در طول معاینه فیزیکی، پزشک به آرامی روی ناحیه آسیب دیده فشار می آورد تا محل درد، حساسیت یا تورم را تعیین کند. او همچنین انعطاف پذیری، هم ترازی، دامنه حرکت و رفلکس های پا و مچ پا را ارزیابی می کند.

 

 

تست های تصویربرداری

پزشک ممکن است یک یا چند آزمایش زیر را برای ارزیابی وضعیت تجویز کند:

اشعه ایکس. در حالی که اشعه ایکس نمی تواند بافت های نرم مانند تاندون ها را تجسم کند، ممکن است به رد سایر شرایطی که می توانند علائم مشابهی ایجاد کنند، کمک کند.

سونوگرافی. این دستگاه از امواج صوتی برای تجسم بافت های نرم مانند تاندون ها استفاده می کند. سونوگرافی همچنین می‌تواند تصاویری در زمان واقعی از تاندون آشیل در حال حرکت تولید کند و سونوگرافی داپلر رنگی می‌تواند جریان خون را در اطراف تاندون ارزیابی کند.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). با استفاده از امواج رادیویی و یک آهنربای بسیار قوی، دستگاه های MRI می توانند تصاویر بسیار دقیقی از تاندون آشیل تولید کنند.

 

 

رفتار

تاندونیت معمولاً به اقدامات مراقبت از خود به خوبی پاسخ می دهد. اما اگر علائم و نشانه ها شدید یا مداوم باشد، پزشک ممکن است گزینه های درمانی دیگری را پیشنهاد کند.

 

 

داروها

اگر داروهای مسکن بدون نسخه - مانند ایبوپروفن (Advil، Motrin IB) یا ناپروکسن (Aleve) - کافی نیستند، پزشک ممکن است داروهای قوی‌تری را برای کاهش التهاب و تسکین درد تجویز کند.

 

 

فیزیوتراپی

فیزیوتراپیست ممکن است برخی از گزینه های درمانی زیر را پیشنهاد کند:

تمرینات. درمانگران اغلب تمرینات کششی و تقویتی خاصی را برای بهبود و تقویت تاندون آشیل و ساختارهای حمایت کننده آن تجویز می کنند.

 

نوع خاصی از تقویت به نام تقویت "غیر مرکزی" که شامل کاهش آهسته وزنه پس از بالا بردن آن است، به ویژه برای مشکلات پایدار آشیل مفید است.

 

دستگاه های ارتز. درج کفشی که کمی پاشنه را بالا می برد، می تواند فشار روی تاندون را کاهش دهد و بالشتکی ایجاد می‌کند که میزان نیروی وارد شده به تاندون آشیل را کاهش دهد.

 

 

عمل جراحی

اگر چندین ماه درمان محافظه‌کارانه‌تر جواب نداد یا اگر تاندون پاره شده باشد، پزشک ممکن است جراحی را برای ترمیم تاندون آشیل پیشنهاد دهد.

شیوه زندگی و درمان های خانگی

استراتژی های خودمراقبتی شامل مراحل زیر است که اغلب با نام اختصاری R.I.C.E شناخته می شود:

استراحت. ممکن است لازم باشد برای چند روز از ورزش اجتناب کنید یا فعالیتی داشته باشید که به تاندون آشیل فشار نمی آورد، مانند شنا. در موارد شدید، ممکن است نیاز به پوشیدن گفش پیاده روی و استفاده از عصا داشته باشید.

یخ. برای کاهش درد یا تورم، حدود 15 دقیقه بعد از ورزش یا زمانی که احساس درد کردید، کیسه یخ را روی تاندون قرار دهید.

فشرده سازی. بسته بندی یا باند کشی فشاری می تواند به کاهش تورم و کاهش حرکت تاندون کمک کند.

ارتفاع. برای کاهش تورم، پای آسیب دیده را بالاتر از سطح قلب خود قرار دهید. شب ها در حالی که پای آسیب دیده تان بالا است بخوابید.

 

 

آماده شدن برای قرار ملاقات

احتمالاً ابتدا علائم خود را با پزشک خانواده خود مطرح خواهید کرد. او ممکن است شما را به یک پزشک متخصص در پزشکی ورزشی یا طب فیزیکی و توانبخشی ارجاع دهد. اگر تاندون آشیل پاره شده است، ممکن است نیاز به مراجعه به جراح ارتوپد داشته باشید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

قبل از قرار ملاقاتتان، ممکن است بخواهید فهرستی از پاسخ‌های سؤالات زیر را بنویسید:

آیا درد ناگهانی شروع شد یا به تدریج؟

آیا علائم در ساعات خاصی از روز یا بعد از فعالیت های خاص بدتر می شود؟

در حین ورزش چه کفش هایی می پوشید؟

چه داروها و مکمل هایی را به طور منظم مصرف می کنید؟

 

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

برای پاسخ به سؤالات زیر در مورد علائم و عواملی که ممکن است در بیماری تان نقش داشته باشند، آماده باشید:

دقیقا کدام قسمت درد میکند؟

آیا درد با استراحت کاهش می یابد؟

ورزش معمولی شما چیست؟

آیا اخیراً تغییراتی در برنامه ورزشی خود ایجاد کرده اید یا اخیراً در ورزش جدیدی شرکت کرده اید؟

برای تسکین درد چه کرده اید؟