کور رنگی

کوررنگی – یا دقیق تر، دید ضعیف یا ناقص رنگ – ناتوانی در دیدن تفاوت بین رنگ های خاص است. اگرچه بسیاری از مردم معمولاً از اصطلاح "کور رنگ" برای این بیماری استفاده می کنند، کوررنگی واقعی - که در آن همه چیز در سایه های سیاه و سفید دیده می شود - نادر است.

کوررنگی معمولا ارثی است. مردان بیشتر با کوررنگی متولد می‌شوند. اکثر افراد مبتلا به کوررنگی نمی توانند بین رنگ های قرمز و سبز تمایز قائل شوند. به ندرت، افراد مبتلا به کوررنگی نمی‌توانند سایه های آبی و زرد را تشخیص دهند.

برخی بیماری های چشمی و برخی داروها نیز می توانند باعث کوررنگی شوند.

علائم

ممکن است کمبود دید رنگی داشته باشید و ندانید. برخی از افراد وقتی متوجه می شوند که خود یا فرزندشان این بیماری را دارند که باعث سردرگمی می شود - مانند زمانی که در تمایز رنگ ها در چراغ راهنمایی مشکل وجود دارد.

افراد مبتلا به کوررنگی ممکن است نتوانند موارد زیر را تشخیص دهند:

سایه های مختلف قرمز و سبز

سایه های مختلف آبی و زرد

هر رنگی

شایع ترین کمبود رنگ، ناتوانی در دیدن برخی از سایه های قرمز و سبز است. اغلب، فردی که دارای کمبود قرمز-سبز یا آبی-زرد است، کاملاً به هر دو رنگ حساس نیست. نقص می تواند خفیف، متوسط یا شدید باشد.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر مشکوک هستید که در تشخیص رنگ های خاص مشکل دارید یا دید رنگ شما تغییر می کند، برای آزمایش به چشم پزشک مراجعه کنید. مهم است که کودکان قبل از شروع مدرسه، معاینات جامع چشم، از جمله آزمایش بینایی رنگی را انجام دهند.

هیچ درمانی برای کمبود رنگ ارثی وجود ندارد، اما اگر بیماری یا بیماری چشمی علت آن باشد، درمان ممکن است دید رنگ را بهبود بخشد.

علل

دیدن رنگ ها در سراسر طیف نور فرآیند پیچیده ای است که با توانایی چشم برای پاسخ به طول موج های مختلف نور آغاز می شود.

نور که شامل تمام طول موج های رنگی است، از طریق قرنیه وارد چشم می شود و از طریق عدسی و بافت شفاف و ژله مانند در چشم (زجاجیه) به سلول های حساس به طول موج (مخروط ها) در پشت چشم در ناحیه ماکولا عبور می کند. شبکیه چشم مخروط ها به طول موج های نور کوتاه (آبی)، متوسط (سبز) یا بلند (قرمز) حساس هستند. مواد شیمیایی موجود در مخروط ها باعث واکنش می شوند و اطلاعات طول موج را از طریق عصب بینایی به مغز ارسال می کنند.

اگر چشم ها طبیعی باشد، رنگ را درک می کنید. اما اگر مخروط ها فاقد یک یا چند ماده شیمیایی حساس به طول موج باشد، نمی توانید رنگ های قرمز، سبز یا آبی را تشخیص دهید.

کوررنگی دلایل مختلفی دارد:

اختلال ارثی. کمبود رنگ ارثی در مردان بسیار بیشتر از زنان است. شایع ترین کمبود رنگ قرمز-سبز است و کمبود آبی-زرد بسیار کمتر است. به ندرت پیش می آید که اصلاً دید رنگی نداشته باشیم.

می توانید درجه خفیف، متوسط یا شدید این اختلال را به ارث ببرید. کمبود رنگ ارثی معمولاً روی هر دو چشم تأثیر می گذارد و شدت آن در طول زندگی تغییر نمی کند.

بیماری ها. برخی از بیماری هایی که می توانند باعث کمبود رنگ شوند عبارتند از کم خونی داسی شکل، دیابت، دژنراسیون ماکولا، بیماری آلزایمر، مولتیپل اسکلروزیس، گلوکوم، بیماری پارکینسون، الکلیسم مزمن و لوسمی. ممکن است یک چشم بیشتر از دیگری تحت تأثیر قرار گیرد و در صورت درمان بیماری زمینه ای، کمبود رنگ ممکن است بهتر شود.

داروهای خاص. برخی از داروها می توانند دید رنگ را تغییر دهند، مانند برخی از داروهایی که بیماری های خودایمنی خاص، مشکلات قلبی، فشار خون بالا، اختلال نعوظ، عفونت ها، اختلالات عصبی و مشکلات روانی را درمان می کنند.

سالخوردگی. توانایی برای دیدن رنگ ها با افزایش سن به آرامی بدتر می شود.

مواد شیمیایی. قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی در محل کار، مانند دی سولفید کربن و کودها، ممکن است باعث از بین رفتن دید رنگی شود.