سلولیت

سلولیت (sel-u-LIE-tis) یک عفونت باکتریایی پوستی شایع و بالقوه جدی است. پوست آسیب دیده متورم و قرمز به نظر می‌رسد و معمولاً هنگام لمس دردناک و گرم است.

سلولیت معمولاً پوست ساق پا را درگیر می کند، اما می تواند در صورت، بازوها و سایر نواحی رخ دهد. زمانی رخ می دهد که یک ترک یا شکستگی در پوست اجازه ورود باکتری را می دهد.

در صورت عدم درمان، عفونت می تواند به غدد لنفاوی و جریان خون سرایت کند و به سرعت زندگی را تهدید کند. معمولا از فردی به فرد دیگر سرایت نمی کند.

علائم

علائم و نشانه های احتمالی سلولیت که معمولاً در یک طرف بدن رخ می دهد عبارتند از:

ناحیه قرمز پوست که تمایل به گسترش دارد.

تورم

لطافت

درد

گرما

تب

لکه های قرمز

تاول

فرورفتگی پوست

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

شناسایی و درمان زودهنگام سلولیت بسیار مهم است زیرا این بیماری می تواند به سرعت در سراسر بدن گسترش یابد.

به پزشک مراجعه کنید در صورتی که:

بثورات قرمز، متورم، حساس یا بثوراتی دارید که به سرعت در حال تغییر هستند.

تب دارید.

همچنین در صورتی که:

یک راش قرمز، متورم، حساس و گرم دارید - و در حال گسترش است - اما بدون تب

علل

سلولیت زمانی اتفاق می‌افتد که باکتری‌ها، معمولاً استرپتوکوک و استافیلوکوک، از طریق شکاف یا شکستگی در پوست وارد می‌شوند. بروز عفونت استافیلوکوکوس جدی تری به نام استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) در حال افزایش است.

اگرچه سلولیت می‌تواند در هر جایی از بدن رخ دهد، اما شایع‌ترین محل آن ساق پا است. باکتری ها به احتمال زیاد وارد نواحی آسیب دیده پوست می شوند، مانند جایی که اخیراً جراحی کرده اید، بریدگی ها، زخم های سوراخ شده، زخم، پای ورزشکاران یا درماتیت.

نیش حیوانات می تواند باعث سلولیت شود. باکتری ها همچنین می توانند از طریق نواحی پوست خشک، پوسته پوسته یا پوست متورم وارد شوند.

عوامل خطر

عوامل متعددی فرد را در معرض افزایش خطر سلولیت قرار می دهد:

جراحت. هرگونه بریدگی، شکستگی، سوختگی یا خراشیدگی به باکتری ها نقطه ورود می دهد.

سیستم ایمنی ضعیف شده. شرایطی که سیستم ایمنی را تضعیف می کند - مانند دیابت، لوسمی و HIV/AIDS - فرد را بیشتر مستعد ابتلا به عفونت می کند. برخی از داروها نیز می توانند سیستم ایمنی بدن را تضعیف کنند.

شرایط پوستی. شرایطی مانند اگزما، پای ورزشکاران و زونا می توانند باعث شکستگی در پوست شوند که به باکتری ها یک نقطه ورود می دهد.

تورم مزمن بازوها یا پاها (ادم لنفاوی). این وضعیت گاهی اوقات به دنبال جراحی رخ می دهد.

سابقه سلولیت. داشتن سلولیت قبلی فرد را مستعد ابتلا به آن می کند.

چاقی. اضافه وزن یا چاقی خطر ابتلا به سلولیت را افزایش می دهد.

عوارض

دوره های مکرر سلولیت ممکن است به سیستم تخلیه لنفاوی آسیب برساند و باعث تورم مزمن اندام آسیب دیده شود.

به ندرت، عفونت می تواند به لایه عمیق بافت به نام پوشش فاسیال گسترش یابد. فاشئیت نکروزان نمونه ای از عفونت لایه عمیق است. این یک اورژانس شدید است.

جلوگیری

اگر سلولیت عود کند، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک های پیشگیرانه را توصیه کند. برای کمک به جلوگیری از سلولیت و سایر عفونت‌ها، هنگام زخم پوستی این اقدامات احتیاطی را انجام دهید:

هر روز زخم خود را با آب و صابون بشویید. این کار را به آرامی به عنوان بخشی از استحمام معمولی خود انجام دهید.

یک کرم یا پماد محافظ بمالید. برای بیشتر زخم های سطحی، پمادهای بدون نسخه (وازلین، پلی اسپورین و...) محافظت کافی را فراهم می کند.

زخم خود را با باند بپوشانید. بانداژ را حداقل روزانه عوض کنید.

مراقب علائم عفونت باشید. قرمزی، درد و تخلیه همگی نشانه عفونت احتمالی و نیاز به ارزیابی پزشکی هستند.

افراد مبتلا به دیابت و کسانی که گردش خون ضعیفی دارند باید اقدامات احتیاطی بیشتری را برای جلوگیری از آسیب پوست انجام دهند. اقدامات خوب مراقبت از پوست شامل موارد زیر است:

روزانه پاهای خود را بررسی کنید. به طور مرتب پاهای خود را برای علائم آسیب بررسی کنید تا بتوانید زودتر متوجه ابتلا به عفونت شوید.

پوست خود را مرتباً مرطوب کنید. روغن کاری پوست به جلوگیری از ترک خوردگی و لایه برداری کمک می‌کند. برای زخم های باز از مرطوب کننده استفاده نکنید.

ناخن های دست و پا را با دقت کوتاه کنید. مراقب باشید که به پوست اطراف آسیب نرسانید.

از دست ها و پاهای خود محافظت کنید. کفش و دستکش مناسب بپوشید.

عفونت های سطح پوست (سطحی) مانند پای ورزشکاران را به سرعت درمان کنید. عفونت های سطحی پوست می توانند به راحتی از فردی به فرد دیگر سرایت کنند.