آزمایش ها و روش های مورد استفاده برای تشخیص سارکوم و تعیین وسعت (مرحله) آن عبارتند از:

یک معاینه فیزیکی. پزشک احتمالاً یک معاینه فیزیکی برای درک بهتر علائم انجام می دهد و به دنبال سرنخ های دیگری می گردد که به تشخیص کمک می کند.

تست های تصویربرداری. اینکه کدام آزمایش تصویربرداری مناسب است به وضعیت بیمار بستگی دارد. برخی از آزمایشات مانند اشعه ایکس برای مشاهده مشکلات استخوانی بهتر است. آزمایشات دیگر مانند MRI برای مشاهده مشکلات بافت همبند بهتر است. سایر آزمایشات تصویربرداری ممکن است شامل سونوگرافی، سی تی اسکن، اسکن استخوان و اسکن توموگرافی گسیل پوزیترون (PET) باشد.

برداشتن نمونه بافت برای آزمایش (بیوپسی). بیوپسی روشی برای برداشتن یک تکه بافت مشکوک برای تست آزمایشگاهی است. تست‌های آزمایشگاهی پیچیده می‌توانند مشخص کنند که آیا سلول‌ها سرطانی هستند و چه نوع سرطانی را نشان می‌دهند. آزمایش‌ها همچنین می‌توانند اطلاعاتی را نشان دهند که برای انتخاب بهترین درمان‌ها مفید است.

نحوه جمع آوری نمونه بیوپسی به وضعیت خاص بیمار بستگی دارد. می‌توان آن را با سوزنی که از روی پوست رد می‌شود برداشت یا در حین عمل برش داد. گاهی اوقات بیوپسی همزمان با جراحی برای برداشتن سرطان انجام می شود.

هنگامی که پزشک تشخیص داد که سارکوم دارید، ممکن است آزمایش‌های بیشتری را برای بررسی علائم گسترش سرطان توصیه کند.

رفتار

سارکوم معمولا با جراحی برای برداشتن سرطان درمان می شود. سایر درمان ها ممکن است قبل یا بعد از جراحی استفاده شوند. اینکه کدام درمان بهترین است به نوع سارکوم، محل آن، میزان تهاجمی بودن سلول‌ها و اینکه آیا سرطان به سایر قسمت های بدن سرایت کرده است یا خیر بستگی دارد.

 

درمان سارکوم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

عمل جراحی. هدف از جراحی برای سارکوم حذف تمام سلول های سرطانی است. گاهی اوقات برای از بین بردن تمام سرطان لازم است یک دست یا پا قطع شود، اما جراحان سعی می کنند در صورت امکان عملکرد اندام را حفظ کنند. گاهی اوقات نمی توان تمام سرطان را بدون آسیب رساندن به ساختارهای مهم مانند اعصاب یا اندام ها برداشت. در این شرایط، جراحان تلاش می کنند تا حد امکان سارکوم را خارج کنند.

پرتو درمانی. پرتودرمانی از پرتوهای انرژی پرقدرت مانند اشعه ایکس و پروتون برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. تابش می تواند از دستگاهی باشد که در اطراف بدن حرکت می کند و پرتوهای انرژی (تابش پرتو خارجی) را هدایت می کند. یا ممکن است پرتو به طور موقت در بدن قرار گیرد (براکی تراپی). گاهی اوقات پرتودرمانی در حین عمل برای برداشتن سرطان انجام می شود (اشعه حین عمل).

شیمی درمانی. شیمی درمانی یک درمان دارویی است که از مواد شیمیایی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. برخی از انواع سارکوم بیشتر از سایرین به درمان شیمی درمانی پاسخ می دهند.

درمان هدفمند. درمان هدفمند یک درمان دارویی است که از داروهایی استفاده می کند که به نقاط ضعف خاصی در سلول های سرطانی حمله می کنند. پزشک ممکن است سلول های سارکوم را آزمایش کند تا ببیند آیا احتمال دارد به داروهای درمانی هدفمند پاسخ دهند یا خیر.

ایمونوتراپی. ایمونوتراپی یک درمان دارویی است که از سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با سرطان استفاده می کند. سیستم ایمنی بدن که با بیماری مبارزه می کند ممکن است به سرطان حمله نکند زیرا سلول های سرطانی پروتئین هایی تولید می کنند که سلول های سیستم ایمنی را کور می کند. داروهای ایمونوتراپی با تداخل در این فرآیند کار می کنند.

درمان فرسایشی. درمان‌های ابلیشن با استفاده از الکتریسیته برای گرم کردن سلول‌ها، مایع بسیار سرد برای انجماد سلول‌ها یا امواج فراصوت با فرکانس بالا برای آسیب رساندن به سلول‌ها، سلول‌های سرطانی را از بین می‌برند.

مقابله و حمایت

با گذشت زمان، آنچه کمک می کند با عدم اطمینان و ناراحتی ناشی از تشخیص سرطان کنار بیایید، خواهید یافت. تا آن زمان، ممکن است متوجه شوید که موارد زیر کمک می کند:

در مورد سارکوم به اندازه کافی بیاموزید تا در مورد مراقبت خود تصمیم بگیرید. از پزشک در مورد سرطان خود، از جمله نتایج آزمایش، گزینه های درمانی و در صورت تمایل، پیش آگهی خود بپرسید. اگر در مورد سرطان اطلاعات بیشتری کسب کنید، ممکن است در تصمیم گیری های درمانی اطمینان بیشتری پیدا کنید.

دوستان و خانواده را نزدیک نگه دارید. قوی نگه داشتن روابط نزدیک کمک می کند تا با سرطان خود مقابله کنید. دوستان و خانواده می توانند حمایت عملی مورد نیاز را ارائه دهند، مانند کمک به مراقبت از خانه تان اگر در بیمارستان هستید و وقتی احساس می کنید تحت تأثیر سرطان هستید، آنها می توانند به عنوان حمایتگر عاطفی عمل کنند.

کسی را پیدا کنید که با او صحبت کنید. شنونده خوبی پیدا کنید که مایل باشد صحبت شما را در مورد امیدها و ترس هایتان بشنود. این ممکن است یکی از دوستان یا اعضای خانواده باشد. نگرانی و درک یک مشاور، مددکار اجتماعی پزشکی، فرد روحانی یا گروه حمایت از سرطان نیز ممکن است مفید باشد.

 

 

آماده شدن برای قرار ملاقات

اگر علائمی دارید که شما را نگران می کند، با مراجعه به پزشک خانواده خود شروع کنید.

 

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

هنگامی که قرار ملاقات می گذارید، از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مانند ناشتا بودن قبل از انجام یک آزمایش خاص. 

فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

علائم، از جمله علائمی که به نظر می رسد بی ارتباط با دلیل قرار ملاقات باشد.

اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده، تغییرات اخیر زندگی و سابقه پزشکی خانوادگی

تمام داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزها

 

 

سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

برای کمک به یادآوری اطلاعاتی که داده می‌شود، در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه داشته باشید.

 

در مورد سارکوم، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

چه چیزی احتمالاً باعث علائم من می شود؟

به غیر از محتمل ترین علت، دلایل احتمالی دیگری برای علائم من چیست؟

به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟

بهترین اقدام چیست؟

جایگزین های درمان اولیه ای که پیشنهاد می کنید چیست؟

من شرایط سلامتی دیگری دارم. چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟

آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟

آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟

آیا بروشور یا موارد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می‌کنید؟

از پرسیدن سوالات دیگر دریغ نکنید.

 

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً چندین سؤال می پرسد، مانند:

علائم از چه زمانی شروع شد؟

آیا علائم مداوم بوده است یا گاه به گاه؟

علائم چقدر شدید است؟

به نظر می رسد چه چیزی علائم را بهبود می بخشد؟

به نظر می رسد چه چیزی علائم را بدتر می کند؟