تشخیص پانکراتیت خودایمنی دشوار است، زیرا علائم و نشانه های آن بسیار شبیه به سرطان پانکراس است. با این حال، تشخیص دقیق بسیار مهم است. سرطان تشخیص داده نشده ممکن است منجر به تأخیر یا عدم دریافت درمان لازم شود.

افراد مبتلا به AIP تمایل به بزرگ شدن کلی پانکراس دارند، اما ممکن است توده در پانکراس نیز داشته باشند. برای تعیین دقیق تشخیص و تعیین نوع AIP که دارید، آزمایش خون و تصویربرداری ضروری است.

تست ها

هیچ آزمایش یا ویژگی مشخصی پانکراتیت خود ایمنی را شناسایی نمی کند. دستورالعمل های اجماع برای تشخیص از ترکیبی از تصویربرداری، آزمایش خون و نتایج بیوپسی استفاده می کند.

آزمایش های خاص ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تست های تصویربرداری. آزمایش‌های پانکراس و سایر اندام‌ها ممکن است شامل CT، MRI، سونوگرافی آندوسکوپی (EUS) و کلانژیوپانکراتوگرافی آندوسکوپی رتروگراد (ERCP) باشد.

آزمایشات خون. برای سطوح بالای یک ایمونوگلوبولین به نام IgG4 که توسط سیستم ایمنی تولید می‌شود، آزمایش خواهید شد. افراد مبتلا به AIP نوع 1، سطح IgG4 خونی بسیار بالا خواهند داشت.

با این حال، مثبت بودن آزمایش لزوماً به معنای ابتلا به این بیماری نیست. تعداد کمی از افرادی که پانکراتیت خودایمنی ندارند، از جمله برخی مبتلا به سرطان پانکراس، سطح IgG4 خونی بالایی دارند.

بیوپسی هسته آندوسکوپی. در این آزمایش، آسیب شناسان نمونه ای از بافت پانکراس را در آزمایشگاه تجزیه و تحلیل می کنند. AIP ظاهری متمایز دارد که توسط آسیب شناس متخصص به راحتی در زیر میکروسکوپ قابل تشخیص است. پزشکان یک لوله کوچک (اندوسکوپ) را از طریق دهان وارد معده می‌کنند و با هدایت سونوگرافی، مقداری از بافت پانکراس را با استفاده از سوزن مخصوص خارج می کنند.

چالش به دست آوردن نمونه ای از بافت به اندازه کافی بزرگ برای تجزیه و تحلیل، به جای چند سلول است. این روش به طور گسترده در دسترس نیست و نتایج ممکن است قطعی نباشد.

آزمایش استروئید. پانکراتیت خود ایمنی به طور کلی به استروئیدها پاسخ می دهد. پزشکان گاهی اوقات از یک دوره آزمایشی این دارو برای تأیید تشخیص استفاده می کنند. با این حال، این استراتژی در حالت ایده‌آل باید تحت راهنمایی متخصص باشد، به میزان کم مورد استفاده قرار گیرد و تنها زمانی انجام شود که شواهد قوی برای حمایت از تشخیص پانکراتیت خودایمنی وجود داشته باشد. پاسخ به کورتیکواستروئیدها با CT و بهبود سطح IgG4 سرم اندازه گیری می شود.

رفتار

استنت گذاری صفراوی. قبل از شروع دارو، گاهی اوقات پزشکان لوله ای را برای تخلیه مجاری صفراوی (استنت گذاری صفراوی) در افرادی که علائم زردی انسدادی دارند قرار می دهند. با این حال، اغلب، زردی تنها با درمان استروئیدی بهبود می یابد. گاهی اوقات در صورت نامشخص بودن تشخیص، تخلیه توصیه می شود. نمونه های بافتی و سلول های مجرای صفراوی ممکن است در زمان قرار دادن استنت به دست آید.

استروئیدها. علائم پانکراتیت خود ایمنی اغلب پس از یک دوره کوتاه پردنیزولون یا پردنیزون بهبود می‌یابد. بسیاری از مردم به سرعت، حتی به طور چشمگیر، پاسخ می دهند. گاهی اوقات افراد بدون هیچ درمانی بهتر می شوند.

سرکوب کننده های ایمنی و تعدیل کننده های ایمنی. در حدود 30 تا 50 درصد مواقع در AIP نوع 1 و کمتر از 10 درصد موارد در AIP نوع 2، بیماری عود می کند و نیاز به درمان اضافی، گاهی طولانی مدت دارد.

برای کمک به کاهش عوارض جانبی جدی مرتبط با استفاده طولانی مدت از استروئید، پزشکان اغلب داروهایی را که سیستم ایمنی را سرکوب یا اصلاح می‌کنند، که گاهی اوقات داروهای نگهدارنده استروئید نامیده می‌شوند، به درمان اضافه می‌کنند. بسته به پاسخ به داروهای نگهدارنده استروئید، ممکن است بتوانید مصرف استروئیدها را به طور کامل متوقف کنید.

سرکوب کننده های ایمنی و تعدیل کننده های ایمنی عبارتند از: مایکوفنولات (CellCept)، مرکاپتوپورین (Purinethol، Purixan)، آزاتیوپرین (Imuran، Azasan) و ریتوکسیماب (Rituxan). به طور کلی، آنها در گروه های نمونه کوچک مورد استفاده قرار گرفته اند و مزایای طولانی مدت هنوز در حال بررسی است.

نظارت بر درگیری سایر ارگان ها AIP نوع 1 اغلب با درگیری سایر ارگان ها از جمله بزرگ شدن غدد لنفاوی و غدد بزاقی، زخم مجاری صفراوی، التهاب کبد و بیماری کلیوی همراه است. اگرچه ممکن است این علائم با استروئید درمانی کاهش یا به طور کامل ناپدید شوند، پزشک به نظارت ادامه خواهد داد.