برای تشخیص خونریزی زیر عنکبوتیه، پزشک احتمالاً توصیه می کند:

سی تی اسکن. این آزمایش تصویربرداری می تواند خونریزی در مغز را تشخیص دهد. پزشک ممکن است رنگ کنتراست را برای مشاهده رگ های خونی با جزئیات بیشتر (سی تی آنژیوگرافی) تزریق کند.

ام آر آی. این تست تصویربرداری همچنین می تواند خونریزی در مغز را تشخیص دهد. پزشک ممکن است رنگی را به رگ خونی تزریق کند تا شریان‌ها و وریدها را با جزئیات بیشتری مشاهده کند (آنژیوگرافی MR) و جریان خون را برجسته کند.

آنژیوگرافی مغزی. دکتر یک لوله بلند و نازک (کاتتر) را در شریان پا قرار می دهد و آن را به مغز می کشد. رنگ‌ها به رگ‌های خونی مغز تزریق می‌شوند تا در تصویربرداری اشعه ایکس قابل مشاهده باشند. پزشک ممکن است آنژیوگرافی مغزی را برای به دست آوردن تصاویر دقیق تر یا اگر مشکوک به خونریزی زیر عنکبوتیه باشد، اما علت آن مشخص نیست یا در تصویربرداری های دیگر ظاهر نمی شود، توصیه کند.

تا 22 درصد از خونریزی های زیر عنکبوتیه آنوریسمی در آزمایش های تصویربرداری اولیه ظاهر نمی شوند. اگر آزمایشات اولیه خونریزی را نشان نداد، پزشک ممکن است توصیه کند:

پونکسیون کمری. پزشک یک سوزن را به قسمت پایین کمر وارد می کند تا مقدار کمی از مایعی که مغز و نخاع را احاطه کرده است (مایع مغزی نخاعی) خارج کند. مایع برای وجود خون مورد بررسی قرار می گیرد که می تواند نشان دهنده خونریزی زیر عنکبوتیه باشد.

تصویربرداری مکرر. آزمایشات ممکن است چند روز پس از آزمایش اولیه تکرار شوند.

رفتار

درمان در ابتدا بر تثبیت وضعیت متمرکز است.

اگر خونریزی ناشی از پارگی آنوریسم مغزی باشد، پزشک ممکن است توصیه کند:

عمل جراحی. جراح برشی در پوست سر ایجاد می کند و محل آنوریسم مغزی را مشخص می کند. یک گیره فلزی در سراسر گردن آنوریسم قرار می گیرد تا جریان خون به آن را متوقف کند.

آمبولیزاسیون اندوواسکولار. جراح یک کاتتر را وارد شریان کشاله ران می کند و آن را به مغز می فرستد. کویل های پلاتین جدا شونده از طریق کاتتر هدایت می شوند و در آنوریسم قرار می گیرند. کویل ها آنوریسم را پر می کنند و جریان خون را در کیسه آنوریسم کاهش می دهند و باعث لخته شدن خون می‌شوند.

سایر درمان های اندوواسکولار. برخی از آنوریسم‌ها را می‌توان با آمبولیزاسیون اندوواسکولار که از فناوری‌های جدیدتری مانند سیم پیچی به کمک استنت یا بالون یا دستگاه‌هایی که جریان خون را منحرف می‌کنند، درمان کرد.

گاهی اوقات نیاز به انجام مجدد روش های اندوواسکولار است. برای مراقبت از هرگونه تغییر، قرار ملاقات های منظمی با پزشک خود خواهید داشت. همچنین ممکن است به درمان فیزیکی، کار و گفتار درمانی نیاز داشته باشید.