پرتودرمانی برای سرطان سینه

بررسی اجمالی

پرتودرمانی برای سرطان سینه از پرتوهای پرانرژی ایکس، پروتون ها یا ذرات دیگر برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می‌کند. سلول‌های با رشد سریع، مانند سلول‌های سرطانی، نسبت به سلول‌های طبیعی بیشتر مستعد تأثیرات پرتودرمانی هستند.

اشعه ایکس یا ذرات بدون درد و نامرئی هستند. شما پس از درمان رادیواکتیو نیستید، بنابراین حضور در اطراف افراد دیگر، از جمله کودکان، ایمن است.

پرتودرمانی برای سرطان سینه ممکن است از راه های زیر باشد:

تشعشعات خارجی دستگاه تشعشع را از خارج از بدن به سینه می رساند. این رایج ترین نوع پرتودرمانی است که برای سرطان سینه استفاده می شود.
پرتودرمانی داخلی (براکی تراپی). پس از انجام عمل جراحی برای برداشتن سرطان، پزشک به طور موقت یک دستگاه تحویل پرتو را در سینه در منطقه ای که سرطان وجود دارد قرار می دهد. یک منبع رادیواکتیو برای مدت کوتاهی در طول درمان در دستگاه قرار می گیرد.

پرتودرمانی ممکن است برای درمان سرطان سینه در هر مرحله استفاده شود. پرتودرمانی روشی برای کاهش خطر عود سرطان سینه پس از جراحی است. علاوه بر این، معمولاً برای کاهش عوارض ناشی از سرطان که به سایر قسمت‌های بدن گسترش یافته است (سرطان متاستاتیک سینه) استفاده می‌شود.

چرا این کار انجام می‌شود

پرتودرمانی سلول های سرطانی را از بین می برد. اغلب بعد از جراحی برای کاهش خطر عود سرطان استفاده می شود. همچنین می توان از آن برای تسکین درد و سایر علائم سرطان پیشرفته سینه استفاده کرد.

تابش بعد از لامپکتومی

اگر در حال انجام عمل جراحی برای برداشتن سرطان سینه و دست نخورده باقی ماندن بافت پستان (لومپکتومی یا جراحی حفظ پستان) هستید، پزشک ممکن است پس از عمل، پرتودرمانی را برای از بین بردن سلول‌های سرطانی باقیمانده توصیه کند. افزودن پرتو بعد از لامپکتومی خطر بازگشت سرطان در پستان آسیب دیده را کاهش می دهد.

لامپکتومی همراه با پرتودرمانی اغلب به عنوان درمان حفظ پستان شناخته می شود. این نوع درمان به اندازه برداشتن تمام بافت پستان (ماستکتومی) موثر است. در شرایط خاص که خطر عود بسیار کم است، پزشک ممکن است گزینه اجتناب از پرتودرمانی پس از لامپکتومی را نیز مطرح کند.

پس از لامپکتومی، گزینه های پرتودرمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تابش به کل پستان. یکی از رایج ترین انواع پرتودرمانی پس از لامپکتومی، پرتودهی خارجی کل پستان است.
تابش به قسمتی از سینه. پرتودرمانی بخشی از پستان (پرتودرمانی جزئی پستان) ممکن است گزینه ای برای برخی از سرطان های پستان در مراحل اولیه باشد. این روش پرتوهای داخلی یا خارجی را به ناحیه اطراف جایی که سرطان برداشته شده هدایت می کند.

تابش بعد از ماستکتومی

پس از ماستکتومی نیز می توان از پرتو درمانی استفاده کرد. در این شرایط، تابش می‌تواند سلول‌های سرطانی باقیمانده را از بین ببرد و خطر عود سرطان در بافت‌های باقیمانده دیواره قفسه سینه یا غدد لنفاوی را کاهش دهد.

هنگام تعیین اینکه آیا شما باید بعد از ماستکتومی تحت پرتودرمانی قرار بگیرید یا خیر، پزشک در نظر می‌گیرد که آیا موارد زیر را دارید یا خیر:

غدد لنفاوی با علائم سرطان سینه. غدد لنفاوی زیر بغل که آزمایش آنها برای سلول های سرطانی مثبت است، نشانه این است که برخی از سلول های سرطانی به خارج از سینه توسعه یافته اند.
اندازه تومور بزرگ سرطان سینه بزرگتر از حدود 2 اینچ (5 سانتی متر) معمولاً خطر عود بیشتری نسبت به سرطان های کوچکتر دارد.
حاشیه های بافتی با علائم سرطان سینه. پس از برداشتن بافت پستان، حاشیه‌های بافت برای نشانه‌های سلول‌های سرطانی بررسی می‌شوند. حاشیه های بسیار باریک یا حاشیه هایی که از نظر سلول های سرطانی مثبت هستند، یک عامل خطر برای عود هستند.

تابش برای سرطان پستان پیشرفته موضعی

از پرتودرمانی نیز می توان برای درمان موارد زیر استفاده کرد:

سرطان سینه که با جراحی قابل برداشتن نیست.
سرطان سینه التهابی، یک نوع سرطان تهاجمی است که به کانال های لنفاوی پوستی که سینه را می‌پوشاند گسترش می یابد. این نوع سرطان معمولاً با شیمی درمانی قبل از ماستکتومی و به دنبال آن پرتو درمانی برای کاهش احتمال عود درمان می شود.

پرتو برای مدیریت سرطان سینه متاستاتیک

اگر سرطان سینه به سایر قسمت‌های بدن شما یافته (متاستاز داده است)، ممکن است پرتودرمانی برای کوچک کردن سرطان و کمک به کنترل علائمی مانند درد توصیه شود.

خطرات

عوارض جانبی پرتودرمانی بسته به نوع درمان و بافت هایی که تحت درمان قرار می گیرند به طور قابل توجهی متفاوت است. عوارض جانبی در پایان پرتودرمانی بسیار مهم است. پس از اتمام جلسات، ممکن است چندین روز یا چند هفته طول بکشد تا عوارض جانبی برطرف شود.

عوارض جانبی معمول در طول درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

خستگی خفیف تا متوسط
تحریک پوست ، مانند خارش، قرمزی، لایه برداری یا تاول، مشابه آنچه ممکن است در آفتاب سوختگی تجربه کنید.
تورم سینه

بسته به اینکه کدام بافت در معرض قرار می گیرد، پرتودرمانی ممکن است باعث بروز یا افزایش خطرات زیر شود:

تورم بازو (ادم لنفاوی) اگر غدد لنفاوی زیر بازو درمان شوند

آسیب یا عوارض منجر به برداشتن ایمپلنت در صورت انجام بازسازی سینه با ایمپلنت پس از ماستکتومی

به ندرت، پرتودرمانی ممکن است باعث بروز یا افزایش خطر موارد زیر شود:

شکستگی دنده یا دیواره قفسه سینه
بافت ریه ملتهب یا آسیب قلبی
سرطان های ثانویه، مانند سرطان استخوان یا ماهیچه (سارکوم) یا سرطان ریه

روز انجام

قبل از پرتودرمانی، با تیم پرتودرمانی خود ملاقات می کنید که ممکن است شامل موارد زیر باشد:

انکولوژیست پرتودرمانی، دکتری که در درمان سرطان با پرتو تخصص دارد. انکولوژیست پرتو درمانی، درمان مناسب را تعیین می کند، پیشرفت را دنبال می کند و در صورت لزوم درمان را تنظیم می کند.
یک متخصص انکولوژی پرتوشناسی و یک دزیمتریست که محاسبات و اندازه گیری ها را در دوز پرتو و تحویل آن انجام می دهد.
یک پرستار انکولوژی پرتو، پزشک پرستار یا دستیار پزشک، که به سوالات مربوط به درمان ها و عوارض جانبی پاسخ می دهد و کمک می کند تا سلامت خود را در طول درمان مدیریت کنید.
پرتودرمانگرها که با تجهیزات پرتودرمانی کار می کنند و درمان ها را انجام می دهند.

قبل از شروع درمان، انکولوژیست پرتودرمانی سابقه پزشکی را بررسی می‌کند و برای تعیین اینکه آیا از پرتودرمانی سود می‌برید یا خیر، از شما معاینه فیزیکی می‌کند. پزشک همچنین در مورد مزایای بالقوه و عوارض جانبی پرتودرمانی صحبت خواهد کرد.

قبل از پرتودرمانی خارجی

قبل از اولین جلسه درمانی خود، یک جلسه برنامه ریزی پرتودرمانی (شبیه سازی) را پشت سر می گذارید، که در آن یک انکولوژیست پرتودرمانی با دقت از ناحیه سینه نقشه می کشد تا مکان دقیق درمان را هدف قرار دهد.

در طول شبیه سازی، یک پرتودرمانگر کمک می کند تا در بهترین موقعیت برای هدف قرار دادن ناحیه آسیب دیده و جلوگیری از آسیب به بافت طبیعی اطراف قرار بگیرید. گاهی اوقات از پدها یا وسایل دیگر برای کمک به حفظ موقعیت استفاده می شود.

یک سی تی اسکن انجام می دهید تا انکولوژیست پرتودرمانی بتواند محل درمان و بافت های نرمال را پیدا کند تا از آن اجتناب شود. هنگامی که تجهیزات سی تی در اطراف حرکت می کنند، صدایی از آن خواهید شنید. سعی کنید آرام باشید و تا جایی که ممکن است بی حرکت بمانید تا از درمان های منسجم و دقیق اطمینان حاصل کنید.

یک پرتودرمانگر ممکن است بدن شما را با جوهر نیمه دائمی یا با نقاط خالکوبی دائمی کوچک مشخص کند. این علائم، پرتودرمانگر را در اجرای پرتو راهنمایی می کند. هنگام شست و شو مراقب باشید تا آثار را پاک نکنید.

دوزیمتر، پرتوشناس و انکولوژیست پرتو از نرم افزار کامپیوتری برای برنامه ریزی پرتو درمانی که دریافت خواهید کرد استفاده می کنند. هنگامی که شبیه سازی و برنامه ریزی کامل شد و چندین بررسی تضمین کیفیت انجام شد، می توانید درمان را شروع کنید.

قبل از پرتودرمانی داخلی

قبل از شروع پرتودرمانی داخلی (براکی تراپی)، دستگاه مخصوصی برای قرار دادن مواد رادیواکتیو در منطقه ای که سرطان برداشته شده قرار می گیرد. این ممکن است در طول جراحی سرطان یا به عنوان یک روش چند روز بعد انجام شود.

آنچه را می توان انتظار داشت

پرتودرمانی معمولاً سه تا هشت هفته پس از جراحی شروع می شود مگر اینکه شیمی درمانی برنامه ریزی شده باشد. هنگامی که شیمی درمانی برنامه ریزی می شود، پرتو درمانی معمولاً سه تا چهار هفته پس از پایان شیمی درمانی شروع می شود. احتمالاً به عنوان یک بیمار سرپایی در بیمارستان یا سایر مراکز درمانی پرتودرمانی خواهید داشت.

یک برنامه درمانی متداول (دوره) از لحاظ تاریخی شامل یک پرتودرمانی در روز، پنج روز در هفته (معمولا از دوشنبه تا جمعه)، به مدت پنج یا شش هفته است. این دوره هنوز هم معمولاً در افرادی که نیاز به تشعشع به غدد لنفاوی دارند استفاده می شود.

پزشکان به طور فزاینده ای برنامه های درمانی کوتاه تری را توصیه می کنند (درمان هیپوفرکشن). تابش کامل سینه اغلب می تواند به یک تا چهار هفته کوتاه شود. تابش جزئی سینه ممکن است در پنج روز یا کمتر تکمیل شود. این برنامه‌های درمانی هیپوفرکشن‌شده به همان اندازه طولانی‌تر عمل می‌کنند و ممکن است خطر برخی عوارض جانبی را کاهش دهند. انکولوژیست پرتودرمانی می تواند به تصمیم گیری در مورد رشته ای که مناسب است کمک کند.

در هنگام تشعشعات خارجی

یک جلسه پرتودرمانی خارجی معمولی، معمولاً از این روند پیروی می کند:

هنگامی که به بیمارستان یا مرکز درمانی می رسید، شما را به اتاق خاصی می برند که به طور خاص برای پرتودرمانی استفاده می شود.

ممکن است لازم باشد لباس های خود را در بیاورید و لباس بیمارستان بپوشید.

پرتودرمانگر کمک می کند تا در موقعیتی که در طول فرآیند شبیه سازی در آن قرار داشتید، برسید.

درمانگر ممکن است تصاویر یا اشعه ایکس بگیرد تا مطمئن شود که در موقعیت صحیح قرار گرفته‌اید.

درمانگر اتاق را ترک می کند و دستگاهی را که تابش می دهد (شتاب دهنده خطی) روشن می کند.

اگرچه درمانگر در طول درمان در اتاق نیست، اما شما را از اتاق دیگری روی صفحه تلویزیون زیر نظر می گیرد. معمولاً شما و درمانگر می توانید از طریق اینترکام صحبت کنید. اگر احساس بیماری یا ناراحتی می کنید، به درمانگر خود بگویید که در صورت لزوم می تواند روند را متوقف کند.

تحویل اشعه ممکن است فقط چند دقیقه طول بکشد، اما انتظار داشته باشید که برای هر جلسه 15 تا 45 دقیقه وقت بگذارید، زیرا ممکن است چندین دقیقه طول بکشد تا دقیقاً در همان موقعیت قرار گیرید. این مرحله ارائه دقیق پرتودرمانی را تضمین می کند.

پرتودرمانی بدون درد است. ممکن است از دراز کشیدن در وضعیت مورد نیاز احساس ناراحتی کنید، اما این معمولاً کوتاه مدت است.

بعد از جلسه، آزاد هستید که به فعالیت های معمولی خود بپردازید. هر اقدام خودمراقبتی را در خانه که پزشک یا پرستار توصیه می کند، مانند مراقبت از پوست خود انجام دهید.

در برخی شرایط، پس از اتمام جلسات اصلی پرتودرمانی، پزشک ممکن است افزایش پرتودرمانی را توصیه کند. این معمولاً به معنای کسری اضافی از تابش است که به محل بالاترین نگرانی یا چهار تا پنج روز دیگر درمان هدایت می شود. به عنوان مثال، پس از کامل شدن پرتودهی کل سینه، معمولاً به ناحیه ای که سرطان برداشته شده است، تشعشع تقویت می شود.

در طول تشعشعات داخلی

برای تشعشع داخلی، منبع رادیواکتیو یک یا دو بار در روز به مدت چند دقیقه در دستگاه انتقال پرتو کاشته شده قرار می گیرد. این کار معمولا به صورت سرپایی انجام می شود و می توانید بین جلسات آن را ترک کنید.

پس از طی دوره درمان، دستگاه پرتورسانی برداشته می شود. ممکن است قبل از این اتفاق به شما داروی مسکن داده شود. این ناحیه ممکن است برای چند روز یا چند هفته با بهبودی بافت پس از جراحی و پرتودرمانی دردناک یا حساس باشد.

نتایج

پس از تکمیل پرتودرمانی، انکولوژیست پرتودرمانی یا سایر متخصصان پزشکی، بازدیدهای بعدی را برای نظارت بر پیشرفت، بررسی عوارض جانبی دیرهنگام و بررسی علائم عود سرطان برنامه ریزی می کنند.

فهرستی از سوالاتی که می توانید از اعضای تیم مراقبت خود بپرسید، تهیه کنید.

پس از تکمیل پرتودرمانی، اگر موارد زیر را تجربه کردید، به پزشک خود اطلاع دهید: