هپاتیت خودایمنی درمان نشده می تواند منجر به زخم شدن کبد (سیروز) و در نهایت نارسایی کبد شود. با این حال، وقتی هپاتیت خودایمنی زود تشخیص داده و درمان شود، اغلب می‌توان با داروهایی که سیستم ایمنی را سرکوب می‌کنند، کنترل کرد.

 

زمانی که هپاتیت خودایمنی به درمان های دارویی یا در موارد بیماری پیشرفته کبدی پاسخ نمی دهد، پیوند کبد ممکن است گزینه درمانی باشد.

علائم

علائم و نشانه های هپاتیت خودایمنی از فردی به فرد دیگر متفاوت است و ممکن است به طور ناگهانی بروز کند. برخی از افراد در مراحل اولیه بیماری مشکلات شناخته شده کمی دارند، در صورتی که برخی دیگر علائم و نشانه هایی را تجربه می کنند که ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

 

خستگی

 

ناراحتی شکمی

 

زردی پوست و سفیدی چشم (یرقان)

 

کبد بزرگ شده

 

عروق خونی غیر طبیعی روی پوست (آنژیوم عنکبوتی)

 

بثورات پوستی

 

درد مفاصل

 

از دست دادن دوره های قاعدگی

 

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر علائمی دارید که شما را نگران می کند، از پزشک خود وقت ملاقات بگیرید.

 

 

علل

هپاتیت خودایمنی زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن که معمولاً به ویروس ها، باکتری ها و سایر عوامل بیماری زا حمله می کند، در عوض کبد را هدف قرار می دهد. این حمله به کبد می تواند منجر به التهاب مزمن و آسیب جدی به سلول های کبدی شود. اینکه چرا بدن بر علیه خود می چرخد، مشخص نیست، اما محققان فکر می کنند هپاتیت خودایمنی می تواند ناشی از تعامل ژن های کنترل کننده عملکرد سیستم ایمنی و قرار گرفتن در معرض ویروس ها یا داروهای خاص باشد.

 

 

 

انواع هپاتیت خود ایمنی

 

پزشکان دو شکل اصلی هپاتیت خود ایمنی را شناسایی کرده اند.

 

• هپاتیت خود ایمنی نوع 1. این شایع ترین نوع بیماری است. ممکن است در هر سنی رخ دهد. حدود نیمی از افراد مبتلا به هپاتیت خودایمنی نوع 1 دارای سایر اختلالات خود ایمنی مانند بیماری سلیاک، آرتریت روماتوئید یا کولیت اولسراتیو هستند.
• هپاتیت خود ایمنی نوع 2. بیشتر بزرگسالان می توانند به هپاتیت خودایمنی نوع 2 مبتلا شوند، اما در کودکان و جوانان شایع تر است. سایر بیماری های خودایمنی ممکن است با این نوع هپاتیت خودایمنی همراه باشد.
•  

عوامل خطر

عواملی که ممکن است خطر ابتلا به هپاتیت خود ایمنی را افزایش دهند عبارتند از:

 

زن بودن. اگرچه هم مردان و هم زنان می توانند به هپاتیت خود ایمنی مبتلا شوند، این بیماری در زنان شایع تر است.

 

سابقه عفونت های خاص. هپاتیت خود ایمنی ممکن است پس از آلوده شدن به سرخک، هرپس سیمپلکس یا ویروس اپشتین بار ایجاد شود. این بیماری همچنین با عفونت هپاتیت A، B یا C مرتبط است.

 

وراثت. شواهد نشان می دهد که استعداد ابتلا به هپاتیت خود ایمنی ممکن است در خانواده ها وجود داشته باشد.

 

داشتن یک بیماری خودایمنی. افرادی که قبلاً یک بیماری خودایمنی مانند بیماری سلیاک، آرتریت روماتوئید یا پرکاری تیروئید (بیماری گریوز یا تیروئیدیت هاشیموتو) دارند، ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به هپاتیت خود ایمنی باشند.

 

عوارض

هپاتیت خودایمنی که درمان نشود می تواند باعث ایجاد اسکار دائمی در بافت کبد (سیروز) شود. عوارض سیروز عبارتند از:

 

وریدهای بزرگ شده در مری (واریس مری). هنگامی که گردش خون از طریق ورید باب مسدود می شود، خون ممکن است به رگ های خونی دیگر - به طور عمده در رگ های معده و مری - برگردد. رگ‌های خونی دیواره‌ای نازک دارند و از آنجایی که با خون بیشتری نسبت به آنچه قرار است حمل کنند پر شده‌اند، احتمالاً خونریزی می‌کنند. خونریزی شدید در مری یا معده از این عروق خونی، یک اورژانس تهدید کننده زندگی است که نیاز به مراقبت های پزشکی فوری دارد.

 

• مایع در شکم (آسیت). بیماری کبد می تواند باعث تجمع مقادیر زیادی مایع در شکم شود. آسیت می تواند ناراحت کننده باشد و ممکن است در تنفس اختلال ایجاد کند و معمولاً نشانه سیروز پیشرفته است.
• نارسایی کبد. این زمانی اتفاق می‌افتد که آسیب گسترده به سلول‌های کبد، عملکرد کافی کبد را غیرممکن می‌کند. در این مرحله پیوند کبد لازم است.
• سرطان کبد. افراد مبتلا به سیروز در معرض خطر ابتلا به سرطان هستند.
•