اعصاب محیطی پیام هایی را از مغز و نخاع به بقیه بدن می فرستند و کمک می کنند کارهایی مانند احساس سرد بودن پاهایتان و حرکت دادن ماهیچه هایتان را به گونه ای که بتوانید راه بروید، انجام دهید. از الیافی به نام آکسون ساخته شده که توسط بافت های اطراف عایق شده اند، اعصاب محیطی شکننده هستند و به راحتی آسیب می بینند.

 

آسیب عصبی می تواند بر توانایی مغز برای برقراری ارتباط با عضلات و اندام ها تأثیر بگذارد. آسیب به اعصاب محیطی، نوروپاتی محیطی نامیده می شود.

 

دریافت مراقبت های پزشکی برای آسیب عصب محیطی در اسرع وقت بسیار مهم است. تشخیص و درمان به موقع ممکن است از عوارض و آسیب دائمی جلوگیری کند.

 

علائم

با آسیب عصب محیطی، ممکن است علائمی را تجربه کنید که از خفیف تا محدود کردن جدی فعالیت های روزانه را شامل می شود. علائم اغلب به این بستگی دارد که رشته های عصبی تحت تاثیر قرار گرفته اند:

 

اعصاب حرکتی. این اعصاب تمام عضلات تحت کنترل آگاهانه مانند راه رفتن، صحبت کردن و نگه داشتن اشیا را تنظیم می کنند. آسیب به این اعصاب معمولاً با ضعف عضلانی، گرفتگی دردناک و انقباض غیرقابل کنترل عضلانی همراه است.

 

اعصاب حسی. از آنجایی که این اعصاب اطلاعات مربوط به لمس، دما و درد را منتقل می کنند، ممکن است علائم مختلفی را تجربه کنید. اینها شامل بی حسی یا سوزن سوزن شدن در دست یا پا است. ممکن است در حس درد یا تغییرات دما، راه رفتن، حفظ تعادل با چشمان بسته یا بستن دکمه ها مشکل داشته باشید.

 

اعصاب اتونومیک (aw-tu-NOM-ik). این گروه از اعصاب فعالیت هایی را تنظیم می کنند که آگاهانه کنترل نمی شوند، مانند تنفس، عملکرد قلب و تیروئید و هضم غذا. علائم ممکن است شامل تعریق بیش از حد، تغییرات فشار خون، ناتوانی در تحمل گرما و علائم گوارشی باشد.

 

 

ممکن است طیف وسیعی از علائم را تجربه کنید زیرا بسیاری از آسیب های عصبی محیطی بیش از یک نوع رشته عصبی را تحت تأثیر قرار می دهند.

 

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

 

اگر احساس ضعف، سوزن سوزن شدن، بی حسی یا از دست دادن کامل احساس در اندام دارید، برای تعیین علت به پزشک مراجعه کنید. درمان زود هنگام آسیب های عصب محیطی مهم است.

 

 

علل

 

اعصاب محیطی می توانند از راه های مختلفی آسیب ببینند:

 

آسیب ناشی از تصادف، زمین خوردن یا ورزش می تواند اعصاب را کشش، فشرده، خرد یا قطع کند.

 

شرایط پزشکی مانند دیابت، سندرم گیلن باره و سندرم تونل کارپال.

 

بیماری های خود ایمنی از جمله لوپوس، آرتریت روماتوئید و سندرم شوگرن.

 

 

علل دیگر عبارتند از:

تنگ شدن عروق، عدم تعادل هورمونی و تومور.