همچنین به عنوان نفروبلاستوما شناخته می شود و شایع ترین سرطان کلیه در کودکان است. تومور ویلمز کودکان 3 تا 4 ساله را تحت تاثیر قرار می دهد و از 5 سالگی بسیار کمتر می شود.

تومور ویلمز در برخی از موارد فقط در یک طرف ایجاد می شود، گاهی اوقات می توان آن را در هر دو کلیه نیز یافت.

در طول سال‌ها، پیشرفت‌ها در تشخیص و درمان تومور ویلمز، بسیار رشد داشته است. با درمان مناسب، چشم انداز زندگی بیشتر کودکان مبتلا به تومور ویلمز بسیار خوب است.

 

 

علائم

علائم و نشانه های تومور ویلمز متفاوت است و برخی از کودکان هیچ مشخصه ای را نشان نمی دهند. اما اکثر کودکان مبتلا به تومور ویلمز یک یا چند مورد از علائم و نشانه های زیر را تجربه می کنند:

• یک توده شکمی که می توانید احساس کنید
• تورم شکم
• درد شکم

سایر علائم و نشانه ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تب
• خون در ادرار
• حالت تهوع یا استفراغ یا هر دو
• یبوست
• از دست دادن اشتها
• نفس تنگی
• فشار خون بالا

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

در صورت مشاهده علائمی که شما را نگران می کند، موضوع را با پزشک کودک خود درمیان بگذارید. تومور ویلمز نادر است، بنابراین ممکن است هر چیز دیگری باعث بروز علائم شود، اما بررسی هر گونه نگرانی مهم است.

 

مشخص نیست که چه چیزی باعث ایجاد تومور ویلمز می شود، اما در موارد نادر، وراثت ممکن است نقش داشته باشد.

سرطان زمانی شروع می شود که سلول ها در DNA خود دچار خطا می شوند. این خطاها به سلول ها اجازه رشد و تقسیم غیرقابل کنترل را می دهند و زمانی که سلول های دیگر می توانند به زندگی ادامه دهند، سلول های تجمع یافته تومور را تشکیل می دهند. در تومور ویلمز، این فرآیند در سلول های کلیه رخ می دهد.

در موارد نادر، خطاهای DNA که منجر به تومور ویلمز می شود، از والدین به کودک منتقل می شود. در بیشتر موارد، هیچ ارتباط شناخته شده ای بین والدین و فرزندان وجود ندارد.

 

 

عوامل خطر

عواملی که ممکن است خطر تومور ویلمز را افزایش دهند عبارتند از:

• نژاد آفریقایی-آمریکایی. در ایالات متحده، خطر ابتلا به تومور ویلمز در کودکان آفریقایی-آمریکایی نسبت به سایر نژادها کمی بیشتر است. به نظر می رسد که کودکان آسیایی-آمریکایی نسبت به سایر نژادها در خطر کمتری قرار دارند.
• سابقه خانوادگی تومور ویلمز. اگر فردی در خانواده فرزند شما به تومور ویلمز مبتلا شده باشد، خطر ابتلا به این بیماری در فرزند شما افزایش می یابد.

تومور ویلمز بیشتر در کودکان با ناهنجاری ها یا سندرم های خاص در بدو تولد رخ می دهد، از جمله:

• آنیریدیا. در آنیریدیا (an-ih-RID-e-uh)، عنبیه - قسمت رنگی چشم - فقط تا حدی شکل می‌گیرد یا اصلاً تشکیل نمی شود.
• همی هیپرتروفی هیپرتروفی (hem-e-hi-PUR-truh-fee) به این معنی است که یک طرف بدن یا بخشی از بدن به طور قابل توجهی بزرگتر از طرف دیگر است.

تومور ویلمز می تواند به عنوان بخشی از سندرم های نادر رخ دهد، از جمله:

• سندرم WAGR این سندرم شامل تومور ویلمز، آنیریدیا، ناهنجاری های دستگاه تناسلی و ادراری و ناتوانی های ذهنی است.
• سندرم دنیس-دراش. این سندرم شامل تومور ویلمز، بیماری کلیوی و هرمافرودیتیسم کاذب مردانه (soo-do-her-MAF-roe-dit-iz-um) است که در آن پسری با بیضه به دنیا می آید اما ممکن است ویژگی های زنانه را نشان دهد.
• سندرم بکویث ویدمن کودکان مبتلا به این سندرم به طور قابل توجهی بزرگتر از حد متوسط ​​هستند (ماکروزومی). علائم دیگر ممکن است شامل اندام های شکمی باشد که به سمت قاعده بند ناف بیرون زده اند، زبان بزرگ (ماکروگلوسیا)، بزرگ شدن اندام های داخلی و ناهنجاری های گوش. همچنین خطر ابتلا به تومورها از جمله نوعی سرطان کبد به نام هپاتوبلاستوما افزایش می یابد.

 

پیشگیری

تومور ویلمز با کارهایی که شما یا فرزندتان بتوانید انجام دهید قابل پیشگیری نیست.

اگر فرزند شما دارای عوامل خطر برای تومور ویلمز (مانند سندرم های همراه شناخته شده) باشد، پزشک ممکن است سونوگرافی دوره ای کلیه را برای بررسی ناهنجاری های کلیوی توصیه کند. اگرچه این غربالگری نمی تواند از تومور ویلمز جلوگیری کند، اما ممکن است به تشخیص بیماری در مراحل اولیه کمک کند.

 

 

مطالب مرتبط