تشخیص

HIV از طریق آزمایش خون یا بزاق قابل تشخیص است. تست های موجود عبارتند از:

آزمایشات آنتی ژن/آنتی بادی. این آزمایش‌ها معمولاً شامل خون‌گیری از ورید است. آنتی ژن ها موادی هستند که روی خود ویروس اچ آی وی قرار دارند و معمولاً در خون ظرف چند هفته پس از قرار گرفتن در معرض HIV قابل تشخیص هستند - یک آزمایش مثبت - در خون.

هنگامی که سیستم ایمنی بدن شما در معرض HIV قرار می گیرد، آنتی بادی ها تولید می شوند. ممکن است هفته ها تا ماه ها طول بکشد تا آنتی بادی ها قابل تشخیص شوند. آزمایش ترکیبی آنتی ژن/آنتی بادی ممکن است دو تا شش هفته بعد از قرار گرفتن در معرض مثبت شود.

آزمایشات آنتی بادی. این آزمایش ها به دنبال آنتی بادی های HIV در خون یا بزاق هستند. بیشتر آزمایش‌های سریع اچ‌آی‌وی، از جمله خودآزمایی‌هایی که در خانه انجام می‌شوند، آزمایش‌های آنتی‌بادی هستند. آزمایش آنتی بادی می تواند 3 تا 12 هفته بعد از اینکه در معرض قرار گرفتن شما مثبت شود طول بکشد.

آزمایشات اسید نوکلئیک (NATs). این آزمایش ها ویروس واقعی را در خون شما (بار ویروسی) جستجو می کنند. آنها همچنین شامل خون گرفته شده از ورید هستند. اگر ممکن است در چند هفته گذشته در معرض HIV قرار گرفته باشید، پزشک ممکن است NAT را توصیه کند. NAT اولین آزمایشی است که پس از قرار گرفتن در معرض HIV مثبت می شود.

در مورد اینکه کدام آزمایش HIV برای شما مناسب است، با پزشک خود صحبت کنید. اگر هر یک از این تست‌ها منفی باشد، ممکن است هفته‌ها تا ماه‌ها بعد برای تایید نتایج به یک آزمایش پیگیری نیاز داشته باشید.

آزمایش برای مرحله بیماری و درمان

اگر شما مبتلا به HIV تشخیص داده شده اید، مهم است که یک متخصص آموزش دیده در زمینه تشخیص و درمان HIV پیدا کنید تا به شما کمک کند:

- تعیین کنید که آیا به آزمایش اضافی نیاز دارید یا خیر

- تعیین کنید که کدام درمان ضد رتروویروسی HIV (ART) برای شما بهترین است

- پیشرفت خود را زیر نظر داشته باشید و برای مدیریت سلامت خود با شما همکاری کنید

اگر تشخیص HIV/AIDS دریافت کردید، چندین آزمایش می تواند به پزشک کمک کند تا مرحله بیماری شما و بهترین درمان را تعیین کند، از جمله:

تعداد سلول های CD4 T. سلول های CD4 T گلبول های سفید خونی هستند که به طور خاص توسط HIV مورد هدف قرار گرفته و از بین می روند. حتی اگر هیچ علامتی نداشته باشید، زمانی که تعداد سلول های CD4 T شما به زیر 200 برسد، عفونت HIV به ایدز تبدیل می شود.

بار ویروسی (HIV RNA). این آزمایش میزان ویروس در خون شما را اندازه گیری می کند. پس از شروع درمان HIV، هدف این است که یک بار ویروسی غیرقابل شناسایی داشته باشید. این به طور قابل توجهی شانس ابتلا به عفونت فرصت طلب و سایر عوارض مرتبط با HIV را کاهش می دهد.

مقاومت دارویی. برخی از سویه های HIV به داروها مقاوم هستند. این آزمایش به پزشک شما کمک می کند تا تشخیص دهد که آیا فرم خاص ویروس شما مقاومت دارد یا خیر و تصمیمات درمانی را راهنمایی می کند.

آزمایشات برای عوارض

همچنین ممکن است پزشک آزمایش‌های آزمایشگاهی را برای بررسی سایر عفونت‌ها یا عوارض تجویز کند، از جمله:

بیماری سل

هپاتیت B یا عفونت ویروس هپاتیت C

بیماری های مقاربتی

آسیب کبد یا کلیه

عفونت مجاری ادراری

سرطان دهانه رحم و مقعد

سیتومگالوویروس

توکسوپلاسموز

درمان

در حال حاضر، هیچ درمانی برای HIV/AIDS وجود ندارد. هنگامی که شما به عفونت مبتلا می شوید، بدن شما نمی تواند از شر آن خلاص شود. با این حال، داروهای زیادی وجود دارند که می توانند HIV را کنترل کرده و از عوارض جلوگیری کنند. این داروها درمان ضد رتروویروسی (ART) نامیده می شوند. همه افراد مبتلا به HIV باید بدون توجه به مرحله عفونت یا عوارض، ART را شروع کنند.

ART معمولاً ترکیبی از سه یا چند دارو از چندین کلاس دارویی مختلف است. این روش بهترین شانس را برای کاهش میزان HIV در خون دارد. گزینه های ART زیادی وجود دارد که سه داروی HIV را در یک قرص ترکیب می کند که یک بار در روز مصرف می شود.

هر دسته از داروها به روش های مختلف ویروس را مسدود می کنند. درمان شامل ترکیبی از داروها از طبقات مختلف به موارد زیر است:

- در نظر گرفتن مقاومت دارویی فردی (ژنوتیپ ویروسی)

- از ایجاد سویه های جدید HIV مقاوم به دارو خودداری کنید

- سرکوب ویروس در خون را به حداکثر برسانید

معمولاً دو دارو از یک کلاس به علاوه داروی سوم از دسته دوم استفاده می شود.

طبقات داروهای ضد HIV عبارتند از:

مهارکننده های غیر نوکلئوزیدی رونوشت ترانس کریپتاز معکوس (NNRTIs). پروتئین مورد نیاز HIV را برای ساختن کپی از خود خاموش می کنند. به عنوان مثال می توان به efavirenz (Sustiva)، ریلپیویرین (Edurant) و دوراویرین (Pifeltro) اشاره کرد.

مهارکننده‌های نوکلئوزیدی یا نوکلئوتیدی رونوشت معکوس (NRTIs). نسخه‌های معیوب بلوک‌های سازنده‌ای هستند که HIV برای کپی کردن از خود نیاز دارد. به عنوان مثال می توان به آباکاویر (Ziagen)، تنوفوویر (Viread)، امتریسیتابین (Emtriva)، لامیوودین (Epivir) و زیدوودین (Retrovir) اشاره کرد. داروهای ترکیبی نیز در دسترس هستند، مانند امتریسیتابین/تنوفوویر (Truvada) و امتریسیتابین/تنوفوویر آلافنامید (Descovy).

مهارکننده های پروتئاز (PIs). پروتئاز HIV را غیرفعال می کنند، پروتئین دیگری که HIV برای ساختن کپی از خود به آن نیاز دارد. به عنوان مثال می توان به آتازاناویر (Reyataz)، داروناویر (Prezista) و لوپیناویر/ریتوناویر (Kaletra) اشاره کرد.

مهارکننده های اینتگراز. با غیرفعال کردن پروتئینی به نام اینتگراز کار می کنند که HIV از آن برای وارد کردن مواد ژنتیکی خود به سلول های CD4 T استفاده می کند. به عنوان مثال می توان به بیکتگراویر سدیم/امتریسیتابین/تنوفوویر آلافنامید فومار (Biktarvy)، رالتگراویر (Isentress) و دولوتگراویر (Tivicay) اشاره کرد.

مهارکننده های ورود یا همجوشی. ورود HIV به سلول های CD4 T را مسدود می کنند. به عنوان مثال می توان به انفوویرتاید (Fuzeon) و maraviroc (Selzentry) اشاره کرد.

شروع و تداوم درمان

به همه افراد مبتلا به عفونت HIV، صرف نظر از تعداد یا علائم سلول های CD4 T، باید داروهای ضد ویروسی ارائه شود.

باقی ماندن در ART موثر با بار ویروسی غیرقابل تشخیص HIV در خون بهترین راه برای شما برای سالم ماندن است.

برای اینکه ART موثر باشد، مهم است که داروها را طبق تجویز، بدون از دست دادن یا نادیده گرفتن دوز مصرف کنید. ماندن در ART با بار ویروسی غیرقابل شناسایی کمک می کند:

- سیستم ایمنی خود را قوی نگه دارید

- احتمال ابتلا به عفونت را کاهش دهید

- احتمال ابتلا به HIV مقاوم به درمان را کاهش دهید

- احتمال انتقال HIV به افراد دیگر را کاهش دهید

ادامه درمان HIV می تواند چالش برانگیز باشد. مهم است که با پزشک خود در مورد عوارض جانبی احتمالی، مشکل در مصرف داروها و هر گونه مسائل مربوط به سلامت روان یا مصرف مواد که ممکن است ادامه ART را برای شما دشوار کند، صحبت کنید.

داشتن قرار ملاقات های منظم با پزشک برای نظارت بر سلامت و پاسخ به درمان نیز مهم است. اگر با درمان HIV مشکل دارید، فوراً به پزشک خود اطلاع دهید تا بتوانید برای یافتن راه‌هایی برای رفع این چالش‌ها با یکدیگر همکاری کنید.

عوارض جانبی درمان

عوارض جانبی درمان می تواند شامل موارد زیر باشد:

• حالت تهوع، استفراغ یا اسهال

• بیماری قلبی

• آسیب کلیه و کبد

• ضعیف شدن استخوان ها یا از دست دادن استخوان

• سطوح غیر طبیعی کلسترول

• قند خون بالاتر

• مشکلات شناختی و عاطفی و همچنین مشکلات خواب

درمان بیماری های مرتبط با افزایش سن

در صورت ابتلا به اچ آی وی ممکن است کنترل برخی از مسائل بهداشتی که بخشی طبیعی از پیری هستند دشوارتر باشد. به عنوان مثال، برخی از داروهایی که برای بیماری های قلبی، استخوانی یا متابولیک مرتبط با سن رایج هستند، ممکن است با داروهای ضد HIV تداخل نداشته باشند. مهم است که با پزشک خود در مورد سایر بیماری های خود و داروهایی که مصرف می کنید صحبت کنید.

اگر توسط پزشک دیگری شروع به مصرف دارو کرده اید، مهم است که او را در مورد درمان HIV خود مطلع کنید. این به پزشک اجازه می دهد تا مطمئن شود که هیچ تداخلی بین داروها وجود ندارد.

پاسخ درمانی

پزشک شما بار ویروسی و تعداد سلول های CD4 T را برای تعیین پاسخ شما به درمان HIV کنترل می کند. اینها ابتدا در هفته های دو و چهار و سپس هر سه تا شش ماه یکبار بررسی می شوند.

درمان باید بار ویروسی شما را کاهش دهد تا در خون قابل تشخیص نباشد. این بدان معنا نیست که HIV شما از بین رفته است. حتی اگر نتوان آن را در خون یافت، HIV همچنان در سایر نقاط بدن شما مانند غدد لنفاوی و اندام های داخلی وجود دارد.

شیوه زندگی و درمان های خانگی

در کنار دریافت درمان پزشکی، ضروری است که در مراقبت از خود نقشی فعال داشته باشید. توصیه های زیر ممکن است به شما کمک کند تا مدت بیشتری سالم بمانید:

غذاهای سالم بخورید. مطمئن شوید که تغذیه کافی دریافت می کنید. میوه ها و سبزیجات تازه، غلات کامل و پروتئین بدون چربی به شما کمک می کنند تا قوی بمانید، انرژی بیشتری به شما می دهد و از سیستم ایمنی بدن شما حمایت می کند.

از گوشت خام، تخم مرغ و غیره خودداری کنید. بیماری های ناشی از غذا می تواند به ویژه در افرادی که به HIV آلوده هستند شدید باشد. گوشت را بپزید تا خوب پخته شود. از محصولات لبنی غیر پاستوریزه، تخم مرغ خام و غذاهای دریایی خام مانند صدف، سوشی یا ساشیمی خودداری کنید.

واکسن های مناسب را دریافت کنید. اینها ممکن است از عفونت های معمولی مانند ذات الریه و آنفولانزا جلوگیری کنند. پزشک شما ممکن است واکسن‌های دیگری را نیز توصیه کند، از جمله برای HPV، هپاتیت A و هپاتیت B. واکسن‌های غیرفعال عموماً بی‌خطر هستند، اما بیشتر واکسن‌های حاوی ویروس‌های زنده به دلیل ضعف سیستم ایمنی شما، ایمن نیستند.

مراقب حیوانات همراه باشید. برخی از حیوانات ممکن است حامل انگل هایی باشند که می تواند باعث عفونت در افراد HIV مثبت شود. مدفوع گربه می تواند باعث توکسوپلاسموز شود، خزندگان می توانند حامل سالمونلا باشند و پرندگان می توانند کریپتوکوکوس یا هیستوپلاسموز را حمل کنند. پس از دست زدن به حیوانات خانگی یا خالی کردن جعبه زباله، دست ها را کاملا بشویید.

طب جایگزین

افرادی که به HIV آلوده هستند گاهی اوقات مکمل های غذایی را امتحان می کنند که ادعا می کنند سیستم ایمنی را تقویت می کنند یا با عوارض جانبی داروهای ضد HIV مقابله می کنند. با این حال، هیچ شواهد علمی مبنی بر اینکه هر مکمل غذایی ایمنی را بهبود می بخشد وجود ندارد و بسیاری از آنها ممکن است با داروهای دیگری که مصرف می کنید تداخل داشته باشند. همیشه قبل از مصرف هر گونه مکمل یا درمان جایگزین با پزشک خود مشورت کنید تا مطمئن شوید که هیچ تداخل دارویی وجود ندارد.

مکمل هایی که ممکن است مفید باشند

• استیل ال کارنیتین. محققان از استیل ال کارنیتین برای درمان درد عصبی، بی حسی یا ضعف (نوروپاتی) در افراد مبتلا به دیابت استفاده کرده اند. همچنین در صورت کمبود این ماده، ممکن است نوروپاتی مرتبط با HIV را کاهش دهد.

   

  پروتئین آب پنیر و اسیدهای آمینه خاص. شواهد اولیه نشان می دهد که پروتئین آب پنیر، یک محصول جانبی پنیر، می تواند به افزایش وزن برخی افراد مبتلا به HIV کمک کند. پروتئین آب پنیر همچنین به نظر می رسد که اسهال را کاهش داده و تعداد سلول های CD4 T را افزایش می دهد. اسیدهای آمینه ال-گلوتامین، ال-آرژنین و هیدروکسی متیل بوتیرات (HMB) نیز ممکن است به افزایش وزن کمک کنند.

   

  پروبیوتیک ها شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه پروبیوتیک ساکارومایسس بولاردی ممکن است به اسهال مرتبط با HIV کمک کند، اما فقط طبق دستور پزشک از آن استفاده کنید. آغوز گاوی نیز برای درمان اسهال در حال مطالعه است.

   

  ویتامین ها و مواد معدنی. ویتامین های A، D، E، C و B – و همچنین مواد معدنی روی، آهن و سلنیوم – در صورت داشتن سطوح پایین ممکن است مفید باشند.

   

مکمل هایی که ممکن است خطرناک باشند

• مخمر سنت جان. یک داروی رایج، مکمل سنت جان می‌تواند اثربخشی انواع داروی ضداچ‌آی‌وی را تا بیش از نصف کاهش دهد.

• مکمل های سیر به خودی خود ممکن است به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک کند، مکمل های سیر ممکن است با برخی از داروهای اچ آی وی تداخل داشته باشند و آنها را کاهش دهند. خوردن گهگاه سیر در غذا بی خطر به نظر می رسد.

• عصاره برنج مخمر قرمز. برخی از این افراد برای کاهش کلسترول استفاده می کنند، اما در صورت مصرف یک پروتئاز قوی یا استاتین از مصرف آن خودداری کنید.

تمرینات ذهن و بدن

نشان داده شده است که تمریناتی مانند یوگا، مدیتیشن و تای چی باعث کاهش استرس و افزایش فشار و کیفیت زندگی می شود. در حالی که آنها به مطالعه بیشتر نیاز دارند، این روش ممکن است مفید باشد اگر شما با HIV/AIDS زندگی می کنید.

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

اگر فکر می کنید ممکن است عفونت HIV داشته باشید ، احتمالاً با مراجعه به پزشک خانواده خود شروع کنید. ممکن است به یک متخصص بیماری های عفونی ارجاع داده شوید – که علاوه بر این در درمان HIV / AIDS تخصص دارد .

آنچه شما می توانید انجام دهید

قبل از قرار ملاقات، به این سوالات پاسخ دهید و آنها را برای پزشک خود ببرید:

• فکر می کنید چگونه در معرض HIV قرار گرفتید ؟
• علائم شما چیست؟

• آیا شما عوامل خطر، مانند شرکت در رابطه جنسی محافظت نشده یا استفاده از داروهای داخل وریدی دارید؟

• چه داروهای تجویزی یا مکمل هایی مصرف می کنید؟

از پزشک چه انتظاری می‌رود

• - تورم غدد لنفاوی
• - ضایعات روی پوست یا در دهان شما
• - سیستم عصبی شما
• - صداهای غیر طبیعی در ریه های شما
• - اندام های متورم در شکم شما