آپراکسی گفتاری در دوران کودکی (CAS) یک اختلال گفتاری غیر معمول است که در آن کودک هنگام صحبت کردن در انجام حرکات دقیق مشکل دارد.

در CAS، مغز تلاش می کند تا برنامه هایی برای حرکت گفتار ایجاد کند. با این اختلال، عضلات گفتار ضعیف نیستند، اما عملکرد طبیعی ندارند زیرا مغز در جهت دهی یا هماهنگی حرکات مشکل دارد.

برای درست صحبت کردن، مغز کودک باید یاد بگیرد که چگونه برنامه‌ریزی کند که به ماهیچه‌های گفتاری او بگوید چگونه لب‌ها، فک و زبان را حرکت دهند تا صداها و کلمات دقیق با سرعت و ریتم عادی بیان شوند.

CAS اغلب با گفتار درمانی درمان می شود، که در آن کودکان روش صحیح بیان کلمات، هجاها و عبارات را با کمک یک آسیب شناس گفتار-زبان تمرین می کنند.

علائم

کودکان مبتلا به آپراکسی گفتاری دوران کودکی (CAS) ممکن است علائم یا ویژگی های گفتاری زیادی داشته باشند که بسته به سن و شدت مشکلات گفتاری آنها متفاوت است.

CAS را می توان با موارد زیر مرتبط کرد:

تاخیر در شروع اولین کلمات

تعداد محدودی از کلمات گفتاری

توانایی تشکیل تنها چند صدای صامت یا مصوت

این علائم معمولاً در سنین 18 ماهگی تا 2 سالگی مشاهده می شوند و ممکن است نشان دهنده CAS مشکوک باشند.

اگر کودکان، معمولاً در سنین ۲ تا ۴ سالگی، گفتار بیشتری تولید کنند، ویژگی هایی که احتمالاً نشان دهنده CAS هستند عبارتند از:

تحریف صداهای واکه و صامت

جداسازی هجاها در یا بین کلمات

خطاهای صداگذاری، مانند صدای "پای" مانند "بای"

بسیاری از کودکان مبتلا به CAS در قرار دادن فک، لب ها و زبان خود در موقعیت های صحیح برای تولید صدا مشکل دارند و ممکن است در حرکت نرم به سمت صدای بعدی مشکل داشته باشند.

بسیاری از کودکان مبتلا به CAS نیز مشکلات زبانی دارند، مانند کاهش واژگان یا مشکل در ترتیب کلمات.

برخی از علائم ممکن است مختص کودکان مبتلا به CAS باشد و می تواند برای تشخیص مشکل مفید باشد. با این حال، برخی از علائم CAS علائم دیگر انواع اختلالات گفتاری یا زبانی نیز هستند. اگر کودک فقط علائمی داشته باشد که هم در CAS و هم در سایر انواع اختلالات گفتاری یا زبانی دیده می شود، تشخیص CAS دشوار است.

برخی از ویژگی ها، که گاهی نشانگر نامیده می شوند، به تشخیص CAS از سایر انواع اختلالات گفتاری کمک می کنند. مواردی که به ویژه با CAS مرتبط هستند عبارتند از:

مشکل حرکت هموار از یک صدا، هجا یا کلمه به صدا دیگر

حرکات چنگ زدن با فک، لب یا زبان برای ایجاد حرکت صحیح برای صداهای گفتاری

تحریف واکه، مانند تلاش برای استفاده از مصوت صحیح، اما گفتن نادرست 

استفاده از استرس نادرست در یک کلمه

استفاده از تأکید یکسان بر تمام هجاها

جداسازی هجاها، مانند ایجاد مکث یا فاصله بین هجاها

ناهماهنگی، مانند انجام خطاهای مختلف هنگام تلاش برای گفتن یک کلمه برای بار دوم

مشکل در تقلید کلمات ساده

خطاهای صوتی متناقض

سایر ویژگی ها در اکثر کودکان مبتلا به مشکلات گفتاری یا زبانی دیده می شود و در تشخیص CAS مفید نیستند. ویژگی هایی که هم در کودکان مبتلا به CAS و هم در کودکان مبتلا به انواع دیگر اختلالات گفتاری یا زبانی دیده می شود عبارتند از:

در سنین 7 تا 12 ماهگی کمتر غرغر کردن یا تولید صداهای صوتی کمتر از حد معمول

دیر صحبت کردن، اولین کلمات (بعد از سن 12 تا 18 ماهگی)

استفاده از تعداد محدودی از صامت ها و مصوت ها

به طور مکرر صداها را کنار می گذارند (از قلم انداختن)

سایر اختلالات گفتاری که گاهی با CAS اشتباه گرفته می شوند

برخی از اختلالات صدای گفتار اغلب با CAS اشتباه گرفته می شوند زیرا برخی از ویژگی ها ممکن است همپوشانی داشته باشند. این اختلالات صدای گفتار شامل اختلالات بیانی، اختلالات واجی و دیس آرتری است.

کودکی که در یادگیری نحوه تولید صداهای خاص مشکل دارد، اما در برنامه ریزی یا هماهنگی حرکات برای صحبت کردن مشکلی ندارد، ممکن است دچار اختلال در بیان یا واج باشد. اختلالات بیانی و واجی بیشتر از CAS است.

خطاهای بیانی یا گفتاری واجی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

جایگزین کردن صداها

کنار گذاشتن (حذف) صامت های پایانی

توقف جریان هوا

ساده کردن ترکیبات صدا

دیزآرتری یک اختلال گفتاری حرکتی است که به دلیل ضعف، اسپاستیسیته یا ناتوانی در کنترل ماهیچه‌های گفتار ایجاد می شود. ایجاد صداهای گفتاری دشوار است زیرا ماهیچه های گفتار نمی توانند به اندازه معمول، سریع یا قوی حرکت کنند. افراد مبتلا به دیزآرتری همچنین ممکن است صدایی خشن، یا نرم یا گفتار نامفهوم یا آهسته داشته باشند.

تشخیص دیزآرتری اغلب راحت تر از CAS است. با این حال، زمانی که دیزآرتری در اثر آسیب به نواحی خاصی از مغز ایجاد می شود که بر هماهنگی تأثیر می گذارد، تعیین تفاوت بین CAS و دیزآرتری می تواند دشوار باشد.

علل

آپراکسی گفتار در دوران کودکی (CAS) دلایل احتمالی متعددی دارد، اما در بسیاری از موارد نمی توان علت آن را تعیین کرد. پزشکان اغلب مشکلی در مغز کودک مبتلا به CAS مشاهده نمی کنند.

CAS ممکن است نتیجه شرایط یا آسیب مغزی (عصبی) مانند سکته مغزی، عفونت یا آسیب مغزی تروماتیک باشد.

CAS همچنین ممکن است به عنوان علامت یک اختلال ژنتیکی، سندرم یا وضعیت متابولیک رخ دهد. به عنوان مثال، CAS بیشتر در کودکان مبتلا به گالاکتوزمی رخ می دهد.

CAS گاهی اوقات به عنوان آپراکسی رشدی نامیده می شود. با این حال، کودکان مبتلا به CAS لزوماً با رشد خود از CAS خارج نمی شوند. در بسیاری از کودکان مبتلا به تاخیر در گفتار یا اختلالات رشدی، کودکان از الگوهای معمول در رشد گفتار و صداها پیروی می کنند، اما کندتر از حد معمول رشد می کنند.

کودکان مبتلا به CAS دچار خطاهای صوتی رشدی معمولی نمی شوند. آنها برای رسیدن به حداکثر پیشرفت به گفتار درمانی نیاز دارند.

عوامل خطر

به نظر می رسد ناهنجاری در ژن FOXP2 خطر آپراکسی گفتار در دوران کودکی (CAS) و سایر اختلالات گفتاری و زبانی را افزایش می دهد. ژن FOXP2 ممکن است در چگونگی رشد اعصاب و مسیرهای خاصی در مغز نقش داشته باشد. محققان به بررسی این موضوع ادامه می دهند که چگونه ناهنجاری های ژن FOXP2 ممکن است بر هماهنگی حرکتی و پردازش گفتار و زبان در مغز تأثیر بگذارد.

عوارض

بسیاری از کودکان مبتلا به آپراکسی گفتاری دوران کودکی (CAS) مشکلات دیگری دارند که بر توانایی آنها در برقراری ارتباط تأثیر می گذارد. این مشکلات به دلیل CAS نیستند، اما ممکن است همراه با CAS دیده شوند.

علائم یا مشکلاتی که اغلب همراه با CAS وجود دارند عبارتند از:

تاخیر در زبان، مانند مشکل در درک گفتار، کاهش واژگان، یا مشکل در استفاده از دستور زبان صحیح هنگام کنار هم قرار دادن کلمات در یک عبارت یا جمله

تاخیر در رشد فکری و حرکتی و مشکلات خواندن، املا و نوشتن

مشکلات در مهارت های حرکتی درشت و ظریف یا هماهنگی

حساسیت بیش از حد، که در آن کودک ممکن است برخی از بافت های لباس یا بافت برخی از غذاها را دوست نداشته باشد، یا ممکن است کودک مسواک زدن را دوست نداشته باشد.

جلوگیری

تشخیص و درمان آپراکسی گفتار در دوران کودکی در مراحل اولیه ممکن است خطر تداوم طولانی مدت مشکل را کاهش دهد. اگر کودک مشکلات گفتاری را تجربه می کند، بهتر است به محض اینکه متوجه مشکلات گفتاری شدید، از یک آسیب شناس گفتار-زبان بخواهید او را ارزیابی کند.